Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

"Still Life"

1
 

Ένας χορός που εξαντλεί τις σωματικές δεξιοτεχνικές ικανότητες. Χωρίς μουσική, όμως με θορύβους που συνθέτουν μια άλλη μουσική: τυχαίοι ζωντανοί ήχοι από υλικά που συνθλίβονται, πέφτουν, σπάνε, αποσυντίθενται, πάλλονται… συμμετέχοντας μαζί με τους ανθρώπους σε ρόλους κυρίως εχθρικά αντιμέτωπους, όμως παράλληλα σαν επέκταση ή ίσως και σαν αναπόσπαστο κομμάτι τους.
Ένας θεατρικός χορός χωρίς ομιλία, όμως με ισχυρά νοήματα σε «διαλόγους» και κυρίως σε «μονολόγους» μέσα από την έκφραση και την  κίνηση.
 Still Life: Νεκρή Φύση.  Που όμως εδώ έχει ζωή.  Ίσως μεταφράζοντας κυριολεκτικά τον τίτλο, αυτός να παίρνει άλλη διάσταση μέσα από μαυρόασπρες και γκρίζες σκηνές ζωής - «tableaux vivants» που όμως τα στοιχεία τους κινούνται παλεύοντας ακόμα να ζήσουν. Κάποια από αυτά:
Ένας τοίχος που τον κουβαλά σέρνοντάς τον ο  Άνθρωπος σαν τον σταυρό ή το πεπρωμένο του και διερχόμενος ασφυκτικά σχεδόν με αγωνία μέσα από αυτόν, μεταλλάσσεται ο ίδιος ξανά, ή εξέρχονται άλλοι άνθρωποι που δημιουργούν παράδοξα συμπλέγματα, συνυπάρχοντας κάποιες στιγμές τα μέλη τους σαν σε ένα άτομο. Θυμίζοντας το ερπετό που αλλάζει το δέρμα του, ή κάποιον που ξαναγεννιέται αλλιώς, ή και την καθημερινή τριβή-πάλη με άλλους ανθρώπους για επικράτηση ή επιβίωση στην επιφάνεια…

2

3

4

5

6

7
 
Μια γυναίκα σαν τη ζωή που ο καθένας για λίγο χρόνο, πάλλει με τον δικό του τρόπο, δύναμη και ρυθμό, μια εύπλαστη οθόνη που αυτή κρατά, παράγοντας διαφορετικούς ήχους και αναλαμπές φωτός, αντικατοπτρίζοντας ίσως το λίγο που νιώθει από αυτό που αληθινά γύρω υπάρχει.
 
8
 
Κάπου, κάποιος τον καθοδηγεί και τον στηρίζει όμως τον αφήνει και προσπαθεί να ισορροπήσει, αλλοτε σε μία σκάλα, άλλοτε πάνω σε πέτρες που τοποθετεί εκτός από τους κανόνες που ορίζονται για το κέντρο βάρους.. σαν προσπάθειες και στόχοι άσκοποι, καταδικασμένοι…

9

10
 
Παντού ανάμεσα, ο Άνθρωπος περιφέρεται κάτω από έναν συννεφώδη ουρανό που αργά αλλά σταθερά κατεβαίνει απειλητικά σαν τεράστιο φορτίο και του αφήνει πια ελάχιστο περιθώριο για να κινηθεί όρθιος, τείνοντας να τον συνθλίψει.  Όμως, με το ίδιο εργαλείο (ένα μεγάλο φτυάρι) που τον βοηθά -ή τον παιδεύει- ανορθόδοξα να περπατήσει κάτω από αυτόν τον ουρανό,  μετά από ένα φως που αρχικά αμυδρά και μετά έντονα προβάλλει,  το χρησιμοποιεί διαφορετικά και σπρώχνει τον ουρανό προς τα πάνω…! Τόσο εύκολα και τόσο απλά. Είναι η στιγμή που στρέφει το βλέμμα του ψηλά… Και αυτός ο απειλητικός ουρανός παίρνει ρευστές αέρινες μορφές, πανέμορφες και ο άνθρωπος ξαπλώνει κάτω από τον ίδιο ουρανό και ονειρεύεται…
 
11

12

13

14
 

Και είναι μία μεγάλη στιγμή αυτή που ο Άνθρωπος πρώτα μόνος και μετά πολλοί μαζί, αρχίζουν  να ξεριζώνουν από το έδαφος τις κολλημένες επιφανειακά ταινίες--σαν θαμμένα σκοινιά-, με θόρυβο που φτάνει να γίνεται εκκωφαντικός, ώσπου να βρεθεί η άλλη άκρη τους, να ξεριζωθούν εντελώς. Ίσως εκεί να βρίσκεται «ο επαναστατημένος άνθρωπος» ίσως σ’ αυτά τα κρύβονται τα όρια ή τα ταμπού του ανθρώπου που προσπαθεί να τα βρει, να τα ξεθάψει, να τα υπερβεί.
 
