Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

"Περί προοπτικής"

κείμενο του Γιάννη Τσαρούχη από το «Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος»* 


«Είναι δύσκολο να πει κανείς τι είναι «ο ζωγραφικός χώρος». Είναι κάτι που το υπαγορεύει ένα δαιμόνιο σαν του Σωκράτη. Και αλίμονο μου αν δεν το ακούσω. Θα παρουσιάσω απλώς σκέτα μεροκάματα. Οι αρχαίοι Έλληνες βρήκαν την προοπτική. Αλλά και ένα σωρό αντίδοτα που προστατεύουν τον ζωγράφο από παραπατήματα και υπερβολικό ζήλο λογικής. Ο Παρθενώνας σταματάει εκεί που αρχίζει να αποκτάει προοπτική. Στη ζωγραφική της Πομπηίας, που συχνά μιμείται την ελληνική, η προοπτική γίνεται δεκτή υπό όρους. Λειτουργεί για πενήντα πόντους βάθος. Όσο είναι ο όγκος σε βάθος του ανθρώπινου σώματος. Από εκεί και πέρα, όσο αληθοφάνεια κι αν υπάρχει, οι τέσσερις πλευρές του πίνακος και οι αρμονίες δύο διαστάσεων διευθύνουν τη σύνθεση. Και όχι η κοινή λογική.



Καλαμάτα, πλατεία 23ης Μαρτίου, 1966.



Απ’ όλους τους ευρωπαίους ζωγράφους, ο Βερμέερ και ο Βελάσκεθ κατάφεραν να συνδυάζουν την προοπτική με τις αισθητικές ανάγκες δύο διαστάσεων. Φυσικά, πριν απ΄όλους ο Γκρέκο. Αυτός είναι ο πρώτος διδάξας. Πώς να οδηγήσει κανείς με λόγια κάτι που μερικά άτομα εξαιρετικά γνωρίζουν ανά τους αιώνες; Και όμως! Οι ιδέες αυτές, όταν πραγματοποιηθούν σε ένα έργο, δίνουν ευφορία ακόμα και στους πιο ανίδεους θεωρητικούς. Ο Μπραν ή ο Πικάσο –δεν θυμάμαι ακριβώς– είχε πει κάποτε ότι κάθε πίνακας χρειάζεται ένα άσπρο σε μιαν ορισμένη μεριά. αλλά έχει τεράστια σημασία αν το άσπρο αυτό δικαιολογείται μέσα στη σύνθεση σ’ ένα φλιτζάνι, σε ένα λουλούδι ή σ’ ένα φόρεμα γυναικός. Στα έργα μου του 1936-1938 επιδιώκοντας το καθαρό και ζωηρό χρώμα, το βάθος που συνήθως είναι καφέ ή μαύρο, το απέδιδα με ροζ ή λεμονί ή κόκκινο ζωηρό. Είναι κάτι σαν την ανεστραμμένη προοπτική που, σε ορισμένες εικόνες βυζαντινές, κάνει ώστε η σύναξη των αγγέλων να είναι πιο μεγάλη όσο πιο πίσω βρίσκονται. Αυτά δεν διδάσκονται. Αλλά πρέπει να τα καταλαβαίνεις μόνος σου, όταν ένθεος πιάνεις το πινέλο.



Καφενείον ο Παρθενών 1955. Λάδι σε πανί. 90x130


Θυμάμαι έναν ανόητο που ανέβηκε στη σκηνή στην πρεμιέρα της «Ερωφίλης» του Κουν, για να μου υποδείξει τα προοπτικά λάθη της σκηνογραφίας. Έκτοτε, τα πράγματα άλλαξαν. Και σήμερα υπάρχει η τυραννία της ελευθερίας που είναι εξίσου επικίνδυνη με την τυραννία του σχολαστικισμού. Οι τρεις γραίες της Ζωγραφικής –ανατομία, προοπτική και λογική- εξαφανίστηκαν, για να αντικατασταθούν με τις άνευ λόγου ελευθερίες. Όλα πρέπει να γίνονται για τη νοστιμιά του έργου. Και για την πειθώ. Αλλιώς πέφτουμε σε μια αισθητική ψυχρότητα, που είναι ίσως χειρότερη από τη λογική ακαδημία. Πρέπει να είναι κανείς πάντοτε ελεύθερος να κρίνει και τις ελευθερίες ακόμα, αν δεν είναι συμφέρουσες για τον άνθρωπο. Το λέει ο Ευριπίδης στον «Ορέστη» : «ο έξυπνος άνθρωπος δεν υποδουλώνεται σε τίποτα. Ούτε στον Νόμο».



