Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

ένα παιδί μετράει τ’ άστρα κι ένα χάρτινο καράβι


 «Θέλω να φύγω απ’ τα γελάδια. Να μπορώ να φορώ παστρικά ρούχα. Να γράφω και γράμματα, στρογγυλά σαν του δασκάλου. Και να μπορώ να μιλώ καλά. Να μη με περιγελάνε… Ύστερα θέλω να μάθω και κάτι μυστικά που έχουνε τα βιβλία για να μπορώ να τα λέω και στους άλλους.»

…………………………………..
«Κι εκεί μια μέρα, με το μικρό του άρρωστο κεφάλι, ανακάλυψε ολομόναχος τον τρόπο, που είχαν ανακαλύψει οι άνθρωποι πριν από χιλιάδες χρόνια. Τον τρόπο να γίνει κανείς συγγραφέας. Έσυρε κοντά στο στρώμα το μολύβι του και το τετράδιο κι άρχισε να γράφει τα παραμύθια του ταβανιού. Άλλος όμως δεν έδωσε χέρι, δεν τον βοήθησε άλλος κανένας. Σιγά σιγά, μάλιστα, άρχισε να μην έχει ανάγκη από βοήθεια ούτε κι απ’ το ταβάνι και τα ‘φκιαχνε ολότελα μόνος του. Ήταν ιστορίες του κεφαλιού και τίποτις άλλο.»

……………………………………

«… Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι η αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων…»
« Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ' ένα έρημο δάσος... Αν δεν τ' ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ' αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι' αγάπη!... Τα μωρά ξέρουν περσσότερα.»



«Χαζεύω τα άστρα,δεν είναι πολλά σήμερα...ο ουρανός θα είναι συννεφιασμένος! Ξεκινώ να τα μετράω... κάνω λάθος! Είναι πολύ περισσότερα τελικά! Κάτι πρέπει να αλλάξω στη ζωή μου! Μια μικρή ώθηση θέλω μόνο και μετά έφυγα σφαίρα! Με ξέρω καλά! Είναι μέχρι να γίνει η αρχή...»

………………………………….

«Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ΄ τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ΄ ουρανού. Όλα ήταν γάλα ... γάλα ... λουλακί...και σπίθες. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε...ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι.. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' άστρα.. Να τα μετρήσει όλα...σιγά σιγά...ένα ένα...Όλα... Και τα βρήκε σωστά.»
(Μ. Λουντέμης)





~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~


Ένα βιβλίο που διαβάσαμε παληά, όμως παραμένει τόσο διαχρονικό. Ένα μικρό ορφανό που γνώρισε μοναξιά  αντί αγάπη.. ένα παιδί που ήθελε να μάθει γράμματα για να ξεφύγει από το περιθώριο, που πάλεψε και έμαθε να μετράει τ’ άστρα…
Λόγια απλά, ευαίσθητα, φωτεινά, τρυφερά, καλοσυνάτα, με αγάπη για τον Άνθρωπο..

Είναι αυτές οι μέρες οι γιορτινές που δεν μπορεί να μην πάει το μυαλό στις ευχές των παιδιών, αυτών που τους τάχθηκε να ζουν με πολλούς τρόπους στο περιθώριο της ζωής


Και είναι ένας αριθμός με πάρα πάρα πολλά ψηφία αυτά τα παιδιά σήμερα.. Κάποια από αυτά, μέσα από τα πονεμένα βιώματά τους, προσπαθούν ανάμεσα από το όνειρο και την αλήθεια , αλλά μ’ ελπίδα, να μετρήσουν και να ευχηθούνε στ’ άστρα για ένα καλύτερο αύριο.
Ευχόμαστε,.. Μακάρι!

Και το «χάρτινο καράβι» του τίτλου; Ακούστε πιο κει, ένα άλλο παιδί ελληνάκι, να τραγουδά για τα όνειρα, για το παιδί «που μετράει τ’ άστρα» και «που μετράει το ψέμα με το αθώο του το βλέμμα»… «κι αν είσαι χάρτινο καράβι…»




οι φωτογραφίες από το διαδίκτυο, η δεύτερη και η τελευταία by Astria

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Αγάπη για τα Χριστούγεννα



Πολύ κοντά μας τα Χριστούγεννα...

Ας ακούσουμε τη φωνούλα Αγάπης, αυτή που είναι φυτεμένη μέσα μας κι ας τη μεταγγίσουμε στον γύρω μικρό δικό μας κόσμο, όπως σ’ ένα μικρό φυτώριο ζωής.




Εκεί περιμένει το τρυφερό χαμόγελο των Χριστουγέννων κι όλη η μαγεία της γιορτής των παιδικών μας χρόνων.




Φίλοι μου, ευχές για Αγάπη τα Χριστούγεννα!

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

χθες και σήμερα ...αύριο;

χθες είχε ομίχλη κι έπεσε το πρώτο χιόνι...













