Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

τοξικότητα...


Τοξική η «φιλανθρωπία» των εξουσιαστών των λαών, και των εμπόρων των όπλων…
Τοξική η δύναμη του χρήματος που συνθλίβει και εκμεταλλεύεται…
Τοξική η πίστη που σφαγιάζει και κακοποιεί, αλλά και η άλλη που αδιαφορεί…


  
Όμως εν τέλει, θεωρείται τοξικός ο απανταχού κυνηγημένος άνθρωπος της γης για τον οποίο προσφέρονται ιδιαίτεροι χώροι ρίψης απορριμμάτων για να ζήσει, ή καλύτερα και να ταφεί.  



Τοξικό και το αίμα του που χύνεται και οι Πόντιοι Πιλάτοι νίπτουν τας χείρας και χτίζουν για τους εαυτούς τους τείχη προστασίας…


 Μόνο αντίδοτο ο άλλος  Άνθρωπος: η αγάπη, η καρδιά που συμπονάει ακόμα·   και εκεί το μέγα έλεος.



Τα σκίτσα του Μahmood Salama:  https://bluebig.wordpress.com/2015/12/19/mahmoud-salameh-%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9/

24 σχόλια:

Mariela είπε...

Τι να σχολιάσω σε μια τέτοια ανάρτηση;;
τα είπες όλα με τόσο σαφή και ξεκάθαρο τρόπο....
Αλίμονο!!!!! που ζούμε;;
Ταυτόχρονα όμως αναρωτιέμαι... μήπως ήταν πάντα έτσι;;
μήπως όλο αυτό είτε μας αρέσει είτε όχι είναι
τελικά μέσα στην ανθρώπινη φύση;;

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα, δεν μπορώ τίποτε άλλο να πω.

dodo είπε...

Υπάρχει και αυτό- το αντίδοτο.
Ελπίζω.

Margo είπε...

Κόβεται και η ανάσα από την αλήθεια των λόγων....
Καλημέρα Άστριά μου και ευχαριστώ διπλά (και για την γνωριμία με τον σκιτσογράφο!)

ξωτικό είπε...

Είναι απ'το θέμα για το οποίο ντρέπομαι βαθύτατα να "μιλώ"
Έχουν περισσέψει τα λόγια και οι ...καλές προθέσεις μα η κόλαση καλά κρατεί.
Γι αυτό σοφά επέλεξες κι εσύ κυρίως τα σκίτσα που καρφώνονται ταχύτερα στην καρδιά και δεν επιτρέπουν την απάθεια .
Αξίζουν προσεκτικής μελέτης τα λόγια του σκιτσογράφου.
Και το τελευταίο του σκίτσο ,με το σκάκι, θα επέλεγα και ως..."τίτλο"
Δυστυχώς η ανθρωπότητα δεν μαθαίνει ,το δηλητήριο πολύ και το αντίδοτο λιγοστό

Σ'ευχαριστώ για την αφύπνιση .

Άστρια είπε...

Μαριέλα, ίσως, ναι, πάντοτε να ήταν έτσι, η έκταση της κλίμακας και η ένταση διαφέρει κάθε φορά. Σ ευχαριστώ για το πρώτο σχόλιο της ανάρτησης!:)

Άστρια είπε...

ηλιογράφε, ίσως και έτσι να είπες πολλά, ίσως να ήθελα να πεις κάτι ακόμα...

Άστρια είπε...

dodo, υπάρχει σίγουρα, είναι φανερό. Όμως σε ανεπαρκή ποσότητα...

Άστρια είπε...

Μargo μου, τώρα τον βρήκα κι εγώ τον σκιτσογράφο, ψάχνοντας εικόνα για την ανάρτηση ανάμεσα από σκίτσα, γιατί δεν ήθελα φωτογραφίες... έχουμε δει τόσες...
Σ' ευχαριστώ και καλό απόγευμα:)

Άστρια είπε...

ξωτικούλι, οι απαντήσεις του σκιτσογράφου στη συνέντευξη του link όπως θα είδες, γράφει εκ των έσω την εμπειρία ενός ήδη πρόσφυγα ως Παλαιστίνιου. Η επιλογή των σκίτσων έγινε με βάση τα λόγια της ανάρτησης. Εμένα μου άρεσε επίσης και αυτή με τον στρατιωτικό και τον σωρό με τα λουλούδια στο δρόμο.
Εγώ σ΄ευχαριστώ για το σχόλιο και την προσοχή σε όλα, όπως πάντα:)

Roadartist είπε...

Μόνο αντίδοτο η ανθρωπιά στη σκληρότητα της εποχής μας. Μπράβο για την υπέροχη ανάρτηση.

To love life for what it is είπε...

