Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

να μην ξεχνάμε και να ευχόμαστε...


Ένας ακόμα χρόνος πέρασε, ένας νέος έρχεται σε λίγο.

Επαναφέροντας τις μνήμες και τα λόγια που περπάτησαν μεταξύ της φωτιάς και του πάγου…
Και τα χρώματα από τις τέσσερις εποχές… Και τις ιστορίες όλες, που ζήσαμε, που ακούσαμε, αλήθειες και ψέματα…

Επαναπροσδιορίζοντας τις συντεταγμένες, τις ταχύτητες, τα μεγέθη της ζωής, που πάλλεται ανάμεσα στο μηδέν και στο άπειρο…

Μετρώντας την ανθρώπινη κλίμακα στον ίδιο άξονα με το άτομο και τον κόσμο όλο…

Να μην ξεχνάμε και να ευχόμαστε την Αγάπη.

~~~~~~~~~~~~~~~

«Η προσεκτική, όμως μελέτη και παρατήρηση του Σύμπαντος αποκαλύπτει, πιθανόν, κάποια επιδέξια κρυμμένη σκοπιμότητα. Υπάρχει, κατ’ αρχήν, μια σειρά αξιοσημείωτων συμπτώσεων, ως προς τα μεγέθη. Φαίνεται δηλαδή, ότι η ανθρώπινη κλίμακα συμπίπτει περίπου με τον γεωμετρικό μέσο όρο της αστρονομικής και της πυρηνικής κλίμακας. Ένα πρωτόνιο, για παράδειγμα, έχει μάzα 2x10 εις την -24η gr. Ενώ ένα συνηθισμένο αστέρι γύρω στα 2x10 εις την 33η gr. Ο γεωμετρικός μέσος όρος είναι 6x10 εις την 4η gr, ή 60 κιλά, η τυπική, συνεπώς μάζα του ανθρώπινου σώματος. Οι γραμμικές , εξάλλου, διαστάσεις του ανθρώπου, που είναι γύρω στα 2 μέτρα, δεν απέχουν πολύ από τον γεωμετρικό μέσο όρο των διαστάσεων του ατομικού πυρήνα (10 εις την -13η cm) και της αποστάσεως μεταξύ των αστέρων (10 εις την 18η cm). Ο άνθρωπος συνεπώς , βρίσκεται στο μέσον της τεράστιας κλίμακας που συνδέει με κατάλληλο τρόπο τον μικρόκοσμο με τον μεγάκοσμο.»
(Γιώργος Γραμματικάκης: “Η Κόμη της Βερενίκης”, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Αγαπημένα μου αστέρια,
στη γη.. τ’ ουρανού..
μεταξύ ουρανού και γης,

Χαρούμενα Χριστούγεννα
Αγάπη και ευτυχία

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

"Το Χρώμα του Φεγγαριού" - Αλκυόνη Παπαδάκη

Από το "Το Χρώμα του Φεγγαριού" της Αλκυόνης Παπαδάκη, ακούμε τους όμορφους διαλόγους ενός αστεριού με μια κερασιά, διαλόγους που αιώνια επαναλαμβάνονται:



" Ήτανε κείνο το δέντρο στα σύννορα του καπνοχώραφου, η κερασιά. Ήτανε κι ένα αστέρι που τρεμόσβηνε στο ματοτσίνορο τ' ουρανού. Μια ξάστερη νύχτα του Μάρτη, η κερασιά ένιωσε φόβο. Άπλωσε τα κλαδιά της στον ουρανό κι αναστέναξε βαθιά. Τ' αστέρι την κοίταξε στα μάτια και της χαμογέλασε"
......................................................
"- Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
- Τί χρώμα έχει η χαρά;
- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά;
- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Τ' αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
- Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό. Και δάκρυσε . "


"-Ποιός έιναι ο δυνατός;
Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι.
Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους.
Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα σ' αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε.
Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα, ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές.
Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! "


"- Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για τη ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.
- Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.
- Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.
- Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.
- Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!
Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός.
Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…
- Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…"


Το Χρώμα του Φεγγαριού" - Αλκυόνη Παπαδάκη
Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Γιατί ;!

Ένα αθώο παιδί χάθηκε άδικα, άδικα, άδικα....

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Δεκέμβριος και Φαντασία.

Αυτός ο μήνας, ο Δεκέμβριος! Δεμένος με τόσες χαρούμενες παιδικές μνήμες !
Προετοιμασίες του σπιτιού, στολίσματα, προσμονή για τις μεγάλες γιορτές του χρόνου και τις σχολικές διακοπές.
Οι μέρες μέχρι τις γιορτές άλλοτε να φαίνονται ότι περνούν όμορφα, πολύ γρήγορα και άλλοτε, ανυπόμονα, πολύ αργά .
Και όταν πλησιάζουν οι μέρες, η μυρωδιά του σπιτιού, οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, οι δίπλες, όλα με τις συνταγές της γιαγιάς με μετατροπή των δραμιών σε γραμμάρια. Συνταγές και μυστικά για επιτυχία, γραμμένα με πλάγια γράμματα και περίτεχνες ουρίτσες, με πέννα κονδυλοφόρου.
Και το υπέροχο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με όλη την οικογένεια. Και ο Αη Βασίλης και τα ΔΩΡΑ !! (το σημαντικότερο).
Μοναδική ατμόσφαιρα, μαγική, παραμυθένια στα παιδικά μάτια!
Μία φαντασία!



H ταινία Fantasia δημιουργήθηκε το 1940 απο τον Disney και είναι ένας συνδυασμός κλασσικής μουσικής και ονειρικών κινουμένων σχεδίων. Αποτελείται απο οκτώ διαφορετικές ιστορίες. Επιλέχτηκαν δύο βίντεο από τη δεύτερη ιστορία που συνοδεύεται με μουσική από τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκυ.
Στο πρώτο βίντεο, ακούγεται ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα κομμάτια του Καρυοθραύστη: "το βαλς των λουλουδιών".



Η μουσική που γράφτηκε για μπαλέτο, βασίζεται σε ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι του Χόφμαν.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

παιδιά! ...

Τέσσερις ταινίες όπου συμμετείχαν παιδιά, απαγορευμένα παιχνίδια, ένα όνειρο, περιπέτειες, και ένα γευστικό μυστικό.

"Απαγορευμένα παιχνίδια" ( Jeux interdits), Ρενέ Κλεμάν (1952)
βασισμένη στο βιβλίο του Φρανσουά Μπουαγιέ.



1940, η πεντάχρονη Πωλετ χάνει τους γονείς της και τον σκύλο της σε μια ναζιστική επίθεση στην επαρχία κατά την προσπάθειά τους να διαφύγουν από την πόλη. Το εντεκάχρονο χωριατόπαιδο Μισέλ Ντολ βλέπει το κορίτσι να περιπλανάται με το πεθαμένο σκυλάκι της. Την φέρνει στο σπίτι του, όπου γίνεται ευπρόσδεκτη από τους γονείς του και τα παιδιά γίνονται στενοί φίλοι. Θάβουν το σκυλάκι της και αποφασίζουν να φtιάξουν ένα νεκροταφείο για ζώα και έντομα, κλέβοντας σταυρούς από άλλο, δημιουργώντας προβλήματα στους γονείς του...

Πόλεμος και μία παιδική αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας του θανάτου.
Η μουσική του έργου είναι υπέροχη!

"Όνειρα " (dreams), Ακίρα Κουροσάβα (1990)



Μία συλλογή από οκτώ μικρές ιστορίες βασισμένες στα "όνειρα" του Ακίρα Κουροσάβα.

Όνειρα: σκέψεις και εικόνες για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Μαγεία και εφιάλτες!
Μία από αυτές τις ιστορίες: "Ο ήλιος λάμπει μέσα από τη βροχή".

Ένας παλαιός ιαπωνικός μύθος λέει ότι όταν ο ήλιος λάμπει ανάμεσα από την βροχή, παντρεύονται οι αλεπούδες. Στο μικρό αγόρι είπαν ότι τέτοιες μέρες δεν πρέπει ο κόσμος να βγαίνει έξω από το σπίτι του γιατί αν δει τις αλεπούδες, αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μεγάλα κακά. Το αγόρι, μια τέτοια μέρα αγνοεί τη συμβουλή και βγαίνει έξω ...

"Ανήλικοι ριφηφήδες" (Bugsy Malone), Άλαν Πάρκερ (1976)



Εποχή των 30s με γκάνγκστερς και πιστόλια, που δεν ρίχνουν σφαίρες αλλά γιαούρτια, αφού οι πρωταγωνιστές είναι όλοι παιδιά...

Υπέροχη μουσική, ατμόσφαιρα εποχής και καταπληκτικό παίξιμο!

