Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Μίτος του Μύθου...


 
 

 
 

 
 

 
 
 
 
 
«…Ο μίτος χάθηκε· το ίδιο κι ο λαβύρινθος. Σήμερα, εξακολουθούμε να μη ξέρουμε αν μας περιβάλλει ένας λαβύρινθος, ένα μυστικό σύμπαν ή ένα επικίνδυνο χάος. Το ευτυχές μας χρέος είναι να φανταζόμαστε ότι υπάρχει ένας λαβύρινθος και ένας μίτος. Αυτόν το μίτο δε θα τον βρούμε ποτέ· ίσως τον συναντάμε και τον χάνουμε σε μια πράξη πίστης, σε μια αρμονία, σ’ ένα όνειρο, στις λέξεις που ονομάζονται φιλοσοφία, ή, πολύ απλά, στην απέριττη ευτυχία."
                                                                                    Χόρχε Λουίς Μπόρχες
 
 
 
 
Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ο Μίτος του Μύθου»
«Άπαντα Πεζά», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
Μετάφραση, Αχιλλέας Κυριακίδης

22 σχόλια:

dodo είπε...

Ώστε λοιπόν υπάρχει έξοδος από το σκοτάδι!

Άιναφετς είπε...

Θα τολμήσω ν' αφήσω σχόλιο... (γιατί το internet, σ' αυτό το μαγευτικό μέρος όπου βρίσκομαι... άλλα θέλει!)
Η δική μου αίσθηση, είναι ότι περιβάλομαι απ' ένα μυστηριώδες και μαγευτικό σύμπαν που μου προκαλεί δέος και ότι ζω ως ούφο στη γη...
Στο αν θα βγούμε απ' το σκοτάδι, είναι υπόθεση του καθενός...
ΑΦιλάκια βιαστικά γιατί χάνεται το σήμα (απ΄το νου μου επίσης) !!!

Ανώνυμος είπε...

Ο μύθοι δεν έχουν καμία σημασία για εκείνον που αγαπά πραγματικά και έχει τη δύναμη να πληρώσει το τίμημα της απόφασης του.
Αυτή η απόφαση είναι ο μίτος που ποτέ δε σπα, δεν κουβαριάζεται, δεν σε βγάζει σε διάδρομο του λαβύρινθου που απλά είναι πιο ευρύχωρος και νομίζεις ότι έφθασες το στόχο σου.
Αυτή η απόφαση είναι κακοτράχαλο, στενό μονοπάτι που οδηγεί σε ανοιχτούς ορίζοντες.

H.Constantinos είπε...

Εκεί, μέσα στο πολύ δυνατό φως, αυτή η οπτασία γάτας που εξαφανίζεται στην επόμενη φωτό, έχει κάτι από θρίλερ...

*Ψιλοεκτός θέματος το σχόλιο, ε...;

ξωτικό είπε...


χαμόγελο πρώτο το περίγραμμα σκύλου (λέω εγώ)
χαμόγελο δεύτερο η λυτρωτική έκπληξη
χαμόγελο τρίτο οι στίχοι που μέσα απ’τον απαισιόδοξο λαβύρινθο
οδηγούν σε αισιόδοξο φώς
χαμόγελο τέταρτο το σχόλιο του Ηλιογράφου
χαμογελο πέμπτο η…γάτα που ίσως είναι σκύλος
χαμόγελο …διαρκές η …… αταλάντευτη πρόθεση
της αναρτούσας για μια πράξη πίστης….
για μια αρμονία….για όνειρο….για φιλοσοφία…..
για φώς….έτσι πολύ απλά …από αγάπη ……..

Άστρια είπε...

dodo, αφού υπάρχει μία είσοδος, κατ’ αρχήν, ήδη μετράμε (με αυτήν) τουλάχιστον μία έξοδο:)

Άστρια είπε...

Μαγισσούλα, σίγουρα δεν ξέρουμε τι αληθεύει τελικά, όμως η παρουσία και η «μοίρα» του ανθρώπου στη γη έχει στοιχεία ομορφιάς αλλά και τραγικότητας επίσης.

Αυτό το μαγευτικό μέρος σου σίγουρα έχει στοιχεία μόνο ομορφιάς. Να περνάς υπέροχα και να την απολαμβάνεις!:) Σ’ ευχαριστώ για το ταξιδεμένο σχόλιό σου, έχει ιδιαίτερη αξία.
Αφιλάκια κι από μένα:)

Άστρια είπε...

Ηλιογράφε, σ’ ευχαριστώ για τη σκέψη σου. Ίσως αυτή η απόφαση να είναι μία συνάντηση με κάποιον «μίτο» σε μία «πράξη πίστης», «σ’ ένα όνειρο», «ή απλά στην απέριττη ευτυχία» που λέει ο Μπόρχες (λαμβάνοντας υπόψη και όλα τα προηγούμενα λόγια του περί λαβύρινθου).

