.
"Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.
"Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.
A ! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ' ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος."
Οδυσσέας Ελύτης
(από το "O μικρός ναυτίλος", Ίκαρος 1985)
οι φωτογραφίες: κολλάζ του ποιητή
38 σχόλια:
Τύχη μισή σκοτώνουν οι μισοί
για σας Έλληνες έρχεται κόρη
νέα με ηλίανθο στο χέρι
που ζητά δικαιοσύνη και ποτέ
δε φαίνεται ποιά του βουνού
γραμμή στην ανοιχτή παλάμη σας
ο δρόμος είναι μ' αέρα στα μαλλιά
και λαλιά νερών θαλάσσης γεμίζει
το κάνιστρο που ξένος δε νογά
να βοηθήσει με τους κεραυνούς του
πάντα μόνος πάντοτε ο αδικημένος
όπως η πηγή κάτω απ' την πέτρα
των πατέρων ώσπου κάποτε
στην ώρα πάνω να χυθείς
με δύναμη καθάριο φως.
“Και με φως και με θάνατον”
“Ο Μικρός Ναυτίλος”
TΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ είναι γεμάτα καλαμιές.
Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω.
Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς,
να ακριβολογώ μες τα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου
άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας,
άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα,
άλλο η πρίκρα και άλλο το μαράζι,
άλλο τα σπλάχνα και άλλο τα σωθικά.
Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω,
που - αλίμονο- τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο
αυτοί που ολοένα περισσότερο
απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος
που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος,
έτσι καθώς δεν παύει να επαναστερέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.
Θέλουμε - δε θέλουμε,
αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής
ανάμεσα σ΄αυτό που μας συντηρεί και
σ΄αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί:
το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό,
το θνησιμαίο, αείζωο.
Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας..
(Μικρός Ναυτίλος)
Μιχάλη Μελιδόνη, σ' ευχαριστώ γι' αυτή τη παράθεση. Ο Μικρός Ναυτίλος, έναι κείμενο γεμμάτο από Φως!
roadartist, σ' ευχαριστώ, να σκεφτείς ότι κι αυτό το απόσπασμα ήταν μεταξύ αυτών που είχα διαλέξει να βάλω:)
..ειδικά για τη φράση του:
"Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.."
Όλη η σοφία της ζωής μέσα σε δυο γραμμές!
Με στέλνεις πίσω στα παλιά, να ξαναδιαβάσω Ελύτη...
"Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη." !!!
"Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη" Πω! πω! !!!!!!!!!!!!!!
Και εμείς ξέρουμε να διώχνουμε τις σκόνες...έτσι δεν είναι λαμπερό μου Αστεράκι;
Καλή βδομάδα θα μας ευχηθώ από τώρα!
Τί να λέω τώρα κι εγώ που δεν έχω διαβάσει ποτέ ούτε Ελύτη, ούτε τίποτα τριγύρω στο θέμα...
dodo, στα παληά, στα τωρινά και στα μέλλοντα, όπως δηλαδή μιλάει ο Ελύτης...
ξωτικό, τα λόγια ήταν του Ελύτη εγώ τί να πω στα θαυμαστικά; να προσθέσω πολλά ακόμα:)
ηλιογράφε, " Πω! πω! !!!!!!!!!!!!!!"
εκτιμώ ότι αυτός ήταν ο υπερθετικός στα θαυμαστικά:)
Άιναφετς μου, βεβαίως τις διώχνουμε, φυσάει δυνατά ο αέρας, όμως τόσο όσο χρειάζεται για να πετάξει ένας χαρταετός..
Καλή εβδομάδα!
Κωνσταντίνε, δεν ξέρω γιατί, είμαι σίγουρη ότι κάτι έχεις διαβάσει:) κι αποκλείεται να μη σου αρέσει αν διαβάσεις ξανά:)
Αλλίμονο !!!
Ζούμε εποχές που ...
σωπαίνουν οι ποιητές
και κρώζουν οι κόρακες !!!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ εύχομαι ...
και Καλή Άνοιξη !!!
side 21, πολύ αληθινά λόγια, και η σιωπή όμως καμιά φορά κραυγάζει!
καλό μήνα !
μα ήρθε η άνοιξη;
Τον Μικρό Ναυτίλο δεν τον έχω διαβάσει, σαν να ήρθε η ώρα..
Όλα τα αποσπάσματα όπως και αυτά που παρέθεσαν τα παιδιά πιο πάνω εξαιρετικά, ευχαριστώ όλους!
Αστεράκι μου τουλάχιστον συνδέομαι, για τα άλλα βλέπουμε:)
Καλό μήνα ας έχουμε, φιλιά πολλά και καληνύχτες..
έμπλεα συναισθήματα, όταν σηκώνεται ο αέρας... με φως, με πάθος, με φωτιά... διάπυρος ήλιος...
