μικρά χαμόγελα

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

Από μικρά φυτά (και χαϊδεμένα) χρωματιστά χαμόγελα για σάς:)

"Stardust" *

 Mariela Constantinidis  "Stardust" 

 Acrylics and collage in streched canvas (24X18cm)

 

 

Ένα μαγικό φλυτζάνι ζωγραφιάς, ανάμεσα σε μισόσβηστες λέξεις από ιστορίες βιβλίων, χρώματα αχνά και λευκή δαντέλα, ζει γαλήνια κι ονειρεύεται. Κι όταν θελήσει να παίξει, ξεφεύγει από τον ζωγραφισμένο κόσμο του ανάλαφρα στον αέρα  και σιγανά στριφογυρίζοντας, σκορπίζει γύρω του αστερόσκονη…

Και όπως λέει γι’ αυτό ένα παραμύθι:

" Όποιος τύχει να το δει, όποιος τόχει κρατήσει,  στα μάτια στα δάχτυλα και στην καρδιά, ένα αστέρι έχει για πάντα κλείσει..."

˙˙ ô˙˙

Στη Μαριέλα :)

 

*Stardust από τις (μαγικές) ζωγραφιές της Μαριέλας Κωνσταντινίδου από την έκθεση "ένα φλυτζάνι καφέ κι ένα καλό βιβλίο"  στο καφέ - βιβλιοπωλείο "συλλαβή" (20.12.2013 ~ 12.1.2014).  Φωτογραφίες από την έκθεση εδώ

καλή χρονιά!

"Το σπουδαίο δεν είναι ν' αλλάξουμε τη ζωή μας,

ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα,

αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή όπως μας δόθηκε

την καθημερινή, την ταπεινή την ανθρώπινη,

όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει."

(Γιώργος Σεφέρης)

 



Αυτά τα λίγα και απλά λόγια του Σεφέρη, ίσως να μεταγγίζουν τη μεγάλη γνώση, φωτίζοντας  την ατραπό της φευγαλέας απειροελάχιστης ζωής μας μέσα στο άπειρο σκοτάδι του σύμπαντος. Στο σκοτάδι, όπου κατά ένα σοφό όμως και σχεδόν αντιφατικό τρόπο, γεννιέται και σκορπίζεται με τεράστια ταχύτητα το φως, αλλά και συντελείται η γέννηση και το τέλος των σε κάθε περίπτωση πεπερασμένων πάντων (πλην ίσως των αοράτων).

 

 

 

 Φίλοι μου, από βάθος καρδιάς σας εύχομαι καλή χρονιά, εκτιμώντας κάθε στιγμή της. Και όπως λέει ο ποιητής: " ...να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη..."

Η φωτογραφία είναι της πρώτης μου τουλίπας που ξεμύτισε (σαν χαμογελώντας) για ζωή στον καινούργιο χρόνο.

ένα σπίρτο…

 

 

"Το παιδί της μεγάλωσε.
Έκλεισε σήμερα τα έξι χρόνια
Το χτένισε όμορφα.
Δεν θα' χει πια ανάγκη.
Περνά και το βλέπει.
Στη γωνία της πλατείας
στέκει σαν άντρας.
Απ' τα πέντε κουτιά τα σπίρτα
έχει κιόλας πουλήσει τέσσερα. - Παίζει ο χειμώνας
στα δέκα του δάχτυλα.
Έγινε νύχτα.
Κοιτάζει η μητέρα του δεξιά της, ζερβά της,
απάνω και κάτω. Σκοτάδι:
" Ας μπορούσεν ανάβοντας το παιδί μου ένα σπίρτο
να φωτίσει τον κόσμο".

(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Χριστούγεννα και στα λόγια του Βρεττάκου, προχωρώντας λίγο διαφορετικά, αναλογίζεσαι, αν μπορούσες ανάβοντας ένα σπίρτο αγάπης για τον συνάνθρωπό σου, να φωτίσεις τον κόσμο σου όλο ... Θα μεσουρανούσε τότε καταχείμωνα ένας ήλιος στην ψυχή . Και θα ήταν παντοτινός!