Πάντως, ένας σωστός λαβύρινθος για να έχει υπόσταση, πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον ένα τέρας, έναν άνθρωπο και μία είσοδο. Α, και μία ελπίδα για «απέριττη ευτυχία»! Ο μίτος είναι του μύθου, και σπάνια της πραγματικότητας.

Άστρια είπε...

Κωνσταντίνε, το θέμα, ως υπαρξιακό, περιέχει οπωσδήποτε στοιχεία θρίλερ, ίσως και τραγικότητας. Αν και η εξαφάνιση της «οπτασίας» στη φωτογραφία υπονοούσε ότι είχε επιτευχθεί η έξοδος.

Καθόλου εκτός θέματος το σχόλιο, ... μόνο η γάτα:)

Άστρια είπε...

Ξωτικούλι, να προσθέσω κατ’ αρχήν στα χαμόγελά σου και ένα ακόμα δικό μου από τα λόγια σου:)

Η αναρτούσα σ’ ευχαριστεί για τις ευγενείς προθέσεις που τις απέδωσες, αλλά και ιδιαιτέρως γιατί «έτσι πολύ … απλά … από αγάπη» τα πρόσεξες όλα! …μα όλα!!! :)

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Πιάνω το μίτο προσεκτικά, γιατί φοβάμαι μη σπάσει στα χέρια μου και σε ακολυθώ βήμα το βήμα, φωτογραφία τη φωτογραφία, διαβάζοντας τις λεζάντες τους τις γραμμένες με αόρατο μελάνι. Αυτό που φανερώνεται, μόνο αν στάξεις πάνω του λίγο μείγμα από αγάπη και συνετά αισιόδοξη πίστη.
Οι σκιές, τα τέρατα εξαφανίζονται στο φως και τους ανοιχτούς ορίζοντες του προτελευταίου βήματος. Αναστενάζω με ανακούφιση.
Και όμως... Το τελευταίο βήμα/βλέμμα σου με σταματά και με υποχρεώνει να ανασκευάσω την ευκολία, με την οποία έκανα τα βήματα και τις σκέψεις μου: η ομορφιά και η ελπίδα δεν είναι κάπου εκεί, πέρα, μακριά, στους άπιαστους ορίζοντες. Βρίσκονται εδώ, κοντά, να τες, αρκεί ν' απλώσω το χέρι και θα τις αγγίξω σ' ένα ταπεινό κλαράκι που καταπράσινο υψώνεται κι εγώ τόσο αστόχαστα το είχα προσπεράσει!
Ο λαβύρινθος τελικά βρισκόταν μέσα μου και το τέρας ήταν η τυφλότητά μου...
Καλό σου βράδυ, Άστρια μου!

Margo είπε...

Θα ήθελα πολύ να νιώσω όπως η Υπατία μας και να αφεθώ στο άνοιγμα, στο φως, στην απλότητα και στο θαύμα που κρύβει μέσα του το κλαδάκι, όμως είναι μακριά η έξοδος αστεράκι μου ή εγώ δεν την βλέπω. Είναι προσωρινό το ξέρω. Αναρωτιέμαι όμως, πόσα τούνελ πρέπει κανείς να συναντήσει στη ζωή του για να μάθει να τα προσπερνά χωρίς να χάνει τον δρόμο προς την έξοδο;

Καλή σου νύχτα Άστριά μου..
Σε φιλώ γλυκά :)

Roadartist είπε...

Το ζωάκι στην πρώτη φωτογραφία ούτε που το πρόσεξα, ξαναγύρισα μετά από τα σχόλια που διάβασα. Δε με απασχολεί αν είναι γάτα / σκύλος, η ματιά μου έμεινε στο βάθος με το φως. Η ανάρτηση σου εκφράζει αισιοδοξία, οι πρώτες θολές φωτογραφίες, σε αυτό το τούνελ (που περιμένεις να είναι από κάποια βρώμικη στοά της Αθήνας) στο τέλος μόλις αντίκρισα τη θάλασσα ήταν μια έκπληξη... Κάποια στιγμή θα φανεί αυτό το τέλος στο τέλος της στοάς, του ...τούνελ, το θέμα είναι να είμαστε όλοι ακόμη εδώ, έτοιμοι να το υποδεκτούμε, να το εκτιμήσουμε και να το χαρούμε. Μην έχουμε χάσει στη διαδρομή τη λαχτάρα της σωτηρίας, να είμαστε ζωντανοί ως τότε.

Άστρια είπε...

Υπατία, Margo, roadartist, καλές μου φίλες, συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, μια απουσία του Σ/Κ η αιτία:)

Άστρια είπε...

