Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

"Still Life"

1
 

Ένας χορός που εξαντλεί τις σωματικές δεξιοτεχνικές ικανότητες. Χωρίς μουσική, όμως με θορύβους που συνθέτουν μια άλλη μουσική: τυχαίοι ζωντανοί ήχοι από υλικά που συνθλίβονται, πέφτουν, σπάνε, αποσυντίθενται, πάλλονται… συμμετέχοντας μαζί με τους ανθρώπους σε ρόλους κυρίως εχθρικά αντιμέτωπους, όμως παράλληλα σαν επέκταση ή ίσως και σαν αναπόσπαστο κομμάτι τους.
Ένας θεατρικός χορός χωρίς ομιλία, όμως με ισχυρά νοήματα σε «διαλόγους» και κυρίως σε «μονολόγους» μέσα από την έκφραση και την  κίνηση.
 Still Life: Νεκρή Φύση.  Που όμως εδώ έχει ζωή.  Ίσως μεταφράζοντας κυριολεκτικά τον τίτλο, αυτός να παίρνει άλλη διάσταση μέσα από μαυρόασπρες και γκρίζες σκηνές ζωής - «tableaux vivants» που όμως τα στοιχεία τους κινούνται παλεύοντας ακόμα να ζήσουν. Κάποια από αυτά:
Ένας τοίχος που τον κουβαλά σέρνοντάς τον ο  Άνθρωπος σαν τον σταυρό ή το πεπρωμένο του και διερχόμενος ασφυκτικά σχεδόν με αγωνία μέσα από αυτόν, μεταλλάσσεται ο ίδιος ξανά, ή εξέρχονται άλλοι άνθρωποι που δημιουργούν παράδοξα συμπλέγματα, συνυπάρχοντας κάποιες στιγμές τα μέλη τους σαν σε ένα άτομο. Θυμίζοντας το ερπετό που αλλάζει το δέρμα του, ή κάποιον που ξαναγεννιέται αλλιώς, ή και την καθημερινή τριβή-πάλη με άλλους ανθρώπους για επικράτηση ή επιβίωση στην επιφάνεια…

2

3

4

5

6

7
 
Μια γυναίκα σαν τη ζωή που ο καθένας για λίγο χρόνο, πάλλει με τον δικό του τρόπο, δύναμη και ρυθμό, μια εύπλαστη οθόνη που αυτή κρατά, παράγοντας διαφορετικούς ήχους και αναλαμπές φωτός, αντικατοπτρίζοντας ίσως το λίγο που νιώθει από αυτό που αληθινά γύρω υπάρχει.
 
8
 
Κάπου, κάποιος τον καθοδηγεί και τον στηρίζει όμως τον αφήνει και προσπαθεί να ισορροπήσει, αλλοτε σε μία σκάλα, άλλοτε πάνω σε πέτρες που τοποθετεί εκτός από τους κανόνες που ορίζονται για το κέντρο βάρους.. σαν προσπάθειες και στόχοι άσκοποι, καταδικασμένοι…

9

10
 
Παντού ανάμεσα, ο Άνθρωπος περιφέρεται κάτω από έναν συννεφώδη ουρανό που αργά αλλά σταθερά κατεβαίνει απειλητικά σαν τεράστιο φορτίο και του αφήνει πια ελάχιστο περιθώριο για να κινηθεί όρθιος, τείνοντας να τον συνθλίψει.  Όμως, με το ίδιο εργαλείο (ένα μεγάλο φτυάρι) που τον βοηθά -ή τον παιδεύει- ανορθόδοξα να περπατήσει κάτω από αυτόν τον ουρανό,  μετά από ένα φως που αρχικά αμυδρά και μετά έντονα προβάλλει,  το χρησιμοποιεί διαφορετικά και σπρώχνει τον ουρανό προς τα πάνω…! Τόσο εύκολα και τόσο απλά. Είναι η στιγμή που στρέφει το βλέμμα του ψηλά… Και αυτός ο απειλητικός ουρανός παίρνει ρευστές αέρινες μορφές, πανέμορφες και ο άνθρωπος ξαπλώνει κάτω από τον ίδιο ουρανό και ονειρεύεται…
 
