Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

ψάχνοντας στο σκοτάδι και ανάμεσα στα δάχτυλα..



"Είναι μερικοί... Εκεί, κοντά στα μεσάνυχτα, που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους και βρίσκουνε κομμάτια φως." 
 (Αλκυόνη Παπαδάκη, Το τετράδιο της Αλκυόνης)


Αυτή την πραγματική διαπίστωση δεν θα μπορούσε να μην τη συνοδεύουν φωτογραφίες του  ηλιογράφου 









Και συνεχίζοντας με απλά λόγια αλήθειας της Αλκυόνης Παπαδάκη, υπενθυμίζεται:

"Το Θεό δεν τον αγναντεύεις από ψηλά.
Ούτε του κάνεις σινιάλο, υψώνοντας το λαιμό σαν κύκνος. 
Κάπου τον περιμένεις, στη γωνιά σου.
Στη τρύπα σου.
Σιγοτραγουδώντας...
Δεν είναι φωτιά να σε κάψει.
Δεν είναι αστροπελέκι.
Ένας σπόρος μικρούλης είναι, που τον κρατάς στα δάκτυλά σου.
Κι αν τον αγαπάς πολύ, μπορεί και ν' ανθίσει στη χούφτα σου!
Μου είχαν κάνει εντύπωση τα λόγια της, γιατί απ' όσο ήξερα, όλοι οι άνθρωποι αναζητούν το Θεό μέσα στη μεγαλοσύνη. Μέσα στο απέραντο . Μέσα στο άπειρο.
Κι αυτή... τον έψαχνε μέσα στα δάκτυλά της! "




Ευχαριστώ τον  ηλιογράφο  για όλες τις ξεχωριστές φωτογραφίες.

24 σχόλια:

Mariela είπε...

Η Παπαδάκη είναι από τις πολύ αγαπημένες μου συγγραφείς.
Πολύ σκληρή με την πραγματικότητα αλλά πάνω εκεί που λες
"ώπα", σου γυρίζει ένα ποιητικό και σε στέλνει αδιάβαστη!!
φιλάκια πολλά....

Άστρια είπε...

Ακριβώς έτσι Μαριέλα.
Και με τόσες μικρές όμως σοφές αλήθειες, αλλά και υπενθύμιση κάποιων στιγμών ομορφιάς και σημαντικής αξίας (καμιά φορά τόσο κοντά μας) που διαφεύγουν στο μικρό μας πέρασμα στη γη.
Φιλάκια και από μένα και καλή βδομάδα..

Mariela είπε...

Αυτές τις σοφές αλήθειες καθώς και τις στιγμές ομορφιάς εννοώ όταν λέω "ποιητικό"!!
Τα βιβλία της με βάζουν πάντα σε περισυλλογή.... Όνειρα γλυκά!

Άστρια είπε...

Βέβαια πολλοί λένε ωραία πράγματα αλλά είναι και ο τρόπος γραφής.
Καλό βραδάκι Μαριέλα μου:)

Roadartist είπε...

Αστεράκι μου, όντως η Παπαδάκη έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να αγγίζει τις καρδιές απλά με την αλήθεια της. Ο καλύτερος τρόπος ήταν η συνοδεία των φωτογραφιών του ηλιογράφου. Μέσα στο ελάχιστο χρόνο μου, μπόρεσα να μπω εδώ και μου γλύκανες την καρδιά, να είσαι πάντα καλά να μας χαρίζεις τόση ομορφιά, φιλιά. :)

Poet είπε...

Υπέροχες φωτογραφίες, εύστοχο κείμενο για την αλήθεια της αγάπης. Τα θαύματα είναι απλόχερα σκορπισμένα τριγύρω μας παντού, και στο πιο ταπεινό αντικείμενο, και στην πιο ασήμαντη χειρονομία. Αρκεί να έχουμε μάτια για να τα δούμε και καρδιά για να τα εκτιμήσουμε. Ή ένα εσωτερικό φως να τα φωτίσει.

Το καλύτερο ψάξιμο λοιπόν είναι η αθωότητα, μια ανοιχτή καρδιά που δέχεται τον άνθρωπο, που δέχεται τον κόσμο. Αυτη η καρδιά αναγνωρίζει αμεσως τα θαύματα και τα θαύματα αναγνωρίζουν εκείνη.

Άιναφετς είπε...

Η Παπαδάκη έχει έναν υπέροχο και προσιτό τρόπο να σε αγγίζει τρυφερά, όπως ακριβώς και αγαπημένος μας "ηλιογράφος"!

Χαίρομαι όταν βλέπω πως οι "κόκκινες κλωστούλες" μας, αστεράκι μου, έχουν αρχίσει και υφαίνουν γύρω και μέσα μας, ένα πανέμορφο απαλό και προστατευτικό κουβερτάκι!