Προφανώς, όμως, οι άλλοι Άνθρωποι δεν είναι αρκετοί. Για την ακρίβεια, είναι μάλλον λίγοι. Οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειονότητα, είναι οι "θεατές": ούτε καλοί, ούτε κακοί - αποξηραμένοι.
Ίσως ο μόνος λόγος που η ανθρωπότητα δεν έχει πάει κατά διαόλου ακόμη, είναι ότι ενδιαφέρεται για τα προσχήματα - ή, καλύτερα, ότι η τήρηση των προσχημάτων φαίνεται να τη μανατζάρει ψιλο-λειτουργικά. Με αποτέλεσμα, κάπου κάπου, να θυμάται παραδοσιακές και συγκινησιακά φορτισμένες αξίες, όπως η ανθρωπιά (που, βέβαια, είναι σκιές του εαυτού τους, βεβηλωμένες).
Μερικές φορές, πάντως, σκέφτομαι πως, αν μας απαγόρευαν κάποια μέρα τα λόγια... μπορεί τότε να το ρίχναμε στις πράξεις, για να μη "μπουκώσουμε" από τις μη εκφρασμένες αντιλήψεις, για να δείξουμε με κάποιον άλλον τρόπο τι πιστεύουμε και τι είμαστε.
Καλή συνέχεια!

Άστρια είπε...

roadartist μου, το σχόλιό σου αξίζει πολύ για μένα, το ξέρεις. Σ' ευχαριστώ φίλη μου.

Άστρια είπε...

to love lice for what it is,

Σ΄ευχαριστώ για το μοίρασμα αυτών των σκέψεων. Ναι, σίγουρα οι άλλοι Άνθρωποι δεν είναι αρκετοί, όμως υπάρχουν και αυτό είναι σημαντικό, ότι τίποτα ακόμα δεν έχει εντελώς χαθεί.

Καλή η τελευταία σου σκέψη, όμως δεν θα ήθελα να μας απαγορεύσει κάποιος τον λόγο, με κανένα πρόσχημα, έστω και ως ελπίδα και διέξοδο για να πράξουμε:)

Καλώς ήρθες!Θα χαρώ να τα λέμε.

Άιναφετς είπε...

Πολύ μου άρεσε, που γνώρισα έναν ακόμη ταλαντούχο πολιτικοποιήμενο σκιτσογράφο!
Θαυμάζω αυτούς που με λίγα λόγια ή με τα σκίτσα τους, λένε πολλά και αυτό είναι η καλύτερη αντιμετώπιση της τοξικότητας!

ΑΦιλάκια Αστεράκι μου... διάφανα! :)

nikiplos είπε...

Άνθρωποι απόβλητοι, λαθρεπιβάτες της ζωής εκείνων των κανονικών... όσοι έχουν ταξιδέψει λαθραία έστω και με λεωφορείο μια φορά στη ζωή τους μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να είσαι λαθραίος... μη νόμιμος, μη αγαπητός... ακάλεστος... να σε γαζώνει ριπές η μοναξιά, και γύρω σου χαροκόποι, γλεντοκόποι, άνθρωποι να χαλαρώνουν στα καφέ, στις μπυραρίες, στα μπιστρό και τα γκαρσόνια κι οι πιο δούλοι να σου ρίχνουν τα πιο άγρια βλέμματα... να σε γαβγίζουν σκληρότερα κι από τους ανθρώπους τ' αδέσποτα σκυλιά της πόλης...
ο κόσμος γύρισε ανάποδα πιά... και δεν είναι η εικόνα των προσφύγων που θαλασσοπνίγονται... δεν είναι η εικόνα εκείνων που κρατούν τα παιδιά τους στα χέρια τους για ένα βήμα απόγνωσης... είναι η δυσφορία εκείνων που δεν θέλουν να τους δεχθούν και πλέον πραγματικά δεν έχουν επίγνωση για το λόγο που οι άλλοι εκπατρίζονται...
Ένα συνονθύλευμα, ένα αμάγαλμα από ιστορίες, από ανθρωπιά που δοκιμάζεται, από άγρια βλέμματα που κι από τις δυό πλευρές έχουν απωθημένο-το αυριανό μίσος... ποιός είναι εκείνος ο κινητής της ιστορίας που βάζει την ανθρωπότητα πάλι να σκοτωθεί, να σφαχτεί στα χαρακώματα, στις άγριες πόλεις... για ένα αδειανό πουκάμισο...

Άστρια είπε...

Καλημέρα Μαγισσούλα,

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Το δυνατό και με φαντασία σκίτσο, με λίγες γραμμές περνάει το νόημα που θέλει. Και χρειάζεται πολύ περισσότερη δουλειά (ή και χρόνο) για να γράψεις το ίδιο πράγμα με λιγότερες λέξεις.

Καμιά φορά μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, όμως πιστεύω ότι και καμιά φορά, μία λέξη είναι χίλιες εικόνες... όπως η "τοξικότητα".

ΑΦιλιά κι από μένα:)


Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου Νίκηπλε καλημέρα,

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου και στις σκέψεις και στα ερωτηματικά σου. Ιδιαίτερα γι' αυτό το "..αδειανό πουκάμισο"...

