Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

a secret gαrden

 
 
Ένας  μυστικός κήπος μικρών θαυμάτων και η μουσική ενός τρυφερού ποιήματος
είναι πάντα εκεί, πολύ κοντά και περιμένει... 
απλά, κοιτάξτε λίγο δίπλα, λίγο πιο ψηλά, λίγο εντός…
 
 
 



 
update 8.10.2012
 
σίγουρα εκεί λίγο πολύτιμο νερό ..
 
 
 
 
"Not only the thirsty seek the water,
the water as well seeks the thirsty."

~ Rumi

Μουσική των  Secret Gαrden: «Poème ” 
H φωτογραφία από το διαδίκτυο 

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

μικρές σκέψεις


 Είναι μέρες που η ψυχή επιλέγει να σιωπά.
 
Όταν τα γύρω φαίνονται σκοτεινά και οι ελπίδες για φως ν’ απομακρύνονται. Κλείνεται στον δικό της κόσμο. Όπως ένα στρείδι που κλείνει ερμητικά το όστρακο, όπως το σαλιγκαράκι που κρύβεται στο καβούκι του μέσα στη βροχή. Δεν εγκαταλείπει, δεν χάνεται, όμως νοιώθει ότι δεν έχει κάτι να πει.
 
Κι εκεί, έρχεται ένα σχόλιο, μετά από μεγάλο διάστημα σιωπής, ένα μήνυμα καρδιάς, από το αγαπημένο μας fractal : «...Τις ώρες της κρίσης του εφιάλτη πάντα ανατρέχουμε σε εκείνους που μιλούν στην ψυχή μας. Έτσι, γιατί δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως όλα χάθηκαν.»
 
 
 
Και αρκούν αυτά τα λίγα υπέροχα λόγια για να ταρακουνηθεί και να νοιώσει η ψυχή ότι επέλεξε λάθος στη σιωπή. Γιατί να, έτσι απλά, συνειδητοποιεί ότι παραμερίζοντάς τη και ακουμπώντας σε αγαπημένα πρόσωπα τα κάνει, εκείνα, να νιώθουν ξεχωριστά, μοναδικά. Κι αυτό δεν έχει τίμημα. Και τότε συνειδητοποιεί ακόμα ότι δεν μπορεί, δεν της επιτρέπεται να σιωπά ακόμα. 
Και πώς μπορεί να σιωπά όταν καίγεται ένας τόπος; Και γεμίζει ο αέρας ασφυκτικά από τις καμένες μυρωδιές των πιο πολύτιμων βοτάνων της γης του, σαν θυμιατό θυσίας, ξανά και ξανά… Και η φωτιά και η στάχτη, πολλά χρόνια μετά κρατούν. 
Όμως οι βολβοί από τους λαλάδες, τις μοναδικές άγριες τουλίπες της Χίου, είναι ριζωμένοι εκεί, στο χώμα κάτω από τη στάχτη, κρατώντας κρυμμένη ευλαβικά, την άφθαρτη δύναμη της ζωής. Και πεισματικά θ’ ανθίσουν με όλα τ’ αγριολούλουδα, χαμογελώντας στο χρώμα μιας άνοιξης που σίγουρα θάρθει πάλι...
 
Και είναι βαθύς διπλά ο πόνος για την καθημερινά «καιόμενη γη» της τύχης ενός ευλογημένου ζηλευτού τόπου και της ψυχής τόσων αθώων ανθρώπων του, που άλλοι αποφάσισαν γι’ αυτόν. Κι εκεί σημάδια νωπά, τα χνάρια από τις επιλογές των πολιτικών, τις εχθρικές συμπεριφορές των «συμμάχων» και τις αρπαχτικές προσδοκίες των επενδυτών΄ αλλά εκεί και όσοι πολλοί άλλοι δεν δίσταζαν, δεν διστάζουν ακόμα, βάζοντας το ατομικό συμφέρον ως οδηγό, ή το «ωχ αδελφέ», ν’ ανοίγουν διάπλατα τις κερκόπορτες ξανά και ξανά… 
Όμως, μετά από κάθε χειμώνα μία άνοιξη ακολουθεί. Κι αυτός είναι Νόμος απαράβατος, παντοτινός, που κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει, όση δύναμη κι αν κατέχει στη γη. Θα μιλήσει η ψυχή που είναι κρυμμένη πίσω από τη στάχτη και θ’ ανθίσει το χρώμα πάλι.
 
 


Κι ας δανειστώ εδώ τα ίδια λόγια:
 « Έτσι, γιατί δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως όλα χάθηκαν.»