Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Είναι που αυτές οι μέρες…

 
 

 
  
Είναι που αυτές οι μέρες…  άρωμα πασχαλιάς, βιολέτας και γαρύφαλλου μπερδεύονται με το άρωμα του λιβανιού και του μελιού ενός αναμμένου κεριού που λιώνει, και γλυκές μνήμες παιδικές  -αγαπημένες ετοιμασίες σπιτικές, παιχνίδια κι ασχολίες-  αντανακλούνε χαρά στα μάτια.
 
  
Είναι που αυτές οι μέρες…  το ακάνθινο στεφάνι και το πορφυρούν ιμάτιον, η σταύρωση, η ζωή εν τάφω και η ανάσταση,  ίσως (απατηλά ή δίκαια) κάνουν να φαίνονται ευλογημένα τα μικρά ασήμαντα βήματά σου στη γη και τα άλλα τα μεγάλα στην πέρα της όχθη.
 
 
Είναι που αυτές οι μέρες… κάποιοι μπορούν και ρωτούν ακόμα με μάτια ορθάνοιχτα την καρδιά: «ποιον δρόμο θα διαλέξουμε;»  Μυστικές πόρτες ανοίγουν στον ουρανό, η άνοιξη πλημμυρίζει τη γη και νοιώθεις πόσο μοιάζει η ζωή με εκείνη ενός μικρού αγριολούλουδου στην ακρογιαλιά. 
 
 
  


 
Ίσως ίνα πληρωθή η γραφή του ποιητή: « Η υψηλότερη μορφή της άνοιξης που ξέρω: μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα»  (Γ. Σεφέρης, Δοκιμές, Βʼ 94).

 
Όμως, είναι που αυτές και όλες οι μέρες, (πώς να το βγάλει να μην το σκέφτεται ο νους, να μην πονάει η ψυχή;) …  οι δοκιμασίες των Αθώων βοούν, και απέναντι  στέκουν Ιούδες,   Αρχιερείς,  Γραμματείς και Φαρισαίοι, Πόντιοι Πιλάτοι και οι μοιράζοντες τα ιμάτια.  Και πάντα γύρω περιμένει ένας κήπος της Γεσθημανή κι αδυσώπητα, ένα Πραιτώριο και ένας Γολγοθάς -κρανίου τόπος-. 
 Ελπίδα και ευχή, η ανάσταση και η δικαίωση του κάθε Αθώου. Είθε!

 
Φίλοι μου από καρδιάς, καλή Μεγάλη Εβδομάδα και Καλή Ανάσταση!