Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ένας μικρός τυμπανιστής


«Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με,
τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»
(Κατά Ματθαίον, 19ο, 14)


Πολύ έψαξα να βρω έναν μικρό τυμπανιστή για τα Χριστούγεννα,  ξέρετε, εκείνο το παιδί του τραγουδιού, που το μόνο που είχε να χαρίσει στη γέννηση ενός βασιληά, ήταν να παίξει στο τύμπανό του… πα ραμ παμ παμ παμ,  ραμ παμ παμ παμ! 

Ήταν τόσοι πολλοί οι τυμπανιστές που είδα και άκουσα, γνωστοί τραγουδιστές, παιδιά και χορωδίες από διάφορες φυλές της γης, ως και ήρωες κινουμένων σχεδίων.. Και ξαφνικά τον συνάντησα! Έπαιζε σε μια παληά μαυρόασπρη ταινία, χωρίς χαμόγελο και φορούσε φτωχά ρούχα, (ένα κασκέτο, ένα κασκώλ, ένα στενό τριμμένο σακάκι)  μεσ’ τον χειμώνα.

Του είπαν να πάει κι αυτός μαζί να δει τον νεογέννητο βασιλιά, θα πήγαιναν δώρα να του αφήσουν για να τον τιμήσουν. Συνεσταλμένος, όμως όχι σκυφτός, τόσο μικρός και τρυφερός, τόσο σεμνός, με φυσική σοβαρότητα που θα πήγαινε να δει έναν βασιληά και την έγνοια, μα που φτωχός κι αυτός, δεν είχε κάποιο δώρο να του φέρει, παρά μόνο να του παίξει στο τύμπανο «πα ραμ παμ παμ παμ, ραμ παμ παμ παμ …»

- Μπορώ να παίξω για Σένα πα ραμ παμ παμ παμ στο τύμπανό μου;   τον ρώτησε
Και του έπαιξε στο τύμπανο, του έπαιξε όσο πιο όμορφα μπορούσε..
Τότε Εκείνος, του χαμογέλασε..  
Και στο πρόσωπο του μικρού τυμπανιστή φωτίστηκε χαμόγελο!




- Ίσως έτσι αρμόζει, με έναν αληθινό μικρό τυμπανιστή μέσα μας να πλησιάσουμε πιστεύοντας το θαύμα (το όποιο θαύμα) και να του χαριστούμε. Και ίσως τότε κι αυτό μας χαριστεί.


Καλά Χριστούγεννα!


Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

όνειρα, αστέρια και άρωμα βανίλιας


Μικρά όνειρα
των αστεριών σαν πέφτουν
θρυψαλίζονται

-Σε λίγες μέρες έχουμε Χριστούγεννα και οι μάγοι μίλαγαν για ένα αστέρι οδηγό που συνεχίζει εκεί να υπάρχει.  Αυτά τα αστέρια λένε ότι δεν πέφτουνε ποτέ,  γι’ αυτό μπορεί και υφαίνονται γύρω τους κάποια όνειρα παραμυθιού ακόμα. Κάτι που συμβαίνει μια φορά μόνο τον χρόνο,  γιατί  τους έχει οριστεί ως τίμημα, να  σβήνουνε  αμέσως μετά μέσα στην καθημερινότητα.  Όπως τα λαμπιόνια  και τα στολίδια του δένδρου. Καμιά φορά αφήνοντας πίσω τους λίγο άρωμα βανίλιας.


(Όμως θυμηθείτε, η ευχή τη στιγμή που ανοίγουν οι ουρανοί θα γίνει πραγματικότητα)

Η εικόνα προέκυψε με τυχαία επεξεργασία της φωτογραφίας μιας πανσέληνου. Η μουσική του βίντεο «άρωμα βανίλιας»   της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και οι photos  πλην του λουλουδιού της βανίλιας by Astria:)

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

φθινοπωρινά και το ταξίδι μιας ασήμαντης πέτρας..