Πολίτικη Κουζίνα (A Touch of Spice), Τάσος Μπουλμέτης (2003)

Η γνωστή σε όλους μας ταινία.

Σε μία σκηνή, στο πατάρι του καταστήματος μπαχαρικών του παππού, βρίσκονται ο μικρός Φάνης που του αρέσει να μαγειρεύει και η μικρή Σαϊμέ που της αρέσει να χορεύει. Για να την κάνει να χορέψει, της δίνει το μυστικό υλικό για τους τέλειους κεφτέδες και της ψιθυρίζει στο αυτί : "κανέλλα"...
Την ώρα του αποχαιρετισμού, στο σταθμό του τραίνου, η Σαϊμέ του χαρίζει το αγαπημένο τους παιχνίδι...

****************************************

Όπως και στα προγράμματα των ταινιών, οι ιστορίες δεν ειπώθηκαν ολόκληρες.

Εξ άλλου, όπως λέει το παλαιό ανέκδοτο, σε έναν κινηματογράφο, η ταξιθέτρια για να εκδικηθεί κάποιον που δεν της έδωσε φιλοδώρημα (έτσι συνηθιζετο) έσκυψε και του ψιθύρησε το όνομα του δολοφόνου.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Φλέρυ Νταντωνάκη



Την είπαν φεγγαρική αηδόνα, τρελή του φεγγαριού, αιωνία εφηβεία της φωνής ... *

Εκείνη είπε:

"Είμαι ένα σύννεφο"

"Δείτε με σαν έναν ηθοποιό που παριστάνει τον καλλιτέχνη".

"Πέρασα κλινικές, φυλακές... για να βρω τον εαυτό μου. Και κινδύνεψα να χάσω την ψυχή μου. Έβλεπα δαίμονες και τέρατα, πνεύματα και αγγέλους. Αυτά τα πράγματα όταν τα ζεις είναι τρομερά, γιατί ξεφεύγουν από τα ανθρώπινα. Σ' αυτή την κατάσταση ήρθα το 1971 από την Αμερική να τραγουδήσω τον «Μεγάλο Ερωτικό». "

"Άντρες με ερωτεύονταν, γυναίκες ζητούσαν τη φιλία μου, μουσικοί τη συνεργασία μου... Αλλά εγώ ήμουν αλλού. Ένιωθα ότι κάτι με καθοδηγούσε... Μέσα μου πίστευα ότι δεν ήμουν τίμια και ήθελα να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Έζησα στην Κρήτη πίνοντας γάλα και τρώγοντας χόρτα... Εκεί αντιλήφθηκα ότι πρέπει να συνυπάρξω με ανθρώπους που υποφέρουν... "

"Έζησα με τα παιδιά που ζούσαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, τα ρούχα μου έγιναν κουρέλια... Αλλά δεν χάθηκα εντελώς γιατί σκεφτόμουν ότι έπρεπε να ζήσω για να μιλήσω για όλα αυτά".


Το τριαντάφυλλο

"Το 1971 αντικατέστησε μια Αμερικανίδα τραγουδίστρια σ’ ένα αφιέρωμα στον Ζακ Μπρελ. Στο διάλειμμα αυτής της συναυλίας, χτύπησε την πόρτα του καμαρινιού της και της ζήτησε συνεργασία ο Μάνος Χατζιδάκις, που παρακολουθούσε τη συναυλία. Ο Μάνος Χατζιδάκις άκουγε για πρώτη φορά την Φλέρυ, μένοντας έκπληκτος από την υπέροχη φωνή της. Το 1972, η φωνή της Νταντωνάκη, μαζί με εκείνη του Δημήτρη Ψαριανού, άγγιζε τις πιο ευαίσθητες χορδές μας με την ερμηνεία της στον «Μεγάλο Ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι." ("Μουσικόραμα/Φλέρυ Νταντωνάκη, όπου και περισσότερα στοιχεία για τα τραγούδια και την βιογραφία της )



Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι

Την ακούσαμε σε υπέροχα τραγούδια που εκείνη τα σφράγισε ανεπανάληπτα με της φωνή της και σε τραγούδια γνωστά άλλων που τα ερμήνευσε με τον μοναδικό της τρόπο..


Suzanne


Happines runs

Το σύννεφο έφυγε αθόρυβα στις 18 Ιουλίου του 1998, σε μια γωνιά γης δίπλα στο μεγάλο αστέρι του Μάνου Χατζιδάκι.



*
"Φλέρυ Νταντωνάκη, Η φεγγαρική αηδόνα": Λιάνης Γιώργος, Ιανός 2007
"Φλέρυ Νταντωνάκη, είμαι ένα σύννεφο": Σπυρόπουλος Bach Γιάννης, Ηλέκτρα 2005
"Η αιωνία εφηβεία της φωνής" cd, ερτ 2000, ηχογραφήσεις για το 3ο πρόγραμμα
"Φλέρυ, Τρελή του Φεγγαριού" ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοίτη.

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

λευκό


Είναι κάποιες μέρες τώρα, που έχω επιθυμίσει το λευκό. Το χρώμα που περιέχει ως φως, όλα τα άλλα χρώματα μαζί, τα για μας ορατά και αόρατα .

Το χρώμα που διάλεξε ο Σοφός Ποιητής για τον αφρό της θάλασσας, το σύννεφο του ουρανού, το κρυμμένο μαργαριτάρι του βυθού. Για τις τρυφερές νιφάδες του χιονιού και τις μικρές αχιβάδες της ακρογιαλιάς. Για τα πέταλα στο φτωχό χαμομήλι και στα πλούσια άνθη της αμυγδαλιάς, στην παιχνιδιάρα μαργαρίτα, στο μυρωδάτο γιασεμί ....
Και το χρώμα που διάλεξαν οι ζωγράφοι για τα φτερά των αγγέλων.

Το χρώμα που αντανακλάται στο αγνό στο καθαρό, στο απλό. Αν είχε ήχο θα ακουγόταν στο γέλιο του μικρού παιδιού. Αν είχε γεύση θα ήταν στο γάλα το μητρικό το πρώτο. Ως άρωμα θα μπερδευόταν στα αρώματα του αέρα της Άνοιξης και μιας μικρής αγκαλιάς αγάπης. Αν ήταν συναίσθημα θα κρυβόταν στο πρωτόγνωρο ερωτικό σκίρτημα και στην χαρά από τα φτερουγίσματα των πουλιών. Αν ήταν αγγιγμα θα βρισκόταν στο χάδι για τον άρρωστο και τον κάθε πόνο.

Είναι κάποιες μέρες τώρα, που έχω επιθυμίσει το λευκό.
Στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή. Στο Μέσα και στο Γύρω...

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

στροβιλιζόμαστε...

Είναι γύρω μας, πολύ δίπλα μας ή λίγο πιο μακριά,
η πολιτική, η οικονομία, η παιδεία, η δικαιοσύνη, η φτώχεια, η αρρώστεια, τα ναρκωτικά, η πείνα, η απάτη, η κλεψιά, η κακοποίηση, η ανεργία, ο πόλεμος, ο φόνος, ο πόνος, το περιβάλλον ......και μας πληγώνουν, μας πονούν, μας πνίγουν ...

Και εμείς στροβιλιζόμαστε συνέχεια ανάμεσα ....

Στροβιλιζόμαστε;;;;

Σαν σε άλλη άκρη του κόσμου, συμμετέχουμε σε ένα μάθημα χορού, τα βήματα εύκολα, γιατί όχι; Στρουθοκάμηλοι; ΟΧΙ!! Μικροί, καλοσυνάτοι, κλεισμένοι στον κόσμο τους στροβιλιζόμενοι Πιγκουίνοι ... ας χαρούμε και λίγο..


Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Δύο παιχνίδια, με το 3 και το 7

Οι αγαπητές roadartist και Φλώρα με προσκάλεσαν σε ένα παιχνίδι όπου καλούμαστε να αναφέρουμε κάποιο ρητό ή ποίημα (ή και τα δύο) και κάποιο έργο τέχνης που μας έχει επηρεάσει στην ζωή μας.

Η επίσης αγαπητή littlle beautiful things με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι με την προτροπή: "Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες."
Τους ευχαριστώ όλους και ξεκινώ.


Το πρώτο παιχνίδι με το 3 :



Η ομορφιά του πρώτου παιχνιδιού ήταν η προτροπή - αφορμή να ψάξουμε ανάμεσα στα καλά πράγματα τα φυλαγμένα στο μυαλό και στην καρδιά. Το δύσκολο μέρος του παιχνιδιού ήταν να διαλέξουμε τρεις φορές μόνο ένα από όλα αυτά.

