Θ' ανθίσουμε, Ξωτικούλι μου, ότι και να γίνει! Αυτά τα λουλουδάκια που ξεφυτρώνουν ανάμεσα από πέτρες και βράχια γιατί να έχουν μεγαλύτερη δύναμη από μας;
Για μια άλλη φορά απόλαυσα όχι μόνο τις πρόσφατες αλλά και τις προηγούμενες πανέμορφες φωτό σου!
Μεγαλείο!!! Το να χαράξεις δρόμο εύκολο δεν είναι, αλλά να σβήσεις και μάλιστα με γενναιοδωρία!!!! Εμπνευσμένη η ανάρτησή σου Άστριά συνέδεσες απίστευτα πετυχημένα τις εικόνες σου!!!
Μαγισσούλα, τ’ αγαπώ και τα θαυμάζω τα μικρά αγριολούλουδα για την ομορφιά και τη δύναμή τους παρόλο που φαίνονται τόσο τρυφερά, αλλά και γιατί θυμίζουν τον αέναο κύκλο της ζωής που ξαναγεννιέται και χαμογελά στο φως έστω για το λίγο που θα διαρκέσει.
Margo, ακόμα και το μικρό αγριολούλουδο αφήνει πολύτιμο πίσω του το αποτύπωμά του... μπορεί να βρίσκεται στη μνήμη της εικόνας του, της τρυφερότητάς του, της δύναμής του... μπορεί και να έχει χαράξει απλά τη φευγαλέα σκιά του πάνω σε μία πέτρα. Όμως ναι, είναι πολύ δύσκολο να σβηστεί οτιδήποτε με γενναιοδωρία. Αληθινά Ποιητικό.
Το κορίτσι των άστρων έχει μαγευτεί από τα ταπεινά αγριολούλουδα της γης, από το ελληνικό φως και την ελληνική ποίηση. Νομίζω ότι το έχουμε κάνει οριστικά δικό μας. Και χαίρομαι.
Αγαπητέ μας ποιητή, τ' αγριολούλουδα είναι πάντα αγαπημένα και το ελληνικό Φως όπως και η ελληνική Ποίηση είναι συμπαντική! Κι αυτό το γνωρίζεις βέβαια πολύ καλά!
Όσο για όλους μας, τους φευγαλέους περπατητές της γης, που όμως κρατάμε από σκόνη αστεριών, έχουμε τα μάτια πάντα στραμμένα στον ουρανό, στα χρώματα και στα σημεία του, μικρά και μεγάλα, αυτά που μας τάχτηκε στη ζωή να δούμε. Ίσως κάπου να μπορέσουμε να "χαραχτούμε" πριν "σβήσουμε"
Βλέπω αυτές τις στροφές και σκέφτομαι τούτες οι ακτές μέχρι πότε θα είναι ελεύθερες, εκεί έχουμε φτάσει. Οι παπαρούνες πανέμορφες, ας έχουμε αυτή την ομορφιά στη ζωή. Καλό βράδυ :)
roadartist μου, είναι οι στροφές από όπου αποχαιρετάς στον ορίζοντα κάτι που χάνεται. Όμως τα μικρά αγριολούλουδα πρόλαβαν και άφησαν το αποτύπωμά τους. Είναι Άνοιξη!
20 σχόλια:
Ελύτης.. πεθαίνω.. οι λέξεις στο μεγαλείο τους!
Θ' ανθίσουμε, Ξωτικούλι μου, ότι και να γίνει!
Αυτά τα λουλουδάκια που ξεφυτρώνουν ανάμεσα από πέτρες και βράχια γιατί να έχουν μεγαλύτερη δύναμη από μας;
Για μια άλλη φορά απόλαυσα όχι μόνο τις πρόσφατες αλλά και τις προηγούμενες πανέμορφες φωτό σου!
ΑΦιλάκια πολύ τρυφερά!
Μεγαλείο!!! Το να χαράξεις δρόμο εύκολο δεν είναι, αλλά να σβήσεις και μάλιστα με γενναιοδωρία!!!!
Εμπνευσμένη η ανάρτησή σου Άστριά συνέδεσες απίστευτα πετυχημένα τις εικόνες σου!!!
Χάρηκα όσο δεν φαντάζεσαι το κάλεσμά σου :)
Σε φιλώ!
Ευχαριστώ για τα χρώματα, την θέα, τα λόγια!