11

12

13

14
 

Και είναι μία μεγάλη στιγμή αυτή που ο Άνθρωπος πρώτα μόνος και μετά πολλοί μαζί, αρχίζουν  να ξεριζώνουν από το έδαφος τις κολλημένες επιφανειακά ταινίες--σαν θαμμένα σκοινιά-, με θόρυβο που φτάνει να γίνεται εκκωφαντικός, ώσπου να βρεθεί η άλλη άκρη τους, να ξεριζωθούν εντελώς. Ίσως εκεί να βρίσκεται «ο επαναστατημένος άνθρωπος» ίσως σ’ αυτά τα κρύβονται τα όρια ή τα ταμπού του ανθρώπου που προσπαθεί να τα βρει, να τα ξεθάψει, να τα υπερβεί.
 
15
 

Και μετά, ένα διάλειμμα χαράς όταν συντροφικά κάθεται να γευτεί λιτά και να πιει ένα ποτηράκι, όπως ο εργάτης μετά από κοπιαστική δουλειά, γύρω από ένα τραπέζι που έχουν κατεβάσει οι ίδιοι οι συνδαιτήμονες από τη σκηνή στην πλατεία στο φως και στο χρώμα της.  Όμως αυτό διαρκεί λίγο και ο Άνθρωπος επιστρέφει στη μαυρόασπρη σκηνή κρατώντας την πέτρα του, αφήνοντας να πέσει και ξανασηκώνοντάς τη πριν πέσει, ξανά και ξανά, θυμίζοντας το μύθο του τραγικού Σισύφου.  Ίσως, όπως είχε πει ο Αλμπέρ Καμύ στο ομώνυμο έργο του, όταν η βαριά πέτρα που είχε οριστεί στο Σίσυφο να ανεβάζει στο βουνό κατρακυλά, εκείνη τη στιγμή, δεν σκέπτεται ότι θα την ξανανεβάσει αλλά απολαμβάνει το μικρό διάλειμμα που έχει χωρίς το βάρος της.
 
16

17

18
 
Το ότι ξεκινάει το έργο με τον Παπαϊωάννου στη σκηνή όταν ακόμα οι θεατές δεν έχουν καθίσει, αλλά και η σκηνή προς στο τέλος με το γεύμα γύρω από το τραπέζι κάτω στην πλατεία και με αναμμένα τα φώτα,  αφήνουν μία αμηχανία με τα ασαφή όρια για το πού αρχίζει και πού τελειώνει η παράσταση, όμως ίσως δρα και ως υπενθύμιση, ότι και οι θεατές, δεν είναι οι προνομιούχοι που βρίσκονται εκτός των δρώμενων στη σκηνή, αλλά συμμετέχουν σ’ αυτά ως  Άνθρωποι. 

Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρόγραμμα της παράστασης δεν υπάρχει ούτε ένα σχόλιο για την υπόθεσή του, με την συνειδητή επιλογή ν’ αφήσει τον καθένα «να το αποκωδικοποιήσει» και να το ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο. Αυτές ήταν λοιπόν κάποιες σκέψεις που μου προξένησε η παράσταση, σ’ έναν απλό μη ειδικό θεατή. Μία παράσταση λιτή, σκηνικά ευρηματική, με τους χορευτές-ηθοποιούς-ισορροπιστές, να δίνουν όλο τον εαυτό τους συνθέτοντας με το σώμα τους κάθε σκηνή του έργου. Ήταν σαν να έβλεπε κανείς ζωντανά ένα υπέροχο υπαρξιακό ποίημα που μέσα σε αυτό κινείτο δεξιοτεχνικά η δύναμη του Χορού και η μαγεία του Θεάτρου.