Οι τέσσερις εποχές, 1969 - Λάδι σε πανί, 156,5 x 295 εκ.



*«Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος» Γιάννης Τσαρούχης, εκδόσεις Καστανιώτη




Και μιλώντας για προοπτική με τα τόσο όμορφα λόγια του Τσαρούχη που ταξιδεύουν το μυαλό, ασυναίσθητα αυτό προσγειώνεται και πάει σε μια άλλη έννοια της "προοπτικής", της δικής μας μέσα στα όσα συμβαίνουν σήμερα, που έχει και αυτή σημεία φυγής στην γραμμή του ορίζοντα (αλλά απροσδιόριστης θέσης, χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει πού συγκλίνουν οι γραμμές του σχεδίου) και επίσης χρησιμοποιεί κάποιες αρχές της αιθέριας προοπτικής, (τα αντικείμενα που βρίσκονται στο βάθος, «μακριά» από το θεατή, να ζωγραφίζονται με πιο αχνά χρώματα και λεπτομέρειες) όμως στην περίπτωσή μας να είναι πολύ θολά και σκοτεινά. 

Αλλά και στα σύννεφα, όπως και να τα ζωγραφίσει κανείς,  υπάρχει πάντα φως.





Γιατί,  όπως ειπώθηκε πιο πριν, το λέει ο Ευριπίδης στον «Ορέστη»: «ο έξυπνος άνθρωπος δεν υποδουλώνεται σε τίποτα. Ούτε στον Νόμο».

29 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο πίνακας με το καφενείο πολύ μου αρέσει!

ξωτικό είπε...

Eεε είσαι απίστευτη !! για δές τρόπο που βρήκες να παρουσιάσεις την πολύ ιδιαίτερη στιγμή της εξαιρετικής ματιάς σου στο βρεγμένο Σούνιο !!!!!

Η τυραννία της ελευθερίας...τι μεγάλη κουβέντα !!

Άστρια είπε...

ηλιογράφε, κι εμένα:)

Από όσο διάβασα, βρισκόταν στην πλατεία Ομόνοιας, στα Χαυτεία. Ήταν "καφενείο της μαστοριάς" αφού θαμώνες ήταν κυρίως οικοδόμοι και ήταν σαν γραφειο ευρέσεως εργασίας γι΄αυτούς. Καμιά φορά σύχναζαν και συνταξιούχοι.

Έχει ζωγραφίσει και το καφενείο το ΝΕΟΝ όμως προτίμησα αυτό το έργο:)

Άστρια είπε...

χαχαα,ξωτικό, όχι,.. αληθινά δεν είχα κάτι τέτοιο στο μυαλό, το κείμενο όταν το διάβασα μου άρεσε πολύ και σκέφτηκα να το μοιραστώ. Μετά, ήρθε η άλλη σκέψη συνειρμικά, όπως λέω και στην ανάρτηση. Εσύ είσαι απίστευτη που το σκέφτηκες:)))!!!

Και ναι, αν το δεις, το κείμενο από πολλές πλευρές έχει πολλές μεγάλες κουβέντες! Όπως και ο λόγος του Τσαρούχη πάντα.

H.Constantinos είπε...

Πολύ αναπάντεχη ανάρτηση!
Πολύ ωραία έκπληξη δηλαδή!

Γιατί, όσο και αν φαντάζεται κανείς ότι μετά από τόσο καιρό τον έχει πιάσει τον τρόπο σκέψης (έστω στο περίπου, θέλω να πιστεύω...), τελικά με την Αστρια ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις...

Και παρ'ότι το υπέθεσα στο περίπου πού μπορεί να το πας, η κατάληξη πάλι με ψιλοέστειλε...

Ε, δεν παίζεσαι...

