Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

“under construction” (b/w)

 
 


 

 

 

 

 

 

 

 

(για μεγέθυνση κλικ στις φωτογραφίες)
 

Σημ.  Επιβατικός σταθμός λιμένος Λαυρίου, αρχιτεκτονική μελέτη γραφείου Α.Ν. Τομπάζη.  Στατική μελέτη: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗΤΙΚΗ.   Η/Μ μελέτη: ELXIS ENGINEERING Σύμβουλοι Μηχανικοί Α.Ε. 
 Φωτογραφία ολοκηρωμένου κτιρίου από το διαδίκτυο

41 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εκεί λοιπόν θα στεγάζονται οι πόθοι για ταξίδια :)

ξωτικό είπε...

Που είσαι Κωνσταντίνεεεεε ;;;
Μπράβο Αστριάκι μου οτι πρέπει για να τον τσιγκλίσεις ;-)

Αυστηρά ασπρόμαυρα γεωμετρικά και σιωπηλά προετοιμάζουν το πολύβουο πολύχρωμο με όλα του τα τρυφερά συννεφένια όνειρα και πόθους που λέει κι ο Ηλιογράφος....

χμμμ λέω να το δώ αισιόδοξα λοιπόν ;-)

Καλό μήνα και το πρώτο καλοκαιρινό φιλί (έστω και με συννεφιά )

Άστρια είπε...

ηλιογράφε, και εκεί θα στεγάζονται:) ..για ταξίδια πηγαιμού αλλά κι επιστροφής!

(προς το παρόν από όσο ξέρω, στεγάζεται εκεί το λιμεναρχείο Λαυρίου:))

Άστρια είπε...

Ξωτικούλι, πολύ ωραία τα είπες όλα και αισιόδοξα (όπως πάντα:)!


Καλό μήνα κι από μένα τρυφερό φιλί, (ακόμα με συννεφιά αλλά και αέρα!:)

Margo είπε...

Χμμ περισσότερο μου άρεσαν οι μαυρόασπρες φωτογραφίες του πριν και η διαδικασία της κατασκευής από το έγχρωμο ολοκληρωμένο κτήριο. Είναι πιο καλλιτεχνικές και προσκαλούν τη φαντασία.

Καλό μήνα Αστριούλα μου :-)

dodo είπε...

Μέσα από τις ασπρόμαυρες του υπό κατασκευήν κτιρίου μπορείς να ονειρεύεσαι καλύτερα ;-)

Άστρια είπε...

Margo, σου αντιγράφω από μία συνέντευξη του Τομπάζη κάτι που νομίζω ότι θα σ' αρέσει:
"Η αρχιτεκτονική για μένα είναι ένας γλυπτικός χώρος που βιώνεται. Πάρτε για παράδειγμα ένα πεζούλι σε μια βουνοπλαγιά. Παρατηρήστε πώς ανθρώπινα μορφώνεται. Θα μπορούσατε να πείτε ότι είναι γλυπτική. Με τη διαφορά ότι το συγκεκριμένο "προϊόν" έχει χρηστική αξία και επομένως αποτελεί κομμάτι της αρχιτεκτονικής».

Βέβαια αναφέρεται σε ολοκληρωμένο έργο. Όμως, είχα νιώσει σ' αυτές τις φωτογραφίες, τα επί μέρους στοιχεία τού υπό κατασκευή κτιρίου σαν μικρές συνθέσεις γλυπτών.

Καλό βράδυ θαλασσινό αεράκι:)

Άστρια είπε...

dodo, να σου εκμυστηρευτώ ότι από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τα όνειρά μου ήταν πάντα με χρώμα:)

Καλό βραδάκι

kariatida62 είπε...

Ενα αρχιτεκτονικό έργο εξασφαλίζει την επιτυχία όταν εφαρμόζει την επιστήμη της σχεδίασης με την αισθητική, την εργονομία και κυρίως όταν σέβεται το περιβάλλον. Τότε και μόνο τότε γίνονται τα μικρά "θαύματα" του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη μας.
Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες αναδεικνύουν την παραπάνω προσπάθεια.
Να ευχηθώ κι'εγώ την τέλεια ολοκλήρωση του έργου, που θα φιλοξενήσει την αφετηρία πολλών μικρών και μεγάλων ταξιδιών.