εκεί κάπου αντανακλάται η ομορφιά μιας ζωής ολόκληρης που αστράφτει σαν φάρου αναλαμπή... σαν μακρινή πυγολαμπίδα στο σκοτάδι, ή στο στραφτάλισμα των αθερίνων στο πυκνό σεληνόφως τον Αύγουστο...
Θάλασσα η ψυχή...
φιλιά
Πως και μου διέφυγε η ανάρτηση σου τόσες μέρες;;
και είναι ο αγαπημένος μου, ριγώ κάθε που διαβάζω μια λέξη του...
παρελθόν, παρόν και μέλλον, όλα μαζί!
ευχαριστούμε Άστρια,
σε φιλώ!!
Αστέρι μου νάναι τυχαίο άραγε, που ο δεύτερος στίχος με έφερε μπροστά στην πόρτα του Παπαδιαμάντη?
Και τι σημασία να έχει αν είναι η οχι τυχαίο.
Το ιδιο γαλανό φως του Αιγαίου που στεγνώνει τον πηλό και κανει στέρεα τα καλλητεχνήματα των αγγειοπλαστών που παιζει με τις σκιές των αρχιτεκτονημάτων, που μετουσιώνει το μάρμαρο σε μπαμπακένιο σύνεφο, που κανει μουσική και χορό τα θαλασσινά ριγη που μας διαπερνούν.. που.. που..που ..τι να προφτασω να πω με δυό κουβέντες.. Όλα ..όλα στην ουσία τους είναι το ιδιο άγιο φως..
Υπεροχος ο Ελυτης... τι να πρωτοδιαλεξεις απο τα γραπτα του.
Την καλησπερα μου αστριακι :-))
πολυ ομορφη η νεα μορφη του μπλογκ σου :-)
x!
ξ.
Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας....
Για ποιά λάμψη μιλά ο ποιητής?στο απόσπασμα της Roadartist.
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΟΜΟΡΦΑ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ!!!
"Έχει και η ψυχή το δικό της κονιορτό"... Πώς αλλιώς; Σύμπαντα ψυχές, γεμάτες νέψη, λάμψεις, εκρήξεις, καταιγίδες, τροχιές, μαύρες τρύπες και θλιμμένα πάλσαρ (που λέει και το τραγούδι της Κανά). "Θα γυρίσει άλλου τις χαρακιές της παλάμης η μοίρα, σαν Κλειδούχος. Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο καιρός, πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι..." Τις καλύτερες ευχές μου με τους εισαγωγικους στίχους από το Μονόγραμμα του Ελύτη, ποίημα σφραγίδα στην ψυχή, που θέτει την αγάπη σε τροχία, φωτίζοντας τα σκοτάδια της αβύσσου...
Margo μου όποτε έχεις χρόνο και διάθεση, γιατί πρέπει να έχεις και τα δύο.
Κι από τον Μικρό Ναυτίλο λίγα λόγια για ένα θαλασσινό αεράκι:
"ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧΧ)
ΕΝΑ ΒΟΥΝΑΚΙ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ, το ίδιο αναλλοίωτα κι αμάραντα όσο μέσα στη σκέψη μας, τρέμει κάθε φορά που καταφέρνουμε να γίνουμε αέρας. Και να σκεφτεί κανένας ότι, με την προϋπόθεση να το θελήσουμε όλοι, μ π ο ρ ο ύ μ ε. ..."
χιονίζει άπόψε,
φιλιά πολλά:)
Ναι, τα στοιχεία της φύσης τα παντοτεινά τα αέναα.
Και ποσοι αλήθεια αναγνωρίζουν την αξία της "αναλαμπής" μιας ασήμαντης, μικρής, αλλά αυτόφωτης πυγολαμπίδας; ποιός την προσέχει όταν τολμάει να φέξει μπροστά σ' ένα υπέροχο, αλλά με δανεικό φως φεγγάρι;
(είχα γράψει παλαιότερα και μια σχετική ανάρτηση:)
όπως λέει ο Μπόρχες σ' ένα από τα «Δεκάξι Χάικου» του
" Να’ ναι βασίλειο
το φως που τρεμοσβήνει;
Πυγολαμπίδα;"
"..ή στο στραφτάλισμα των αθερίνων στο πυκνό σεληνόφως τον Αύγουστο... " υπέροχη εικόνα!
Σ' ευχαριστώ!
Μαριέλα μου, ήμουν σίγουρη πως θα ήταν αγαπημένος σου!
Εγώ σ' ευχαριστώ,
Σε φιλώ!
τρεχαντηράκι τ' ουρανού, και τί προσδιορίζεται ως τυχαίο αλήθεια; σε ποιούς κανόνες υπακούει για να σου απαντήσω; ¨Ομως σημασία έχει όπως λες πως δεν έχει σημασία!
