o τρόμος και σήμερα:

 

 

 

 

Στον θόρυβο και στην όψη των αεροπλάνων, των πυραύλων, κάθε μηχανής και όπλου που σκορπά την καταστροφή, τον θάνατο.

Στα πυρά που εξαπολύονται από οποιονδήποτε, με στόχο, ή χωρίς στόχο.

Στα μάτια των παιδιών, στις σπαρακτικές κραυγές των μητέρων, στις πληγές, στους ακρωτηριασμούς και στους θανάτους των αμάχων, των υπερασπιστών των οσίων και των μικρών στρατιωτών κάθε πλευράς.

Στα ερείπια των βομβαρδισμένων σπιτιών και στο πρόσωπο των χωρίς αιτία και έλεος προσφύγων .

Στους απελπισμένους όρκους εκδίκησης, όταν δεν υπάρχει αύριο, όταν κάποιος δεν έχει πια τίποτα ζωντανό ή άψυχο να χάσει και στους φανατισμένους όρκους που δίνονται στο όνομα του Θεού, ή στο δίκιο του λαού.

Στα όνειρα που έχουν χαθεί, ακόμα και για μια ανάσα ζωής σε μια πιθαμή ελεύθερης γης και που τη θέση τους παίρνουν οι παντοτινοί εφιάλτες .

Στην απάνθρωπη εκμετάλλευση και θυσία του Αθώου: ως «ασπίδα» από αυτόν που κρύβεται, ως «αναγκαίες παράπλευρες απώλειες» (αν και πολυπληθέστερες αυτών του κύριου στόχου) για τον επιτιθέμενο, ή ακόμα και ως επικοινωνιακό όπλο, κατά πώς βολεύει, από όλους.

Στη σιωπή των Πιλάτων και των ανθρώπων που τους ορίστηκε να υπερασπίζουν την επί γης ειρήνη (αφού είναι αμέτοχοι άμεσα στο αίμα), αλλά και των αδιάφορων που παρακολουθούν σε απόσταση ασφαλείας (αφού δεν είναι εκείνοι που δοκιμάζονται σήμερα).

Στη νεκρική σιγή που απλώνεται γύρω και επιβάλλεται συνωμοτικά από τα αρπακτικά που κατασπαράζουν τη λεία τους και από τα διπλανά τους, εκείνα που περιμένουν τ' αποφάγια, ή αποβλέπουν με το αζημίωτο στη «φιλία» τους, αλλά και από τα άλλα μεγάλα αρπαχτικά, που περιμένουν σε αντάλλαγμα να μην τα ενοχλήσει κανείς όταν θα έρθει η δική τους σειρά να κατασπαράξουν.

Ο τρόμος του πολέμου και σήμερα!

Και ο Άνθρωπος σήμερα;

 

 

 

" Ένα παιδί

γράφει πάνω σ’ έναν τοίχο

ένα παιδί

που ανάμεσα στα δάχτυλά του βλάστησε η φωτιά

Εσείς λευκά κράνη, Προσοχή

από ένα παιδί

που βλάστησε ανάμεσα στα δάχτυλά του η φωτιά

από ένα παιδί

που γράφει πάνω σε έναν τοίχο

που γράφει κάποιες πέτρες

και κάποια δέντρα

και κάποια ποιήματα"   (Μαχμούντ Νταρουίς)

 

Και αυτό το παιδί βρίσκεται σήμερα σε όλα τα μέρη του κόσμου, εκεί όπου απλώνεται η σκιά του τρόμου και η φρίκη του πολέμου.
 

«Ένα παιδί» στίχοι του  Mahmoud Darwish  μουσική Marcel Khalife τραγουδά η Oumeima el Khalil



update 24.7.2014 

Πιο κάτω, στίχοι από τη συλλογή "Ο Πλοηγός του απείρου" 1986 του Τόλη Νικηφόρου

"......................
όταν πεθαίνει ένα παιδί
πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα
βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά
πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα

όταν πεθαίνει ένα παιδί
ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών
κι από τη γη αναδύονται τα πρόσωπά τους
ενώ σαν χάλκινο πουλί
ο άνεμος τοξεύεται στο χώμα

όταν πεθαίνει ένα παιδί
οι λέξεις κι οι φωνές συντρίβονται
τριγύρω ο κόσμος καταρρέει"


Είχε γραφτεί για ένα παιδί που πεθαίνει από την πείνα. Τη φορά αυτή "από πυραύλους, από βόμβες, από την ανθρώπινη θηριωδία."

 

Αγαπητέ μας ποιητή σ΄ευχαριστώ