σήμερα ήταν μια κρύα αλλά φωτεινή μέρα ...








"αύριο" θα είναι πάλι ανοιχτός ο "ουρανός" στην Αθήνα;



update 19.12.2010 :

Τις φωτογραφίες και το ερωτηματικό του "αύριο", άφησα να το δει ο καθένας από τη δική του πλευρά. Δεν έγραψα κάτι για να μην επηρεάσω. Τώρα, αντιγράφω από σχόλιό μου και την δική μου πλευρά.

"Στην ανάρτηση, το "χθες" και το "σήμερα" ήταν από πραγματικές εικόνες-φωτογραφίες ενός Σαββατοκύριακου, με τις εναλλαγές της πόλης μας, που ίσως να είναι και αυτό μέρος της μαγείας της (γι' αυτό και το τραγούδι του Χατζιδάκι στο πλάι, "μια πόλη μαγική").

Η μικρή φωτογραφία στο τέλος, ήθελε να θέσει μεταφορικά ένα ερωτηματικό για το "αύριο", με έναν καθαρό ουρανό, αλλά ιδωμένο ανάμεσα από κάγκελα.. και ήταν επηρεασμένη από τα σημερινά δρώμενα, που θέλουν την απόλαυση της χαράς και της ομορφιάς του τόπου μας, σιγά σιγά με διάφορους τρόπους και τεχνάσματα, να μας τα στερούν οι ισχυροί. "

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

μαγεία σε μπλε ..




όταν μια πολεμική σκηνή  εκτυλίσσεται μέσα σε μια υπέροχη μπλε ζωγραφιά, αψηφεί τους νόμους της φυσικής και φτάνει στο τέλος της να προκαλέσει τον βέβαιο θάνατο για την προσφορά μιας κίνησης αγάπης  .. γίνεται αιθέρια, μαγική, γράφει δηλαδή ποίηση.





από τη μπλε εκδοχή στη κινεζικη ταινία "Hero"

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

δυο κουκίδες φως..



«-Καντηλάκι αναμμένο με λάδι από μύρο κι άγιο φως, παρήγορο, αγαπημένο, άσβεστο πάντα για μένα απ’ αρχής του μικρού μου κόσμου, φέγγε μου.»

είπε το άστρο στο φεγγάρι του




«-Εσύ το κέντρο που ορίζει την αρχή και το τέλος του κόσμου μου.»

είπε το φεγγάρι στο άστρο του..




Ήταν δύο ολόκληροι κόσμοι δεμένοι, μικροί ή μεγάλοι ... πόσο έχουν σημασία δύο κουκίδες φως σ’ έναν απέραντο ουρανό;

Όμως λένε πως οι Νόμοι ορίζουν ότι, για ένα άστρο και το φεγγάρι του, μέσα στο ασήμαντο μέγεθος της ύπαρξής τους στο «άπειρο» του χρόνου και του χώρου, βρίσκεται το σημαντικό της μοναδικότητάς τους.









Σ’ εναν φύλακα άγγελο.

Οι δύο συνθέσεις με φωτογραφίες by Astria:)
H μικρή φωτογραφία από το διαδίκτυο

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

"Και τι έχεις να πεις για τους Νόμους μας Δάσκαλε;..."

"...ρώτησε ένας Νομομαθής ..Κι εκείνος αποκρίθηκε:


Σας κάνει χαρά να ορίζετε νόμους, Κι ωστόσο σας κάνει μεγαλύτερη χαρά να τους παραβιάζετε. Σαν τα παιδιά που παίζουν στην ακρογιαλιά και χτίζουν πύργους από άμμο μ’ επιμονή και αφοσίωση και μετά τους καταστρέφουν με γέλια.
............................................
Αλλά τι να πω για κείνους για τους οποίους η ζωή δεν είναι ωκεανός, και οι ανθρώπινοι νόμοι δεν είναι αμμόπυργοι,
Γι’ αυτούς που η ζωή είναι ένας βράχος, κι ο νόμος το κοπίδι που μ’ αυτό σμιλεύουν το βράχο για να μοιάσει στη μορφή τους;
Και τι να πω για τον ανάπηρο που μισεί τους χορευτές;
Και τι να πω για το βόδι που αγαπά το ζυγό του και βλέπει τα ζαρκάδια και τα ελάφια του δάσους σαν άστατα κι αλήτικα πλάσματα;
Και τι να πω για το γέρικο ερπετό που δεν μπορεί ν’ αλλάξει το δέρμα του, και αποκαλεί όλα τ’ άλλα γυμνά και ξεδιάντροπα;
..........................................
Τι μπορώ να πω για όλους αυτούς εκτός από το ότι κι αυτοί στέκονται μέσα στο φως του ήλιου, αλλά με τη ράχη τους γυρισμένη στην όψη του ήλιου;
Αυτοί βλέπουν μόνο τις σκιές τους, και οι ίσκιοι τους είναι οι νόμοι τους.
Και τι είναι ο ήλιος γι’ αυτούς εκτός από αυτό που ρίχνει ίσκιους;
Και τι άλλο είναι γι’ αυτούς η αναγνώριση των νόμων παρά το να σκύβουν και να χαράζουν το περίγραμμα της σκιάς τους πάνω στη γη;
Αλλά εσείς που βαδίζετε έχοντας κατά πρόσωπο τον ήλιο, ποιές εικόνες που ζωγραφίζονται στη γη μπορούν να σας κρατήσουν;
Εσείς που ταξιδεύετε με τον άνεμο, ποιός ανεμοδείκτης μπορεί να κατευθύνει την πορεία σας;