Άιναφετς είπε...

Οι μαυρόασπρες καταπληκτικές αυτές φωτό, που δεν "σηκώνουν" χρώμα με τόσο σιδερικό και μπετόν, μου προκαλούν αμηχανία, σίγουρα διακρίνω τη μελλοντική χρήση, αλλά πάλι θα είναι ένα αυστηρά χρηστικό κτήριο και ας είναι του Τομπάζη...
Χαίρομαι που συναντώ στα σχόλια την πανέμορφη "χαμένη" κόρη Καρυάτιδα (Χμ!) αλλά λυπάμαι που δεν βλέπω τον Κωνσταντίνο (τον κατάπιε το fb?)

ΑΦιλάκια πολλά και χαμογελαστά! :)

Άστρια είπε...

Κάρυ μου, αυτά που λες και πολλά ακόμα… όπως τις διαφορετικές χρήσεις που πρέπει να καλύψει, τη δυναμική του (π.χ. το συγκεκριμένο έπρεπε να προβλέψει τη δυνατότητα εσωτερικής σύνδεσής του με μελλοντικό τερματικό σταθμό του προαστιακού), τα υλικά λόγω γειτνίασης με θαλάσσιο περιβάλλον, την εξοικονόμηση ενέργειας (βιοκλιματικό), τη σύνδεσή του με το υπάρχον οδικό δίκτυο, αλλά και την προσαρμογή στο ιστορικό περιβάλλον του Λαυρίου.
Αν θέλεις παράλληλα, ρίξε και μια ματιά στην απάντηση στη Margo. Επίσης στο διαδίκτυο υπάρχουν πολλές αναφορές στο κτίριο.

Κι εγώ να ευχηθώ μαζί σου να έχει το κτίριο καλή τύχη και κυρίως καλή λειτουργία και συντήρηση, που εξαρτάται από τους αρμόδιους φορείς.

Πολύ χαίρομαι που είσαι εδώ!:)

Άστρια είπε...

Μαγισσούλα χαίρομαι που σου άρεσαν οι φωτογραφίες.
Το κτίριο που είναι φωτογραφημένο όταν ήταν γιαπί και έτσι τονίζονται τα στοιχεία κατασκευής του, στην τελική του μορφή, έχει πολύ χρώμα, ένα τεράστιο αίθριο στο εσωτερικό, είναι φωτεινό και ο δεύτερος όροφος έχει σχεδιαστεί για εστιατόριο και καφετέρια με θέα τη θάλασσα.
Είναι πάντως θετικό ένα χρηστικό κτήριο να είναι και ανθρώπινο.

Όχι ότι δεν γράφω κι εγώ πιο αραιά, όμως ο Κωνσταντίνος και η Υπατία αλλά και άλλοι, οπωσδήποτε μας λείπουν από το blogging : )

Αφιλάκια πολλά πολλά!:)

kariatida62 είπε...

Δεν μπορώ να ξέρω τι κάνουν και πώς αισθάνονται οι άλλοι... "μεταναστεύσαντες", πάντως κορίτσια εγώ ποτέ δεν σας ξεχνώ και από καιρού εις καιρόν περνάω και σας βλέπω. Άλλοτε αφήνω τα χνάρια μου και άλλοτε πάλι επιλέγω το πέρασμα μου να γίνει σιωπηλά. Το σίγουρο είναι ότι εύκολα δεν ξεχνιέστε!

Φιλιά πολλά και στις δυό σας.

Margo είπε...

Μου άρεσε πολύ το απόσπασμα. Θα το φυλάξω. Η αρχιτεκτονική δεν διαφέρει και πολύ από την ποίηση αν μπορείς να την δεις έτσι. Και πράγματι οι φωτογραφίες σου είναι σαν συνθέσεις γλυπτών! Η πάντα ξεχωριστή ματιά της Άστριας :-)

Καλημέρα σε όλες και όλους!!!

υ.γ. πάω να τσιγκλίσω τον Κωνσταντίνο ;-)

magda είπε...

Καλώς όρισες Άστρια και σ΄ευχαριστώ πολύ για το ενθουσιώδες σχόλιο σου!
Χάρηκα πολύ το υπέροχο κτίριο και συγχαρητήρια, για τον τρόπο που το παρουσίασες!
Και τελειωμένο είναι εξαιρετικό!
Καλό μήνα με ταξίδια!