Τόση ομορφιά και αλήθεια σε δυο εικόνες και δυο λέξεις!!!!!!!!
Πάντα λάμπεις σαν αστέρι :)
Φιλιά θαλασσένια
Στίχοι και φωτογραφίες συνθέτουν ένα υπέροχο ποίημα!
Kat, πράγματι, κάθε λέξη του είναι Η Λέξη!
Μαγισσούλα, τ’ αγαπώ και τα θαυμάζω τα μικρά αγριολούλουδα για την ομορφιά και τη δύναμή τους παρόλο που φαίνονται τόσο τρυφερά, αλλά και γιατί θυμίζουν τον αέναο κύκλο της ζωής που ξαναγεννιέται και χαμογελά στο φως έστω για το λίγο που θα διαρκέσει.
Σ’ ευχαριστώ που έσκυψες τρυφερά πάνω από όλα
ΑΦιλιά πολλά κι από μένα:)
Margo, ακόμα και το μικρό αγριολούλουδο αφήνει πολύτιμο πίσω του το αποτύπωμά του... μπορεί να βρίσκεται στη μνήμη της εικόνας του, της τρυφερότητάς του, της δύναμής του... μπορεί και να έχει χαράξει απλά τη φευγαλέα σκιά του πάνω σε μία πέτρα. Όμως ναι, είναι πολύ δύσκολο να σβηστεί οτιδήποτε με γενναιοδωρία. Αληθινά Ποιητικό.
Σ’ ευχαριστώ και σε φιλώ πολύ
dodo, χαίρομαι που σου άρεσε. H ανάρτηση σ’ ευχαριστεί ιδιαιτέρως:)
Θαλασσένια, σ’ ευχαριστώ για την καλοσύνη και την γενναιοδωρία σου. Όμως, η ομορφιά του στίχου είναι ασύγκριτη!:)
Φιλιά «αστρένια» από μένα:)
ηλιογράφε, σ’ ευχαριστώ που αφουγκράστηκες και τα είδες ως μία σύνθεση:) Να είσαι καλά!
Το κορίτσι των άστρων έχει μαγευτεί από τα ταπεινά αγριολούλουδα της γης, από το ελληνικό φως και την ελληνική ποίηση. Νομίζω ότι το έχουμε κάνει οριστικά δικό μας. Και χαίρομαι.
Αγαπητέ μας ποιητή, τ' αγριολούλουδα είναι πάντα αγαπημένα και το ελληνικό Φως όπως και η ελληνική Ποίηση είναι συμπαντική! Κι αυτό το γνωρίζεις βέβαια πολύ καλά!
Όσο για όλους μας, τους φευγαλέους περπατητές της γης, που όμως κρατάμε από σκόνη αστεριών, έχουμε τα μάτια πάντα στραμμένα στον ουρανό, στα χρώματα και στα σημεία του, μικρά και μεγάλα, αυτά που μας τάχτηκε στη ζωή να δούμε.
Ίσως κάπου να μπορέσουμε να "χαραχτούμε" πριν "σβήσουμε"
Σ' ευχαριστώ:)
Τι όμορφα! Φιλάκια!
Κική μου χαίρομαι που σου άρεσαν. φιλάκια κι από μένα:)
Βλέπω αυτές τις στροφές και σκέφτομαι τούτες οι ακτές μέχρι πότε θα είναι ελεύθερες, εκεί έχουμε φτάσει. Οι παπαρούνες πανέμορφες, ας έχουμε αυτή την ομορφιά στη ζωή.
Καλό βράδυ :)
roadartist μου, είναι οι στροφές από όπου αποχαιρετάς στον ορίζοντα κάτι που χάνεται.
Όμως τα μικρά αγριολούλουδα πρόλαβαν και άφησαν το αποτύπωμά τους.
Είναι Άνοιξη!
Καλό βραδάκι:)
Πόσο δύσκολο να σβηστείς με γενναιοδωρία ,πόσο δύσκολο να φτάσεις το μεγαλείο ενός απλού άνθους.......
ανάρτηση ποτισμένη σοφία της άνοιξης με άνθη αληθινής αγάπης......
σε τρυφεροφιλώ.
ξωτικούλι, άγγιξες την καρδιά της ανάρτησης.. σ' ευχαριστώ!!!
Κι εγώ σε "αστροφιλώ":))
Δημοσίευση σχολίου