Ποιούς νόμους θα φοβηθείτε εσείς αν χορεύετε, χωρίς όμως να σκοντάψετε πάνω στις σιδερένιες αλυσίδες οποιουδήποτε ανθρώπου;
Και ποιος είναι εκείνος που θα σας σύρει στη δικαιοσύνη αν ξεσχίσετε τα φορέματά σας, χωρίς όμως να τ’ αφήσετε στο δρόμο κανενός ανθρώπου;
...........................................

… μπορείτε να βουβάνετε το τύμπανο, και μπορείτε να λύσετε τις χορδές της λύρας, αλλά ποιος μπορεί να διατάξει τον κορυδαλό να μην τραγουδά;"

(Χαλίλ Γκιμπράν: «Ο προφήτης»)


Στη Μαριάννα με εκτίμηση και μία μεγάλη αγκαλιά:)


Η Λέσβος είναι το αγαπημένο νησί- πατρίδα της Μαριάννας. Η  πρώτη φωτογραφία είναι από μία δύση στον Μόλυβο και η δεύτερη ένα αισιόδοξο φως Ανατολής μέσα από τη συννεφιά στο λιμάνι της Μυτιλήνης.

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Μπαλαρίνες



Μπαλαρίνες ζωγραφιές σε ήχους από τη μουσική ενός παραμυθιού.


Το βίντεο έγινε για τον dodο, τις λιλιπούτειες μπαλαρίνες   και όλες  τις χορεύτριες και χορευτές, που καμιά φορά σχεδιάζει, μεταξύ άπειρων άλλων θεμάτων καθημερινά(!) χαρίζοντάς μας χαμόγελο: )


Οι ζωγραφιές του EdgarDegas
H μουσική από τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκυ.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

"Ο φιλοπαίγμων μύθος"

Ποια είναι η «πρόθεση" της σύγχρονης ποίησης και ποια η ωφέλεια που προκύπτει από την ποίηση; δύο κρίσιμα ερωτήματα στην ξεχωριστή ομιλία της  Κικής Δημουλά, "Ο φιλοπαίγμων μύθος", που εκφώνησε στην τελετή αναγόρευσής της ως μέλους της Ακαδημίας Αθηνών το 2003. Εδώ επιλέχτηκαν κάποια μικρά αποσπάσματα:


"Σαν μια εκδρομή η ποίηση, αρκετά έξω, μακριά από την πυκνοκατοικημένη γλώσσα. Πας εκεί εντελώς μόνος, στρώνεις κάτω ένα μεγάλο λευκό χαρτί, το στερεώνεις με ένα υπομονετικό μολύβι, και περιμένεις. Μήπως η ετοιμασία σου προσελκύσει εκείνες τις σαύρες - λέξεις που τρέχοντας περνούν και με τη θαυμαστή προσαρμοστικότητά τους πάνε και κρύβονται στο άλλο χρώμα κάθε φορά, του άλλου νοήματος, μέσω του οποίου και διαφεύγουν. Υπερκινητικές οι λέξεις. Περιμένεις, ώρες, μήνες, μπορεί και χρόνια, μήπως και τις μαγνητίσει αυτή η κατάλευκη άγραφη λιχουδιά που τους έχεις απλώσει."

"Σαν μια φωλιά φυγής η ποίηση. Χτισμένη σε αιχμηρό ύψος, ώστε να είναι δυσπρόσιτη στην αρπαχτική περιέργεια να θέλει κανείς να δει καθαρά το εντός της επωαζόμενο. Την αποτελεσματική προστασία της απόκρυψης την παρέχει η αφαίρεση. Η τέχνη επαγρυπνά. Δια της ελλειπτικότητας. Ισορροπώντας στο ένα της πόδι. Γράφοντας αφαιρούμε."


"Ένα αγωνιώδες ερώτημα, που συχνά τίθεται, είναι αν στην εποχή μας ωφελεί η ποίηση.

Πιστεύω ότι βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ' ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους.

Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της. Που δεν θέλουν να θέσουν τον δάκτυλό τους επί τον τύπον της κατανόησής της.
Ωφελεί, υπερκόσμια, εκείνον που την ασκεί και μόνον κατά τη διάρκεια της άσκησης, επειδή τότε μόνο τον βγάζει από το σώμα του, τον σταθεροποιεί σε μιαν αιώρηση απ' όπου αυτός παρακαλουθεί, σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του.
Ωφελεί κυρίως τη γλώσσα. Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία.
Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο. "





 ( Σε συνέχεια του σχολίου στην ανάρτηση του αΚενταύρου, για την ποιήτρια)


Ο Φιλοπαίγμων μύθος, Ίκαρος 2004 (Ομιλία κατά την τελετή αναγόρευσης της Κικής Δημουλά ως μέλους της Ακαδημίας Αθηνών)

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Μια μικρή καλημέρα



Μια μικρή καλημέρα ειπώθηκε από ένα παιδί το πρωί και ζαβολιάρα, ξέφυγε να παίξει με τον αέρα.
Λίγο πιο πέρα, κάποιος περπατούσε σκυφτός κοιτώντας τη γη, με χίλιες σκέψεις να στροβιλίζουν το μυαλό, κουβαλώντας στον ώμο το βάρος από ένα φορτίο ζωής.
Άκουσε ένα τρυφερό σφύριγμα σαν χάδι στ’ αυτί ... «…καλημέρα…»
σήκωσε το κεφάλι και την είδε να του χαμογελάει … κάτι  σαν να τρύπωσε μέσα του, κι έγινε για λίγο ένα μικρό ευτυχισμένο παιδί!


Σαν επιμύθιο: στα δύσκολα, ν' ακούμε προσεκτικά τον αέρα, ίσως κάτι καλό (έστω μικρό) να έχει για μας :)


Φίλοι μου, για κάποιες μέρες, ένα διάστρεμμα στον καρπό του αριστερού χεριού, θα είναι η αιτία να είναι αραιά και σύντομα τα σχόλιά μου, σας φιλώ:) 

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

κάθε τι ;

.

πλησιάζοντας, πολύ κοντά, βλέπουμε κάποια πλευρά του



και λεπτομέρειες, μεγεθύνοντας τα όμορφα και τα άσκημά του…



παραμορφώνοντας ή ωραιοποιώντας ίσως και άλλα πράγματα βλέποντας μέσα από το χρώμα και την υφή του.. χωρίς να είμαστε τελείως σίγουροι για το τι είναι το ίδιο..



από μια απόσταση όμως, το βλέπουμε ολόκληρο, μαζί και την αλήθειά του…


...κάθε τι ;



(Και στη συνέχεια; Όπως και κάθε τι (; ) πολύτιμο, ή ασήμαντο… το γυαλίζουμε, το επιδεικνύουμε ή το φυλάμε.. ή με μια κίνηση, ηθελημένα ή αθέλητα, το θρυμματίζουμε ή το πετάμε.)

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα παιχνίδι και δέκα αγάπες : )

Η πρόσκληση για παιχνίδι ήρθε μ' ένα θαλασσινό αεράκι από τη Margo (την ευχαριστώ, και πιο πολύ για τη σκέψη της : ) και το παιχνίδι ορίζει να πούμε 10 πράγματα που αγαπάμε!


Στο παιχνίδι πάντα λέμε Ναι!:) κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί πώς μπορεί οι αγάπες να είναι μόνο δέκα; Εννοείται βέβαια ως δεδομένη η αγάπη προς την οικογένεια και τους φίλους, θα προχωρήσω λοιπόν σε ό,τι αγαπά η ψυχή..

1 . Αγαπώ το φως σ’ όλες του τις μορφές, όπου το βρίσκω και με βρίσκει,
…στον ουρανό και στα λαμπυρίσματα της θάλασσας,στον ήλιο στο φεγγάρι και στ’ αστέρια αλλά και σε μια αυτόφωτη πυγολαμπίδα,
…όπως τρυπώνει μέσα από τις γρίλιες το απομεσήμερο,
…στη φλόγα που τρεμοσβήνει ενός μικρού κεριού ή στο καντηλάκι μιας γιαγιάς κάτω από το εικόνισμα, σε μια προσευχή,
…στη μαγεία της δημιουργίας της τέχνης και του λόγου,
…στα μάτια που αντιφεγγίζουν μια όμορφη ψυχή και στο μυαλό που λάμπει,
…στην ένωση δύο αγαπημένων ψυχών,
…στην ατόφια ομορφιά και σοφία των μικρών της γης που περηφανα με πείσμα υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στη ζωή…το αγριολούλουδο, την πεταλούδα, το μικρό σπουργίτι, τον απλό άνθρωπο…
…στης σιωπής την γνώση,
…στο χαμόγελο της καλοσύνης,
…στο φτερούγισμα των αγγέλων που περπατούν ακόμα ανάμεσά μας στη γη  (ίσως από αυτούς που έχουμε συναντήσει να έχουμε μάθει να αγαπάμε).

..........................