Mariela είπε...

ΠΟλύ όμορφες οι φωτό, σαφώς και έπρεπε να είναι μαυρόασπρες, έχουν άλλη γοητεία!!
Είναι ακριβώς το σεμινάριο που έκανα το ΣΚ που μας πέρασε (Βιομηχανικό τοπίο)... και να φανταστείς ότι είχα σκεφτεί και το Λαύριο αλλά κατέληξα στο Γκάζι λόγω εύκολης πρόσβασης...
φιλάκια πολλά!!

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Η Υπατία φυσά και ξεφυσά μαζί με τη μαθητιώσα νεολαία -πω πω! Πώς το θυμήθηκα πάλι αυτό;
Περνά σιωπηλά, ζηλεύει το ασπρόμαυρο, που φτερώνει τη φαντασία κι ακυρώνει τη σκληρότητα της ύλης, και κάνει υπομονή μέχρι το τέλος των εξετάσεων.
Μόνο που φοβάται μήπως δεν βρει κανέναν πια στη γειτονιά, αφού όλοι θα έχουν σκορπίσει σε βουνά και παραλίες...
Επιφυλάσσομαι πάντως...
ΥΓ: το τριτοπρόσωπο σχόλιο πολύ σε ινδιάνικο μου φέρνει, αλλά έτσι μου βγήκε. Λέτε να είναι σοβαρό; Να το κοιτάξω;

Άστρια είπε...

Κάρυ, το «μεταναστεύσαντες» ακούγεται σαν να φεύγει κάποιος από τον δικό του σε ξένο τόπο:)

Χαίρομαι για την συμμετοχή σου με οποιονδήποτε τρόπο, κι εσύ δεν ξεχνιέσαι:)

Σε φιλώ

Άστρια είπε...

Margo, σ’ ευχαριστώ για τη «ματιά»:)
Οι επιλογές όλων των @φίλων, είναι πάντα δεκτές και σεβαστές!

Άστρια είπε...

magda, καλώς ήρθες!
πολύ χάρηκα που σε είδα και σ’ ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο.

Καλό μήνα με τα αληθινά όμορφα ταξίδια σου!

Θα τα λέμε!

Άστρια είπε...

Μariela, η γνώμη σου πάντα μετράει, σ’ ευχαριστώ!

Πολύ ωραία η ιδέα σου για το βιομηχανικό τοπίο. Είδα την ιστοσελίδα των μαθημάτων και τα έργα των μαθητών σου. Κάνεις εξαιρετική δουλειά! Όσο για τα μεζεδάκια που ακολούθησαν, και στο Λαύριο έχει κάποια αχτύπητα με ουζάκι:))

Φιλάκια πολλά κι από μένα!!

Άστρια είπε...

Υπατία μας, καλώς την!! ..λαχανιασμένη και ασθμαίνουσα και τις εξετάσεις υπομένουσα:) Δικαιολογημένη, δικαιολογημένη, δικαιολογημένη!!!

Αυτό που εκφράστηκε ήταν απλώς η διαπίστωση ότι μας λείπεις και η απουσία σου είναι αισθητή

Το τριτοπρόσωπο σχόλιο καθόλα φυσιολογικό, ίσως να λέει ότι η Υπατία βρίσκεται σε μία κατάσταση εξεταστικής πολιορκίας στην οποία δεν της αρέσει να βρίσκεται :)

Φιλιά πολλά!!!

Roadartist είπε...

Πολύ όμορφες!
Το Λαύριο είναι ένα ολόκληρο κινηματογραφικό σκηνικό... αυτή την αίσθηση μου δίνει όποτε το επισκέπτομαι. Φυσικά και ασπρόμαυρες έπρεπε να είναι, έχει δίκιο η Μαριέλα. Καλημέρες πολλές!

