Αγάπη

Χριστούγεννα πάλι και γλυκαίνει η καρδιά με όλες τις όμορφες και τρυφερές στιγμές τους. Τις γιορτινές μυρωδιές, τα πολύχρωμα λαμπιόνια και τα παιχνίδια, αλλά και τις μνήμες των αγαπημένων που φύγαν.

 
 
Όμως το μήνυμα Αγάπης;  Εδώ πλανάται μια σκιά που δεν μπορεί, δεν θέλει να φύγει από πάνω. Είναι που κάπου δίπλα, πολύ κοντά, μακριά, ή πολύ μακριά μας, για πολλούς οι γιορτινές μέρες δεν υπάρχουν, ή βαραίνουν την καρδιά ακόμα πιο πολύ από τις υπόλοιπες δύσκολες μέρες.  
 

 

τα λόγια του χριστουγεννιάτικου τραγουδιού λένε πως  "εάν υπάρχει αγάπη στην καρδιά και στον νου, θα νιώθεις σαν να είναι Χριστούγεννα πάντα..."

Όμως τόσο απλό είναι; Μεγάλη και δύσκολη κουβέντα η Αγάπη, αυτή που ξεχειλίζει από καλοσύνη, συγχώρεση, και προσφορά, αυτή που χωράει τον κόσμο όλο… Αλλά και που όλος ο κόσμος από το πιο μικρό και ασήμαντο ως το πιο μεγάλο και ισχυρό, μπορεί να δώσει και να πάρει, να χαρίσει και να του χαριστεί˙ επειδή αυτή του επιστρέφεται αλλά κυρίως επειδή την έχει ανάγκη.

 

 

Και ήρθαν στο νου για να γραφτούν μερικά λόγια από μια προσευχή*

«….Τα πάντα μέσα μου και γύρω μου, και τα μικρά και τα μεγάλα, τα περασμένα και τα άπειρα, και τα απλά και τα αινιγματώδη, και τα σκοτεινά και τα φωτεινά, και το ορατό και το αόρατο, και το θνητό και το αθάνατο, και το καλό και το κακό , το παν και τα πάντα σε όλους τους κόσμους που γνωρίζω και αισθάνομαι , με υποκινούν σε κραυγαλέα προσευχή

……………

Κύριε Ελέησον!

Χορταράκι ελέησον

Πουλάκι ελέησον!

Όλα τα όντα σε όλους τους κόσμους:

Ελεήστε!! Ελεήστε!! ελεήστε!! »

 

Καλοί μου φίλοι, από βάθος καρδιάς σας εύχομαι γιορτινές μέρες

γεμάτες Χαρά και Αγάπη!!!

 

 

*από προσευχή του Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς:

χαλαρά:)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τρυφερά, χαδιάρικα, παιχνιδιάρικα,  με ελάχιστες απαιτήσεις, πλήρη επικοινωνία με το βλέμμα, την ουρά τις κινήσεις του σώματος και πολύτροπη εκδήλωση της αγάπης τους (κυρίως όμως αποδοχή της δικής μας) και με χωρίς καμία υπόδειξη ή κριτική ποτέ για τις πράξεις μας.  Και ναι, όταν κοιμούνται ονειρεύονται:)

 

Φίλοι, φύλακες, μικροί γιατροί και μικροί δάσκαλοι καθημερινοί.  

 

 

Και για να μη ξεφύγουμε από το Σκωτσέζικο κλίμα, προτιμήθηκε, από τα παλαιότερα αναγνώσματα, αντί του Σέρλοκ Χολμς, Τη Νήσο των Θησαυρών, τον Δρ Τζέκυλ και Χάιντ κ.α.,  ο Πήτερ Παν του Τζέιμς Μπάρρυ, ίσως γιατί είχε πει ότι «Κάθε φορά που κάποιο  παιδί λέει ‘δεν πιστεύω στις νεράιδες’, κάπου υπάρχει μια μικρή νεράιδα που πέφτει νεκρή» και βεβαίως γιατί φανέρωσε πως τα παιδιά μπορούν να πετούν.