Στην πόλη, μέρες με συννεφιά βροχή και θολό τοπίο, ή καθαρές και ηλιόλουστα φωτεινές





Από δίπλα όμως γλυκό πάντα το φως παραμονεύει και ακουμπά απαλά πάνω στις άπειρες φθινοπωρινές αποχρώσεις των χρωμάτων της γης, ανάμεσά τους κάποια χρώματα έντονα, επιμένοντας θα έλεγε κανείς καλοκαιρινά.















Κι εδώ ήρθε πιέζοντας τον νου να τρυπώσει στην ανάρτηση, η μικρή ιστορία μιας ασήμαντης πέτρας. Μιας πέτρας που ζούσε σε έναν χωματόδρομο και ξαφνικά, από το παιχνίδι ενός ζωηρού παιδιού, βρέθηκε  σ’ ένα υπέροχο ταξίδι λίγων λεπτών, που  όμως οι εικόνες  του χαράχτηκαν μέσα της για πάντα … Έζησε για λίγο σ’ έναν κήπο γνωρίζοντας άλλες μικρές ομορφιές της ζωής, ώσπου ένα απρόσμενο  δεύτερο σύντομο ταξίδι την προσγείωσε πάλι σε ένα δρόμο.
Και ήταν φθινοπωρινό το απογευματάκι που διάλεξε ο Αργύρης Χιόνης σ’ αυτή τη μικρή του ιστορία για το δεύτερο ταξίδι της πέτρας.  Ίσως γιατί είναι συνυφασμένη με το φθινόπωρο η αναμονή του χειμώνα που θάρθει... ίσως γιατί ακόμα και τότε, καραδοκεί το όνειρο, όπως οι σπόροι από τα αγριολούλουδα μέσα στη γη, που περιμένουν την άνοιξη για να ξαναγεννηθούν (για κάποιους θα συμβεί, για άλλους όχι.)
Πιο κάτω κάποιες παράγραφοι από τη μικρή ιστορία* με την υπέροχη γραφή του ποιητή  που την συντροφεύει και την ολοκληρώνει νοηματικά με το επιμύθιό της.

«ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, στη μέση ενός χωματόδρομου, τότε πού υπήρχανε ακόμα χωματόδρομοι, ζούσε μια πέτρα. Μάνα, πατέρα δεν γνώρισε κι ούτε ήξερε πότε γεννήθηκε. Οι πέτρες, όπως ξέρετε, ζούνε τόσα πολλά χρόνια, που ξεχνούν την ηλικία τους. Πολλές απ’ αυτές μάλιστα είναι τόσο αρχαίες όσο κι η πέτρινη εποχή, αν έχετε ακουστά. Μια πέτρα όμως, ακόμα κι αν είναι τόσο αρχαία, μπορεί να είναι ασήμαντη. Ή, για να το πω καλύτερα, όλες οι πέτρες είναι ασήμαντες, έκτος από εκείνες που γινήκανε αγάλματα ή ναοί ή από εκείνες που τις λεν λίθους, πολύτιμους και που τις κρύβουν μέσα σε κουτιά από σίδερο.
Η δική μας πέτρα ήταν εντελώς ασήμαντη-δεν άξιζε ούτε για να την κλοτσήσει κανείς…….....
………
Εκείνη τη σημαδιακή, για τη ζωή της πέτρας, μέρα, εν’ αγόρι, που ήθελε να σκοτώσει ένα σπουργίτι ή να σπάσει κάποιο γλόμπο και δεν έβρισκε άλλη πέτρα, πιο κατάλληλη, τη μάζεψε απ’ το δρόμο, την έβαλε στη σφεντόνα του και την τίναξε στον αέρα, ψηλά και μακριά. Ευτυχώς, επειδή ήταν ατζαμής, δεν πέτυχε τον στόχο του, πέτυχε όμως, δίχως να το ξέρει, ν’ αλλάξει τη ζωή της πέτρας. Δίχως να το ξέρει, της έδειξε πως δεν ήταν πλασμένη μόνο για να σέρνεται στον δρόμο, μα πώς μπορούσε και να πετάξει, κι ακόμη πώς ο δρόμος δεν ήτανε ο κόσμος όλος αλλά μονάχα ένα μέρος του, και μάλιστα όχι το πιο ωραίο, γιατί η πέτρα, όταν τέλειωσε το πέταγμα της, βρέθηκε μέσα σ’ έναν κήπο…..
………
Το μεγάλο ξάφνιασμα της κράτησε βέβαια πολύ λίγο, όσο βρισκότανε ακόμη στον αέρα, πάνω απ’ τον κήπο, γιατί μόνο από κει μπόρεσε να δει όλο το θαύμα πού απλωνόταν από κάτω της. Απ’ τη στιγμή πού βρέθηκε στο χώμα και μετά, μπορούσε να βλέπει μόνο ό,τι  βρισκότανε πολύ κοντά της, δηλαδή μια ντοματιά, μια γαριφαλιά και δυο ρίζες βασιλικό. Σιγά σιγά  όμως γνώρισε κι άλλα πράματα, σπουδαία, πού ποτέ πριν δεν είχε φανταστεί την ύπαρξη τους. Γνώρισε τις μέλισσες και το ατέλειωτο παιχνίδι τους με τον ήλιο και τα λουλούδια, τα μακριά κοκκινοσκούληκα, πού βγάζαν  πότε πότε  το κεφάλι έξω απ’ τις τρύπες τους για να δουν πώς παν τα πράγματα στο φώς, τα μερμήγκια, πού σκαρφάλωναν πάνω της αγκομαχώντας, κουβαλώντας τεράστια ψίχουλα, κάτι περίεργα μυγιάγγιχτα ζουζούνια, πού, στο παραμικρό άγγιγμα, μαζεύονταν και γίνονταν μικρά σκληρά μπαλάκια…
Η πετρούλα πέρασ’ εκεί μιαν άνοιξη κι ένα καλοκαίρι, και στις αρχές του φθινοπώρου, με τα πρωτοβρόχια, ανακάλυψε με χαρμόσυνη ανατριχίλα, πού έφτανε ως τα βάθη της πέτρινης καρδίας της, ότι είχε αρχίσει ν’ αλλάζει χρώμα και, από γκρίζα κι αναιμική πού ήτανε, ν’ αποκτά μια πρασινωπή, όλο υγεία όψη. Η χαρά της όμως αυτή δεν κράτησε πολύ. Ένα φθινοπωριάτικο απογευματάκι, από κείνα πού ή γλύκα τους μεθάει τα χρυσάνθεμα και τα κάνει να θέλουν ν’ αποχωριστούν τις ρίζες τους και να πετάξουνε στον ουρανό σαν χρυσορρόδινα συννεφάκια, ένα τέτοιο λοιπόν απογευματάκι, ενώ ήταν απορροφημένη απ’ τον αγώνα ενός μερμηγκιού πού προσπαθούσε να σηκώσει ένα σποράκι, ένιωσε μια δύναμη να τη σηκώνει σαν πούπουλο στον αέρα. Πριν καταλάβει καλά καλά τί της γινότανε, πριν ακούσει καν τον κηπουρό να μουρμουρίζει «μπα, μια πέτρα!)), βρέθηκε να κάνει τη δεύτερη πτήση στη ζωή της και, περνώντας πάνω απ’ τη μάντρα του κήπου, να προσγειώνεται στο σκληρό γκρίζο δρόμο, απ’ τον όποιο νόμιζε πώς είχε φύγει πια για πάντα.
……………
Η πέτρα, βέβαια, πού δεν ξέρει (κι ούτε θέλει να μάθει) από χρόνια, ηλικίες κι άλλα τέτοια, ποτέ δεν έπαψε, κι ούτε θα πάψει, να ονειρεύεται τον κήπο της, ακόμη και τώρα πού βρίσκεται θαμμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα ασφάλτου κι ο παράδεισος της δόθηκε αντιπαροχή για πολυκατοικία.