1. Το ρητό: Πολλά τριγυρίζουν στο μυαλό και αγαπημένα αυτά που αφορούν την αυτοκριτική και την συμπεριφορά στον "άλλο". Διαλέγω ένα που το θεωρώ πλέον από τα πιο σοφά, με όσα έχω δει γύρω μου και βλέπω καθημερινά. "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε".

2. Το ποίημα: Ο πιο αγαπημένος μου είναι ο Ελύτης. Θα διαλέξω όμως να γράψω από την επίσης αγαπημένη Κική Δημουλά γνωστούς της στίχους, ίσως επειδή στα λίγα λόγια τους κρύβουν κάτι πολύ μεγάλο και αληθινό, αλλά και επειδή μπορεί να διαβαστούν με πολλούς τρόπους.

"Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή
είπε το Τίποτα στο Κάτι
και κείνο, το ηλίθιο, τόχαψε. "

3. Το έργο τέχνης: Εδώ ίσως είναι το δυσκολότερο. Ο κατάλογος μεγάλος. Γι' αυτό θα διαλέξω με βάση την ανάγκη της σημερινής μέρας για ομορφιά, χρώμα και φως, ανάμικτη με λίγη ρομαντική διάθεση.


Claude Monet - Garden at Giverny, 1902


Το δεύτερο παιχνίδι με το 7

Η προτροπή του δεύτερου παιχνιδιού ήταν να γράψουμε 7 αλήθειες για μας κοινές ή περίεργες και (αντιγράφοντας από την little beautiful things) "... κάθε -θετικό- παιχνίδι προσφέρει χαρά!".

1. Παρά το "αστρικό" όνομά μου, δεν ασχολούμαι με αστρολογίες και παρεμφερή.

2. Από μικρή δεν πήγαινα στο τσίρκο γιατί δεν μπορούσα να βλέπω όσα αναγκάζονται να κάνουν εκεί τα ζώα (καμιά φορά και οι άνθρωποι). Ιδιαίτερη συμπάθεια πάντα είχα στους ελέφαντες. Το αγαπημένο μου ζώο είναι ο σκύλος.

3. Τα πρώτα πράγματα που παρατηρώ σε έναν άνθρωπο που γνωρίζω για πρώτη φορά είναι το βλέμμα και τα δάκτυλα.

4. Μετρώ θετικά στον άνθρωπο την ευγένεια (όχι την προσποιητή), την τιμιότητα, την καλοσύνη, την γενναιοδωρία(με την ευρεία της έννοια), την εξυπνάδα, την γνώση (στην ουσία), την ευαισθησία, την αισθητική ... και μετρώ αρνητικά τα αντίθετά τους.

5. Μου αρέσει ένα καλό κρασί να συνοδεύει ένα καλό γεύμα σε ένα ωραία στρωμένο τραπέζι. Δεν έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα γλυκά, όμως μου αρέσει η σοκολάτα όταν περιέχει μέντα, φουντούκι ή αμύγδαλο, ποτό, μόκα, πραλίνα .

6. Δεν μου αρέσει να αναπνέω τον καπνό των άλλων.

7. Μου αρέσει η χριστουγεννιάτικη οικογενειακή ατμόσφαιρα στο σπίτι, με τον στολισμό του, με τα γλυκά και τα φαγητά και την προετοιμασία τους.


Η πρόσκληση και για τα δύο παιχνίδια είναι ανοικτή σε όλους.

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

"άξιον αγάπης"

Συμμετέχοντας στο κάλεσμα από το Χαμομηλάκι που είδα στην ιστοσελίδα της Γλαρένιας( όπως πάντα νοιάζεται και μάχεται για το κάθε καλό) , αντιγράφω κατ' αρχήν το κείμενο του καλέσματος:


"Το Χαμομηλάκι"..... "Αγαπητοί μας φίλοι, στα πρότυπα των Ιδιογράφων του autographcollectors.blogspot.com σας καλούμε να συμπληρώσετε τη Συλλογή «Άξιον Αγάπης». * Βρείτε την πιο όμορφη στιγμή της ζωής σας: με το παιδάκι σας, το ανηψάκι σας, ένα παιδάκι, μια παιδική ζωγραφιά, μια παλιά φωτογραφία σας, όταν ήσασταν παιδάκι, ένα βίντεο με ένα παιδάκι, ό,τι αξίζει να αγαπηθεί και προσθέστε το στη Συλλογή Άξιον Αγάπης. * Αναρτήστε το στο blog σας, με την υπογραφή: Για το http://hamomilaki.blogspot.com/ * Ενημερώστε μας για να προσθέσουμε το κόσμημά σας στη Συλλογή «Άξιον Αγάπης» Προσέξτε, να προστατεύσετε τα προσωπικά σας δεδομένα Με αγάπη Το χαμομηλάκι"



"άξιον αγάπης"

Στιγμή μοναδική, φορτισμένη με συγκίνηση, γεμμάτη από τρυφερότητα και από την πρωτόγνωρη μητρική αγάπη. Ποτέ δεν ξεχνιέται. Και ένα πλασματάκι, αφημένο στην ασφάλεια αυτής της αγκαλιάς.


Για το Χαμομηλάκι http://hamomilaki.blogspot.com/

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

μια πόλη μαγική, μενεξεδένια πολιτεία


Μια πόλη μαγική, αρκετά πληγωμένη, όμως με τόσες ομορφιές ακόμα, φανερές και κρυμμένες.

Σας προσκαλώ φίλοι μου, να γράψετε μόνο τα καλά της, (ένα μέρος, μία ανάμνηση, κάποιον λόγο...) για τα οποία έστω λίγο την αγαπάτε. Όχι δεν λέω να κάνουμε την στρουθοκάμηλο, ότι διαγράφουμε όλα τα αρνητικά που ζούμε καθημερινά, το περιβάλλον και τα άλλα προβλήματα μιας μεγαλούπολης. Όμως για λίγο βάλτε τα στην άκρη... Και αν δεν ζήτε εδώ γράψτε και εσείς, όταν την επισκεφτήκατε τί σας άρεσε σ' αυτήν, για ποιο λόγο θα θέλατε να ξανάρθετε, έστω περαστικοί.

Ας γράψω κάποια από τα πολλά καλά, όπως ότι παραμένουν μαγικές οι καλοκαιρινές νύχτες στο Ηρώδειο και στον Λυκαβηττό, ότι έχει τόσο κοντά τη θάλασσα και το βουνό, ότι αν κάποιος την δει χαράματα, έχει ακόμα το μενεξεδί της χρώμα, αυτό που της χάρισε στον τίτλο του βιβλίου του ο Τερζάκης...

Θυμηθείτε: μόνο τα καλά της.

Αφιερωμένο για διαφορετικούς για τον καθένα λόγους στoυς αγαπητούς νηφάλια μέθη, roadartist και ηλιογράφο.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Μυτιλήνη, συνέδριο για τις παράκτιες ζώνες.


Αξίζει να γίνει αναφορά σε ένα γεγονός που έχει σχέση με τις ακτές μας και το περιβάλλον και δεν έτυχε ίσως της σχετικής ανάλογης δημοσιότητας.
Στη Μυτιλήνη,(για πρώτη φορά εκτός Αθηνών) από τις 23 έως τις 27 Σεπτεμβρίου, διοργανώθηκε το "4ο Πανελλήνιο Συνέδριο Διαχείριση και Βελτίωση Παράκτιων Ζωνών».


Στο συνέδριο συμμετείχαν πάνω από 200 σύνεδροι και αναπτύχθηκαν 60 εισηγήσεις και πέντε εξειδικευμένες προσκεκλημένες ομιλίες.


Ανατολή και βράδυ στο λιμάνι της Μυτιλήνης


Λίγα λόγια ειδικότερα για τη διάβρωση των ακτών:

Από τα σημαντικά αντικείμενα που συζητήθηκαν στο συνέδριο ήταν η αλλοίωση της ακτογραμμής και κυρίως η διάβρωση των ακτών, τα αίτια και οι τρόποι αντιμετώπισής της.
Η χώρα μας έχει εκτεταμένη παράκτια ζώνη με έντονες παρεμβάσεις από ανθρωπογενείς παράγοντες, ενώ παράλληλα επηρεάζεται από κλιματικές και γεωλογικές συνθήκες.
Ανθρωπογενείς παρεμβάσεις είναι π.χ. αυθαίρετες κατασκευές στην παραλία όπως κατακόρυφοι τοίχοι που ευνοούν την μείωση του πλάτους ή και την καταστροφή μίας παραλίας από τους ανακλώμενους κυματισμούς που παρασύρουν το υλικό της, κατασκευές μέσα στη θάλασσα χωρίς μελέτη με αποτέλεσμα τη συγκράτηση του μεταφερόμενου ιζήματος και διάβρωση μίας παρακείμενης παραλίας, κατασκευή φραγμάτων που συγκρατούν το ίζημα των ποταμών που εμπλουτίζει τις παραλίες, αμμοληψίες από τα ποτάμια με το ίδιο αποτέλεσμα...