 

Σε μια μικρή westie

 

update 24.12.2014

 

 

Ο Νταλί, στην αγκαλιά της Μαριέλας!

 Ένας ευγενικός, ρομαντικός και χαδιάρης gentleman!

Λεπτομέρειες στα σχόλια:)

Μια μικρή πινακοθήκη, ακροποδητί, και οι καρδιές που χτυπούν δυνατά!

 

 

 

 

 

Στο προαύλιο του μεγάλου ναού έχει ανοιχτή την πόρτα της μια μικρή πινακοθήκη με πίνακες και κειμήλια από ιδιωτική συλλογή, κληροδοτημένη στον ναό με τον όρο να μην πουληθεί, να μην αλλοιωθεί,  ακόμα να μην αλλάξει η σειρά των έργων της.  Ο ναός γεμάτος, όπως και οι σκάλες και το προαύλιο από προσκυνητές.  Η πινακοθήκη στο προαύλιο άδεια και με σένα να περνάς  «ηρωικά» νοιώθοντας το κατώφλι.

Δύο νέοι άνθρωποι με αυθόρμητο χαμόγελο, μια νέα κοπέλα και ένας νεαρός σε υποδέχονται όμορφα, παρακολουθώντας διακριτικά να μη βγουν φωτογραφίες.  Σκέφτεσαι βλέποντας το βλέμμα τους και άλλα χαρακτηριστικά τους πως πρέπει να είναι καλλιτέχνες. Βλέπεις και θαυμάζεις κάποια από τα έργα γνωστών μεγάλων ζωγράφων του νησιού, με χρώματα, αποχρώσεις και λεπτομέρειες που φτάνουν στην τελειότητα.  Σκέφτεσαι και λες στα παιδιά:  «Ευλογημένος τόπος και σ’ αυτό τον τόπο κάπου χτυπάει η καρδιά δυνατά»   για να σ’ απαντήσει ο νεαρός:  «Κι έχουμε πολλές καρδιές, γι’ αυτό είμαστε αθάνατοι!»  Τότε κατάλαβα πως εκτός από καλλιτέχνης πρέπει να ήταν και ποιητής.

 



Και σκέφτεσαι πως στο διπλανό νησί, ένας δάσκαλος έκανε επίσης την καρδιά να χτυπήσει δυνατά φωτίζοντας την ουσία στην ομορφιά της τέχνης κάνοντας να λάμψουν ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχής των παιδιών, αλλά και των μεγάλων.

Όπως και ότι στο απέναντι νησί, αθόρυβα, κάποιοι νέοι άνθρωποι, " ακροποδητί " διάλεξαν σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και ήρθαν να διδάξουν χορό, να δημιουργήσουν, να θεσμοθετήσουν ένα θερινό Dance Fest, να δώσουν ποιοτικές παραστάσεις (αυτό το τετραήμερο δίνουν την παράσταση "Μαίδουσα" σε μουσική Νίκου Κηπουργού), δηλαδή να παλαίψουν και ν’ αγωνιστούν με συνέπεια για το όραμά τους, χαρίζοντας γύρω τους γνώση και αισιοδοξία για το αύριο της τέχνης.

Και είναι τόσοι άλλοι ξεχωριστοί άνθρωποι γύρω μας και παντού,  που προσφέρουν καθημερινά από τον εαυτό τους στις τέχνες, στις επιστήμες, στη δουλειά τους, στον άνθρωπο-συνάνθρωπο...  Κάποιοι από αυτούς, απτό παράδειγμα,  εκτός από όσους  διαβάζουμε και ακούμε,  είναι και εδώ, ανάμεσα στα ιστολόγιά σας.  Εσείς όλοι που με διάφορους τρόπους στα ιστολόγια παράγετε και προσφέρετε πολιτισμό, γράφοντας, φωτογραφίζοντας, ζωγραφίζοντας, πολεμώντας για το δίκιο, για τον άνθρωπο και (χωρίς να κρύβετε την πραγματικότητα) για να σωθεί η ομορφιά της ζωής.