Πολύ μου άρεσε η φωτό στο τέλος!

dodo είπε...

Έχουν βέβαια ενδιαφέρον οι στοχασμοί τού Τσαρούχη γιά την τέχνη, αλλά το καίριο εδώ είναι το σχόλιο με την οπτική τής άστρια!!!

gskastro είπε...

Όταν διάβασα τον τίτλο νόμισα ότι θα αναφερόσουνα αποκλειστικά σε αυτό που έβαλες στον επίλογο για τη σημερινή κατάσταση, δεν κατάλαβα από την αρχή ότι ήταν κείμενο του Τσαρούχη. Μετά συνειδητοποίησα ότι το έστησες αριστοτεχνικά για να καταλήξεις στο δια ταύτα.
Έχω την εντύπωση (και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος) το θέμα της προοπτικής τόσο για τον καλλιτέχνη όσο και για εμάς στην περίπτωση μας (όπως γράφεις) είναι θέμα ψυχικής διάθεσης. Ιδικά στην τωρινή συγκυρία τα αποθέματα της ψυχικής διάθεσης παίζουν σημαντικό ρόλο στο πως βλέπουμε, πως φανταζόμαστε την προοπτική.
Σαν παράδειγμα θα φέρω προηγούμενη ανάρτησή σου “in the cool of the day” Παρατήρησε τη δεύτερη και την τρίτη φωτογραφία, φωτεινός ουρανός με λίγα σύννεφα αλλά φωτεινός και μια πόλη μουντή που προκαλεί αρνητική ενέργεια. Σε αντίθεση οι τρεις τελευταίες με σκοτεινό, κατασκότεινο ουρανό σου προκαλούν ψυχική ανάταση με το φως που εκπέμπει η πόλη.
Έτσι θέλω να βλέπω το πράγματα γύρω μου καλή μου Άστρια, ψάχνω πάντα τα σημεία που εκπέμπουν φως, ενέργεια.
Εχθές το βράδυ βρέθηκα σε μία εκδήλωση (σκοπεύω να την κάνω ανάρτηση) μια εκδήλωση που μέσα στο σκοτάδι που μας περιτριγυρίζει, έβγαζε θετική ενέργεια και πολύ συναίσθημα, τόσο που ο γέρος φίλος σας δεν μπόρεσε να κρατήσει κάποια δάκρυα.
Όσο για τον έξυπνο άνθρωπο του Ευριπίδη, δεν νομίζω ότι θα συμφωνήσω. Ο άνθρωπος όσο έξυπνος και να είναι πρέπει να έχει όρια, πρέπει καταπολεμάει το ΕΓΩ . Πρέπει να λειτουργεί μέσα σε κάποιο αποδεκτό περίγραμμα, αλλιώς μιλάμε για μηδενισμό. Ελευθερία δεν σημαίνει ότι καταργούμε ότι δεν μας πάει, ότι δεν βολεύει το ΕΓΩ μας. Αλλά μέσα σε αυτό το περίγραμμα (μέχρι να το αλλάξουμε) έχουμε υποχρέωση να λειτουργούμε.
Να είσαι καλά Άστρια, gskastro

Άστρια είπε...

Κωνσταντίνε, σ' ευχαριστώ πολύ για το by style σχόλιό σου:) και ιδιαίτερα γιατί τα πρόσεξες όλα!

Σ' ευχαριστώ!

Άστρια είπε...

..και οπωσδήποτε γράφοντας για τη "προοπτική" στο μυαλό πέρασαν οι καλλιτέχνες της παρέας, δηλαδή η Μαριέλα, ο Κωνσταντίνος, ο dodo, η Margo, η Αγγελική, ο Fegia,ο Ηλιογράφος.. που σκέφτηκα ότι θα τους ενδιέφερε το θέμα:)

Άστρια είπε...

dodo, :) σ' ευχαριστώ πολύ για το κολακευτικό σχόλιο. Σκέφτηκα αρκετά αν θα έγραφα κάτι ή όχι μετά τα τόσο όμορφα λόγια του Τσαρούχη:)

Άστρια είπε...

