Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Νυχτερινό

                                                                                      «Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του
                                                                                                                  μόνο στο φως του φεγγαριού.
                                                                                                                  Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο.»
                                                                                                                                                                                             Όσκαρ Ουάιλντ



«Για σένα πάντα θα γυρίζω» είπε το φεγγάρι στη μικρή του γη.

Και ήταν σ’ αυτά τα λόγια κρυμμένα, όλα τα φορτία, οι δυνάμεις και οι τροχιές των πραγμάτων, όλοι οι γνωστοί και άγνωστοι νόμοι: της βαρύτητας, του ηλεκτρομαγνητισμού, του απειροελάχιστου μικρόκοσμου... Δηλαδή, τα ορατά και τα αόρατα νήματα που καθορίζουν μια ζωή.
 
 

Κι εκείνη πάντα γνώριζε πως ήτανε μοναδικά δικό της, όσο θα κρατούσε για την απειροσύνη του χρόνου μέσα στο σύμπαν η ασήμαντη ύπαρξή τους…
 
 

Σαν μια λεπτεπίλεπτη χορδή που πάλλεται σε μια μαγική στιγμή μουσικής, σαν «ένα άστρο μοναχό στην οικουμένη που μύρια θα γενεί βεγγαλικά»*
 





Update 21.6.2014
O ποιητής μας Τόλης Νικηφόρου έγραψε στο σχόλιό του:  «Ο,τι μπορούμε στο ελάχιστο να φανταστούμε/ κάπου στις πλήρεις διαστάσεις του υπάρχει/και είναι φως».
Και η ανάρτηση επέμενε πιεστικά τα λόγια αυτά να καταγραφούν και εδώ!  



*Στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου από το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη  "και θέλω ν' άναι νύχτα" 

23 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Έλα επιτέλους !!!
Πέσ'τα αστέρι μας !!!

Ρομαντικοί όλου του κόσμου....προσκυνήστε :-))

υγ.1 μην ακούσω γκρίνια ΕΔΏ.... δαγκώνωωωωω :Ρ

υγ. 2 δυστυχώς τραγούδι δεν μπορώ να ακούσω θα το χρωστάω στον εαυτό μου στα εγκαίνια του νέου υπολογιστή .

Αστροφιλί τεράστιοοοοο

dodo είπε...

Πολύ, πολύ όμορφα! :-)

Ανώνυμος είπε...

Το γραπτό της άστριας ανάμεσα στη ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ και ένα τραγούδι. Το αποτέλεσμα: μια υπέροχη καραμέλα με γεύση αστερόσκονης και ρομαντισμού για όλες τις Ψυχές.

Μμμμμμμμ

Roadartist είπε...

Ήρθες σε μια εποχή εντελώς κυνική να μας μιλήσεις για το φεγγάρι και τους ονειροπόλους... ευχαριστούμε.

Άιναφετς είπε...


Πόσο παρήγορο να ξέρεις πως όσο ζεις, το φεγγάρι ποτέ δεν θα σε προδώσει!
Υπέροχο αφιέρωμα "του" έκανες, αστεράκι μας!

ΑΦιλάκια καρδιάς! :)))

Άστρια είπε...

Ξωτικούλι, εκτός από σπινθηροβόλα, πολυγνωστικά και παιχνιδιάρικα, κάποια ξωτικά ξεχωρίζουν για την καλοσύνη και την γενναιοδωρία τους. Και ναι, αυτά είναι και άκρως ευαίσθητα και ρομαντικά!
Σ΄ευχαριστώ:)

Α, και αστερόσκονη αποστέλλεται με φιλιά πολλά, δίπλα στα νυχτερινά τραγούδια της ανάρτησης όταν θα τ’ ακούσεις: τη βαρκαρόλα από τα παραμύθια του Χόφμαν σε μία εκτέλεση που μου άρεσε, όπως και ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη με τη Μαρία Φαραντούρη.

Άστρια είπε...

dodo, πολύ, πολύ σ’ ευχαριστώ!:)

Άστρια είπε...

ηλιογράφε, ποιητικό και αέρινο (αλλά και γλυκά εύγευστο:) σχόλιο. Σ’ ευχαριστώ!!

