Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Βαρανάσι

"Το Βαρανάσι είναι αρχαιότερο από την ιστορία, είναι αρχαιότερο από την παράδοση, είναι αρχαιότερο ακόμα και από τον θρύλο, και μοιάζει δύο φορές αρχαιότερο απ’ όλα αυτά μαζί! " (Μαρκ Τουέην)

Βαρανάσι, η ιερή πόλη των Ινδιών, για τους Βουδιστές κυρίως όμως για τους Ινδουιστές. Εκεί, στα νερά του ιερού Γάγγη την προσωποποίηση της γυναικείας θεότητας Γάγγα, η αποτέφρωση των νεκρών, εκεί το λουτρό του εξαγνίσματος από τις αμαρτίες των ζωντανών. (εκεί και τα απόβλητα..)

Το βράδυ μία μεγαλειώδης ιερής τελετή (δυστυχώς σαν show) με παρουσία αμέτρητου πλήθους, όπου οι ξένοι φτάνουν ως ένα σημείο με τα "ρίκσοου", στενά διθέσια αμαξάκια που «σέρνουν» όρθιοι ποδηλάτες (άλλο ένα μεγάλο δίλημμα, αν σκεφτεί κανείς ότι αλλού γίνεται και χωρίς ποδήλατο, το είχαν απαγορεύσει μετά από γενική κατακραυγή, αλλά επανήλθε γιατί αυτοί που έκαναν τη δουλειά αντέδρασαν που θα έχαναν το ψωμί τους.) Μετά, από τη βάρκα παρακολουθείται το «υπέρλαμπρο» θέαμα.
Την άλλη μέρα, το ξημέρωμα, το «θαμποχάραμα της αυγής», για να δανειστώ έναν χαρακτηρισμό του Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ από «Το σπίτι και ο κόσμος», ξεδιπλώνεται όλο το συγκλονιστικό μεγαλείο και η ομορφιά του απέραντου ποταμού με τα ξεχωριστά κτίσματα και ναούς στην όχθη. Κάποιοι πιστοί λούζονταν στην άκρη, και σε κάποια σημεία μια φωτιά που έκαιε, ένδειξη ότι πάνω σε σωρό από ξύλα καίνε έναν νεκρό.



Λόγω κάποιου προβλήματος, η επιστροφή έγινε από στενούς δρόμους. Εκεί, η συγκλονιστική εμπειρία από συνθήκες εξαθλίωσης της ανθρώπινης ζωής. Μην περιμένετε φωτογραφίες. Κάποιοι φωτογράφισαν, όμως δεν είχε η καρδιά μου τη δύναμη να στρέψει τον φακό στον άλλο άνθρωπο, τον γέρο, τον ρακένδυτο, το παιδί… συναισθήματα απέραντης ντροπής δίπλα στην απελπισία... Από μια στιγμή κι έπειτα ένα σφίξιμο, και το περπάτημα με τα μάτια μόνο κάτω. Ναι, και με μάσκες στη μύτη για τη μυρωδιά…

Ο Γάγγης στο Βαρανάσι ήταν τελικά μία συγκλονιστική εμπειρία από πολλές πλευρές.

Αργότερα, ασυναίσθητα, γύριζε το μυαλό στους νταλίτ, τους «ανέγγιχτους» (θεωρούμενους ως μιάσματα), για τους οποίους έχουν τόσα γραφτεί. Αυτούς, που ο Ινδουισμός, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε κάστες, τους έχει καταδικάσει να ζουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Ναι, είναι τραγικό το πώς ζουν και τα όσα υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι σήμερα, είναι ντροπή για την ανθρωπότητα! Όποτε έχετε χρόνο, όποτε μπορέσετε, αν δεν έχετα ακούσει κάτι γι' αυτούς, διαβάστε   εδώ πρέπει να ξέρετε!

Όμως η ανάρτηση θέλει να κλείσει με τα λογια του Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, ο οποίος εκτός από την πανέμορφη φωτεινή γραφή του που καταλαγιάζει τόσο γλυκά στην ψυχή, συνεπής στη ζωή του με τις ιδέες του, αγωνίστηκε για να καταργηθούν οι κάστες. «Οι άνθρωποι μπορεί να είναι κακοί, ο Άνθρωπος όμως είναι καλός.»