Βλέποντας ξανά τι έγραψα για το φως, είδα ότι ήταν τόσα πολλά μέσα σ’ αυτό, σχεδόν όλη η δύναμη για την ύπαρξη της αγάπης της ζωής ίσως γιατί το  Φως είναι η Ζωή αλλά και η Αγάπη είναι Φως .. έτσι θα σταματήσω εδώ :)

 
Και για την αγάπη της ζωής, θυμήθηκα ένα τραγούδι που είχα πρωτογνωρίσει στο blog ενός ξεχωριστού φίλου, (πολύ γνωστό στην αγγλική εκδοχή του) και κλείνω με αυτό, με τους στίχους του να τραγουδούν τη ζωή και να θυμίζουν ανάμεσα τους ότι η χώρα των αγγέλων δεν είναι απαραίτητα ο παράδεισος ...



Επειδή το παιχνίδι έχει κυκλοφορήσει αρκετό καιρό, καλώ όποιον φίλο δεν έχει ακόμα πρόσκληση και θέλει, να παίξει:)


(τα λόγια του τραγουδιού στο youtube)

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Ινδία, αγγίζοντας λίγο το άρωμα...

Γιατί ήταν μόνο ένα άγγιγμα μιας μικρής ηπείρου, γιατί όταν μιλάμε για Ινδία αμέσως έρχονται στο μυαλό τα έντονα αρώματα και γεύσεις από τα μπαχαρικά των φαγητών της, το άρωμα παραμυθιού από τα περίτεχνα παλάτια και τις ιστορίες με τους μαχαραγιάδες (πολλές φορές πολύ σκληρές), το εμπόριο μέσα στους αιώνες με τα πολύτιμα πετράδια, τα μετάξια, τα χαλιά της, τα κάστρα που υψώνονται ως τις αετοφωλιές, μαυσωλεία και μνημεία διάφορων πολιτισμών της ανατολης μέχρι τους απόηχους της σύγχρονης σχετικά αποικιοκρατίας.
Εκεί η λυρική ποίηση ακόμα από τα σανσκριτικά και η λογοτεχνία και στον αντίποδα το παραγωγικότατο σήμερα Bollywood, η αέρινη μουσική στους ήχους του σιτάρ και του φλάουτου μέχρι τα γνωστά ινδικά άσματα υψηλών γυναικείων τόνων, οι φιλοσοφίες και θρησκείες  για κάθαρση και δίπλα οι απάνθρωπες θεμελιωμένες κοινωνικά αδικίες, η προηγμένη τεχνολογία και χλιδή και σε απόσταση αναπνοής η εξαθλίωση…

Ήταν ένα άγγιγμα που άφησε μοναδικό άρωμα και χάραξε αποτυπώματα μαγείας αλλά και σκληρής πραγματικότητας
Στην προηγούμενη ανάρτηση έγιναν κάποιες μικρές νύξεις.. Στο βίντεο που ακολουθεί, έχει επιλεγεί να αποτυπωθούν μόνο ελάχιστες εικόνες σαν αυτές των παραμυθιών της ανατολής.



Hμουσική που ακούγεται: “naked”, παίζει σιτάρ η Anoushka Shankar



(Με αυτή την ανάρτηση κλείνει ο κύκλος  για το ταξίδι. Κάποιο βίντεο θα ετοιμαστεί στο μέλλον με φωτογραφίες από διαδρομές και ανθρώπους, που θα αναρτηθεί στο You Tube)

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Βαρανάσι

"Το Βαρανάσι είναι αρχαιότερο από την ιστορία, είναι αρχαιότερο από την παράδοση, είναι αρχαιότερο ακόμα και από τον θρύλο, και μοιάζει δύο φορές αρχαιότερο απ’ όλα αυτά μαζί! " (Μαρκ Τουέην)

Βαρανάσι, η ιερή πόλη των Ινδιών, για τους Βουδιστές κυρίως όμως για τους Ινδουιστές. Εκεί, στα νερά του ιερού Γάγγη την προσωποποίηση της γυναικείας θεότητας Γάγγα, η αποτέφρωση των νεκρών, εκεί το λουτρό του εξαγνίσματος από τις αμαρτίες των ζωντανών. (εκεί και τα απόβλητα..)