Θα πείτε ότι και πολλοί αδικούνται, ότι δεν υπάρχουν ευκαιρίες γι’ αυτούς, ότι αυτή η εποχή της κρίσης τους καταστρέφει..  Θα είναι αλήθεια, είναι σκληρό αλλά δυστυχώς πάντα αυτό γινόταν και θα γίνεται σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό˙  το ξέρουμε καλά.  Αυτό που έχει όμως σημασία είναι ότι όλοι αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι (γιατί είναι ξεχωριστός σε κάθε εποχή κάθε άνθρωπος, μεγάλος ή μικρός, που αγωνίζεται για το Όραμα, το Φως και το Καλό) και όσοι πετυχαίνουν και όσοι αδικούνται, υπάρχουν. Και είναι αυτές οι πολλές καρδιές που χτυπούν δυνατά!  Και χάρη σ’ αυτό, καθησυχάζεις  και νοιώθεις ότι τίποτα δεν έχει ακόμα χαθεί!

Και σκέφτηκα πια ότι εκείνος ο νεαρός της πινακοθήκης απλά έλεγε την αλήθεια!





Σημειώσεις επί χάρτου και μικρές σκέψεις

(ή άλλως,  στη γη στον ουρανό, ανάμεσα από γη και ουρανό)

 

 

Είχα γράψει ότι η γραφή είναι η σκια της σκέψης.

Άλλη μια αλήθεια είναι ότι η επαφή του χεριού με το μολύβι και το χαρτί είναι διαφορετική από αυτή του πληκτρολογίου, ιδιαίτερα όταν σημειώνονται σκέψεις, αφού το μολύβι ακολουθεί πιστά εντολές, που σαν να μεταγγίζονται από τις άκρες των δακτύλων στο χαρτί και που έρχονται απ’ ευθείας από τον νου και την καρδιά.

Είναι και αυτά τα ίδια τα γράμματα, του καθενός τα σημάδια που παραμένουν εκεί, μοναδικό αποτύπωμά του.  Ακόμα κι αυτές οι γραμμές που διαγράφουν, οι παραπομπές, οι συμπληρώσεις, όλα αυτά που φανερώνουν την πρώτη σκέψη και τις διαδρομές που πέρασε μέχρι να διαμορφωθεί τελικά, κρύβουν τη δική τους ομορφιά, τη δική τους αλήθεια.

Σ’ αυτό το ιστολόγιο επιλέχθηκε από την αρχή να μην έχει την εικόνα ημερολογίου και να μείνουν απ’ έξω οι προσωπικές αναφορές, η οικογένεια, η εργασία κλπ. Επιλογή που περιόρισε σημαντικά τα θέματα, που όμως ίσως να βοήθησε στη δυνατότητα πιο ελεύθερης έκφρασης σε άλλα θέματα, κι αυτό ήταν η επιλογή της καρδιάς.

Εδώ, τις μικρές αυτές σκέψεις ήθελε να συνοδέψει η εικόνα από κάποιες σημειώσεις επί  χάρτου. Και λέω εικόνα γιατί η φωτογράφιση ηθελημένα ήταν θαμπή, αφήνοντας δυο τρεις σελίδες να διαβαστούν.  Να, έτσι απλά, χωρίς να θέλουν να κουράσουν, σαν ελάχιστο άνοιγμα ενός μικρού παραθύρου στο μέσα, στη σκιά της σκέψης, όμως και σε μία εικόνα πολύτιμα προσωπική.  Οι κενές σελίδες αργά, συνεχίζουν να γεμίζουν…  Οι εικόνες στη γη, στον ουρανό, ανάμεσα από γη και ουρανό,  τοποθετήθηκαν μαζί γιατί κάπου στις συντεταγμένες του δικού τους χάρτη, βρίσκεται, αναπνέει και κινείται ο κόσμος μας όλος και γιατί γι’ αυτά είναι οι μικρές σημειώσεις επί χάρτου, -χωρισμένες σ’ αυτές τις τρεις ενότητες που στην πραγματικότητα είναι μία- .  
 

