Βαρανάσι

"Το Βαρανάσι είναι αρχαιότερο από την ιστορία, είναι αρχαιότερο από την παράδοση, είναι αρχαιότερο ακόμα και από τον θρύλο, και μοιάζει δύο φορές αρχαιότερο απ’ όλα αυτά μαζί! " (Μαρκ Τουέην)

Βαρανάσι, η ιερή πόλη των Ινδιών, για τους Βουδιστές κυρίως όμως για τους Ινδουιστές. Εκεί, στα νερά του ιερού Γάγγη την προσωποποίηση της γυναικείας θεότητας Γάγγα, η αποτέφρωση των νεκρών, εκεί το λουτρό του εξαγνίσματος από τις αμαρτίες των ζωντανών. (εκεί και τα απόβλητα..)

Το βράδυ μία μεγαλειώδης ιερής τελετή (δυστυχώς σαν show) με παρουσία αμέτρητου πλήθους, όπου οι ξένοι φτάνουν ως ένα σημείο με τα "ρίκσοου", στενά διθέσια αμαξάκια που «σέρνουν» όρθιοι ποδηλάτες (άλλο ένα μεγάλο δίλημμα, αν σκεφτεί κανείς ότι αλλού γίνεται και χωρίς ποδήλατο, το είχαν απαγορεύσει μετά από γενική κατακραυγή, αλλά επανήλθε γιατί αυτοί που έκαναν τη δουλειά αντέδρασαν που θα έχαναν το ψωμί τους.) Μετά, από τη βάρκα παρακολουθείται το «υπέρλαμπρο» θέαμα.

Την άλλη μέρα, το ξημέρωμα, το «θαμποχάραμα της αυγής», για να δανειστώ έναν χαρακτηρισμό του Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ από «Το σπίτι και ο κόσμος», ξεδιπλώνεται όλο το συγκλονιστικό μεγαλείο και η ομορφιά του απέραντου ποταμού με τα ξεχωριστά κτίσματα και ναούς στην όχθη. Κάποιοι πιστοί λούζονταν στην άκρη, και σε κάποια σημεία μια φωτιά που έκαιε, ένδειξη ότι πάνω σε σωρό από ξύλα καίνε έναν νεκρό.

Λόγω κάποιου προβλήματος, η επιστροφή έγινε από στενούς δρόμους. Εκεί, η συγκλονιστική εμπειρία από συνθήκες εξαθλίωσης της ανθρώπινης ζωής. Μην περιμένετε φωτογραφίες. Κάποιοι φωτογράφισαν, όμως δεν είχε η καρδιά μου τη δύναμη να στρέψει τον φακό στον άλλο άνθρωπο, τον γέρο, τον ρακένδυτο, το παιδί… συναισθήματα απέραντης ντροπής δίπλα στην απελπισία... Από μια στιγμή κι έπειτα ένα σφίξιμο, και το περπάτημα με τα μάτια μόνο κάτω. Ναι, και με μάσκες στη μύτη για τη μυρωδιά…

Ο Γάγγης στο Βαρανάσι ήταν τελικά μία συγκλονιστική εμπειρία από πολλές πλευρές.

Αργότερα, ασυναίσθητα, γύριζε το μυαλό στους νταλίτ, τους «ανέγγιχτους» (θεωρούμενους ως μιάσματα), για τους οποίους έχουν τόσα γραφτεί. Αυτούς, που ο Ινδουισμός, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε κάστες, τους έχει καταδικάσει να ζουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Ναι, είναι τραγικό το πώς ζουν και τα όσα υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι σήμερα, είναι ντροπή για την ανθρωπότητα! Όποτε έχετε χρόνο, όποτε μπορέσετε, αν δεν έχετα ακούσει κάτι γι' αυτούς, διαβάστε   εδώ πρέπει να ξέρετε!

Όμως η ανάρτηση θέλει να κλείσει με τα λογια του Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, ο οποίος εκτός από την πανέμορφη φωτεινή γραφή του που καταλαγιάζει τόσο γλυκά στην ψυχή, συνεπής στη ζωή του με τις ιδέες του, αγωνίστηκε για να καταργηθούν οι κάστες. «Οι άνθρωποι μπορεί να είναι κακοί, ο Άνθρωπος όμως είναι καλός.»

Κάποιες πληροφορίες στα επόμενα links

για το  Βαρανάσι, 

για τον  Γάγγη 

για την  περιβαλλοντική μόλυνση του Γάγγη

 Στην επόμενη ανάρτηση κάποιες πόλεις της Β. Ινδίας ώστε να κλείσει ο κύκλος του ταξιδιού:)