Κλιματικές αλλαγές επηρεάζουν την μορφή της ακτογραμμής. Ειδικότερα, η αναμενόμενη ανύψωση της στάθμης της θάλασσας λόγω κλιματικών αλλαγών, σε ορισμένες περιοχές μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την εισχώρησή της σε χερσαία τμήματα.
Γεωλογικοί παράγοντες μπορεί να είναι σοβαρές κατολισθήσεις, καθιζήσεις, σεισμοί και κυματικές τους συνέπειες...
Από τους τρόπους αντιμετώπισης είναι η κατασκευή έργων προστασίας μετά από ακτομηχανική μελέτη, ο σχεδιασμός των θαλάσσιων κατασκευών λαμβάνοντας υπόψη την ευρύτερη περιοχή και τα πιθανά αποτελέσματα από την κατασκευή τους, να παρακολουθείται η εξέλιξη των ακτογραμμών, η παρέμβαση από την πολιτεία για την αντιμετώπιση των αυθαίρετων κατασκευών στην θάλασσα .

Λιμάνι Πλωμαρίου


Διοργάνωση συνεδρίου: Εργαστήριο Λιμενικών Έργων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, καθηγητής (και πρύτανης) Κώστας Μουτζούρης.
Θεματικές ενότητες εισηγήσεων:
"Παράκτιο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον".
"Νησιωτικές παράκτιες ζώνες και τουρισμός".
«Αστικός σχεδιασμός στην παράκτια ζώνη - αιγιαλός και παραλία»
«Επιπτώσεις στο παράκτιο περιβάλλον»
«Έργα προστασίας και διαμορφώσεως παράκτιας ζώνης»
«Ολοκληρωμένη διαχείριση παράκτιας ζώνης»

Στον Μόλυβο


Αξίζει να αναφερθεί ότι το συνέδριο περιελάμβανε παράλληλα και την επί τόπου επίσκεψη σε παράκτιες περιοχές της Μυτιλήνης όπου γινόταν παρουσίαση για τα τοπικά ακτομηχανικά προβλήματα και ακολουθούσε δείπνο των Δημοτικών Αρχών και έτσι, εκτός από το πολύ ενδιαφέρον αντικείμενό του, παρείχε στους συνέδρους την ευκαιρία να γνωρίσουν και την Μυτιλήνη
.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

το βαλς των χαμένων ονείρων



Θα λείψω για λίγες μέρες. Για τον περαστικό φίλο, αφήνω για όνειρο, γλυκειά αναπόληση και χαμόγελο, "το βαλς των χαμένων ονείρων " του Μάνου Χατζιδάκι με τις πολύ πετυχημένες παληές φωτογραφίες του βίντεο .

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

πουλιά μετανάστες και ένα μικρό χελιδόνι

Ταξιδεύουν μερόνυχτα, ατέλειωτα χιλιόμετρα, με ανυποψίαστη δύναμη για τα σώματά τους. Μονοσήμαντος ο προορισμός τους, αγώνας ζωής (και πεπρωμένο;). Πετούν σε μεγάλα ύψη σε σοφούς σχηματισμούς, χρησιμοποιώντας νόμους της φυσικής, γνωστούς και άγνωστους. Φτάνοντας εξασθενισμένα στο τέλος του ταξιδιού, τους περιμένουν κάποιοι εχθροί. Όταν μετά από καιρό φανούν τα σημάδια, ξεκινούν το ταξίδι της επιστροφής στην Αρχή. Και πάλι ξανά και ξανά ...

///

Το μικρό χελιδόνι του τίτλου είναι αυτό του γνωστού παραμυθιού του ευτυχισμένου πρίγκηπα του Όσκαρ Ουάιλντ. Δίπλα του είναι η φωτογραφία μιας καλαμιάς, του έρωτά του, που ήταν η πρώτη αιτία για την καθυστέρηση του ταξιδιού του μαζί με τους φίλους του για τους ζεστούς τόπους. Η άλλη αιτία για την καθυστέρηση και η καθοριστική για το τέλος του και το τέλος του αγάλματος του πρίγκηπα, ήταν η καλοσύνη τους. Αυτή ήταν όμως και η αιτία που έμειναν αιώνια...



*Δυστυχώς δεν βρέθηκε ελληνικό κείμενο

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

έναστρη νύχτα

"starry starry night"



Μοναδικά υπέροχα ...




Άραγε, καμιά φορά η υπέρβαση δημιουργεί τρέλα; ή η τρέλα την υπέρβαση;
και η ιδιοφυϊα; συνοδεύεται από την μοναξιά στο στερέωμά της;

Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Μικρές σκέψεις.


Όταν στις 27.3.08 πρωτοάρχισα το blog, με τίτλο πρώτη ισχνή ηλιοαχτίδα, είχα γράψει:

"Blogger λοιπόν και εγώ...!!!Πρώτη φορά και δύσκολη, πολύ δύσκολη, για μένα που δε παίζω στα δάκτυλα όλα αυτά τα ηλεκτρονικά κόλπα που είναι παιχνίδάκια για άλλους. Είδα κάποια τυχαία και τα θαύμασα, ζήλεψα τον κόσμο τους και πιο πολύ την παρέα τους (θα τα αναφέρω μελλοντικά άν καταφέρω να συνεχίσω). Τα άλλα τα Βlogs που δεν μου άρεσαν τα προσπέρασα, δεν παύει να είναι και αυτά μιά άλλη παρέα που την χαίρονται οι δικοί της. Γι' αυτό τόλμησα και αποφάσισα κάτι που θα το θεωρούσα απίθανο για μένα: να εκθέσω και να μοιραστώ σκέψεις, συναισθήματα, γνώσεις, απόψεις, σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω, όμως είδα ότι έχουν κοινα ενδιαφέροντα με εμένα. "

Και άρχισα το ταξίδι μου στα Βlogs ξεκινώντας από αυτούς που σχολίαζαν σε αυτά που μου άρεσαν. Όσα επέλεξα, τα λίγα, ακόμα τα χαίρομαι. Και κάποια με επέλεξαν και εκείνα, τα ευχαριστώ. Θα γράψω σε άλλη ανάρτηση για αυτά τα blogs, τα αστέρια όπως τα ονόμασα και έτσι είναι, αφού καθένα από αυτά, κάθε που το επισκεπτόμουνα, φιλόξενα, ένα δικο του κόσμο είχε να μου δείξει και λίγο από το φως του να μου χαρίσει.

Αυτό που δεν περίμενα σε αυτό το ταξίδι ήταν ότι δεν μοιράστηκα απλώς σκέψεις και συναισθήματα με την έννοια της καταγραφής τους, αλλά άρχισα σιγά σιγά να σκέφτομαι θέματα που συζητήθηκαν και επίσης, το πιο δύσκολο, να νοιώθω συναισθήματα και όταν έκλεινα τον υπολογιστή. Χαρά όταν με επισκέπτονταν και μου άφηναν τα σχόλιά τους, ανησυχία αν δεν είχα νέα τους, αν είναι καλά, μήπως κάτι που έγραψα μπορεί να τους στεναχώρεσε, ένοιωθα να συμμετέχω στα προβλήματά τους, να χαίρομαι στις επιτυχίες τους και στις καλές στιγμές τους, ένοιωθα από το γράψιμο και τα θέματά τους το πως ένοιωθαν και εκείνοι αυτή τη στιγμή και πολλά άλλα συναισθήματα που δεν φανταζόμουν ότι θα είχα για τους αγνώστους που μου γίνονταν γνωστοί αν και οι περισσότεροι ανώνυμοι.
Και όλα αυτά ενώ έχω έναν πολύ γεμάτο χρόνο από δουλειά, οικογένεια και φίλους (λίγους αλλά εξαιρετικούς) και αρκετά ενδιάφέροντα ώστε να μην πλήττω.

Νοιώθετε και εσείς το ίδιο; Είμαστε και μεις μήπως σε ένα εικονικό παιχνίδι ζωής με υπαρκτούς όμως χαρακτήρες;


Η φωτογραφία είναι από την "Όαση Φευγαλέας Ομορφιάς ..." του Ηλιογράφου

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2008

la vie en rose


Το πολύ γνωστό τραγούδι της Edith Piaf στην επίσης γνωστή απόδοσή του από τον Louis Armstrong. Χωρίς άλλα σχόλια.



Ένα βίντεάκι που βρήκα τυχαία, τόσο διαχρονικά αληθινό;;!!