15
 

Και μετά, ένα διάλειμμα χαράς όταν συντροφικά κάθεται να γευτεί λιτά και να πιει ένα ποτηράκι, όπως ο εργάτης μετά από κοπιαστική δουλειά, γύρω από ένα τραπέζι που έχουν κατεβάσει οι ίδιοι οι συνδαιτήμονες από τη σκηνή στην πλατεία στο φως και στο χρώμα της.  Όμως αυτό διαρκεί λίγο και ο Άνθρωπος επιστρέφει στη μαυρόασπρη σκηνή κρατώντας την πέτρα του, αφήνοντας να πέσει και ξανασηκώνοντάς τη πριν πέσει, ξανά και ξανά, θυμίζοντας το μύθο του τραγικού Σισύφου.  Ίσως, όπως είχε πει ο Αλμπέρ Καμύ στο ομώνυμο έργο του, όταν η βαριά πέτρα που είχε οριστεί στο Σίσυφο να ανεβάζει στο βουνό κατρακυλά, εκείνη τη στιγμή, δεν σκέπτεται ότι θα την ξανανεβάσει αλλά απολαμβάνει το μικρό διάλειμμα που έχει χωρίς το βάρος της.
 
16

17

18
 
Το ότι ξεκινάει το έργο με τον Παπαϊωάννου στη σκηνή όταν ακόμα οι θεατές δεν έχουν καθίσει, αλλά και η σκηνή προς στο τέλος με το γεύμα γύρω από το τραπέζι κάτω στην πλατεία και με αναμμένα τα φώτα,  αφήνουν μία αμηχανία με τα ασαφή όρια για το πού αρχίζει και πού τελειώνει η παράσταση, όμως ίσως δρα και ως υπενθύμιση, ότι και οι θεατές, δεν είναι οι προνομιούχοι που βρίσκονται εκτός των δρώμενων στη σκηνή, αλλά συμμετέχουν σ’ αυτά ως  Άνθρωποι. 

Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρόγραμμα της παράστασης δεν υπάρχει ούτε ένα σχόλιο για την υπόθεσή του, με την συνειδητή επιλογή ν’ αφήσει τον καθένα «να το αποκωδικοποιήσει» και να το ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο. Αυτές ήταν λοιπόν κάποιες σκέψεις που μου προξένησε η παράσταση, σ’ έναν απλό μη ειδικό θεατή. Μία παράσταση λιτή, σκηνικά ευρηματική, με τους χορευτές-ηθοποιούς-ισορροπιστές, να δίνουν όλο τον εαυτό τους συνθέτοντας με το σώμα τους κάθε σκηνή του έργου. Ήταν σαν να έβλεπε κανείς ζωντανά ένα υπέροχο υπαρξιακό ποίημα που μέσα σε αυτό κινείτο δεξιοτεχνικά η δύναμη του Χορού και η μαγεία του Θεάτρου.



  
Δημήτρη Παπαϊωάννου «Still Life» (χορός): Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών 23/5 - 8/6/2014 και παράταση 18-22/6/2014
Οι φωτογραφίες από το διαδίκτυο : 1,2,3,4,5,6,8,10,13 Miltos Athanasiou.  7,11,16  Nikos Dragonas.   9 Greg Haji Joanidis.   12 Nikos Pandazaras.  14 Maria Perinaraki.  17 Yorgos Karamolegos.  18 Euripides Laskaridis
Στοιχεία για την παράσταση και τους συντελεστές της: http://www.sgt.gr/gr/programme/event/1282 
 


Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Νυχτερινό

                                                                                      «Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του
                                                                                                                  μόνο στο φως του φεγγαριού.
                                                                                                                  Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο.»
                                                                                                                                                                                             Όσκαρ Ουάιλντ



«Για σένα πάντα θα γυρίζω» είπε το φεγγάρι στη μικρή του γη.

Και ήταν σ’ αυτά τα λόγια κρυμμένα, όλα τα φορτία, οι δυνάμεις και οι τροχιές των πραγμάτων, όλοι οι γνωστοί και άγνωστοι νόμοι: της βαρύτητας, του ηλεκτρομαγνητισμού, του απειροελάχιστου μικρόκοσμου... Δηλαδή, τα ορατά και τα αόρατα νήματα που καθορίζουν μια ζωή.
 
 

Κι εκείνη πάντα γνώριζε πως ήτανε μοναδικά δικό της, όσο θα κρατούσε για την απειροσύνη του χρόνου μέσα στο σύμπαν η ασήμαντη ύπαρξή τους…
 
 

Σαν μια λεπτεπίλεπτη χορδή που πάλλεται σε μια μαγική στιγμή μουσικής, σαν «ένα άστρο μοναχό στην οικουμένη που μύρια θα γενεί βεγγαλικά»*
 





Update 21.6.2014
O ποιητής μας Τόλης Νικηφόρου έγραψε στο σχόλιό του:  «Ο,τι μπορούμε στο ελάχιστο να φανταστούμε/ κάπου στις πλήρεις διαστάσεις του υπάρχει/και είναι φως».
Και η ανάρτηση επέμενε πιεστικά τα λόγια αυτά να καταγραφούν και εδώ!  



*Στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου από το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη  "και θέλω ν' άναι νύχτα" 

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

“under construction” (b/w)

 
 


 

 

 

 

 

 

 

 

(για μεγέθυνση κλικ στις φωτογραφίες)
 

Σημ.  Επιβατικός σταθμός λιμένος Λαυρίου, αρχιτεκτονική μελέτη γραφείου Α.Ν. Τομπάζη.  Στατική μελέτη: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗΤΙΚΗ.   Η/Μ μελέτη: ELXIS ENGINEERING Σύμβουλοι Μηχανικοί Α.Ε. 
 Φωτογραφία ολοκηρωμένου κτιρίου από το διαδίκτυο