  
Δημήτρη Παπαϊωάννου «Still Life» (χορός): Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών 23/5 - 8/6/2014 και παράταση 18-22/6/2014
Οι φωτογραφίες από το διαδίκτυο : 1,2,3,4,5,6,8,10,13 Miltos Athanasiou.  7,11,16  Nikos Dragonas.   9 Greg Haji Joanidis.   12 Nikos Pandazaras.  14 Maria Perinaraki.  17 Yorgos Karamolegos.  18 Euripides Laskaridis
Στοιχεία για την παράσταση και τους συντελεστές της: http://www.sgt.gr/gr/programme/event/1282 
 


24 σχόλια:

dodo είπε...

Σ' ευχαριστώ γιά την εξαιρετική παρουσίαση: τα έχει όλα!

kovo voltes... είπε...

Τυχερή που την είδες! Και μας την περιγράφεις εξαίσια. Εντυπωσιακότατος ο 'επαναστατημένος άνθρωπος'. Έτσι όπως θα είναι δηλαδή εάν αρχίζει να ξεριζώνει τους βράχους που κουβαλά, ε? ;)

Roadartist είπε...

Την έχασα. Δεν μπόρεσα να βρω εισιτήρια, όταν κοίταξα είχανε εξαντληθεί όλα. Φοβερή παρουσίαση. Σε ευχαριστούμε για τον κόπο σου. Πήραμε μια πολύ καλή εικόνα για την παράσταση, πρέπει να ήταν μοναδική!
Ποίηση είναι οι παραστάσεις του Παπαϊωάννου, πραγματικά αυτό.

Άστρια είπε...

*****
******
Φίλοι μου, συγγνώμη για την έκταση της ανάρτησης, όμως ήθελα να καταγραφούν οι ελάχιστες εντυπώσεις από αυτή την παράσταση για σας, αλλά και για να μείνουν στο αρχείο του ιστολογίου.

Άστρια είπε...

dodo, σ' ευχαριστώ για την προσοχή, η εικαστική ματιά σου ιδιαίτερα μετράει. Η παράσταση ήταν εξαιρετική!

Άστρια είπε...

kovo voltes, και πόσους βράχους δεν κουβαλά! ... Όμως στην πραγματικότητα η επανάστασή του είναι ένας εντελώς άνισος αγώνας που έχει να κάνει με την τόσο περιοριστικά οριοθετημένη γνώση του για τον κόσμο, αλλά και για την δική του ύπαρξη μέσα σ' αυτόν τον κόσμο.

Ήταν από τις παραστάσεις που από καιρό είχα σημειώσει και δεν ήθελα να χάσω:)
Χαίρομαι ιδιαίτερα που σχόλιό σου είναι εδώ, στα σχόλια αυτής της ανάρτησης! Σ' ευχαριστώ!

Άστρια είπε...

roadartist, το ήξερα και ήθελα η ανάρτηση να είναι συνοπτική αλλά όσο το δυνατόν πιο περιεκτική:)
Η γνώμη σου μετράει ιδιαίτερα και πολύ χαίρομαι που σου άρεσε.

Πράγματι, όπως έγραψα και στην ανάρτηση: "Ήταν σαν να έβλεπε κανείς ζωντανά ένα υπέροχο υπαρξιακό ποίημα που μέσα σε αυτό κινείτο δεξιοτεχνικά η δύναμη του Χορού και η μαγεία του Θεάτρου."

Πιστεύω ότι θα σ' ενθουσίαζε.

Άιναφετς είπε...

Σίγουρα η παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική και γεμάτη συμβολισμούς, αλλά θα σταθώ στη δική σου ερμηνεία που κατάφερε να μας περάσει πολλά μηνύματα και γι αυτό αστεράκι μου,
πολύ σ' ευχαριστώ!

ΑΦιλάκια πάντα πολύ τρυφερά! :)

Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφέρουσα και αναλυτικότατη παρουσίαση!

kiki είπε...

Ενδιαφέρουσα ακούγεται. Ωραία περιγραφή!

Άστρια είπε...

ηλιογράφε σ' ευχαριστώ για την προσοχή!

Άστρια είπε...

Κική πράγματι ήταν πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση.
Σ' ευχαριστώ:)

Side21 είπε...