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008

Αμοργός

Είχα φέρει φωτογραφίες από το νησί, είχα ξεκινήσει να γράφω κείμενο για την ανάρτηση και ήθελα να βάλω ορισμένα αποσπάσματα απο την "Αμοργό" της ποίησης και του στοχασμού του Νίκου Γκάτσου.
Όταν άρχισα να διαλέγω στίχους, δεν μπόρεσα. Όλα τα προηγούμενα έσβησαν και έμειναν, πολύτιμοι, μόνο αυτοί. Σας τους εναποθέτω.


"Kακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί
και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων. "
HPAKΛEITOΣ

"Mε την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά και τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα
Oι ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι σαν αγρίμια νεκρά μέσα στων σφουγγαριών τα σεντόνια
Aλλά τα μάτια των φυκιών είναι στραμένα στη θάλασσα
Mήπως τους ξαναφέρει ο νοτιάς με τα φρεσκοβαμένα λατίνια
Kι ένας χαμένος ελέφαντας αξίζει πάντοτε πιο πολύ από δυο στήθια κοριτσιού που σαλεύουν
Mόνο ν' ανάψουνε στα βουνά οι στέγες των ερημοκκλησιών με το μεράκι του αποσπερίτη
Nα κυματίσουνε τα πουλιά στης λεμονιάς τα κατάρτια
Mε της καινούργιας περπατησιάς το σταθερό άσπρο φύσημα
Kαι τότε θά 'ρθουν αέρηδες σώματα κύκνων που μείνανε άσπιλοι τρυφεροί και ακίνητοι
Mες στους οδοστρωτήρες των μαγαζιών μέσα στων λαχανόκηπων τους κυκλώνες
Όταν τα μάτια των γυναικών γίναν κάρβουνα κι έσπασαν οι καρδιές των καστανάδων
Όταν ο θερισμός εσταμάτησε κι άρχισαν οι ελπίδες των γρύλων.

Γι' αυτό λοιπόν κι εσείς παλληκάρια μου με το κρασί τα φιλιά και τα φύλλα στο στόμα σας
Θέλω να βγείτε γυμνοί στα ποτάμια
Nα τραγουδήστε τη Mπαρμπαριά όπως ο ξυλουργός κυνηγάει τους σκίνους
Όπως περνάει η όχεντρα μες απ' τα περιβόλια των κριθαριών
Mε τα περήφανα μάτια της οργισμένα
Kι όπως οι αστραπές αλωνίζουν τα νιάτα.

Kαι μη γελάς και μην κλαις και μη χαίρεσαι
Mη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου σα να φυτεύεις πλατάνια
Mη γίνεσαι ΠEΠPΩMENON
Γιατί δεν είναι ο σταυραητός ένα κλεισμένο συρτάρι
Δεν είναι δάκρυ κορομηλιάς ούτε χαμόγελο νούφαρου
Oύτε φανέλα περιστεριού και μαντολίνο Σουλτάνου
Oύτε μεταξωτή φορεσιά για το κεφάλι της φάλαινας.
Eίναι πριόνι θαλασσινό που πετσοκόβει τους γλάρους
Eίναι προσκέφαλο μαραγκού είναι ρολόι ζητιάνου
Eίναι φωτιά σ' ένα γύφτικο που κοροϊδεύει τις παπαδιές και νανουρίζει τα κρίνα
Eίναι των Tούρκων συμπεθεριό των Aυστραλών πανηγύρι
Eίναι λημέρι των Oύγγρων
Που το χινόπωρο οι φουντουκιές πάνε κρυφά κι ανταμώνουνται
Bλέπουν τους φρόνιμους πελαργούς να βάφουν μαύρα τ' αυγά τους
Kαι τόνε κλαίνε κι αυτές
Kαίνε τα νυχτικά τους και φορούν το μισοφόρι της πάπιας
Στρώνουν αστέρια καταγής για να πατήσουν οι βασιλιάδες
Mε τ' ασημένια τους χαϊμαλιά με την κορώνα και την πορφύρα
Σκορπάνε δεντρολίβανο στις βραγιές
Για να περάσουν οι ποντικοί να πάνε σ' άλλο κελλάρι
Nα μπούνε σ' άλλες εκκλησιές να φαν τις Άγιες Tράπεζες
Kι οι κουκουβάγιες παιδιά μου
Oι κουκουβάγιες ουρλιάζουνε
Kι οι πεθαμένες καλογριές σηκώνουνται να χορέψουν
Mε ντέφια τούμπανα και βιολιά με πίπιζες και λαγούτα
Mε φλάμπουρα και με θυμιατά με βότανα και μαγνάδια
Mε της αρκούδας το βρακί στην παγωμένη κοιλάδα
Tρώνε τα μανιτάρια των κουναβιών
Παίζουν κορώνα-γράμματα το δαχτυλίδι τ' Aη-Γιαννιού και τα φλουριά του Aράπη
Περιγελάνε τις μάγισσες
Kόβουν τα γένια ενός παπά με του Kολοκοτρώνη το γιαταγάνι
Λούζονται μες στην άχνη του λιβανιού
Kι ύστερα ψέλνοντας αργά μπαίνουν ξανά στη γη και σωπαίνουν
Όπως σωπαίνουν τα κύματα όπως ο κούκος τη χαραυγή όπως ο λύχνος το βράδυ.

Έτσι σ' ένα πιθάρι βαθύ το σταφύλι ξεραίνεται και στο καμπαναριό μιας συκιάς κιτρινίζει το μήλο
Έτσι με μια γραβάτα φανταχτερή
Στην τέντα της κληματαριάς το καλοκαίρι ανασαίνει
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μια τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
Mε το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της
Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά-σιγά σαν τον κλέφτη
Aπό το παραθύρι τής άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την ξυπνήσει!

Λένε πως τρέμουν τα βουνά και πως θυμώνουν τα έλατα
Όταν η νύχτα ροκανάει τις πρόκες των κεραμιδιών να μπουν οι καλικάντζαροι μέσα
Όταν ρουφάει η κόλαση τον αφρισμένο μόχθο των χειμάρρων
Ή όταν η χωρίστρα της πιπεριάς γίνεται του βοριά κλωτσοσκούφι.

Mόνο τα βόδια των Aχαιών μες στα παχιά λιβάδια της Θεσσαλίας
Bόσκουν ακμαία και δυνατά με τον αιώνιο ήλιο που τα κοιτάζει
Tρώνε χορτάρι πράσινο φύλλα της λεύκας σέλινα πίνουνε καθαρό νερό μες στ' αυλάκια
Mυρίζουν τον ιδρώτα της γης κι ύστερα πέφτουνε βαριά κάτω απ' τον ίσκιο της ιτιάς να κοιμηθούνε.

Πετάτε τους νεκρούς είπ' ο Hράκλειτος κι είδε τον ουρανό να χλωμιάζει
Kι είδε στη λάσπη δυο μικρά κυκλάμινα να φιλιούνται
Kι έπεσε να φιλήσει κι αυτός το πεθαμένο σώμα του μες στο φιλόξενο χώμα
Όπως ο λύκος κατεβαίνει απ' τους δρυμούς να δει το ψόφιο σκυλί και να κλάψει.
Tί να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπό σου;
Tο ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομά του
Tο ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Mα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Mόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Kαι να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Nα βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη
Nα πιάσεις από τα λουριά του Aχιλλέα τ' άλογα
Aντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις
Tον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Kίτσου.
Γιατί κι εσύ θα 'χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα 'χει γεράσει.
Mέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο
Kι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Kι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη
Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα 'ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Mε το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Mε το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Mε το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν' ανθίσει μόνο
Λίγο στάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη...

Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει
Mόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ' άστρα
Mόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές
Kαι νυχτερίδες τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.

Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα
Mόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά
Kαι τα κοράκια κολυμπάν σ' ένα πηγάδι μ' αίμα.

Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει
Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει
Kρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια.

Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο
Mόνο ένα βράδυ του Mαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

Kι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο
Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
Mόνο καρτέρει μια στιγμή ν' ανοίξει ο πικραπήγανος
N' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.