Κάποιες πληροφορίες στα επόμενα links
για το  Βαρανάσι, 
για τον  Γάγγη 


 Στην επόμενη ανάρτηση κάποιες πόλεις της Β. Ινδίας ώστε να κλείσει ο κύκλος του ταξιδιού:)

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Κατμαντού και πέριξ…

«Νάμαστε»! σήμαινε «καλώς ήλθατε»

Κατμαντού, Πατάν, Μπακταπούρ … πόλεις του Νεπάλ, στους πρόποδες της κορυφής της γης. Με τους ινδουιστικούς και βουδιστικούς ναούς, τα ανάκτορα.. και τις ιστορίες τους να χάνονται στον χρόνο σε μύθους και Ιστορία. Χαρακτηριστικά βουδιστικά μνημεία οι στούπες, να συμβολίζουν το σώμα και το πνεύμα και με τα επίπεδά τους τον δρόμο για την φώτιση. Με δύο γιγάντια μάτια στις τέσσερις πλευρές να παρακολουθούν τα πάντα από ψηλά και το τρίτο μάτι να δηλώνει τη σοφία που βλέπει «ανάμεσα».

Άπειρες υφασμάτινες χρωματιστές ευχές-προσευχές ν’ ανεμίζουν στον ουρανό κρεμασμένες σε σχοινιά, ευχές να κάνουν οι πιστοί περιστρέφοντας κυλίνδρους στην είσοδο των ναών, να ανάβουν μικρά κεριά που χωρούν σε μια χούφτα, να κτυπούν μικρές καμπανούλες και μια κόκκινα βαμμένη βούλα στο μέτωπο για ευλογία. Παντού ο άνθρωπος αναγνωρίζοντας τα όριά του, κρέμεται από ένα στήριγμα, εύχεται, παρακαλά με κάποιον τρόπο κι ελπίζει… Στα γύρω δένδρα της στούπας Swayambhunath πιθηκάκια να κυκλοφορούν και παντού σε πλατείες και ναούς πουλιά να πετούν.

Στις όχθες του ιερού ποταμού Μπαγκμάτι, στο Αρια Γκατ, ο πιο μεγάλος χώρος καύσης των νεκρών στο Νεπάλ.



Ανάμεσα από τους θεούς και ο θεός-πίθηκος Χανουμάν, που λατρεύεται για τη σοφία του, την υπεράνθρωπη φυσική του δύναμη και την αφοσίωσή του σε κάποιο θεό. Και μια ζωντανή θεά, η Κουμάρι, ένα μικρό κορίτσι που επιλέγεται κάθε φορά σε ηλικία 2-3 ετών με πολλά αυστηρά κριτήρια και δοκιμασίες και λατρεύεται μέχρις ότου γίνει έφηβη.

Στην πόλη, τρίκυκλα μικρά λεωφορεία, αυτοκίνητα, ποδήλατα, που και που και κάποια «αδέσποτη» ιερή αγελάδα.. σχεδόν μία άναρχη κίνηση. Μικρά μαγαζάκια, κάρα με προϊόντα και κόσμος, κόσμος, κόσμος… να φαίνεται ότι πασχίζει φτωχά για τη ζωή. Χαμογελαστές αφίσες να του διαφημίζουν εμπορεύματα και την τρελή τύχη του πρώτου λαχνού, όμορφες υποσχέσεις για μια ευτυχισμένη ζωή. Έντονα χρώματα στα ρούχα και παντού απίστευτα μπερδεμένα καλώδια στους στύλους. Φαγητά με έντονα αρώματα από μπαχαρικά και με καυτερές γεύσεις.

Πολύτιμα πετράδια και περίτεχνες ζωγραφιές, κόπος πολλών μηνών, τα «λάφυρα» ορισμένων επισκεπτών. Αναμνηστικά αντικείμενα, μάλλινες και μεταξωτές πασμίνες, καμπύλα μαχαίρια σε σκαλιστές ασημένιες θήκες, περιδέραια με ημιπολύτιμες πέτρες και χάντρες από πλανόδιους πωλητές και μικρά μαγαζάκια, τα «αποκτήματα» των περισσοτέρων. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως, και στα μικρά και στα μεγάλα, η τιμή καθορίζεται με παζάρι.

Λεπτομέρειες ιστορικές, κοινωνικές, θρησκευτικές μπορούν να βρεθούν εύκολα στο διακίκτυο και σε βιβλία.
Μόνο κάποιες εντυπώσεις και φευγαλέες ματιές, στιγμές αποτυπωμένες στις φωτογραφίες ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, όπως και μία πτήση μ’ ένα μικρό αεροπλανάκι, αντικρύζοντας τις χιονισμένες βουνοκορφές στα Ιμαλάια.Ανάμεσα η κορυφή Sagarmatha (Everest) στα 8848μ. Στο βιντεάκι με τις φωτογραφίες, ακούγεται ένα φλάουτο από μπαμπού. Η επιλογή του πνευστού αυτού μουσικού οργάνου έγινε ίσως επειδή η σκέψη ταίριαξε να μιλάνε με τον αέρα αυτά τα βουνά στον ουρανό..