Κυριακή 11 Μαΐου 2008

κόρη, μητέρα


Σχετικοί ρόλοι μου: κόρη, μητέρα.
Αμφιμονοσύμαντη αντιστοιχία: η μητέρα μου, η μοναχοκόρη μου.

Ανάμεσά μας ο ομφάλιος λώρος που ποτέ δεν έχει πραγματικά κοπεί. Είναι αυτή η αγάπη που υπάρχει πάντα και είναι δεδομένη, αυτή που δίνει την δύναμη να φτάσει ο άνθρωπος στα όρια της αυτοθυσίας και του θαύματος.

Μόνο να μη ξεχνάμε, να θυμόμαστε να δείχνουμε την αγάπη μας πάντα και όχι μετά, όταν θα είναι αργά, να έχουμε τις αναμνήσεις μας και ίσως κάποιες τύψεις.

6 σχόλια:

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Έχεις δίκιο σε αυτό.. Πάντα λέμε πως ο χρόνος μαζί μας είναι, και όταν ανακαλύψουμε την πλάνη μας, ίσως τα πράμματα να έχουν οδηγηθεί μακρύτερα από όσο θέλαμε....
Πάντα μετανιώνουμε περισσότερο για αυτά που δεν κάναμε, παρά για όσα έστω προσπαθήσαμε.. Τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ...
Σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου κι από την σελίδα μου! :)) :))
Καλημέρα!

Άστρια είπε...

@ανεμοσκορπίσματα. Ευχαριστώ για την ανταπόδοση της επίσκεψης.
Το θέμα σίγουρα δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ένα σχόλιο, έχει πολλές πλευρές και υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες. Σε κάθε περίπτωση, ναι, ας προσπαθήσουμε έστω.
Να είσαι καλά
Καλό βράδυ

ΑΝΑΣΑ είπε...

πέρασα για ένα γειά άστρια ...να σαι καλά

Άστρια είπε...

@ανάσα: Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη, καλό βράδυ. Στο πολύ ωραίο, όπως σου έγραψα, μπλογκ σου με προσπέρασες, δεν πειράζει, να είσαι καλά.

panagiota είπε...

Ο ομφάλιος λώρος δύσκολα κόβεται για να μην πω ποτέ!
Στις σχέσεις αυτές πάντα,θα υπάρχουν ερωτηματικά,τύψεις και αμφιβολίες για το αν τα πεπραγμένα έγιναν σωστά.
Ο χρόνος που κυλάει είναι ο καλύτερος ρυθμιστής για το αν τα αποτελέσματα είναι ορθά...

Καλό βράδυ αστεράκι!

Άστρια είπε...

Εθχαριστώ Παναγιώτα για το πέρασμά σου, καλό βράδυ.