gskastro φίλε μου, πολύ μου άρεσαν οι σκέψεις σου για την προοπτική και ο συνδυασμός που έκανες με την προηγούμενη ανάρτηση.
Νομίζω πως σε κάθε έργο, ο δημιουργός του το χρωματίζει και το φωτίζει με το δικό του φως, κυριολεκτικά και μεταφορικά (και για τα χρώματα, ας μη ξεχνάμε πάλι πως σ' αυτά αναλύεται το λευκό φως)
Και ως έργο ας μη θεωρήσουμε μόνο τη ζωγραφική.
Όσο για τα λόγια του Ευριππίδη, συμφωνώ ότι πρέπει να υπάρχουν Νόμοι και να μην υπάρχει αναρχία, όμως δεν νομίζω να γράφτηκαν μόνο με τη στενή έννοια. Γιατί πολλές φορές νομοθετεί άδικα ένα καθεστώς για να προστατευθεί το ίδιο και δεν νομοθετούν οι άριστοι, αλλά γιατί επίσης υπάρχουν και οι άγραφοι Νόμοι, αυτούς που ακολουθεί η ψυχή. Το θέμα βέβαια δεν μπορεί να εξαντληθεί στον ελάχιστο χώρο των σχολίων.
Σε κάθε περίπτωση, μου άρεσε πολύ αυτή η φράση. Ίσως γιατί περικλείει γενναιότητα και ρομαντισμό.


Περιμένω να δω την ανάρτηση για την εκδήλωση που έγραψες:)

Καλό βράδυ:)

nikiplos είπε...

Οι πίνακες, παράθυρα ψυχής που ατενίζουν τον κόσμο τούτο, μέσα από χρώματα συναισθημάτων...
Τι είναι πιο όμορφο, η πραγματικότητα ή η πετρωμένη σε έναν πίνακα ανάμνησή της. Πάντοτε προτιμούσα τους πίνακες... Ανέδυαν στιγμές, συναισθήματα, ακόμη και οσμές, εμβαπτισμένες στα χρώματα καμιά φορά σατανικά ταιριαστές, όπως το χρώμα της σκουριάς σε έναν πίνακα του Θεόφιλου... Πόσο ταιριαστά απέδιδε τι ήταν για αυτόν το ψωμί που τόσο δύσκολα έβγαζε...
Θυμάμαι μια ιστορία για τον Γκρέκο που σε έναν πίνακά του, είχε βάλει άκαιρα να φαίνεται ένα νοσοκομείο, ενώ στην πραγματικότητα δεν έπρεπε να φαίνεται από εκεί που έβλεπε ο πίνακας το φόντο. Τον διόρθωσε ένας κριτικός που κοιτούσε τον πίνακα, κι ο Γκρέκο του απάντησε πως στον δικό του πίνακα αυτό, σαφώς και ήταν δυνατόν.

kariatida62 είπε...

Α! Όλους τους παραπάνω πίνακες και πολλούς ακόμα είχα θαυμασει απο κοντα πέρυσι σε μια έκθεση του Τσαρούχη στο Γκάζι
Οπως επίσης είχα διαβάσει και ακούσει σε σχετικό βιντεάκι που παιζόταν στην έκθεση, τις σκέψεις του μέσα απο τα συγκεκριμένα του κείμενα

ο Ευρυπίδης καλά τα λέει για τον έξυπνο..ο αγαθιάρης όμως ο καυμένος?

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε, μα πόσο δίκηο έχεις!

Και για τη σχέση «Μορφή και Περιεχόμενο» , όπως λέει ο Τσαρούχης «Δεν υπάρχει τέλεια μορφή αν δεν υπάρχει περιεχόμενο»..και «..Θέλω να πω πως ζωγραφίζω απ’ το φυσικό μόνο εφόσον δεν υπάρχει καμιά ρωγμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε μένα».