ΑΦιλάκια πολλά πολλά και με όλη την Αγάπη! <3

dodo είπε...

Παρηγορητικό. Και γαλήνιο.

Ανώνυμος είπε...

Ω! σ΄ευχαριστώ, είναι πολύ όμορφο να δίνεις έμπνευση!

Άστρια είπε...

roadartist μου, καλή μου φίλη, σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ. Πολύ χάρηκα που ένοιωσες όμορφα, κι αυτό γιατί είσαι ανοιχτή και δεκτική στο φως.
Και πράγματι οι φωτογραφίες του ηλιογράφου έδεσαν πολύ ωραία με το κείμενο.
Σε φιλώ γλυκά

Άστρια είπε...

"...Αυτη η καρδιά αναγνωρίζει αμεσως τα θαύματα και τα θαύματα αναγνωρίζουν εκείνη."
Υπέροχη σκέψη!

Αγαπημένε μας ποιητή, εσύ που επιμένεις και ψάχνεις για το φως μέσα από τις χαραμάδες, σ' ευχαριστώ πολύ για όλα τα όμορφα λόγια που άφησες σ'αυτό σχόλιο.

Άστρια είπε...

Άιναφετς, αγαπημένη Στεφανία, όπως σε αποκαλεί και ο ηλιογράφος μια που συμμετέχουν χαρίζοντας και οι φωτογραφίες του στην ανάρτηση, πράγματι οι αόρατες κλωστούλες (που ως ζωγράφος τις χρωμάτισες κόκκινες:) υπάρχουν πάντα ανάμεσά μας και μας ενώνουν σε ένα σύνολο (που ως μαγισσούλα το έκανες "πανέμορφο, απαλό και προστατευτικό κουβερτάκι":)...μέχρι που δεν μπορούμε και να ξεφύγουμε :))) !

Αφιλιά πολλά πολλά!!!

Άστρια είπε...

dodo, με δύο λέξεις είπες πάρα πολλά! Έτσι, just ..in seconds!!!

Άστρια είπε...

ηλιογράφε, εγώ σ' ευχαριστώ για την έμπνευση:)
Οι φωτογραφίες σου πάντα ξεχωριστές μέσα στο Φως, με σημασία όμως και στα μικρά αλλά τόσο σημαντικά γύρω μας!

ξωτικό είπε...

Aστριούλα μας
Σάλπισες προσκλητήριο πολυαγαπημένων και πολύτιμων !!!
Έντυσες τα καθημερινά "θαύματα" του Ηλιογράφου με τα βαθύτατης ουσίας λόγια της Παπαδάκη που μ'έχει εκπλήξει και εντυπωσιάσει και την έχω ιδιαίτερα αγαπήσει.
Μου φαίνεται αδιανόητο το πόσο παραγνωρισμένη είναι ....
Γεμάτα αποστάγματα αληθινής σοφίας και πραγματικής ζωής τα βιβλία της
Με αληθινή ομορφιά ξεκίνησες την χρονιά ,μακάρι να σημάνει αφύπνιση και αληθινή όραση .


υγ "...μέχρι που δεν μπορούμε και να ξεφύγουμε :))) ! Όλα τα λεφτάαααα :-))))

Θερμότατα φιλιά και ...ενα στην χουφτίτσα σου ;-)

Άστρια είπε...

Ξωτικούλι!! Σε περίμενα!!!:)

Όπως πάντα με μοναδικό τρόπο τα είδες και τα είπες όοοολα!:)

Όμως, δεν νομίζω ότι η Παπαδάκη είναι καθόλου παραγνωρισμένη... αφού τα βιβλία της έχουν πάντα επιτυχία όμως κυρίως γιατί την αγαπούν και την ξεχωρίζουν αυτοί ακριβώς που και εκείνη θα ήθελε. Πιστεύω ότι αυτό γι΄αυτήν αξίζει πολύ.
Και τα θαύματα όπως κι εσύ τα αποκάλεσες του ηλιογράφου αξίζουν εξ ίσου!

Το ξεχωριστό "μακάρι" σου μοναδικό!
Ε, και βάλε μπρος τα θαυματουργά σου ξωτικά λόγια και φωτογραφίες!

Σε φιλώ πολύ πολύ:)

Margo είπε...

Αν και δύσεκτο το έτος, ξεκίνησες με ένα πολύ ταιριαστό πάντρεμα :-)))
Ακόμη, μας συγκέντρωσες στο ουράνιο στέκι σου και πάλι με φως μέσα στο σκοτάδι του αγαπημένου ηλιογράφου μας. Κάτι μέσα μου καταλάγιασε. Σαν να ξυπνά η παρέα νιώθω...

