Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

ένα βιβλίο χωρίς «μασκαρέματα»







Σερπαντίνες, χρωματιστές γυαλιστερές, αφημένες στην ερημιά. Σε λίγο θα μαζευτούν να πεταχτούν. Ίχνη εφήμερα  από κάποιες στιγμές ξεγνοιασιάς, ξεγελάσματος της πραγματικότητας. Τελείωσαν οι αποκριες και το τεχνητό μασκάρεμα για φέτος. Γιατί το  άλλο, το φυσικό, φοριέται καθημερινά.

Αντιγράφω πιο κάτω μία παράγραφο από το πρόσφατο βιβλίο τoυ   π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου, του αγαπητού blogger  π. Λίβυου  «Ο Κινέζος ο Θεός και η Μοναξιά»:

«Υπάρχει μέσα μας ένα μικρό παιδί. Όσο μεγαλώνουμε, το μασκαρεύουμε. Του αλλάζουμε το πρόσωπο και του δίνουμε μια όψη και μια μορφή που εξυπηρετεί τους ρόλους που  καλούμαστε να υποδυθούμε στο θέατρο του κόσμου. Έρχονται όμως στιγμές που το βουβό παιδί θέλει να μιλήσει. Να διαμαρτυρηθεί για τα δικά του όνειρα. Τότε κλαίει. Και οι μπογιές αρχίζουν να ξεβάφουν και όταν, καλή μου, ξεβάφουν οι μπογιές, ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν.»

Στο βιβλίο, μικρές ιστορίες με μια ευαίσθητη προσέγγιση αγάπης για τον Άνθρωπο, χωρίς διάκριση για τον κατά συνθήκη καλό, και τον άλλο, τον περιθωριοποιημένο από τον «καλό», όμως σε σημεία, ηθικά ανώτερο.  Για τον Άνθρωπο  που παλεύει, αγωνιά και αγωνίζεται από τη θέση που βρέθηκε στη ζωή, καμιά φορά όχι μόνο για να ζήσει καλύτερα, αλλά απλά και μόνο για να επιζήσει˙  όμως  και για κάποιον άλλο που τελικά παραδίνεται στο θάνατο, γιατί ο αγώνας είναι δύσκολος, αφόρητος, άνισος, μέσα στη σκληρή καθημερινότητα.  Η μοναξιά του ανθρώπου στον αγώνα του αυτό  είναι έντονη, όμως, στην ιστορία «Ο Κινέζος ο Θεός και η Μοναξιά» δίνεται μια απάντηση.

Απλό και κυρίως αληθινό ..δηλαδή χωρίς μασκαρέματα.


Ο π. Λίβυος, μας είναι γνωστός από τις αναρτήσεις του, γεμάτες με έγνοια και αγωνία για τον διπλανό άνθρωπο,  τον καλό αλλά και τον περιθωριακό, δηλαδή τον πλησίον, γράφοντας με γενναιότητα τις σκέψεις του χωρίς συμβιβασμούς.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Όπως;






Γυμνά τα κλαδιά των δένδρων ικετεύουν τον ουρανό για την άνοιξη


Τα πεσμένα γύρω φύλλα- ιμάτια,  απόδειξη, 


ξόρκι και τάμα.








Χειμώνας, κι ενώ όλα φαίνονται σκοτεινά, το φως βρίσκει μονοπάτι





σ' ένα ξωκλήσι.




 Τρυπώνει μέσα από ένα παράθυρο ,



  μια μισάνοιχτη πόρτα,




και  βασιλεύει στη φλόγα ενός μικρού καντηλιού.  
(Όπως, η αγάπη)






update 13.2.2012

(..όπως και η ελπίδα)