Θα είναι κοινότοπο να μιλήσω για την περίεργη αυτή έλξη του ανθρώπου στη ματαιοδοξία, στην πλεονεξία, στην άσκηση βίας στον συνάνθρωπό του με στόχο την επικράτηση (πολύ πέρα από την ανάγκη για επιβίωση στην οποία οδηγεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης) με τελικό όμως αποτέλεσμα την αυτοκαταστροφή του.
Όπως και για το ότι αν απλά σκεφτόταν, πόση ευτυχία υπάρχει γύρω του σε μικρά καθημερινά πράγματα, μοναδικά και πολύτιμα, και πόσο απειροελάχιστο είναι το πέρασμά του στη γη μέσα στον χώρο και στον χρόνο. Πόσο αξίζει αλήθεια αυτό το "αδειανό πουκάμισο" που λες κι εσύ;;;

Το μόνο παρήγορο είναι ότι υπάρχει ακόμα πολύ καλό μέσα στον άνθρωπο και είναι και αυτό φανερό κι ας μην είναι κραυγαλέο, δεν θα μπορούσε άλλωστε και να είναι.

Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο
φιλιά

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Άστρια, για άλλη μια φορά, το φωτεινό σου αστέρι μας έδειξε το δρόμο προς την ουσία των πραγμάτων. Ευχαριστώ πολύ για την σύσταση. Στις μέρες μας, όλοι αυτοί οι φωτισμένοι άνθρωποι που απέκτησαν τη γνώση μέσα από το ίδιο τους το πετσί, μας είναι απαραίτητοι.
Ας τους ανοίξουμε με τη σειρά μας το δρόμο να φτάσουν και σε άλλους συνανθρώπους που τους αναζητούν
Ίσως να βρούμε απαντήσεις στα τόσα ερωτήματα που κουβαλά η εποχή μας...

Άστρια είπε...

Πράγματι Βαγγέλη, οι άνθρωποι που έχουν υποστεί τον πόνο και τα επακόλουθα της προσφυγιάς μπορούν να μεταφέρουν γνώση και συναισθήματα, πόσο μάλλον εάν έχουν τη δύναμη να το εκφράσουν με την ευαισθησία που έχει ένας καλλιτέχνης.

Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.

Poet είπε...

Τα είπες όλα με λίγες λέξεις και τα είπες καλά. Όταν βλέπω τα δακρυσμένα προσωπάκια των παιδιών στους δρόμους της προσφυγιάς, ξέρω πώς δεν υπάρχει άλλη αλήθεια, δεν υπάρχει άλλη ομορφιά, δεν υπάρχει άλλη λύτρωση. Μόνο η αγάπη, η έμπρακτη αγάπη. Ας απλώσουμε ένα χέρι, ας ανάψουμε ένα φως. Το δικό μας αδύναμο χέρι, το δικό μας μικρό φως.

Άστρια είπε...

Αγαπημένε μας ποιητή, πράγματι, τα μάτια των παιδιών δεν μπορούν να πούνε ψέμματα και πρέπει να βλέπουμε σ' αυτά τις απαντήσεις... Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι αυτές τις αθώες ψυχές δεν τις υπολογίζουνε όταν τις αφήνουν να πεινάνε, ή να πνίγονται, ή να σκοτώνονται από πυρά κατά αμάχους, αλλά και όταν τις εκμεταλλεύονται στην εργασία, στο σώμα τους, ή ακόμα οπλίζοντας τα μικρά αθώα χεράκια τους...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ!


υγ. Το σχόλιο δεν βρισκόταν στην αναμονή για δημοσίευση αλλά σε άλλη κατηγορία, και το δημοσίευσα τώρα που το είδα και απάντησα αμέσως. Δεν είμαι συνηθισμένη στη διαδικασία "μετριασμού σχολίων" που έβαλα σ' αυτή την ανάρτηση λόγω του θέματος και ζητώ χίλια συγγνώμη!

Thalassenia είπε...

Καλή μου Άστρια ήρθα να σου ευχηθώ Καλό Πάσχα με υγεία και αγάπη και όσους αγαπάς κοντά σου και να σου αφήσω
Φιλιά θαλασσένια για να μην λες ότι σου λείπουν :}

Σου εύχομαι πάντα τα καλύτερα.
Με αγάπη Θαλασσένια.


Άστρια είπε...

Αγαπημένη Θαλασσένια, να με συγχωρείς κατ' αρχάς για την καθυστέρηση, πριν από λίγο είδα το αδημοσίευτο μέχρι σήμερα σχόλιό σου λόγω μετριασμού των σχολίων και το δημοσίευσα, διαδικασία που δεν έχω συνηθίσει και είχα βάλει στη συγκεκριμένη ανάρτηση λόγω θέματος.

Σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου και για τις ευχές σου, να είσαι πάντα καλά και σου εύχομαι να πραγματοποιηθεί ό,τι όμορφο επιθυμείς επιθυμείς για τις γιορτές του Πάσχα.

Και ναι, μας έλειψαν τα φιλιά τα Θαλασσένια σου:)

Σε φιλώ με αγάπη πάντα (να το ξέρεις!)