Άστρια είπε...

Roadartist, ..και φαίνονται σαν να βρίσκονται εκτός τόπου.. :)
Εγώ σ’ ευχαριστώ!:)

Άστρια είπε...

Μαγισσούλα, "Πόσο παρήγορο να ξέρεις πως όσο ζεις, το φεγγάρι ποτέ δεν θα σε προδώσει!" : θα έλεγα ότι δεν είναι παρήγορο, αλλά μεγάλη ευλογία της γης!

Αφιλάκια κι από μένα!:)

kiki είπε...

Όμορφα αστεράκι :-)

Άστρια είπε...

Κική:)
Καλό βραδάκι ονειρογλυκό:)

magda είπε...

Αγαπημένη μου Άστρια
Εξαιρετικό το αφιέρωμα σου!!!
Είμαι θαυμάστρια της Elina Garanca εδώ και αρκετά χρόνια και με χαρά μου βλέπω, ότι κατάκτησε και σένα!
Έχει πάρει πολλά βραβεία, έξω είναι πολύ γνωστή! Είναι και όμορφη!
Από τις ωραιότερες εκτελέσεις της Barcarolle!
Σου στέλνω την αγάπη μου!

Άστρια είπε...

Magda αξιαγάπητη αληθινά σ' ευχαριστώ γι΄αυτή την τόσο ανοιχτή αγκαλιά!

Για την Elina Garanca έχω διαβάσει αρκετά, oπωσδήποτε ξεχωρίζει. Εμένα μου αρέσει και η Νetrebko δυναμική κι αυτή στη θεατρική της παρουσία. Πολύ ταιριαστά τα ντουέτα τους που κυκλοφορούν στο youtube.
Και οι δύο πετυχημένες και όμορφες (όχι τόσο σύνηθες στην όπερα) όμως, πόσο διαφορετική πορεία ζωής και "τύχη" είχαν.

Καλό βραδάκι:)

ξωτικό είπε...

E λοιπόν αυτά τα...εμμονικά φλαουτάκια στη βαρκαρόλα για πρώτη φορά μου φάνηκαν σαν...αστεράκια που τρεμοπαίζουν σε νυχτερινό ουρανό !!!! τυχαίο ;
;-)

(μετά απο πολύυυ ταλαιπωρία τον Θεοδωράκη και πάλι δεν κατάφερα να τον ακούσω ,μαζί με τον νέο υπολογιστή και τα νέα WINDOWS (γκρρρρρ) απέκτησα και διακοπτόμενο ίντερνετ !!! τα νεύρα μου κρόσιαααααααα )

υγ. με αυτή τη βαρκαρόλα έχω δακρύσει αρκετές φορές και πολύ πολύ πολύ σ'ευχαριστώ που με έβαλες να την ξανακούσω.

υγ. χιχι (συνωμοτικό) για το τελευταίο σχόλιο, στη Μάγδα,για τις τραγουδίστριες της όπερας ;-)

πολύ, μα πολύ όμως, ρομαντικά φιλιά Αστριάκι μου

Άστρια είπε...

ξωτικούλι, δεν είναι τυχαίο, είναι η ξωτική ματιά που τα βλέπει με ξεχωριστή φαντασία!:)

Να σου εκμυστηρευτώ κι εγώ, ότι αυτή η βαρκαρόλα ήταν το πρώτο κομμάτι που είχα μάθει μικρή στο πιάνο (λάτρευα το πιάνο, και ειδικά αυτό της μαμάς μου) και από τα λίγα απωθημένα που μου έχουν μείνει είναι ότι για απρόβλεπτους λόγους δεν συνέχισα τα μαθήματα... :)

Σ' ευχαριστώ που ξανάρθες:)
Όχι νεύρα κροσάκια για ασήμαντα θέματα ε;
Καλό βραδάκι με τα πιο γλυκά όνειρα για σένα!

Poet είπε...

Είπατε κάτι για αόρατα νήματα που καθορίζουν τη ζωή μας; Για ονειροπόλους, ουτοπιστές, ρομαντικούς; Με φωνάξατε; Εδώ είμαι, μαζί με το κορίτσι των άστρων, το ξωτικό και έλλα υπέροχα πλάσματα υπερβατικά.