Αν είναι να πέφτω σε παγίδες φωτός ποτέ να μην ξεφύγω ;-)

Πολλά πολλά φιλιά σε όοοοοολη την παρέα :-)



ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Κι εσύ με τα σκοτάδια καταπιάστηκες...Μα μόνο όπως έχει φως τα καταφέρνει να βγαίνει αλώβητος. Κι εσύ το έχεις άσβεστο.
Όσο για την Παπαδάκη, μάλλον πρέπει να την ξαναφέρω στην επιφάνεια της ζωής μου μετά από τόσα χρόνια.
Να είσαι καλά Μαρία!

Άστρια είπε...

Μargο μου:) το "πάντρεμα" έγραψε!!:))
Τόσο ωραία να ξαναβρισκόμαστε γύρω γύρω ..
Η παρέα κι αν κοιμάται έχει τα μάτια και την καρδιά ανοιχτά πάντα για όλους μας. Έτσι νιώθω:)
κι όσο και αν περνά ο καιρός, πάλι δεν ξεφεύγουμε:))

φιλιά γλυκά στο θαλασσινό μας αεράκι!!:)

Άστρια είπε...

Βαγγέλη δεν ξέρω πόσο λαβωνόμαστε πολλές φορές όλοι και τότε νιώθουμε ότι όλα σβήσαν. Όμως κάτι γίνεται και μια μικρή φλογίτσα ανάβει και φέγγει μέσα μας. Μόνο που τότε πρέπει να έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά να την προστατέψουμε γιατί είναι πολύτιμη.

Σ' ευχαριστώ πολύ φίλε μου για την ευαίσθητη ματιά σου, πολύ γενναιόδωρη όμως:) Να είσαι καλά πάντα!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια, καλησπέρα...

Να ευχηθώ κατ' αρχάς να έχεις μια καλή νέα και δημιουργική χρονιά... Τα λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη πάντοτε με γοήτευαν, αυτός ήταν άλλωστε κι ο λόγος που και διάβασα ολίγα (αλλά και δώρισα περισσότερα σε φίλες μου), βιβλία της. Συμφωνώ μαζί της... Το μεγαλείο, το υπέρτατο, το υπεράνω, οπωσδήποτε μας γοητεύει. Η συνέχεια της ανθρώπινης προόδου που ανθίζει στα χέρια εκείνων που στηρίζονται σε ώμους γιγάντων επίσης... Μα τον θεό δεν τον αναζητάς εκεί... στους ίσκιους σου τον αναζητάς... ψάχνεις τη σπίθα του που θα σε ζεστάνει, λίγα ψυχία πίστης ακόμη στην απόλυτη απόγνωση... μια στάλα φως να μπεί από τις σκοτεινές γρίλλιες. Τον ψάχνεις μέσα στο στραπατσάρισμά σου, στην απαξίωση, στην απόλυτη ήττα, στην εγκατάλειψη, στην ερημιά, στην μοναξιά, στην συνεικόνα της φθοράς στον καθρέπτη...

αν τον βρεις, αν σου δώσει σινιάλο, αυτό είναι κι αν είναι λύτρωση, ανάσταση. Η ζωή σου δίνει ακόμη μιαν ευκαιρία να ξανασηκωθείς στα πόδια σου... κι αυτό είναι πολύ μεγάλο· Θεός κι αν είναι που λέει και το τραγούδι...

την καλησπέρα μου και τα φιλιά μου!

magda είπε...

Άστρια μου, σ΄ευχαριστώ!
Χάρηκα πολύ το απόσπασμα που παρέθεσες και που τόσο αρμονικά έδεσε με τις υπέροχες φωτογραφίες του ηλιογράφου!
Πάντα πίστευα ότι αρκεί να ρίξεις μια ματιά γύρω σου για να βρεις τον Θεό. Και το υπέροχο αυτό κείμενο, αυτό λέει και χαίρομαι!
Να είσαι πάντα καλά, να έχεις μια υπέροχη χρονιά με υγεία και χαρά!
Πολλά φιλιά

Άστρια είπε...

Φίλε μου Νίκηπλε,

Συγνώμη κατ' αρχήν για την καθυστερημένη απάντηση και σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα για το πολύ όμορφο (όπως πάντα) σχόλιο!:)
Μακάρι να θυμόμαστε και να βρίσκουμε τον Θεό όχι μόνο στην ανάγκη μας και να τον ευχαριστούμε για το καλό όταν το έχουμε.

Χαμογέλασα που χάρισες βιβλία της Παπαδάκη σε φίλες σου. Είναι πιο συναισθηματικές και δεκτικές στα λόγια της από ότι οι άνδρες ε;

φιλιά πολλά!

Άστρια είπε...

Μάγδα μου, συγγνώμη και για σένα για την καθυστερημένη απάντηση.

Ήμουν σίγουρη ότι θα σου άρεσε η Παπαδάκη αλλά και οι φωτογραφίες του ηλιογράφου.

Αντεύχομαι από καρδιάς τα καλύτερα για φέτος για σένα και τους αγαπημένους σου.

φιλιά πολλά!