Άστρια είπε...

roadartist μου, σωστά, πολύ σωστά το είπες.. "Το Λαύριο είναι ένα ολόκληρο κινηματογραφικό σκηνικό". (Συμπτωματικά !!!) είχα στο νου, ότι αν μου έγραφες σχόλιο, στην απάντησή μου θα στο ανέφερα κι εγώ, γιατί ξέρω ότι Θα σ' ενδιέφερε:) και δεν είναι τυχαίο που έχει επιλεγεί για γύρισμα σε τόσες ταινίες. Στο λιμάνι έγιναν κάποιες σκηνές και από τις "Νύφες" του Π. Βούλγαρη.

Από το διαδίκτυο, όποτε έχεις χρόνο: http://old.eyploia.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1049

Καλό Σ/Κ/Δ

H.Constantinos είπε...

Λοιπόν, αυτήν την αστριακή απόδοση του γιαπιού, κάπως την βλέπω αντίστροφα, ως αποδόμηση!
Αλλωστε έχω και μιά συμπάθεια στα ερείπια ως γνωστόν...

Υπό αυτήν την οπτικήν θυμίζει ολίγον μπλογκόσφαιρα στην σημερινή της εκδοχή!


Με κατάπιε το fb...
Ε, τί να κάνουμε, έχει κίνηση το κατάστημα!
Εδώ το έχουμε κάνει το μαγαζί ευχάριστο σαν επαρχιακό νεκροταφείο!

Γιατί δεν έρχεστε κι εσείς; (σε ελάχιστους απευθύνομαι, οι περισσότεροι είστε ήδη...)

Άστρια είπε...

Κωνσταντίνε, δεν το είχα σκεφτεί καθόλου έτσι. Ο μεταλλικός σκελετός οι τζαμαρίες καθώς και άλλα στοιχεία, εμφανώς είναι ενός υπό κατασκευή κτιρίου. Νομίζω ότι είναι η προδιάθεση οπτικής του μισογεμάτου ή μισοάδειου ποτηριού (πόσο μάλλον όταν είναι και μαυρόασπρο:), ή η «συμπάθεια» όπως είπες κι εσύ. Πάντως, πρωτότυπη άποψη:)

Κάπου σαν να τίθεται ανταγωνιστικά το fb και το blogging, νομίζω λανθασμένα. Εξ άλλου το ένα δεν εμποδίζει το άλλο και πολλοί στο fb κάνουν αναφορές σε αναρτήσεις του blog τους. Ίσως γιατί σ΄ ένα προσωπικό blog μπορεί να απλωθεί κανείς περισσότερο αλλά και κυρίως γιατί νοιώθει ότι ο χώρος όλoς είναι πιο δικός του, κάτι σαν σπίτι του. Άσε που έχει και συναισθηματικό δέσιμο μετά από κάποια χρόνια.
Ο καθένας επιλέγει αυτό που τον ευχαριστεί και τον βοηθά περισσότερο να εκφραστεί και να τον εκφράσει, δεν είναι κακό ούτε θα πρέπει να σνομπάρει κανείς κανένα, δεν είναι η ουσία μόνο στους αριθμούς της κίνησης, π.χ. γιατί να μην το δούμε σαν μια δική μας ερημική παραλία (που εντελώς δεν είναι) με λίγους δικούς μας ανθρώπους; και όχι σαν ένα «επαρχιακό νεκροταφείο» (δηλαδή αν ήταν το α’ νεκροταφείο θα ήταν καλύτερα;) :) Η αλήθεια είναι ότι όπου και να βρίσκεται ο καθένας, δεν παύει να νοιώθει με κάποιους ανθρώπους τους οποίους είχε επιλέξει να επικοινωνήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι σαν παρέα του. Και αυτοί οι άνθρωποι όπου και αν βρεθούν θα ξεχωρίζουν και θα έχουν μεταξύ τους την οικειότητα της παλιάς παρέας

Χάρηκα που σε είδα, το windscreen και ιδιαίτερα το windscreen studio, αλλά και τα σχόλια by Constantinos γενικότερα σε blogs φίλων, έχoυν αισθητή απουσία:)




υγ. αρχικά είχα σκεφτεί μία πιο σύντομη απάντηση, όμως το θέμα, όπως και ο χώρος των σχολίων ενός blog ίσως να δελεάζει και να προσφέρεται στο να εκφρασθεί κανείς πληρέστερα:)

Roadartist είπε...