Επιμύθιο I: Καλύτερα ν’ αποχτήσεις κάτι κι ας το χάσεις, παρά να μην αποχτήσεις ποτέ τίποτε.
Επιμύθιο II: Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους 
*«Μια πέτρα που δεν είχε τίποτε να χάσει, μέχρι που ανακάλυψε έναν  καινούριο κόσμο και τον έχασε» μια ιστορία του Αργύρη Χιόνη απο το βιβλίο του "Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφήσικες ιστορίες", εκδόσεις Κίχλη 2009 

update 8.12.2011
Κι εκεί που έκλειναν τα σχόλια αφού η ιστορία έμεινε αρκετό χρόνο αιωρούμενη, μια ακόμα πέτρα ταξίδεψε και τρύπωσε μέσα στην ανάρτηση. Ονοματίστηκε και μου χαρίστηκε από το αγαπημένο fractal  Ήταν χτισμένη σε μια ξερολιθιά σε μια σκιερή λοφοπλαγιά του  χωριού του και ήταν ..ανθισμένη!



Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Χρόνια πολλά roadartist ........in athens...!!!


Χρόνια πολλά σ' αυτό το αγαπημένο μας blog, που με συνέπεια χαρίζει τόσες στιγμές γεμάτες από ποιότητα ζωής. Ένα παράθυρο σε πολιτιστικά και καλλιτεχνικά δρώμενα, μια ευαίσθητη ματιά  στα κοινωνικά θέματα, μία ανθρώπινη προσέγγιση στον διπλανό μας, πάντα με σεβασμό και ειλικρίνεια προς τους επισκέπτες του, πάντα με έγνοια για τους φίλους του.

Το φθινοπωρινό τριαντάφυλλο του κήπου που σε λίγο θ' ανοίξει τα πέταλά του, για σένα roadartist μου καλή μου φίλη. Γιατί, εκτός από την ομορφιά του χρώματος και του αρώματός του, είναι σπάνιο μέσα στο γύρω φθινόπωρο. Όπως κι εσύ.

(και ξέρω ότι αυτό είναι ένα απο τα τραγούδια που σου αρέσουν, όπως και τα ιταλικά :)


Τα σχόλια θα είναι κλειστά εδώ, γιατί τώρα πηγαίνω στη roadartist.....in athens....!!!  Θα συναντηθούμε εκεί:)

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

ο φάρος, το λιμανάκι και μια αχτίδα φως



























«Φαναράκι στο πέλαγος τ’ ουρανού μου, φωτίζεις τόσο γλυκά τα βράδια»  είπε το μικρό λιμανάκι στον φάρο που έστεκε στην άκρη της θαλασσινής αγκαλιάς του. Κι εκείνος το αγάπησε μοναδικά και του χαρίστηκε για πάντα…
~ * ~ * ~ * ~ * ~

Η πρώτη αυτή σκέψη γράφτηκε για να συνοδέψει τις φωτογραφίες, επηρεασμένη από το πόσο όμορφα δένουν το μικρό λιμάνι κι ο φάρος του, εκεί που βρίσκονται αφημένα μαζί ανάμεσα από την γη και τον ουρανό.
Όμως αμέσως ήρθε η δεύτερη σκέψη, ενός φάρου, μιας αχτίδας φωτός κι ελπίδας μέσα στο σκοτάδι, κυριολεκτικά και συμβολικά, σταθερός εκεί να οδηγεί τον ταξιδευτή  της φουρτουνιασμένης θάλασσας, στη σωτηρία του σ’ ένα απάνεμο  λιμάνι...
..αλλά και σ’ έναν ηλιόλουστο αγαπημένο τόπο,  όπου όταν το σκοτάδι έχει πέσει πυκνό και δεν λέει να φύγει, όπως στους χειμώνες του βορρά, μια μικρή φλόγα, μια αχτίδα φως, φέγγει άσβηστη, ιερό φυλαχτό στις ψυχές των παιδιών του.
 Κι ονειρεύομαι ένα νησί στην καρδιά αυτού του τόπου,  όπου χιλιάδες φάροι θ’ ανάψουν όλοι μαζί στο σκοτάδι, χαρίζοντάς του ξανά το φως μέσα στην τρικυμία της νύχτας. Κι αυτή  θάναι η πρώτη αχτίδα περιμένοντας την ανατολή που θάρθει. Το άλλο πρωινό θα τον βρει τόσο όμορφο, ξαγνισμένο σε γαλήνια νερά, πλημμυρισμένο από το δικαιωματικά δικό του, φως τ’ ουρανού του.
είθε!





