Ένας ακόμα χρόνος πέρασε, ένας νέος έρχεται σε λίγο.
Και τα χρώματα από τις τέσσερις εποχές… Και τις ιστορίες όλες, που ζήσαμε, που ακούσαμε, αλήθειες και ψέματα…
Επαναπροσδιορίζοντας τις συντεταγμένες, τις ταχύτητες, τα μεγέθη της ζωής, που πάλλεται ανάμεσα στο μηδέν και στο άπειρο…
«Η προσεκτική, όμως μελέτη και παρατήρηση του Σύμπαντος αποκαλύπτει, πιθανόν, κάποια επιδέξια κρυμμένη σκοπιμότητα. Υπάρχει, κατ’ αρχήν, μια σειρά αξιοσημείωτων συμπτώσεων, ως προς τα μεγέθη. Φαίνεται δηλαδή, ότι η ανθρώπινη κλίμακα συμπίπτει περίπου με τον γεωμετρικό μέσο όρο της αστρονομικής και της πυρηνικής κλίμακας. Ένα πρωτόνιο, για παράδειγμα, έχει μάzα 2x10 εις την -24η gr. Ενώ ένα συνηθισμένο αστέρι γύρω στα 2x10 εις την 33η gr. Ο γεωμετρικός μέσος όρος είναι 6x10 εις την 4η gr, ή 60 κιλά, η τυπική, συνεπώς μάζα του ανθρώπινου σώματος. Οι γραμμικές , εξάλλου, διαστάσεις του ανθρώπου, που είναι γύρω στα 2 μέτρα, δεν απέχουν πολύ από τον γεωμετρικό μέσο όρο των διαστάσεων του ατομικού πυρήνα (10 εις την -13η cm) και της αποστάσεως μεταξύ των αστέρων (10 εις την 18η cm). Ο άνθρωπος συνεπώς , βρίσκεται στο μέσον της τεράστιας κλίμακας που συνδέει με κατάλληλο τρόπο τον μικρόκοσμο με τον μεγάκοσμο.»
(Γιώργος Γραμματικάκης: “Η Κόμη της Βερενίκης”, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)