Κι ας είναι πιο αρμόζον να μιλήσει γι’ αυτό ένας ζωγράφος, όμως ποιά αξία θα είχε ένας πίνακας αν δεν είχε τουλάχιστον έναν θεατή; Και σίγουρα σε κάποιο μικρό κομμάτι της ψυχής του, υπάρχει μέσα στο ζωγράφο, το ίχνος της επιθυμίας να αρέσει. Όπως και σε κάθε δημιουργό.
Βέβαια ο αληθινός ζωγράφος, δεν θα προδώσει τον εαυτό του για να αρέσει.
Ως θεατής λοιπόν, μπορώ να πω επίσης, (δικαιωματικά), ότι άν ένας πίνακας μας αρέσει δεν είναι ανάγκη να δικαιολογηθεί το γιατί.
Είναι σαν να μεταγγίζεται στιγμή φωτός από τον κόσμο του ζωγράφου στον (επίσης αληθινό αν είναι) θεατή του. Και είναι αυτή η στιγμή που όπως και σε ένα ποίημα την εκλαμβάνει ο κάθε κοινωνός της με τον δικό του τρόπο.

Καλό βράδυ, καλό Σ/Κ

Άστρια είπε...

Κάρυ μου, ναι, ήταν από τις πιο ωραίες εκθέσεις που έχω δει κι εγώ. Με ουσιαστική πληρότητα κι εξαιρετική παρουσίαση των πολλών μορφών έργων του.

Και έχεις πολύ δίκηο για την παρατήρησή σου για τον " αγαθιάρη τον καϋμένο":) Πολλές φορές μας γοητεύουν οι ωραίες κουβέντες χωρίς να βλέπουμε όλες τις πιθανές διαστάσεις τους.

Σε φιλώ, καλό Σ/Κ

Margo είπε...

Αγαπημένη μου Άστρια, μπορεί να άργησα λίγο αλλά ήρθα.. ευτυχώς για μένα:)
Φύλαξα ετούτη την ανάρτηση για τα τόσο σημαντικά σχόλια του Τσαρούση αλλά και για τους συνειρμούς σου.
Σε μια πολύ μακρά περίοδο πίεσης όχι προοπτική δεν υπάρχει, ούτε δρόμος. Τίποτε δεν κρατά όμως για πάντα, έτσι δεν είναι; Το θέμα είναι να βγούμε όρθιοι.. κατά κάποιο τρόπο δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας.

Χαίρομαι ειλικρινά που πέρασα απόψε από εδώ και σε διάβασα όπως και τους φίλους που άφησαν τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια.
Καληνύχτα σε όλους!

Mariela είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση, ακόμα βέβαια πιο ενδιαφέρουσα η δική σου προ-οπτική, πολύ θα ήθελα να είχα χρόνο να το συζητήσουμε...
δυστυχώς όμως πρέπει να βιαστώ...
φιλιά πολλά πολλά!!
(ίσως επανέλθω κάποια στιγμή εδώ!)

Άστρια είπε...

Margo μου, όπως έγραψα πιο πάνω, σκεφτόμουνα εσάς τους καλλιτέχνες της παρέας όταν αναρτούσα τα λόγια του Τσαρούχη, και χαίρομαι που σου άρεσαν!

Σ' ευχαριστώ, ευτυχώς και για μένα που ήρθες, πάντα έρχεσαι αφήνοντας καλοσύνη και το είχα ανάγκη σήμερα:)

Τώρα θα είναι υπέροχο στο νησί το θαλασσινό αεράκι:)
Σε φιλώ, καλή εβδομάδα!

Άστρια είπε...

Μαριέλα, σ' ευχαριστώ πολύ! χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση, ήσουν στη σκέψη όπως όλοι οι καλλιτέχνες της παρέας.
Αν τα καταφέρεις να επανέλθεις, θα μ' ενδιέφερε πολύ η οπτική σου γιατί :)

Καλό βράδυ, καλή εβδομάδα
Σε φιλώ

logia είπε...

απίθανη ανάρτηση!
τι συσχετισμός!
ειδικά αυτό της θολής προοπτικής...
και μήπως πετάμε και στα σύννεφα ολίγον τι;

την καλημέρα μου αστρια
είσαι καταπληκτική:)))))

α Κενταύρου είπε...

Bρέθηκα χθες σε τελετή ορκομωσίας ενός δικού μου προσώπου.
Εκεί ο καθηγητής Στεφανάδης σε μια αποστροφή του λόγου του είπε... Στο γκρίζο τοπίο της σύγχρονης Ελλάδας η τέχνη ,ο πολιτισμός η επιστήμη ο Ακαδημαϊσμός είναι η μόνη μας ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΑΦΗΣΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΕΥΧΗΘΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΓΕΜΑΤΟ ΧΡΩΜΑΤΑ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ.ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΣΑΣ ΒΡΩ ΚΑΛΑ ΟΛΟΥΣ-ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΜΟΥ ΤΕΛΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!!