(Οι φωτογραφίες από το παληό λιμάνι των Χανίων)

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

για λίγο...





Ένα διάλειμμα, χωρίς πολλά λόγια,  κλείνοντας τα μάτια για λίγο στα γύρω…



μόνο ανοιχτοί ορίζοντες κι ανάσα ελευθερίας…

πόσο το έχουμε ανάγκη!




Το βίντεο με σκηνές από την ταινία "The Man from Snowy River"
και μουσική: Hans Zimmer, "Chevalier de Sangreal"

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

ένα πουλάκι και μια μαγική φλογέρα


Ήταν άνοιξη, κοντά στο Πάσχα.


Στο εξοχικό, κάθε απόγευμα την ίδια ώρα, ακουγόταν το τραγούδι από ένα πουλάκι. Την πρώτη φορά νόμιζα ότι ήτανε τυχαίο. Μετά  έπαιρνα θέση δίπλα στο παράθυρο εκείνη την ώρα για να τ’ ακούσω.  Με φτωχό βοηθό μία μικρή φωτογραφική μηχανή ένα απόγευμα αποτύπωσα ένα απειροελάχιστο ίχνος του, ας με συγχωρέσει που ήταν κακόηχο. Τώρα που καλοκαίριασε δεν ακούγεται πια.




Το πουλάκι αυτό θυμήθηκα τώρα που ήθελα να βάλω κάποιον άλλο γλυκό ήχο απο ένα φλάουτο της άνοιξης …


….σε ένα αγαπημένο παραμύθι…
«Η φλογέρα κι ο αγέρας»
της Μάρω Λοϊζου
από το «ήταν και δεν ήταν
μια φορά κι έναν καιρό»)
«Ήταν και δεν ήταν μια φορά κι ένα καιρό
ένας αγέρας λεύτερος ωραίος καβαλάρης.
Καβάλαγε το σύννεφο κι έφερνε τη βροχούλα
καβάλαγε βουνοπλαγιές κι αρχίναγαν τραγούδι
και κάθε νιούτσικο κλαδί άπλωνε το χεράκι
να το χαϊδέψει ο λεύτερος ωραίος καβαλάρης
να το κρατήσει ολόσφιχτα και να το παρασύρει
στον όμορφό του το χορό.

.........




Ήταν και δεν ήταν μια φορά κι ένα καιρό
Και μια φλογέρα ταπεινή σε μια άκρην αφημένη.
Όνειρα αυτή δεν έκανε ούτε καρτερούσε
νάρθει ο αγέρας από κει να τη γλυκοχαϊδέψει.
Μόνο με μάτια ορθάνοιχτα κρυφοπαρατηρούσε
της φύσης τον τρελό χορό, το αιώνιο σύρε κι έλα,
τα χίλια παιχνιδίσματα, τα σκέρτσα του αγέρα
Κι ώχου πώς τα καμάρωνε, λες κι ήτανε αυτή
όλα αυτά τα ωραία.

.............




Έτσι που ένα πρωινό τη βρήκε ο αγέρας
Πέρασε μέσα της γλυκά κι ώ! Πώς μεταμορφώθηκε
η ταπεινή φλογέρα. Μια αγκαλίτσα γίνηκε
να κλείσει την αγάπη κι απ’ το σφιχτό τ’ αγκάλιασμα
η μελωδία πού κρυβε στα καλαμένια στήθια
χάδι το χάδι υψώθηκε ολόμορφη παρθένα.
Και το μαντάτο έφτασε στ’ απέραντα τα πλάτη:
«ο λεύτερος παντρεύεται την πιο γλυκειά φλογέρα!»






…για μια καρδιά που χτυπά με χρώματα αγάπης, μια αγκαλιά με φτερούγες καλοσύνης … που πλησιάζει απαλά με έγνοια αγγίζοντας τα γύρω, που σκορπίζει πανέξυπνα, τρυφερά δεμένα, γέλιο, παιχνίδι κι αστερόσκονη … μια μαγική φλογέρα στη δική της cadenza…

δηλαδή Κυρίες και Κύριοι, για το διάφανο…το αέρινο …. το μοναδικό …   ΞΩΤΙΚΟ !!!!!!!