Ζηλεύω εσας τους τυχερούς που απολαμβάνετε τέτοια θέματα και θεάματα !!! Κι εμείς σαν το Σίσυφο ξανασαίνουμε όσο η πέτρα μας κουτρουβάλάει στην πλαγιά του δικού μας μύθου ...

Side21 είπε...

Ξέχασα να ευχηθώ ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ...

Margo είπε...

Σ’ έναν απλό μη ειδικό θεατή;;;;;
Εξαιρετική παρουσίαση, ερμηνεία!!!
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να την δω χωρίς να έχω επηρεαστεί από τη δική σου εκδοχή. Ευχαριστώ και πάλι. Όταν παρουσιάζεις τέτοιες ιδιαίτερες δουλειές μας πηγαίνεις περισσότερο από κοντά, όσους δεν τις βλέπουμε και δεν τις ακούμε.

Φιλιά πολλά αστεράκι μου να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα...

Μετά από καιρό που προλαβαίνω να σχολιάσω γιατί από το σπίτι σου περνώ και ρίχνω ματιές, βρήκα κάτι που πολύ μου αρέσει, η δουλειά του εικαστικού κυρίως Δ. Παπαιωάννου. Έχω δει τις περισσότερες δουλειές της ομάδας εδάφους από παλαιά... τελευταία όχι τόσο συχνά... φαντάζομαι ότι η έλλειψη μουσικής θα αφήνει το κενό της, όμως και στις πόλεις μας και στη ζωή μας η μουσική τείνει να προσιδιάσει στον αστικό θόρυβο, τον θόρυβο που κάνουμε όλοι μας γύρω από εμάς, το ΕΓΩ, το όνομά μας... Ίσως γιατί μόνο έτσι μπορούμε να πείσουμε για μας, τον εαυτό μας...

Σου εύχομαι να έχεις ένα όμορφο καλοκαίρι, και χαίρομαι που εκπέμπεις!

φιλιά,

Άιναφετς είπε...

Καλημέρα Αστεράκι μου!
Παίρνω σβάρνα τα σπιτικά των αγαπημένων μου φίλων, να τα προσκαλέσω στην πέμπτη επέτειο του blog μου, δεν εμφανίστηκε στο blogger η ανάρτηση και θέλω να κεράσω όλους σας!

ΑΦιλάκιααααααααα!

Άστρια είπε...

Side21, πολύ πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω:) Κι εσείς είστε τόσο τυχεροί για τα τόσα όμορφα που δεν υπάρχουν εδώ, δραστηριότητες τόσο ανθρώπινες και στιγμές τόσο κοντά στη φύση, πράγματα που εσύ τόσες φορές τα έχεις αναδείξει!

Και έστω και έτσι, ναι, ας ξανασαίνουμε, τουλάχιστον όσο η πέτρα μας κουτρουβαλάει:)

Καλό καλοκαίρι!!! Και είναι τόσο όμορφο στη Σάμο! Το έχω ζήσει:)

Άστρια είπε...

Margo μου, σ’ ευχαριστώ, η εικαστική ματιά σου μετράει πολύ!:)
Η αλήθεια είναι ότι πέρασες από το μυαλό μου όταν το έγραφα και ήμουν σίγουρη ότι θα σ’ ενθουσίαζε η παράσταση.

Όσο για τον επηρεασμό από την εκδοχή που παρουσιάζεται, δεν είναι κάτι επιθυμητό. Γι’ αυτό και η ανάρτηση έγινε όταν τελείωσαν οι παραστάσεις (είναι ωραίο πάντα ν’ αφήνεσαι στην έκπληξή της). Όμως επειδή πιστεύω ότι πολύ δύσκολα να επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο, με άλλους συντελεστές σε άλλο χώρο, στο μέλλον, απλά ήθελα και για τη δική μου μνήμη εντυπώσεων, αλλά και για τους φίλους μου, κάπως να καταγραφεί.

Σε φιλώ πολύ θαλασσινό μου αεράκι, τόσο όμορφα θα είναι στο νησί τώρα!!!