 

 

Φίλοι μου από καρδιάς σας εύχομαι Καλά Χριστούγεννα!

Γεμάτα από αγάπη! 

 

 

Υγ. Είναι πολλές μέρες (και θα διαρκέσει κα άλλες) που λόγω εξωτερικής βλάβης

δεν έχω τηλεφωνική επικοινωνία και internet και γράφω από φιλικό σπίτι,

όμως έστω και τελευταία στιγμή, ήθελα οπωσδήποτε να σας αφήσω τις ευχές μου:)

Θα προσπαθήσω τις επόμενες μέρες να περάσω από εσάς.

η σκια της σκέψης κι ένα λικεράκι

- Γράφοντας, είναι σαν ν’ αποτυπώνεται στιγμιαία στο χαρτί η σκιά της σκέψης. Ποτέ δεν μπορεί να είναι αυτούσια με όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις της. Μπορεί να έχει  διάρκεια μεγαλύτερη, μπορεί να παραπέσει, να ξεχαστεί, ή απλά να σβηστεί χωρίς ν’ αφήσει κανένα ίχνος, όμως ποτέ η ίδια η σκέψη που πέρασε και άφησε το αποτύπωμά της δεν ακυρώνεται.
 

 

 

 

Γράφεις και σβήνεις. Γιατί δεν μπορείς, δεν θέλεις, να γράψεις όσα σκέφτεσαι, γιατί είναι δύσκολο να εκφράσεις όσα νοιώθεις˙  γιατί μπερδεύτηκαν τόσο πολύ τα ψέματα κι οι αλήθειες.

 

Μα είναι τόσο πολλά που πρέπει να γραφτούν .. Συνωστίζονται απαιτώντας  να ειπωθούν!!!

Ξαναγράφεις, κι ένα μικρό δάκρυ φυτρώνει απρόσκλητα στην άκρη του βλέφαρου, θολώνοντας για λίγο τη σκια της σκέψης. 

 

 

Μα όλα είναι γνωστά, όλοι πια τα ξέρουν πως συμβαίνουν γύρω μας … Ξανασβήνεις ...

 

Ένα κενό γεμίζει το χαρτί.  (διαπιστώνοντας τελικά πώς το κενό είναι τόσο υπερβολικά γεμάτο;)

(Όμως η σκέψη δεν ακυρώνεται.)

......................................................

Δίπλα,  τόσο γλυκιά  η αναμονή των γιορτών…  Κλείνοντας σαν με παιδιάστικη ζαβολιά  για λίγο τα μάτια στη σκέψη,  βρέθηκε  ξανά η καρδιά τόσο ανοιχτή στη διάφανη ομορφιά του κόσμου,

 

 

..,στο χρώμα και στο άρωμα…

έτσι, φτιάχτηκε ένα γιορτινό λικεράκι από ρόδι:)

 

 

 

 

(Από τα στοιχεία γοητείας του ραδιόφωνου, είναι το τυχαίο κι απροσδόκητο στα τραγούδια που θα παίξει.  Φτιάχνοντας το λικέρ, ένα από τα τραγούδια ραδιοφώνου, έμεινε στο μυαλό για να ξανακουστεί μετά κάποιες φορές, επιμένοντας να συνοδεύσει,  όχι μόνο στο φτιάξιμο, αλλά και στην ανάρτηση το γλυκό ποτό . Όμως τελικά κρατήθηκε για μένα:)

 

-Και η ζωή συνεχίζεται. Με τα άσκημα και τα όμορφά της. Γράφοντας και σβήνοντας και ξαναγράφοντας… αποτυπώνοντας…. Ανάμεσα από τη σκέψη (ή το γίγνεσθαι), το παιχνίδι του κρυφτού (ή την πραγματικότητα) και την τύχη (ή το αίτιο και το αιτιατό), κρατώντας καμιά φορά και κάτι μόνο για μας.