(Ξωτικό μου, από καιρό τριγύριζε στο μυαλό αυτό το παραμύθι της Μάρω Λοϊζου να σου χαρίσω, αλλά με πρόλαβες εσύ και μου χάρισες χρυσάφι :)

(εάν δεν φαίνεται το slide, κλικ εδώ )


photo by Astria

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

τυχαία





Ένα μικρό κοχύλι βρέθηκε στην άμμο που έκαιγε μεσημέρι του καλοκαιριού, κι αφέθηκε για λίγο ν’ ανασάνει στην παλάμη. Και σαν περιπαιχτικά στα λόγια των παραμυθιών, που λένε πως μιλάνε τα κοχύλια, το πλησίασα στ’ αυτί γελώντας... σαν να ένοιωσα μια πνοή, παιδική, αθώα ... και άκουσα ξεκάθαρα τι ψιθύρισε σ’ εκείνης της στιγμής τον χτύπο της καρδιάς.

Μα ναι, είχε πολυταξιδέψει, ήξερε τόσα ...όμως κυρίως, είχε πρωτύτερα ακουμπήσει στις γραμμές της τύχης της ζωής :)


Φίλοι μου όπου κι αν είστε, εδώ, τριγύρω, πιο μακριά, .. να περνάτε όμορφα, το καλοκαιράκι συνεχίζεται…:)

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

"Περί προοπτικής"

κείμενο του Γιάννη Τσαρούχη από το «Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος»* 


«Είναι δύσκολο να πει κανείς τι είναι «ο ζωγραφικός χώρος». Είναι κάτι που το υπαγορεύει ένα δαιμόνιο σαν του Σωκράτη. Και αλίμονο μου αν δεν το ακούσω. Θα παρουσιάσω απλώς σκέτα μεροκάματα. Οι αρχαίοι Έλληνες βρήκαν την προοπτική. Αλλά και ένα σωρό αντίδοτα που προστατεύουν τον ζωγράφο από παραπατήματα και υπερβολικό ζήλο λογικής. Ο Παρθενώνας σταματάει εκεί που αρχίζει να αποκτάει προοπτική. Στη ζωγραφική της Πομπηίας, που συχνά μιμείται την ελληνική, η προοπτική γίνεται δεκτή υπό όρους. Λειτουργεί για πενήντα πόντους βάθος. Όσο είναι ο όγκος σε βάθος του ανθρώπινου σώματος. Από εκεί και πέρα, όσο αληθοφάνεια κι αν υπάρχει, οι τέσσερις πλευρές του πίνακος και οι αρμονίες δύο διαστάσεων διευθύνουν τη σύνθεση. Και όχι η κοινή λογική.



Καλαμάτα, πλατεία 23ης Μαρτίου, 1966.



Απ’ όλους τους ευρωπαίους ζωγράφους, ο Βερμέερ και ο Βελάσκεθ κατάφεραν να συνδυάζουν την προοπτική με τις αισθητικές ανάγκες δύο διαστάσεων. Φυσικά, πριν απ΄όλους ο Γκρέκο. Αυτός είναι ο πρώτος διδάξας. Πώς να οδηγήσει κανείς με λόγια κάτι που μερικά άτομα εξαιρετικά γνωρίζουν ανά τους αιώνες; Και όμως! Οι ιδέες αυτές, όταν πραγματοποιηθούν σε ένα έργο, δίνουν ευφορία ακόμα και στους πιο ανίδεους θεωρητικούς. Ο Μπραν ή ο Πικάσο –δεν θυμάμαι ακριβώς– είχε πει κάποτε ότι κάθε πίνακας χρειάζεται ένα άσπρο σε μιαν ορισμένη μεριά. αλλά έχει τεράστια σημασία αν το άσπρο αυτό δικαιολογείται μέσα στη σύνθεση σ’ ένα φλιτζάνι, σε ένα λουλούδι ή σ’ ένα φόρεμα γυναικός. Στα έργα μου του 1936-1938 επιδιώκοντας το καθαρό και ζωηρό χρώμα, το βάθος που συνήθως είναι καφέ ή μαύρο, το απέδιδα με ροζ ή λεμονί ή κόκκινο ζωηρό. Είναι κάτι σαν την ανεστραμμένη προοπτική που, σε ορισμένες εικόνες βυζαντινές, κάνει ώστε η σύναξη των αγγέλων να είναι πιο μεγάλη όσο πιο πίσω βρίσκονται. Αυτά δεν διδάσκονται. Αλλά πρέπει να τα καταλαβαίνεις μόνος σου, όταν ένθεος πιάνεις το πινέλο.