"π.χ. γιατί να μην το δούμε σαν μια δική μας ερημική παραλία (που εντελώς δεν είναι) με λίγους δικούς μας ανθρώπους; και όχι σαν ένα «επαρχιακό νεκροταφείο» (δηλαδή αν ήταν το α’ νεκροταφείο θα ήταν καλύτερα;)"

Ουάου άστρια έγραψες!!!! :)

H.Constantinos είπε...

:-) :-)

Έχει ενδιαφέρον το θέμα, θα επανέλθω από κανονικό πληκτρολόγιο... :-)

Poet είπε...

Τώρα, φταίω εγώ αν οι φωτογραφίες σου,σε συνδυασμό με την ιδιότητά σου, μου θύμισαν ένα δικό μου στίχο; «δουλεύω μεροκάματο στις σκαλωσιές του απείρου ..»

Είσαι σίγουρη ότι πρόκειται για τερματικό σταθμό κτλ; Εμένα μάλλον μου φαίνεται για σκαλωσιά ν' ανεβοκατεβαίνεις στ' άστρα.

H.Constantinos είπε...

Το Ξωτικό μας είναι άφαντο (άλλωστε Ξωτικό είναι!), εγώ είπα ότι θα επανέλθω από κανονικό πληκτρολόγιο αλλά δεν επανήλθα, και το παραπάνω σχόλιο είναι αναπάντητο εδώ και μία εβδομάδα...

Την δική μας ερημική παραλία με τους λίγους δικούς μας ανθρώπους την έφαγε ο βοριάς...!!

H.Constantinos είπε...

ΥΓ: Δεν τίθεται καθόλου ανταγωνιστικά το facebook με το blogging...
Μάλλον εγώ φταίω που έλεγα "μπλογκόσφαιρα" αντί "παρέα" ή "γειτονιά".

Πρόκειται απλώς γιά μιά παρέα που διαλύθηκε, βαρέθηκε, ξενέρωσε ρε παιδιά, συμβαίνουν αυτά, αυτό είναι όλο!

Αυτό θα μπορούσε να συμβεί και στο facebook, το Twitter, το καφέ της πλατείας, το club της παραλίας, οπουδήποτε!

H.Constantinos είπε...

ΥΓ2: Κι εμένα μου λείπει το bloggging, όχι ως πλατφόρμα, αλλά ως επικοινωνία, παρέα, ατμόσφαιρα, στυλ, πλάκα κλπ, και δεν φταίει καθόλου ο Blogger που δεν υπάρχει πιά εδώ.

ξωτικό είπε...

Axααα
ο τσιγκλίσας του τσιγλίσαντος βλέπω εδώ μετά απο τσίγλισμα μέσω μέιλ....

ε οχι και άφαντο το ξωτικό καλέ ,αμάν πια πως τα παραλέτε ,σχεδόν πρώτο πρώτο τσακίστηκα να σχολιάσω ,απλώς μετά έπεσε ο ουρανός να με πλακώσει ......
Λοιπόν η Άστρια απάντησε υπεροχότατα με καλύπτει πλήρως και εγώ απλώς θα επαναλάβω δημοσίως οτι θεωρώ ,και νοιώθω κυρίως,πως η μεταξύ μας αγάπη μπορεί πλέον να θεωρείται κεκτημένη και γι αυτό μπορεί να αντέχει και σε κάποιες δύσκολες περιόδους ,με καθυστερήσεις και σιωπές .....απο κάποιους πιο...ταλαίπωρους .
Όποιος διαθέτει περισσότερο χρόνο και κέφι ας καταθέτει παρακαλώ τον οβολό των αναρτήσεών του και των σχολίων του για το καλό της παρέας και....μετά άντε ας μας μαλώνει και λίγο ,κι αυτό χρειάζεται που και πού ;-)
Σας αγαπώ πολύ πολύ και θα είμαι ξανά εδώ με καινούργιο κομπιούτερ σε λίγες μέρες .

υγ.
εγώ προτιμώ το "παρέα" πάντως ;-)

H.Constantinos είπε...

Αφαντο γιά μία μόνο εβδομάδα εννοούσα, χρόνος αρκετός γιά να πάει ένα ταχυδρομικό βρωμοπερίστερο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας και να γυρίσει πίσω να μας φέρει χαμπέρια από εκεί!!

ξωτικό είπε...


μη κοροδεύετε τα ξωτικά γιατί αλοίμονό σας Α !!