Το βράδυ μία μεγαλειώδης ιερής τελετή (δυστυχώς σαν show) με παρουσία αμέτρητου πλήθους, όπου οι ξένοι φτάνουν ως ένα σημείο με τα "ρίκσοου", στενά διθέσια αμαξάκια που «σέρνουν» όρθιοι ποδηλάτες (άλλο ένα μεγάλο δίλημμα, αν σκεφτεί κανείς ότι αλλού γίνεται και χωρίς ποδήλατο, το είχαν απαγορεύσει μετά από γενική κατακραυγή, αλλά επανήλθε γιατί αυτοί που έκαναν τη δουλειά αντέδρασαν που θα έχαναν το ψωμί τους.) Μετά, από τη βάρκα παρακολουθείται το «υπέρλαμπρο» θέαμα.
Την άλλη μέρα, το ξημέρωμα, το «θαμποχάραμα της αυγής», για να δανειστώ έναν χαρακτηρισμό του Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ από «Το σπίτι και ο κόσμος», ξεδιπλώνεται όλο το συγκλονιστικό μεγαλείο και η ομορφιά του απέραντου ποταμού με τα ξεχωριστά κτίσματα και ναούς στην όχθη. Κάποιοι πιστοί λούζονταν στην άκρη, και σε κάποια σημεία μια φωτιά που έκαιε, ένδειξη ότι πάνω σε σωρό από ξύλα καίνε έναν νεκρό.



Λόγω κάποιου προβλήματος, η επιστροφή έγινε από στενούς δρόμους. Εκεί, η συγκλονιστική εμπειρία από συνθήκες εξαθλίωσης της ανθρώπινης ζωής. Μην περιμένετε φωτογραφίες. Κάποιοι φωτογράφισαν, όμως δεν είχε η καρδιά μου τη δύναμη να στρέψει τον φακό στον άλλο άνθρωπο, τον γέρο, τον ρακένδυτο, το παιδί… συναισθήματα απέραντης ντροπής δίπλα στην απελπισία... Από μια στιγμή κι έπειτα ένα σφίξιμο, και το περπάτημα με τα μάτια μόνο κάτω. Ναι, και με μάσκες στη μύτη για τη μυρωδιά…

Ο Γάγγης στο Βαρανάσι ήταν τελικά μία συγκλονιστική εμπειρία από πολλές πλευρές.

Αργότερα, ασυναίσθητα, γύριζε το μυαλό στους νταλίτ, τους «ανέγγιχτους» (θεωρούμενους ως μιάσματα), για τους οποίους έχουν τόσα γραφτεί. Αυτούς, που ο Ινδουισμός, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε κάστες, τους έχει καταδικάσει να ζουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Ναι, είναι τραγικό το πώς ζουν και τα όσα υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι σήμερα, είναι ντροπή για την ανθρωπότητα! Όποτε έχετε χρόνο, όποτε μπορέσετε, αν δεν έχετα ακούσει κάτι γι' αυτούς, διαβάστε   εδώ πρέπει να ξέρετε!

Όμως η ανάρτηση θέλει να κλείσει με τα λογια του Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, ο οποίος εκτός από την πανέμορφη φωτεινή γραφή του που καταλαγιάζει τόσο γλυκά στην ψυχή, συνεπής στη ζωή του με τις ιδέες του, αγωνίστηκε για να καταργηθούν οι κάστες. «Οι άνθρωποι μπορεί να είναι κακοί, ο Άνθρωπος όμως είναι καλός.»





Κάποιες πληροφορίες στα επόμενα links
για το  Βαρανάσι, 
για τον  Γάγγη 


 Στην επόμενη ανάρτηση κάποιες πόλεις της Β. Ινδίας ώστε να κλείσει ο κύκλος του ταξιδιού:)

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Κατμαντού και πέριξ…

«Νάμαστε»! σήμαινε «καλώς ήλθατε»

Κατμαντού, Πατάν, Μπακταπούρ … πόλεις του Νεπάλ, στους πρόποδες της κορυφής της γης. Με τους ινδουιστικούς και βουδιστικούς ναούς, τα ανάκτορα.. και τις ιστορίες τους να χάνονται στον χρόνο σε μύθους και Ιστορία. Χαρακτηριστικά βουδιστικά μνημεία οι στούπες, να συμβολίζουν το σώμα και το πνεύμα και με τα επίπεδά τους τον δρόμο για την φώτιση. Με δύο γιγάντια μάτια στις τέσσερις πλευρές να παρακολουθούν τα πάντα από ψηλά και το τρίτο μάτι να δηλώνει τη σοφία που βλέπει «ανάμεσα».

Άπειρες υφασμάτινες χρωματιστές ευχές-προσευχές ν’ ανεμίζουν στον ουρανό κρεμασμένες σε σχοινιά, ευχές να κάνουν οι πιστοί περιστρέφοντας κυλίνδρους στην είσοδο των ναών, να ανάβουν μικρά κεριά που χωρούν σε μια χούφτα, να κτυπούν μικρές καμπανούλες και μια κόκκινα βαμμένη βούλα στο μέτωπο για ευλογία. Παντού ο άνθρωπος αναγνωρίζοντας τα όριά του, κρέμεται από ένα στήριγμα, εύχεται, παρακαλά με κάποιον τρόπο κι ελπίζει… Στα γύρω δένδρα της στούπας Swayambhunath πιθηκάκια να κυκλοφορούν και παντού σε πλατείες και ναούς πουλιά να πετούν.

Στις όχθες του ιερού ποταμού Μπαγκμάτι, στο Αρια Γκατ, ο πιο μεγάλος χώρος καύσης των νεκρών στο Νεπάλ.