..Και που με δυο κουβέντες χώρεσες τόσα για το φως του Αιγαίου κι ας μην τα είπες βέβαια όλα αφού δεν φτάνει ο νους να τα σκεφτεί.
"Στις ακρογιαλιές του Όμηρου υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγα-
λείο, που έφτασαν ως τις ημέρες μας άθιχτα. Η πατούσα μας, που
ανασκαλεύει την ιδίαν άμμο, το νιώθει. Περπατάμε χιλιάδες χρόνια,
ο άνεμος ολοένα λυγίζει τις καλαμιές κι ολοένα εμείς υψώνουμε το πρόσωπο. Κατά πού; Ως πότε; Ποιοι κυβερνάνε;"
(από τον Μικρό Ναυτίλο)
ξενιαδάκι, πράγματι τί να πρωτοδιαλέξεις!
Πριν από λίγο ήμουν στην αστρική @γειτονιά σου:)
φιλιά, σ' ευχαριστώ πολύ!
Α.
αστέρι α του Κενταύρου, δεν μπορώ και δεν θα ήθελα να το ερμηνέψω, όμως μπορώ να πω αυτό που ένοιωσα όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο γι' αυτή τη φράση και είναι αυτό που έγραψα πιο πάνω: "Όλη η σοφία της ζωής μέσα σε δυο γραμμές!"
Σκρουτζάκο, σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου και ανταποδίδω πολλάπλάσια!
dark flow, σ' ευχαριστώ για τους στίχους από το μοναδικό "Μονόγραμμα", μια "σφραγίδα στην ψυχή" όπως το ονομάτισες κι εσύ!
Όμως μπορεί αλήθεια οι χαρακιές της παλάμης ν' αλλάξουν; Ή απλά να γίνουν πιο βαθειές;
Και μια που μίλησες για Σύμπαντα, κι εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε από τον ίδιο κονιορτό;;
Πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω και που σε ξαναδιαβάζω μετά από τόσο καιρό!
Νομίζω ότι όλοι μας είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο το υλικό των άστρων. Το ίδιο και οι ψυχές μας. Όσον αφορά τώρα τις χαρακιές της παλάμης, φοβάμαι να πιστέψω πως δεν γίνεται να γυρίσουν αλλού... Δεν μπορεί όλα να είναι προκαθορισμένα. Σίγουρα όμως μπορεί να γίνουν βαθύτερες...
Υ.Γ. Και εγώ χαίρομαι που τα είπαμε ξανά...Άλλωστε πάντα απολαμβάνω το ταξίδι στα άστρα...
Αν ολοι μας ψάχναμε για το φως και οχι για την δύναμη, τοτε το χάδι θα ηταν το μαχαίρι μας
κοτσυφοφυλώ σε
τσιου!!!!
τι υπέροχο κείμενο... τόσο ταιριαστό με τις μέρες αυτές και το ξεκίνημα για ένα ακόμη ταξίδι προς το Πάσχα! ανοίγουμε πανιά, σαλπάρουμε... ας ακουμπήσουμε για λίγο την ψυχούλα μας στους ύμνους και τις κατανυκτικές ακολουθίες αυτής της περιόδου... να ξαποστάσουμε για λίγο, να γεμίσουμε Φως και να συνεχίσουμε...
καλή συν-Ανάσταση να έχουμε! πολλές ολόθερμες ευχές...
DarkFlow, εμείς ναι, δεν νομίζω όμως να ξέρει κανείς σίγουρα το υλικό της ψυχής.
Ως darkflow εσύ θα ξέρεις βέβαια καλύτερα να διαβάζεις συμπαντικά:) μέχρι πόσο το τυχαίο είναι ίσως αναγνωρίσιμο (όχι, δεν λέω προδιαγεγραμμένο) με βάση κάποιους άγνωστους κανόνες.
Κάπου εδώ θα τριγυρνάει και το πολυταξιδεμένο μας fractal να πει κάτι ίσως.
Και δίπλα στο όνομά σου, εύχομαι πάντα φωτεινοί να είναι οι δρόμοι όταν ταξιδεύεις στα άστρα...
Καραφλοκοτσυφάκι, αλήθεια πόσοι ξέρουν αυτή τη δύναμη που μπορεί να κρύβει ένα τόσο δα μικρό χάδι όταν το χαρίζει καρδιά;
κι εγώ παληέ μου φίλε, κοτσυφοφιλώ σε, τσίου!!!!
:)
αγαπητό σταυροδρόμι, σ'ευχαριστώ τόσο πολύ για τα λόγια σου, υπενθύμιση για τα όσα ξεχνούμε, και βάλσαμο στα καθημερινά μας!
Και τις πιο θερμές δικές μου ευχές για υγεία και καλή συνέχεια στον φωτεινό δρόμο και την ποιοτική προσφορά σου..
Δημοσίευση σχολίου