Καφενείον ο Παρθενών 1955. Λάδι σε πανί. 90x130


Θυμάμαι έναν ανόητο που ανέβηκε στη σκηνή στην πρεμιέρα της «Ερωφίλης» του Κουν, για να μου υποδείξει τα προοπτικά λάθη της σκηνογραφίας. Έκτοτε, τα πράγματα άλλαξαν. Και σήμερα υπάρχει η τυραννία της ελευθερίας που είναι εξίσου επικίνδυνη με την τυραννία του σχολαστικισμού. Οι τρεις γραίες της Ζωγραφικής –ανατομία, προοπτική και λογική- εξαφανίστηκαν, για να αντικατασταθούν με τις άνευ λόγου ελευθερίες. Όλα πρέπει να γίνονται για τη νοστιμιά του έργου. Και για την πειθώ. Αλλιώς πέφτουμε σε μια αισθητική ψυχρότητα, που είναι ίσως χειρότερη από τη λογική ακαδημία. Πρέπει να είναι κανείς πάντοτε ελεύθερος να κρίνει και τις ελευθερίες ακόμα, αν δεν είναι συμφέρουσες για τον άνθρωπο. Το λέει ο Ευριπίδης στον «Ορέστη» : «ο έξυπνος άνθρωπος δεν υποδουλώνεται σε τίποτα. Ούτε στον Νόμο».



Οι τέσσερις εποχές, 1969 - Λάδι σε πανί, 156,5 x 295 εκ.



*«Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος» Γιάννης Τσαρούχης, εκδόσεις Καστανιώτη




Και μιλώντας για προοπτική με τα τόσο όμορφα λόγια του Τσαρούχη που ταξιδεύουν το μυαλό, ασυναίσθητα αυτό προσγειώνεται και πάει σε μια άλλη έννοια της "προοπτικής", της δικής μας μέσα στα όσα συμβαίνουν σήμερα, που έχει και αυτή σημεία φυγής στην γραμμή του ορίζοντα (αλλά απροσδιόριστης θέσης, χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει πού συγκλίνουν οι γραμμές του σχεδίου) και επίσης χρησιμοποιεί κάποιες αρχές της αιθέριας προοπτικής, (τα αντικείμενα που βρίσκονται στο βάθος, «μακριά» από το θεατή, να ζωγραφίζονται με πιο αχνά χρώματα και λεπτομέρειες) όμως στην περίπτωσή μας να είναι πολύ θολά και σκοτεινά. 

Αλλά και στα σύννεφα, όπως και να τα ζωγραφίσει κανείς,  υπάρχει πάντα φως.





Γιατί,  όπως ειπώθηκε πιο πριν, το λέει ο Ευριπίδης στον «Ορέστη»: «ο έξυπνος άνθρωπος δεν υποδουλώνεται σε τίποτα. Ούτε στον Νόμο».

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

κάποιοι δρόμοι..

Είναι κάποιοι δρόμοι άλλων, που διασταυρώνονται με τον δικό σου, έτσι, τυχαία
και ανοίγονται ξαφνικά μπροστά σου.

Και τους βλέπεις όπως αυτοί φωτίζονται με το δικό τους φως.






Κοιτάς λίγο προς τα πίσω και βλέπεις από ένα μικρό παράθυρο που σου ανοίγουν οι ίδιοι, στιγμές δικές τους, δικά τους όνειρα και ευχές...




...και γνωρίζεις την ομορφιά της ψυχής τους.