 

 

 

 

Και κάτι ακόμα: ενώ η καθημερινή γραφή είναι τεχνοκρατικά ίσια, σ΄ αυτές τις σημειώσεις, έρχεται από μόνη της και κλίνει πλάγια. Κι αυτό μάλλον δεν θέλει σοφό γραφολόγο ή προβληματισμένο ψυχολόγο για να ερμηνευτεί:). Αφού εκεί, στο χαρτί, σαν ν’ αφήνεται η γραφή ελεύθερα κι αυτονόητα, ν’ ακουμπήσει πάνω τρυφερά, να περπατήσει, να κλάψει, να χορέψει, να τραγουδήσει... δηλαδή να πλαγιάσει και να  απλωθεί στη φιλόξενη ανοιχτοσύνη του˙  μαζί της και οι σκέψεις όλες.  

 

Υγ. Σήμερα, απαλλαγή σχολίων! (σ’ ένα μικρό παράθυρο στο μέσα που αφήνεται ελάχιστα ανοιχτό, τι σχόλιο ν’αφήσεις;  Αλλά και τι ν’ απαντήσεις στο σχόλιο;  :)

Μουσική:  E. Toselli , “Serenata”

σκηνή καταστρώματος :)

                                                                                                                                                                    "Κοιμούμαι κι η καρδιά μου ξαγρυπνά·

                                                                                                                                                                                                κοιτάζει τ’ άστρα στον ουρανό και το δοιάκι

                                                                                                                                                                                                και πώς ανθοβολά το νερό στο τιμόνι.

Γ. Σεφέρης : Όνειρο

(από το ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄) 

 

 -  L I G H T S !

 

  

 

 

 

 

 

 

- C A M E R A !

 

 

 

 

- A C T I O N !

 

 

  

 

 

 

 

  

 

 

 - P I C K  UP !  (Stop the camera and sound.) 

 

 

-  P R I N T   I T 

 

επιστρέφοντας

 

 

"Στις ακρογιαλιές του Ομήρου υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγαλείο, που έφτασαν ως τις ημέρες μας άθιχτα. Η πατούσα μας, που ανασκαλεύει την ίδιαν άμμο, το νιώθει..." *

 

"Πρόσω ήρεμα..." **

 

 Καλό Σεπτέμβρη νάχουμε φίλοι μου και καλώς ν’ ανταμώνουμε πάλι.




Οδ. Ελύτη:  * "Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ"
                  ** "ΟΔΥΣΣΕΙΑ" από "Το Φωτόδεντρο..."

o τρόμος και σήμερα:

 

 

 

 

Στον θόρυβο και στην όψη των αεροπλάνων, των πυραύλων, κάθε μηχανής και όπλου που σκορπά την καταστροφή, τον θάνατο.

Στα πυρά που εξαπολύονται από οποιονδήποτε, με στόχο, ή χωρίς στόχο.

Στα μάτια των παιδιών, στις σπαρακτικές κραυγές των μητέρων, στις πληγές, στους ακρωτηριασμούς και στους θανάτους των αμάχων, των υπερασπιστών των οσίων και των μικρών στρατιωτών κάθε πλευράς.

Στα ερείπια των βομβαρδισμένων σπιτιών και στο πρόσωπο των χωρίς αιτία και έλεος προσφύγων .