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ!!!!

Άιναφετς είπε...

Είχα διαβάσει την εξαιρετική ανάρτηση σου πριν μέρες...σιωπηλά, τότε που οι λέξεις, ελευθερία και προοπτική, αντηχούσαν οδυνηρά...
Σήμερα λίγο πιο ανάλαφρη επανέρχομαι!
Θυμάμαι πόσο με παίδευε η προοπτική στη σχολή καλών τεχνών, έπρεπε να υπακούσω σε νόμους λογικής και αυτό με περιόριζε αφάνταστα, αργότερα σκηνογραφώντας, τα πράγματα έγιναν επιτακτικά, έπρεπε σε μια ρηχή σκηνή να δώσω βάθος...Μόνο όταν εικονογραφούσα παιδικά βιβλία, αισθάνθηκα ελεύθερη!
Τελικά προοπτική είναι, η σε βάθος αίσθηση...και ελευθερία είναι η αρχή της δημιουργικότητας και όχι της τυραννίας!
Καλό μας ελεύθερο απόγευμα!

Roadartist είπε...

Γιατί πρώτιστα κινδυνεύει η ελευθερίας μας. Τη φράση από τον "Ορέστη", που έγραψες δυο φορές, την πιστεύω απόλυτα!

Υγ. άργησα λίγο αλλά μπόρεσα να περάσω.. τι καλά που διαβάζω λέξεις σας.. κάπως 'καλμάρει' έτσι το 'μέσα'.. καλή εβδομάδα!

Άστρια είπε...

logia, σ' ευχαριστώ πολύ για τον καλό σου (πάντα) λόγο, χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση.
Και βεβαίως πετάμε στα σύννεφα πολλές φορές:)))

Να είσαι καλά!
καλό απόγευμα!

Άστρια είπε...

αστέρι α του Κενταύρου, σε ό,τι ανέφερε ο καθηγητής θα προσθέσω για την ύπαρξη της ελπίδας, κυρίως, την αγάπη για τον συνάνθρωπο και τον αέρα της ελευθερίας, την έγνοια για τα κοινά, την αξιοπρέπεια, το όνειρο... δηλαδή το πιστεύω του κάθε ανθρώπου και η συνεισφορά του σε κάποιες αιώνιες αξίες. Όσο για τον Ακαδημαϊσμό, δεν θα προσυπογράψω ανεπιφύλακτα.

Άστρια είπε...

Σκρουτζάκο, σ' ευχαριστώ πολύ, και για σένα τις καλύτερες ευχές για έναν ξέγνοιαστο πανέμορφο καλοκαίρι:)

Άστρια είπε...

Άιναφετς, βεβαίως στους καλλιτέχνες της παρέας στη σκέψη είσαι και εσύ:)
Στο έχω ξαναπεί, με εκπλήσσεις με πόσα πράγματα ασχολήθηκες και ασχολείσαι. Κάθε φορά προστίθενται και νέα για τα οποία μεγαλώνει ο θαυμασμός ακόμα και για το πόσο απλά τα αναφέρεις.
Να πω πόσο εκτιμώ την όμορφη εικονογράφηση ενός παραμυθιού, την απολαμβάνω και χάνω πολύ χρόνο να την παρατηρώ, είναι και αυτή ένα παράλληλο παραμύθι.
Και μου άρεσε η άποψή σου περί προοπτικής και ελευθερίας

Καλό βραδάκι:)

Άστρια είπε...

roadartist μου, ήταν μια πρόταση γεμμάτη ελευθερία, πιστεύω πρωτίστως εσωτερική.
Όσο για την καθυστέρηση, εκτός του ότι όπως λες κι εσύ δεν καταγράφεται ανάμεσά μας, αυτή δεν υπάρχει καθόλου γιατί εσύ είσαι πάντα μα πάντα, δίπλα μου:)

καλό βραδάκι