Mα είταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη
Eίταν του Mάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

Ξύπνησε γάργαρο νερό από τη ρίζα του πεύκου να βρεις τα μάτια των σπουργιτιών και να τα ζωντανέψεις ποτίζοντας το χώμα με μυρωδιά βασιλικού και με σφυρίγματα σαύρας. Tο ξέρω είσαι μια φλέβα γυμνή κάτω από το φοβερό βλέμμα του ανέμου είσαι μια σπίθα βουβή μέσα στο λαμπερό πλήθος των άστρων. Δε σε προσέχει κανείς κανείς δε σταματά ν' ακούσει την ανάσα σου μα συ με το βαρύ σου περπάτημα μες στην αγέρωχη φύση θα φτάσεις μια μέρα στα φύλλα της βερυκοκιάς θ' ανέβεις στα λυγερά κορμιά των μικρών σπάρτων και θα κυλήσεις από τα μάτια μιας αγαπητικιάς σαν εφηβικό φεγγάρι. Yπάρχει μια πέτρα αθάνατη που κάποτε περαστικός ένας ανθρώπινος άγγελος έγραψε τ' όνομά του επάνω της κι ένα τραγούδι που δεν το ξέρει ακόμα κανείς ούτε τα πιο τρελά παιδιά ούτε τα πιο σοφά τ' αηδόνια. Eίναι κλεισμένη τώρα σε μια σπηλιά του βουνού Nτέβι μέσα στις λαγκαδιές και στα φαράγγια της πατρικής μου γης μα όταν ανοίξει κάποτε και τιναχτεί ενάντια στη φθορά και στο χρόνο αυτό το αγγελικό τραγούδι θα πάψει ξαφνικά η βροχή και θα στεγνώσουν οι λάσπες τα χιόνια θα λιώσουν στα βουνά θα κελαηδήσει ο άνεμος τα χελιδόνια θ' αναστηθούν οι λυγαριές θα ριγήσουν κι οι άνθρωποι με τα κρύα μάτια και τα χλωμά πρόσωπα όταν ακούσουν τις καμπάνες να χτυπάν μέσα στα ραγισμένα καμπαναριά μοναχές τους θα βρουν καπέλα γιορτινά να φορέσουν και φιόγκους φανταχτερούς να δέσουν στα παπούτσια τους. Γιατί τότε κανείς δε θ' αστιεύεται πια το αίμα των ρυακιών θα ξεχειλίσει τα ζώα θα κόψουν τα χαλινάρια τους στα παχνιά το χόρτο θα πρασινίσει στους στάβλους στα κεραμίδια θα πεταχτούν ολόχλωρες παπαρούνες και μάηδες και σ' όλα τα σταυροδρόμια θ' ανάψουν κόκκινες φωτιές τα μεσάνυχτα. Tότε θα 'ρθούν σιγά-σιγά τα φοβισμένα κορίτσια για να πετάξουν το τελευταίο τους ρούχο στη φωτιά κι ολόγυμνα θα χορέψουν τριγύρω της όπως την εποχή ακριβώς που είμασταν κι εμείς νέοι κι άνοιγε ένα παράθυρο την αυγή για να φυτρώσει στο στήθος τους ένα φλογάτο γαρύφαλο. Παιδιά ίσως η μνήμη των προγόνων να είναι βαθύτερη παρηγοριά και πιο πολύτιμη συντροφιά από μια χούφτα ροδόσταμο και το μεθύσι της ομορφιάς τίποτε διαφορετικό από την κοιμισμένη τριανταφυλλιά του Eυρώτα. Kαληνύχτα λοιπόν βλέπω σωρούς πεφτάστερα να σας λικνίζουν τα όνειρα μα εγώ κρατώ στα δάχτυλά μου τη μουσική για μια καλύτερη μέρα. Oι ταξιδιώτες των Iνδιών ξέρουνε περισσότερα να σας πουν απ' τους Bυζαντινούς χρονογράφους.

O άνθρωπος κατά τον ρουν της μυστηριώδους ζωής του
Kατέλιπεν εις τους απογόνους του δείγματα πολλαπλά και αντάξια της αθανάτου καταγωγής του
Όπως επίσης κατέλιπεν ίχνη των ερειπίων τού λυκαυγούς χιονοστιβάδας ουρανίων ερπετών χαρταετούς αδάμαντας και βλέμματα υακίνθων
Eν μέσω αναστεναγμών δακρύων πείνης οιμωγών και τέφρας υπογείων φρεάτων.

Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Eγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Kαι με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομένο τριφύλλι
Mαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.

Ένα καράβι μπαίνει στο γιαλό ένα μαγγανοπήγαδο σκουριασμένο βογγάει
Mια τούφα γαλανός καπνός μες στο τριανταφυλλί του ορίζοντα
Ίδιος με τη φτερούγα του γερανού που σπαράζει
Στρατιές χελιδονιών περιμένουνε να πουν στους αντρειωμένους το καλωσόρισες
Mπράτσα σηκώνουνται γυμνά με χαραγμένες άγκυρες στη μασχάλη
Mπερδεύουνται κραυγές παιδιών με το κελάδημα του πουνέντε
Mέλισσες μπαινοβγαίνουνε μες στα ρουθούνια των αγελάδων
Mαντήλια καλαματιανά κυματίζουνε
Kαι μια καμπάνα μακρινή βάφει τον ουρανό με λουλάκι
Σαν τη φωνή κάποιου σήμαντρου που ταξιδεύει μέσα στ' αστέρια
Tόσους αιώνες φευγάτο
Aπό των Γότθων την ψυχή κι από τους τρούλλους της Bαλτιμόρης
Kι απ' τη χαμένη Aγιά-Σοφιά το μέγα μοναστήρι.
Mα πάνω στ' αψηλά βουνά ποιοι να 'ναι αυτοί που κοιτάνε
Mε την ακύμαντη ματιά και το γαλήνιο πρόσωπο;
Ποιας πυρκαγιάς να 'ναι αντίλαλος αυτός ο κουρνιαχτός στον αγέρα;
Mήνα ο Kαλύβας πολεμάει μήνα ο Λεβεντογιάννης;
Mήπως αμάχη επιάσανεν οι Γερμανοί με τους Mανιάτες;
Oυδ' ο Kαλύβας πολεμάει κι ουδ' ο Λεβεντογιάννης
Oύτε κι αμάχη επιάσανεν οι Γερμανοί με τους Mανιάτες.
Πύργοι φυλάνε σιωπηλοί μια στοιχειωμένη πριγκίπισσα
Kορφές κυπαρισσιών συντροφεύουνε μια πεθαμένη ανεμώνη
Tσοπαναρέοι ατάραχοι μ' ένα καλάμι φλαμουριάς λένε το πρωινό τους τραγούδι
Ένας ανόητος κυνηγός ρίχνει μια ντουφεκιά στα τρυγόνια
Kι ένας παλιός ανεμόμυλος λησμονημένος απ' όλους
Mε μια βελόνα δελφινιού ράβει τα σάπια του πανιά μοναχός του
Kαι κατεβαίνει απ' τις πλαγιές με τον καράγιαλη πρίμα
Όπως κατέβαινε ο Άδωνις στα μονοπάτια του Xελμού να πει μια καλησπέρα της Γκόλφως.

Xρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί βασανισμένη καρδιά μου
Mε το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα
Ένα ζουμπούλι πορτοκαλιάς
Mιαν ανθισμένη κυδωνιά να σε παρηγορήσω
Eγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Kαι με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομένο τριφύλλι
Mαύρη μεγάλη μοναξιά με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου."



Αν δεν κουραστήκατε και θέλετε κάτι πιο πολύ για το ποίημα και τον Νίκο Γκάτσο, ρίξτε μια ματιά στα κείμενα αυτά:
Δημοσθένης Κούρτοβικ: Νίκος Γκάτσος, Μορφή αινιγματική
Έφη Ρέντζου: Ο τόπος της ποίησης: Αμοργός, Η Έρημη Χώρα, και Η Άμωμος Σύλληψη, μια συγκριτική ανάγνωση

Κυριακή 13 Ιουλίου 2008

Μύνημα στα αστέρια

Αγαπητά μου αστέρια,
Θα λείψω για κάποιες μέρες.
Θα μου λείψουν οι βόλτες στα φωτεινά σας μονοπάτια και οι δικές σας οι επισκέψεις.
Σας στέλνω πολλά χαμόγελα :)) :)) :))

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Για όλους αυτούς που μας κυβερνούν


Μία πρόσκληση για παιχνίδι πήρα από την αγαπητή roadartist .

Οι κανόνες:

1. πάρε μια πένα

2. βούτα την στο μυαλό σου

3. γράψε 3 προτάσεις που θα έλεγες μπροστά σε όλους αυτούς που μας κυβερνούν

4. προσκαλέστε όσους θέλετε...



1. Σίγουρα Εσείς Όλοι που εκάστοτε μας κυβερνάτε δεν είστε οι άριστοι , όπως θα ήθελε ο Πλάτωνας στην ιδανική Πολιτεία του. Ούτε καν οι καλοί. Η αναρρίχησή σας σε αξιώματα συνδέεται με Υποσχέσεις που μετά δεν τηρούνται η δε διαμονή σας με Λόγια,Λόγια Ψεύτικα, επιδεικνύοντας παράλληλα αγωνιώδη προσπάθεια "γαντζώματος" από την εξουσία (την κάθε είδους εξουσία) …πάση μα πάση θυσία. Άς μη μιλήσουμε και για πιθανά οφέλη από αυτήν.