«Ο,τι μπορούμε στο ελάχιστο να φανταστούμε/ κάπου στις πλήρεις διαστάσεις του υπάρχει/και είναι φως».

Άστρια είπε...

Ποιητή μας, μα βέβαια σε φωνάξαμε και είναι αυτά τα αόρατα νήματα που έφτασαν σε σένα, αφού τα αναγνωρίζεις τόσο καλά.

Και οι φωτεινοί στίχοι που άφησες ίσως να κλείνουν μέσα τους όλη τη διάσταση της αλήθειας πέρα από τα όρια της γνώσης. Και ίσως να μην είναι ουτοπία.

Ξεχωριστά σ’ ευχαριστώ!

Margo είπε...

Έκανα πολύ καλά που προσπάθησα απόψε να μείνω.. και επειδή πήγα και στην προηγούμενη ανάρτηση και διάβασα τα όσα ειπώθηκαν για τα blogs, έχω να πω, πως κανένα F.B δεν μπορεί να έχει την ατμόσφαιρα που μπορεί να δημιουργήσει κάποιος στο blog του. Το ίδιο είναι να δέχεσαι τους φίλους σου στο σπιτικό σου και το ίδιο να τους συναντάς στο καφενείο; Και πώς αλήθεια μετράμε την κινητικότητα στο F.B, με τα likes? To like σε βοηθάει να απομονωθείς και ταυτόχρονα να νομίζεις πως βρίσκεσαι ανάμεσα σε κόσμο. Για μένα είναι τραγικό κι ας συμμετέχω σε αυτό κάποιες φορές.

Συγνώμη Άστριά μου που ξέφυγα από το πολύ όμορφο θέμα σου. Απόλαυσα το όνειρο γιατί το είχα πολύ ανάγκη. Στην ισχυρότατη σχέση της γης με το φεγγάρι "είδα" ότι σαθρό ήθελα να ξαναστήσω και στην υπέροχη μουσική ακούμπησα το τέλος της μέρας μου. Ολόψυχα ευχαριστώ :)
Σε φιλώ γλυκά

Άστρια είπε...

Καλή μου ξεχωριστή Margο, έκανες πολύ καλά που έμεινες, που διάβασες και τα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης και που έγραψες γι’ αυτό το θέμα.

Για το φεγγάρι και τη μικρή του γη, πώς να μην γνωρίζει όλα τα αόρατα και τα ορατά νήματα που τα συνδέουν ένα θαλασσινό αεράκι;;;
Ήμουν εντελώς σίγουρη γι αυτό!:)

Σ’ ευχαριστώ τόσο
Σε φιλώ πολύ.

Roadartist είπε...

Ευχαριστώ πάρα πολύ και από εδώ για τη φωτό και την ενημέρωση που έβαλες δίπλα (ως μπάνερ;) στα δεξιά του μπλογκ σου. Με συγκίνησες. :)

Άστρια είπε...

Μα ήταν κάτι ελάχιστότατο!
Ολόψυχα καλή επιτυχία και από εδώ!!!

Poet είπε...

Μια γήινη αγκαλιά για ένα κορίτσι των άστρων. Μεγάλη και ζεστή και χωρίς ίχνος μαύρου

έχω
μια αρκουδίσια αγκαλιά
τη θέλεις;

μεγάλη και ζεστή
και χωρίς ίχνος μαύρου
το μαύρο κρύβεται
πίσω απ’ το πράσινο στα μάτια μου
κι είναι μόνο για μένα
για σένα φυλάω το βαθύ γαλάζιο
και ιδίως το κόκκινο

τι λες;
θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά
τη λακουβίτσα στον λαιμό
την άλλη εκείνη στην παλάμη σου
θα σε χαϊδεύω με το χνώτο μου
χνώτο απαλό, μοναχικό
του δάσους
λιγάκι απελπισμένο

ααα …
κι ένα παραμύθι μαγικό
ένα παραμύθι θα σου ψιθυρίζω
και βέβαια της αγάπης
γλυκά τα δυο μας για να κοιμηθούμε
σαν τα μικρά παιδιά
για πάντα