(άμα βρείς 4 κουτσουλιές στο παρμπρίζ μόλις το'χεις πλύνει θα σε πώ εγώ :Ρ :Ρ )

Άντε έχε χάρη που σ'αγαπάω (εκτός που είμαι και καλή δηλαδής ;-)

Άστρια είπε...

******
******
Φίλοι μου, να με συγχωρείτε για την καθυστερημένη απάντηση, σπεύδω να σας συναντήσω:)

Άστρια είπε...

Roadartist μου, σ’ ευχαριστώ!:)

Άστρια είπε...

Κωνσταντίνε, (σχόλιο α, β, και ΥΓ και ΥΓ2:)

Κατ΄αρχήν να επισημάνω ότι επιτέλους βρέθηκε πληκτρολόγιο!!!:)

Μα ναι, υπήρχαν και υπάρχουν βοριάδες σε όλους, όμως δεν είδες πόσοι από την παρέα μας (συμπεριλαμβανομένου κι εσένα που έγραψες αλλά και επανήλθες), ότι με έγνοια σχολίασαν; Και τα σχόλια όλα έδειχναν πίσω από τις λέξεις το ενδιαφέρον, την εκτίμηση και την αγάπη ενός φίλου, ακριβώς το δέσιμο που έχει αυτή η μπλογκοπαρέα και η ξεχωριστή της ποιότητα.
Και κάποιοι παλιοί φίλοι που έχουν απομακρυνθεί, (όπως κι εμείς όταν καθυστερούμε), δεν σημαίνει ότι αδιαφορούν, είμαι σίγουρη ότι περνάνε που και που και συμμετέχουν με το δικό τους τρόπο. Αλλά όπως μπορεί ο καθένας συμμετέχει και για τους φίλους σίγουρα δεν χρειάζονται εξηγήσεις, κατανοούν.

Τώρα ως προς την νέα τροπή της τοποθέτησης, από ανταγωνισμό μεταξύ blogging- facebook και προτροπή προς το δεύτερο και τη μεταφορά από το «επαρχιακό νεκροταφείο» σε διάλυση της παρέας - περίπου ομαδικό τάφο- (φτου φτου μας…:))) μετά από ισχυρό ανεμογενές φάγωμα της παραλίας μας, επανέρχομαι απλά στο σχόλιο της προηγούμενης απάντησής μου όπου υπάρχουν για μένα οι απαντήσεις:)

Σ’ ευχαριστώ για την de profundis παρουσία σου και την ευκαιρία για μοίρασμα κάποιων σκέψεων:)

Άστρια είπε...

Ξωτικούλι, προσυπογράφω όλα όσα έγραψες (και μάλιστα δημοσίως:) και πολύ σωστά : «Όποιος διαθέτει περισσότερο χρόνο και κέφι ας καταθέτει παρακαλώ τον οβολό των αναρτήσεών του και των σχολίων του για το καλό της παρέας και....μετά άντε ας μας μαλώνει και λίγο ,κι αυτό χρειάζεται που και πού ;-)»

Μόνο που μάλωμα δεν χρειάζεται, μόνο κατανόηση:)

Άστρια είπε...

Ξωτικό, Κωνσταντίνο… δεν ξέρω εάν βρέθηκαν 4 κουτσουλιές στο παρμπρίζ του Κωνσταντίνου, όμως σ’ ένα φρεσκοπλυμένο σεντόνι της χθεσινής μπουγάδας, άφησαν τα περιστέρια 2 κουτσουλιές που ήταν αρκετές για να ξαναπλυθεί και παρά τη συμπάθειά μου στα πτηνά, βέβαια θυμήθηκα το «βρωμοπερίστερα» του Κωνσταντίνου :)))

Άστρια είπε...

Ποιητή μας,

Οι σκαλωσιές αυτές ήταν εντελώς γήινες, όμως ο μαγικός στίχος που άφησες και γενικότερα το σχόλιό σου, με ανέβασαν αέρινα στ’ αστέρια!

Ήθελα να κλείσω τα σχόλια της ανάρτησης με την απάντηση στο δικό σου σχόλιο. Έτσι για να μείνει ένα φτερούγισμα ψυχής!

Σ΄ευχαριστώ!