Υπατία μου, σ’ όλη τη διαδρομή σου ανάμεσα από κείμενο και φωτογραφίες, σκόρπισες τόσο φως γύρω σου!!! Βρέθηκες στην καρδιά του λαβύρινθου, αυτού της ανάρτησης. Σ’ ευχαριστώ τόσο που πλησίασες και διάβασες τις αόρατες λεζάντες κάτω από τις φωτογραφίες μ’ αυτόν τον μοναδικό σου τρόπο (γιατί πράγματι υπήρχαν λεζάντες «γραμμένες με αόρατο μελάνι»:)

Το σχόλιό σου με προέτρεψε να εκμυστηρευτώ επίσης (αυτή η σκέψη ήταν για μένα και δεν θα την έγραφα), ότι διάλεξα οι δύο τελευταίες φωτογραφίες να «καδραριστούν» με αναλογίες πλευρών της χρυσής τομής, σαν ένα συμβολισμό, όπου η έξοδος από τον λαβύρινθο να σηματοδοτεί μαζί με την ελευθερία από το σκοτάδι, την προδιάθεση ενός ανθρώπου που «ξαναγεννιέται», να βλέπει και να ελπίζει για έναν όμορφο έξω κόσμο. Το ταπεινό κλαράκι, βγάζει τα πρώτα του φυλλαράκια στα ξερά κλαδιά, όμως έχει συγχρόνως και ένα νήμα αράχνης και μερικά άρρωστα φύλλα. Κάπως, όπως και η ζωή.

Καλό σου βράδυ Υπατία μου!

Άστρια είπε...

Margo μου, σ’ ευχαριστώ για τις σκέψεις σου. Όμως, μέσα σ’ αυτά τα σκοτάδια, κάποιοι αγωνιστές-πολεμιστές (για να θυμηθώ και την ανάρτησή σου) σίγουρα περπατούν κρατώντας αναμμένο το φως με κάθε τρόπο, ακόμα και μ’ ένα καντηλάκι, αλλά πάντα με φως για κείνους και τους γύρω τους. Κι ένα θαλασσινό αεράκι, πάντα βρίσκει το δρόμο στο άνοιγμα ενός λαβύρινθου, όσο μικρό και μυστικό κι αν είναι, όσο περίπλοκοι και ατέλειωτοι κι αν φαίνεται οι σκοτεινοί διάδρομοι .

Σε φιλώ κι εγώ καληνυχτώντας σε Μargo μου

Άστρια είπε...

roadartist μου, μα βέβαια, δεν απασχολεί αν είναι γάτα ή σκύλος:) απλά, αν κάποιος μεγένθυνε τη φωτογραφία για να τη δει ως φωτογραφία και όχι ως συμβολισμό θα το πρόσεχε. Το «τούνελ» που αναφέρεις, ή «η έξοδος από το λαβύρινθο» όπως υπονοούσε η φωτογραφία, πράγματι ήταν από μία στοά-υπόγεια διάβαση (όχι και τόσο βρώμικη) κοντά στην Αθήνα:) Όμως για να έρθουμε στην ουσία, το κάθε τι έχει ένα τέλος! Όπως λες όμως κι εσύ, σημασία έχει πια το πότε και το πώς…

Το σχόλιό σου προσγειωμένο και καίριο!

Mariela είπε...

Θα μου επιτρέψεις να επιλέξω τον Λαβύρινθο μια και.... από αυτόν επιστρέφω!!
Όσο για το μίτο, ας "πλέξει" ο καθένας τον δικό του μέσα από τη δική του επιλεγμένη διαδρομή. Όχι, δεν χάθηκε ο μίτος, θα υπάρχει πάντα!!!
(όπως βλέπεις το μπλε του Αιγαίου επιδρά περίεργα επάνω μου!!! χαχα!)
φιλάκια πολλά

Άστρια είπε...

Μαριέλα μου!!! καλώς ήρθες, μας έλειψες!

Σίγουρα οι ζωγραφιές σου και τα δικά σου μπλε έχουν όλο το φως τ' ουρανού... σίγουρα είναι ένας μίτος αλλά και η ίδια η έξοδος στην ομορφιά του κόσμου!:)

φιλάκια πολλά!!!

Sidepap21 είπε...

Έτσι κι αλλιώς μια ζωή τριγυρνάμε σ' ένα λαβύρινθο ...
Κι η πάλη μας η συνεχής είναι να βρει ο καθένας το μίτο του ...
που θα τον οδηγήσει στην αληθινή ευτυχία !!!

Άστρια είπε...

side 21, σωστά:) και κάπως έτσι παιρνάει η ζωή...
Τώρα σκέφτηκα και στο μεταφέρω, την ειρωνία, αυτός που δημιούργησε τον λαβύρινθο για άλλους, να είναι κι αυτός ένας άνθρωπος, που όμως για τον εαυτό του διάλεξε να φτιάξει φτερά για να πετάξει στον ουρανό. Κι εκεί όμως δεν τα κατάφερε...
Η μοίρα του ανθρώπου ίσως είναι να κινείται μέσα σε όρια που άλλοι άνθρωποι του βάζουν, καμιά φορά και οι θεοί.

Άστρια είπε...

...αλλά και ο εαυτός του! (συμπληρώνω)