2. Σίγουρα Εσείς Όλοι που εκάστοτε μας κυβερνάτε, δεν νοιάζεστε για τους άλλους, τους κυβερνώμενους. Το υπεροπτικό σας ύφος περιφέρεται στις οθόνες της τηλεόρασης , με παντογνωσία για όλα τα προβλήματα των άλλων που σας βλέπουν και σας ακούν και μέσα τους νοιώθουν να καίγονται. Δεν νοιάζεστε για τα παιδιά, τους γέρους, τους αρρώστους, τους φτωχούς, τις μητέρες, τους μετανάστες, τους ναρκομανείς, τους φυλακισμένους, και όλους τους αδυνάτους, για την γλώσσα και τη μόρφωση, την διαβίωση, το περιβάλλον, τις καθημερινές ανάγκες, την ασφάλεια, την απονομή δικαιοσύνης, ... ... ...

3. Σίγουρα Εσείς Όλοι που εκάστοτε μας κυβερνάτε, όχι μόνο δεν είστε οι άριστοι, όχι μόνο δεν νοιάζεστε για τους άλλους, αλλά προσπαθείτε με κάθε τρόπο να εξουδετερώσετε την δύναμη των αξίων και να τους συνθλίψετε, αν μπορείτε. Δεν επιθυμείτε την αξιοκρατία, σε κανένα τομέα, είναι ανεπιθύμητοι όσοι είναι άξιοι αλλά εμπόδιο στα σχέδιά σας, τους μειώνετε, στερώντας πολλές φορές την αξιοπρέπειά τους, για να νοιώσετε έτσι ανώτεροι και να μην διακινδυνεύσει η δύναμή σας. Διαλέγετε μικρά πιόνια που ονοματίζετε στρατηγούς (στερώντας και από αυτούς την αξιοπρέπειά τους) για να διοικήσουν και δεν σας νοιάζει αν έτσι θα βουλιάξει το συμφέρον του τόπου.


Οι τρεις προτάσεις είναι τα τονισμένα γράμματα. Τα υπόλοιπα γράφτηκαν συμπληρωματικά, έτσι για το ξέσπασμα.





Η γελοιογραφία είναι του Μιχάλη Κουντούρη

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Καντηλάκι


Φεύγοντας , άφησε πίσω τις ρίζες του

και έναν ήλιο που έκρυβε, σαν μια φλόγα καντηλιού.


Καντηλάκι αναμμένο

με λάδι από μύρο

κι άγιο φως


χρόνια άσβεστο για μένα

παρήγορο, αγαπημένο

φέγγε μου





Οι υπέροχοι ήλιοι είναι από το χρυσάφι της Όασης του Ηλιογράφου

Η ανάρτηση έγινε στις 18.6. 08,
πήρε όμως την ημερονηνία του ¨πρoχείρου"

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

χίλιοι ωκεανοί

Στον Μικρό μου Φύλακα Άγγελο

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Τρία συννεφάκια και ένα μικρό ουράνιο τόξο, ταξιδιάρικα


Πήρα μία προσκλησούλα από την Παναγιώτα για ένα παιχνίδι. Εκείνη το έπαιξε με φαντασία και συγγραφική δεινότητα. Είχα δεχθεί την πρόσκληση, είχα μάλιστα καλέσει και τις φίλες της για σχόλια και η αλήθεια είναι ότι το γράφω πολύ καθυστερημένα, ανατρέποντας και τους κανόνες που μου έβαλε, όπως το είδα και σε άλλες ιστοσελίδες .
Ζητούμενο: να βρεθεί η μία αλήθεια μέσα από τις τέσσερις πιο κάτω προτάσεις.

Οι φίλοι μου είναι λίγοι αλλά ξεχωριστοί για μένα. Θα δούμε αν θα προβλέψουν σωστά , στο μικρό διάστημα που με γνωρίζουν τί θα μπορούσα να κάνω.


1. Στην Κωνσταντινούπολη, περπατώντας ένα βράδυ, είδαμε, σε δύο από τους μιναρέδες του μπλε τζαμιού, απέναντι από την Αγιά Σοφιά, κρεμασμένα φωτάκια που έγραφαν περίπου"Ιστανμπούλ είσαι πάντα δική μας". Αυτό δεν φαινόταν με το φως της μέρας. Δώσαμε κάποιες λίρες στον φύλακα και έκλεισε τα φώτα για ένα λεπτό.

2. Στο πάρκο του Τίβολι στην Κοπενχάγη, σε μία μικρή λιμνούλα ήταν αραγμένο ένα φωταγωγημένο πλοίο πειρατικό. Αποφασίσαμε να ανεβούμε. Σηκώσαμε την άγκυρα για πλάκα και το πλοίο άρχισε να γέρνει, τρομάξαμε!!! ευτυχώς επανήλθε σύντομα.

3. Στο Κάιρο, σε ένα δρομάκι, ήταν σταματημένο ένα μικρό κάρο με ένα γαϊδουράκο. Ο καροτσέρης είχε πάει για κάποια δουλειά και είχε δέσει τα δύο μπροστινά πόδια του γαϊδουράκου και το καϋμένο το ζώο ήταν για ώρα ακίνητο. Όταν ήρθε ο καροτσέρης, του έκανα πολύ έντονη παρατήρηση. Ο συνοδός μας με μάλλωσε γιατί ήταν επικίνδυνο.

4. Στην Αγία Πετρούπολη, μία λευκή νύχτα, περπατώντας δίπλα σε ένα κανάλι, ένας κύριος με βιολί έπαιζε ωραίες ρωσικές μελωδίες. Καθήσαμε κάτω δίπλα του και τον ακούγαμε μαγεμένοι.

Καλώ όσα από τα αστέρια του bloggroll μου δεν έχουν παίξει ακόμα, αν θέλουν, να ρίξουν το φως τους σε μία αλήθεια γι αυτούς, κι ας πουν και τρία ψέμματάκια μαζί. Ειδικότερα, τα ανεμοσκορπίσματα αν θέλουν να συμμετέχουν, να μας τα πουν "ποιητικά".

Και ο τίτλος;
Το μικρό ουράνιο τόξο είναι η αλήθεια, που αναλύει το λευκό φως στα χρώματά του. Όμορφο, αισιόδοξο, κατορθώνει να γεννηθεί μετά από μια βροχή, με την ελπίδα για μία φωτεινότερη μέρα.
Τα τρία συννεφάκια είναι τα ψεματάκια, λευκά, ψηλά και μακρινά, ώστε να μη βλάπτουν κανένα, ελαφρά, να τα παίρνει ο άνεμος και να χάνονται, ειπώθηκαν αθώα κρύβοντας μία ευχή ή ένα όνειρο να γινουνε πραγματικότητα. Ένα μέρος τους, που έχει μια μικρή αλήθεια, δυαλύεται σε ψιλή βροχούλα κι αν μαζευτούν πολλές , γεννούν καμιά φορά κι αυτές ένα μικρό ουράνιο τόξο.

Σάββατο 31 Μαΐου 2008

Φαϊρούζ

Φωνή αηδονιού.
Της ανατολής είπαν, όμως όχι μόνο.
Έχει τραγουδήσει το κάθε τι. Τραγούδια του έρωτα, χαρούμενα και θλιμμένα, πατριωτικά, νοσταλγικά, τραγούδια για το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Αλεξάνδρεια, θρησκευτικούς ύμνους.
Η φωνή της, λατρεμένη στον αραβικό κόσμο, έχει ταξιδέψει παντού.



"Βλέπεις τη θάλασσα πόσο είναι μεγάλη,
περισσότερο από μία θάλασσα σ' αγαπώ.
Βλέπεις ο ουρανός πόσο είναι μακρυά,
πέρα από τον ουρανό σ' αγαπώ.
Περισσότερο από μία θάλασσα
και πέρα από τον ουρανό,
σ' αγαπώ αγαπημένε μου, αγαπημένε μου,
αγαπημένε μου, σ' αγαπώ..."


"Σ' αγάπησα στο καλοκαίρι
σ' αγάπησα στο χειμώνα..."



"Τικ Τικ Τικ Μητέρα του Σλεϊμάν"

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Τα μάτια της ψυχής

"Σε ένα δωμάτιο ενός γηροκομείου, υπήρχαν μόνο δύο κρεβάτια.
Το ένα ήταν δίπλα στο παράθυρο και το άλλο σε ένα σημείο από όπου δεν μπορούσε κάποιος να δει έξω. Στο κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο ήταν ο παλαιότερος φιλοξενούμενος γέρος. Και οι δύο είχαν αδυναμία μετακίνησης και τους περιποιείτο μια νοσοκόμα για αρκετό χρόνο.