υγ. τέτοια εποχή θυμάμαι πάντα εκείνο το ανοιχτό παράθυρο που έλεγες, που βλέπει τη νύχτα απ' ευθείας τα άστρα:)

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου Νίκηπλε,

Ιδιαίτερα χαίρομαι για την παρουσία σου σ’ αυτή την ανάρτηση και γενικότερα για την εμφάνισή σου μετά από καιρό απουσίας, μια απουσία που είχε φτάσει στα όρια της ανησυχίας!:)

Άλλη μία παράσταση του Δ. Παπαϊωάννου που με είχε εντυπωσιάσει-ενθουσιάσει ήταν κατά την επανέναρξη λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου.

Η έλειψη μουσικής; Για κάποιο περίεργο λόγο, δεν άφηνε κενό. Ίσως μόνο εκεί που φέγγει το φως, εκεί που σαν να λύνει ο άνθρωπος τη συμπαντική αλήθεια για τον ουρανό και εκεί που ο άνθρωπος αξιώνεται να ονειρευτεί, ίσως εκεί να μπορούσε να συμμετέχει (εξ άλλου η μουσική είναι τόσο συνδεδεμένη με το Φως, το Σύμπαν και το Όνειρο).
Οι τυχαίοι ήχοι και θόρυβοι ήταν «μουσικά» δεμένοι με την από τα υλικά εξαρτόμενη και ενάντια σ' αυτά αγωνιζόμενη ζωή, την «καφκική» υπαρξιακή αγωνία και με τον τραγικό ανθρώπινο μύθο-αλήθεια για τη ζωή που του τάχθηκε να έχει στη γη.
Το ΕΓΩ μας δυστυχώς θα πρωταγωνιστεί ούτως ή άλλως, ως θύμα, ή θύτης, ως παρατηρητής, ή ερευνητής… σε κάθε περίπτωση χωρίς να έχει τις απαντήσεις σε ένα άνισο παιχνίδι ερωτήσεων που στο τέλος πάντα φαίνεται να χάνει.

Αν κι εγώ αρκετά πιο αραιά γράφω, περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω κάτι δικό σου:) Κι εγώ περνώ από τον δρόμο του σπιτιού σου πολλές φορές και περιμένω τον ιδιοκτήτη να μας φιλοξενήσει πάλι!:)

καλό βράδυ, φιλιά.

Άστρια είπε...

Μαγισσούλα… έρχομαι!!!
Αφιλάκια προς το παρόν:)

Άστρια είπε...

Μαγισσούλα, για κάποιο περίεργο λόγο, η απάντησή μου στο α' σχόλιό σου, δεν εμφανίστηκε, σου ξαναγράφω λοιπόν να σου πω ότι εγώ πολύ σ' ευχαριστώ για όσα έγραψες εδώ, αλλά και στο δικό σου ιστολόγιο. Αφιλιά πολλά και πάλι!

Margo είπε...

Αστεράκι μου το παράθυρο είναι πάντα εκεί και τα αστέρια επίσης.. εγώ είμαι αλλού.
Με ταρακούνησες.. σαν να έχω πάθει αμνησία και πέρασε σαν λάμψη από μπροστά μου η θύμηση.

Καλή σου νύχτα φίλη μου
Σε φιλώ γλυκά

Άστρια είπε...

Margo μου, σου άφησα ένα σχόλιο χθες δίπλα στις ζωγραφιές σου:) Σήμερα είδα το σχόλιό σου, συμπτωματικά, ήταν λίγο μετά από το δικό μου!:)

Περιμένω ν' ανοίξεις διάπλατα το παράθυρό σου, όπως ξεχωριστά εσύ ξέρεις να ανοίγεις την ψυχή σου στο σπιτικό σου. Το πεθύμησα.

Και αν ήξερες, σήμερα το πρωί ήταν μία δύσκολη μέρα που ευτυχώς πέρασε και τα λόγια σου ήρθαν τόσο απαλά..

Σ' ευχαριστώ φίλη μου να είσαι καλά!
Σε φιλώ, καλό αέρινο βραδάκι:)