Κάποια στιγμή, βλέπεις, δίπλα στα αγριολούλουδα του δρόμου τους να πρέπει να περπατήσουν ανάμεσα από τα αγκάθια μιας αρρώστειας, δοκιμασία του σώματος και της ψυχής τους, κάτω από έναν βροχερό ουρανό.












Και θέλεις να τους κρατήσεις το χέρι, να περπατήσεις μαζί τους, όχι για κείνους, αλλά για δική σου ανάγκη και γαλήνη. Γιατί νοιώθεις ότι το να σε αποδεχτούν δίπλα τους είναι μεγάλη τιμή και ευλογία.
Όμως τίποτα δεν τους προσφέρεις, είσαι τόσο μακριά.. μόνο η σκέψη κάπου είναι εκεί και μια μικρή ευχή προσευχής από τα μέσα της καρδιάς: Να είναι καλά!




  


Και τους βλέπεις να περπατούν με ψηλά το κεφάλι, εκεί ανάμεσα από τ’ αγκάθια  με την αγάπη των δικών τους ανθρώπων και με το φως του ουρανού στα βάθη της ψυχής τους. Να ματώνουν να πονούν αλλά να αγωνίζονται και να προχωρούν με την ελπίδα του καλού που θε νάρθει.







Κάπου τους χάνεις στον δρόμο αλλά όχι από τη σκέψη..



Και όταν ξεπεραστούν οι θάμνοι με τ’ αγκάθια και αρχίζει να φέγγει μέσα από τα σύννεφα ένα εκτυφλωτικό φως στον ουρανό του δρόμου τους, νοιώθεις αυτό το φως να ξεχειλίζει και να γεμίζει και τον δικό σου ουρανό.





Να είναι καλά!





Αφιερωμένο σε έναν παληό φίλο που γνώρισε τα αγκάθια..

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

"in the cool of the day"


Διάλειμμα!!


με λιγη μουσική;




και κάποιες εικόνες ημέρας και νύχτας από το λιμάνι της Μυτιλήνης





















Ο τίτλος της ανάρτησης, από το τραγούδι  "In the Cool of The Day"  με τον  Nat King Cole, και μουσική Μάνου Χατζίδάκι (στα ελληνικά το «Κάνε τον πόνο σου χαρά»).

Οι φωτογραφίες από ένα σύντομο ταξίδι στη Μυτιληνη τον Απρίλιο.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Ακούστε!


Κοντά στο τέλμα, ένας ισχυρός ειρηνικός σίφουνας έχει αρχίσει να στροβιλίζεται.

Ακούστε τον εκκωφαντικό ήχο της φωνής από τα βάθη της ψυχής του.. 

" Ο Ρ Γ Η   Λ Α Ο Υ!!! "






γιατί όπως είχε πει για μια ελληνική αποικία και ο ποιητής*

"..Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.


Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη•
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική•
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.


Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε•
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

 

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-
......................................."



*Κωνσταντίνος Π. Καβάφης "Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ." 
 Απρίλιος 1928
«Ιστορικοφανές ποίημα. Τίτλος: Ο Καβάφης δεν εντοπίζει την αποικία παρά μόνο χρονικά το 200 π.Χ. υποδηλώνει την καμπή της ελληνιστικής εποχής - την εμφάνιση των Ρωμαίων ως διαιτητών του ελληνισμού δέκα χρόνια πριν από την μάχη της Μαγνησίας».(Γ.Π. Σαββίδης, «Κ.Π. Καβάφης,  Τα ποιήματα" τόμος Β' )

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

ακρογιαλιά






Στα ταξίδια σου όλα να είναι μικρό το κύμα. Αραιά τα σύννεφα και τα όνειρα θαλασσοπούλια σε γλυκό φως ουρανού.  Όπως σε μιας πρωινής ακρογιαλιάς την αγάπη.



 


για όσα φτιάχνει, σκέφτεται, προσφέρει, 
για όσα και όπως τα χαρίζει -και είναι πάααρα πολλά 
σαν τα βοτσαλάκια της ακρογιαλιάς :) .....




Τα βιντεάκια και οι φωτογραφίες από μια μικρή φωτογραφική μηχανή.
Η μουσική: “Recuerdos de la Alhambra” του Francisco Tarrega (James Edwards, guitar)