Ανάμεσα από τους θεούς και ο θεός-πίθηκος Χανουμάν, που λατρεύεται για τη σοφία του, την υπεράνθρωπη φυσική του δύναμη και την αφοσίωσή του σε κάποιο θεό. Και μια ζωντανή θεά, η Κουμάρι, ένα μικρό κορίτσι που επιλέγεται κάθε φορά σε ηλικία 2-3 ετών με πολλά αυστηρά κριτήρια και δοκιμασίες και λατρεύεται μέχρις ότου γίνει έφηβη.

Στην πόλη, τρίκυκλα μικρά λεωφορεία, αυτοκίνητα, ποδήλατα, που και που και κάποια «αδέσποτη» ιερή αγελάδα.. σχεδόν μία άναρχη κίνηση. Μικρά μαγαζάκια, κάρα με προϊόντα και κόσμος, κόσμος, κόσμος… να φαίνεται ότι πασχίζει φτωχά για τη ζωή. Χαμογελαστές αφίσες να του διαφημίζουν εμπορεύματα και την τρελή τύχη του πρώτου λαχνού, όμορφες υποσχέσεις για μια ευτυχισμένη ζωή. Έντονα χρώματα στα ρούχα και παντού απίστευτα μπερδεμένα καλώδια στους στύλους. Φαγητά με έντονα αρώματα από μπαχαρικά και με καυτερές γεύσεις.

Πολύτιμα πετράδια και περίτεχνες ζωγραφιές, κόπος πολλών μηνών, τα «λάφυρα» ορισμένων επισκεπτών. Αναμνηστικά αντικείμενα, μάλλινες και μεταξωτές πασμίνες, καμπύλα μαχαίρια σε σκαλιστές ασημένιες θήκες, περιδέραια με ημιπολύτιμες πέτρες και χάντρες από πλανόδιους πωλητές και μικρά μαγαζάκια, τα «αποκτήματα» των περισσοτέρων. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως, και στα μικρά και στα μεγάλα, η τιμή καθορίζεται με παζάρι.

Λεπτομέρειες ιστορικές, κοινωνικές, θρησκευτικές μπορούν να βρεθούν εύκολα στο διακίκτυο και σε βιβλία.
Μόνο κάποιες εντυπώσεις και φευγαλέες ματιές, στιγμές αποτυπωμένες στις φωτογραφίες ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, όπως και μία πτήση μ’ ένα μικρό αεροπλανάκι, αντικρύζοντας τις χιονισμένες βουνοκορφές στα Ιμαλάια.Ανάμεσα η κορυφή Sagarmatha (Everest) στα 8848μ. Στο βιντεάκι με τις φωτογραφίες, ακούγεται ένα φλάουτο από μπαμπού. Η επιλογή του πνευστού αυτού μουσικού οργάνου έγινε ίσως επειδή η σκέψη ταίριαξε να μιλάνε με τον αέρα αυτά τα βουνά στον ουρανό..

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

ανθρώπινα μάτια, ο ουρανός ..κι ένα ψεματάκι τ' ουρανού


Κάποια μάτια ανθρώπινα ήταν που λέγανε:

« Τι πιο όμορφο από το να σου χαρίζει ο ουρανός το πρωί μια ανατολή για καλημέρα και να κρατάς το φως της φυλαχτό βλέποντάς το σ’ όλα τα χρώματα των λουλουδιών της μέρας…


Και το βραδάκι σ’ ένα ξέφωτο, να ονειρεύεσαι στα μάτια του το αχνό χαμόγελο ενός ξαναγεννημένου φεγγαριού κι αεράκι παραμυθιού να φέρνει μια καρδιά στ’ αστέρια.»



«Χαχααα!!» γέλασε ένα από τα καλοκάγαθα ψεματάκια τ’ουρανού, και είπε γυρίζοντας στο τελευταίο αστεράκι που λαμπύριζε εκεί λίγο πριν φέξει η άλλη αυγή: «Τα χρώματα τ’ουρανού φτάνουν στα μάτια τα ανθρώπινα όπως τους έχει οριστεί να βλέπουν το φως.. έτσι, για να γλυκάνει τις λύπες τους με χρώμα, κι ας είναι ίσως ψέμα.. και αυτή είναι μια μικρή αλήθεια..»

Το αστεράκι βιαζότανε να φύγει να πάει να κοιμηθεί, τα λόγια όμως έφτασαν σε κάποια μάτια ανθρώπινα, που είχαν μείνει ξάγρυπνα όλη τη νύχτα ν’ αναπολούν τις εικόνες της μέρας τους και τα χρώματα τους όλα. Κι εκεί, λίγο πριν φέξει η άλλη αυγή, με μιας θολώσανε τα μάτια βουρκωμένα κι έτσι σφαλίσανε τα ματοτσίνορα στον ύπνο.