Καθημερινά ο γέρος που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια στον άλλο τί έβλεπε από το παράθυρο. Του περιέγραφε το πάρκο που ήταν από κάτω, τα χρώματα των δένδρων και των λουλουδιών που άλλαζαν με τις εποχές, τον κόσμο που περνούσε, τα παιδιά που παίζανε και ό,τι άλλο συνέβαινε. Έτσι περνούσε ο χρόνος και ο δεύτερος γέρος συμμετείχε και αυτός στην έξω ζωή.
Μία μέρα πέθανε ο πρώτος γέρος και ο δεύτερος γέρος ζήτησε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Έτσι και έγινε. Με χαρά κοίταξε έξω από το παράθυρο αλλά είδε έναν τοίχο απέναντι και ακριβώς δίπλα. Τίποτα άλλο. Φώναξε τη νοσοκόμα και τη ρώτησε, πότε και γιατί έκτισαν τον τοίχο αυτό και η νοσοκόμα του είπε ότι ο τοίχος ήταν πάντα εκεί. Όταν τη ρώτησε για το πάρκο που του περιέγραφε τόσο καιρό ο άλλος γέρος, η νοσοκόμα του είπε "μα ήταν τυφλός"
Με τα μάτια της ψυχής έβλεπε ό,τι ωραίο περιέγραφε και γέμιζε το δωμάτιο φως και ζωή.
(από μία ιστορία "les yeux de l' ame")

Πιο κάτω, από την γνωστή ταινία "άρωμα γυναίκας" το τανγκό του τυφλού απόστρατου στρατιωτικού, από τις τελευταίες του επιθυμίες πριν την αυτοκτονία που είχε προσχεδιάσει και που τελικά αποτράπηκε. Έδώ χορεύει η ψυχή.
>http://

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

κόρη, μητέρα


Σχετικοί ρόλοι μου: κόρη, μητέρα.
Αμφιμονοσύμαντη αντιστοιχία: η μητέρα μου, η μοναχοκόρη μου.

Ανάμεσά μας ο ομφάλιος λώρος που ποτέ δεν έχει πραγματικά κοπεί. Είναι αυτή η αγάπη που υπάρχει πάντα και είναι δεδομένη, αυτή που δίνει την δύναμη να φτάσει ο άνθρωπος στα όρια της αυτοθυσίας και του θαύματος.

Μόνο να μη ξεχνάμε, να θυμόμαστε να δείχνουμε την αγάπη μας πάντα και όχι μετά, όταν θα είναι αργά, να έχουμε τις αναμνήσεις μας και ίσως κάποιες τύψεις.

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Μάιος

Ψάχνουμε για τα χρώματα:
Λέξεις κλειδιά: Ουρανός - γη - Θάλασσα - λουλούδια - πουλιά - βουνά - γέλια των παιδιών - αγάπη και έρωτας - φως - αρχή της καλοσύνης και του καλοκαιριού.

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

τρεις μικροί περίπατοι

- Ρόδος, απόγευμα Παρασκευής, Απρίλης, ώρα των Χαιρετισμών.
Περίπατος στο λιμάνι, ησυχία, τίποτα δεν θυμίζει την καλοκαιρινή αναστάτωση. Καθαρός ουρανός με ελάχιστα σύννεφα, χρώματα του δειλινού που καθρεφτίζονται στα ήρεμα, ελαφρά ρυτιδωμένο νερά, κάποια πλοία και μικρότερα σκάφη. Θαλασσινός αέρας, τρυφερό χάδι στο πρόσωπο. Η κατάληξη του περίπατου σε ένα πλωτό κέντρο, μουσική (που θα προτιμούσα πιο μελωδική και λιγότερο δυνατή, χωρίς όμως να κατορθώσει να μου χαλάσει την εικόνα), ωραία συζήτηση, ένα τσάι με λεμόνι και ένα ανεπαίσθητο λίκνισμα του πλωτού. Αριστερά η γραμμή του ορίζοντα πίσω από το κάστρο και γύρω η θάλασσα. Το βράδυ στο αεροπλάνο για Αθήνα, ένας έναστρος ουρανός που μπερδεύεται με τα φώτα της πόλης.

- Αττική παραθαλάσσια, Σάββατο, Απρίλης, πρωινό ξύπνημα.
Βροχερός καιρός, συννεφιά. Περίπατος με αποχρώσεις του γκρι παντού, στον ουρανό και τα αραιά χαμηλά σύννεφα, στο σκούρο μπλε της θάλασσας, στο σκούρο πράσινο των δένδρων. Με τον ήχο της ψιλής βροχής και το άρωμα του βρεγμένου χώματος ανακατεμένο με αυτό της θάλασσας.

-Αττική, παραθαλάσσια, Κυριακή, Απρίλης, μεσημέρι.
Ήλιος φωτεινός, καθαρός ουρανός, όλα λάμπουν. Τα άνθη μιας πορτοκαλιάς στον κήπο μοσχομυρίζουν. Περίπατος σε ένα μονοπάτι δίπλα στη θάλασσα. Χρώματα, χρώματα, χρώματα στα αγαπημένα αγριολούλουδα (πόση είναι η ζωή τους σκέπτομαι και αντιστέκομαι στον πειρασμό να κόψω) και πάλι το άρωμα της θάλασσας. Καθήσαμε στο αγαπημένο μου παγκάκι στο τέλος του μονοπατιού, που το είχα λαχταρήσει από το καλοκαίρι και κοίταξα προς τον ανοικτό ορίζοντα.

Άνοιξη σε ένα ευλογημένο τόπο.

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

εικόνες του χθες και του σήμερα

Με ένα το πολύ ωραίο ένθετο σημερινής εφημερίδας με φωτογραφίες της Αθήνας "τότε και τώρα" συνοδευόμενες με υπέροχα εισαγωγικά κείμενα και σχόλια με ιστορικές και ηθογραφικές αναφορές, έκανα περίπατο στους δρόμους και πλατείες της Αθήνας, βλέποντας τα κτίρια, τα μνημεία, τις εκκλησσιές, τα δέντρα, ακόμα και τον ποταμό της τον Ιλισό (που τώρα έχει επικαλυφθεί) με την γέφυρά του. Δίπλα, τοποθετείται πετυχημένα, η φωτογραφία της σημερινής τους μορφής από την ίδια γωνία, ιστορική αποτύπωση του χρόνου και της ανθρώπινης επέμβασης σ'αυτά.


Περιέχονται επίσης, πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους παλαιούς φωτογράφους της Αθήνας καθώς και ένα γλωσσάρι φωτογραφικών όρων τυπώματος των φωτογραφιών με σχετική χρονική αναφορά.


Στέκομαι στο εισαγωγικό κείμενο της Μάρω Καρδαμίτση- Αδάμη, γραμμένο με επιστημονική γνώση, αλλά και τρυφερότητα και αγάπη για την δική της πόλη, που κλείνει ως εξής: " Όσο στην πόλη ζουν άνθρωποι που θυμούνται, όσο στην πόλη ζουν άνθρωποι που αγαπούν, όσο στην πόλη ζουν Αθηναίοι πολίτες και όχι απλοί κάτοικοι, έστω και λίγοι, η Αθήνα, η αγαπημένη πόλη, θα είναι πάντα εκεί." Ας είμαστε και εμείς ανάμεσά τους


ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
"ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ"ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ - ΑΘΗΝΑ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ"
Μάρω Καρδαμίτση- Αδάμη, Φανή Κωνσταντίνου, Αρχοντία Αδαμοπούλου
Ένθετο από εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ' 29.3.2008

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

πρώτη, ισχνή αστεροαχτίδα

Blogger λοιπόν και εγώ...!!!
Πρώτη φορά και δύσκολη, πολύ δύσκολη, για μένα που δε παίζω στα δάκτυλα όλα αυτά τα ηλεκτρονικά κόλπα που είναι παιχνίδάκια για άλλους. Είδα κάποια τυχαία και τα θαύμασα, ζήλεψα τον κόσμο τους και πιο πολύ την παρέα τους (θα τα αναφέρω μελλοντικά άν καταφέρω να συνεχίσω). Τα άλλα τα Βloggs που δεν μου άρεσαν τα προσπέρασα, δεν παύει να είναι και αυτά μιά άλλη παρέα που την χαίρονται οι δικοί της.Γι' αυτό τόλμησα και αποφάσισα κάτι που θα το θεωρούσα απίθανο για μένα: να εκθέσω και να μοιραστώ σκέψεις, συναισθήματα, γνώσεις, απόψεις, σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω, όμως είδα ότι έχουν κοινα ενδιαφέροντα με εμένα.