Όμως κείνο το καλοκάγαθο ψεματάκι (ως πάντα ψεματάκι) λέγοντας μια μικρή αλήθεια έκρυψε μια πιο μεγάλη: «Ο ουρανός και τα χρώματά του έχει οριστεί να υπάρχουν μόνο για να τα βλέπουν τ΄ανθρώπινα μάτια». Και το επόμενο πρωί, όταν τα μάτια ήταν κλειστά στα χρώματά του, ο ουρανός έριξε μια παραπονεμένη μαγιάτικη βροχούλα και σε λίγο ξαναφώτισε μέσα από τα σύννεφα...

Την άλλη μέρα, την άλλη αυγή, ο ουρανός καθρεφτίστηκε στις θάλασσες, στις λίμνες, ακόμα και στις πρωινές δροσοσταλίδες, όμως ήταν κλειστά τα ανθρώπινα μάτια και ο πιο αγαπημένος του καθρέφτης, η κόρη των ματιών τους.

Και τότε ήταν που το ψεματάκι τ’ουρανού ψιθυρίζοντας ομολόγησε την όλη αλήθεια «Ο ουρανός έχει οριστεί να ζήσει μόνο όταν μπορεί να βλέπει τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στ’ ανθρώπινα μάτια».

Τίποτα απ’ αυτά δεν άκουσαν τα μάτια, όμως ορθάνοιξαν γελώντας πάλι στο δικό τους ουρανό αφού δεν μπορούσαν να του είναι θυμωμένα. Κι εκείνος γλυκά τα φίλησε με το πρώτο φως της μέρας.



~ *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Σ' ευχαριστώ για την πρώτη έμπνευση του παραμυθιού:) 

Αστέρια μου που περνάτε από εδώ, σας αφήνω αυτό το παραμύθι για παρέα και σας εύχομαι ένα ξένοιαστο καλοκαίρι σ' έναν όμορφο, φωτεινό, δικό σας ουρανό!




Ήταν η τελευταία ανάρτηση πριν τις διακοπές για να προλάβω να σας χαιρετήσω πριν φύγετε κι εσείς Αυτή την εβδομάδα  θα τριγυρνώ λιγάκι στ' αστέρια σας, ώσπου να φύγω κι εγώ :)
Ο μετριασμός των σχολίων ενεργοποιήθηκε λόγω απουσίας από το blog, για τον φόβο των κινέζικων γραφών:)

Οι φωτογραφίες και οι συνθέσεις by Astria (που λέει κι ο Κωνσταντίνος:) όπως και η τελευταία που δεν προέκυψε από σύνθεση, μόνο zoom

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

έτσι ανάλαφρα ..

Κόντρα στους καιρούς της απάτης, στα ασφαλιστικά, τα συνταξιοδοτικά και στο ΦΠΑ αλλά και σ’ όλα τ' άλλα τα καθημερινά, η καρδιά του καλοκαιριού κτυπά και μας θυμίζει τις μικρές του πολύτιμες χαρές.

Βουτιές το Σαββατοκύριακο μέχρι να ξεκινήσουν οι διακοπές, τραπεζάκια δίπλα στο κύμα με όλα τα συναφή, γλυκό μεσημεριανό ύπνο με τζιτζίκια, το βραδάκι μικρές έξοδοι με άρωμα από νυχτολούλουδα και γιασεμί, επιλογές για καλλιτεχνικά δρώμενα κάτω από έναν ξάστερο αττικό ουρανό, ... και Οπωσδήποτε τα θερινά τα σινεμά!

Ναι, προλαβαίνουμε να ονειρευτούμε  στ’ άστρα ακόμα και για τα πιο απίθανα, και με καλοκαιρινή διάθεση λιγάκι να γελάσουμε


έτσι μετά από μια κουραστική μέρα, με τη σκέψη στα όμορφα, έτσι ανάλαφρα, για σήμερα.. απλά μια καληνύχτα:)

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

ήλιος, ο μεγάλος ο μικρός


Με μια τεράστια άλω - στεφάνι να θυμίζει στον ουρανό ότι είναι βασιλιάς ...


και να χαρίζει γενναιόδωρα φως το βράδυ στο φεγγάρι


Να καίει το καλοκαίρι, ν’ αγκαλιάζει ζεστά τον χειμώνα,
να χρωματίζει τη θάλασσα και τα σύννεφα της γης...


και να κολυμπάει σκορπίζοντας ασήμι και χρυσάφι



Να μεταγγίζει τη ζωή στα ταπεινά...


να παίζει κρυφτό ...




να ξεκουράζεται στα φτερά μιας μέλισσας...


να λαμπυρίζει στα πέταλα ενός τριαντάφυλλου κι ενός μικρού φύλλου μετά τη βροχή



και να περνά το πρωί για καλημέρα



ήλιος, ο μεγάλος ο μικρός


στον
ηλιογράφο