Στους απελπισμένους όρκους εκδίκησης, όταν δεν υπάρχει αύριο, όταν κάποιος δεν έχει πια τίποτα ζωντανό ή άψυχο να χάσει και στους φανατισμένους όρκους που δίνονται στο όνομα του Θεού, ή στο δίκιο του λαού.

Στα όνειρα που έχουν χαθεί, ακόμα και για μια ανάσα ζωής σε μια πιθαμή ελεύθερης γης και που τη θέση τους παίρνουν οι παντοτινοί εφιάλτες .

Στην απάνθρωπη εκμετάλλευση και θυσία του Αθώου: ως «ασπίδα» από αυτόν που κρύβεται, ως «αναγκαίες παράπλευρες απώλειες» (αν και πολυπληθέστερες αυτών του κύριου στόχου) για τον επιτιθέμενο, ή ακόμα και ως επικοινωνιακό όπλο, κατά πώς βολεύει, από όλους.

Στη σιωπή των Πιλάτων και των ανθρώπων που τους ορίστηκε να υπερασπίζουν την επί γης ειρήνη (αφού είναι αμέτοχοι άμεσα στο αίμα), αλλά και των αδιάφορων που παρακολουθούν σε απόσταση ασφαλείας (αφού δεν είναι εκείνοι που δοκιμάζονται σήμερα).

Στη νεκρική σιγή που απλώνεται γύρω και επιβάλλεται συνωμοτικά από τα αρπακτικά που κατασπαράζουν τη λεία τους και από τα διπλανά τους, εκείνα που περιμένουν τ' αποφάγια, ή αποβλέπουν με το αζημίωτο στη «φιλία» τους, αλλά και από τα άλλα μεγάλα αρπαχτικά, που περιμένουν σε αντάλλαγμα να μην τα ενοχλήσει κανείς όταν θα έρθει η δική τους σειρά να κατασπαράξουν.

Ο τρόμος του πολέμου και σήμερα!

Και ο Άνθρωπος σήμερα;

 

 

 

" Ένα παιδί

γράφει πάνω σ’ έναν τοίχο

ένα παιδί

που ανάμεσα στα δάχτυλά του βλάστησε η φωτιά

Εσείς λευκά κράνη, Προσοχή

από ένα παιδί

που βλάστησε ανάμεσα στα δάχτυλά του η φωτιά

από ένα παιδί

που γράφει πάνω σε έναν τοίχο

που γράφει κάποιες πέτρες

και κάποια δέντρα

και κάποια ποιήματα"   (Μαχμούντ Νταρουίς)

 

Και αυτό το παιδί βρίσκεται σήμερα σε όλα τα μέρη του κόσμου, εκεί όπου απλώνεται η σκιά του τρόμου και η φρίκη του πολέμου.
 

«Ένα παιδί» στίχοι του  Mahmoud Darwish  μουσική Marcel Khalife τραγουδά η Oumeima el Khalil



update 24.7.2014 

Πιο κάτω, στίχοι από τη συλλογή "Ο Πλοηγός του απείρου" 1986 του Τόλη Νικηφόρου

"......................
όταν πεθαίνει ένα παιδί
πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα
βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά
πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα

όταν πεθαίνει ένα παιδί
ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών
κι από τη γη αναδύονται τα πρόσωπά τους
ενώ σαν χάλκινο πουλί
ο άνεμος τοξεύεται στο χώμα

όταν πεθαίνει ένα παιδί
οι λέξεις κι οι φωνές συντρίβονται
τριγύρω ο κόσμος καταρρέει"


Είχε γραφτεί για ένα παιδί που πεθαίνει από την πείνα. Τη φορά αυτή "από πυραύλους, από βόμβες, από την ανθρώπινη θηριωδία."

 

Αγαπητέ μας ποιητή σ΄ευχαριστώ



λίγο πριν, λίγο μετά από τη δύση (& prelude to the night)

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 



  

 

 

 

 

 

 

  

 

 





"Still Life"

1

 



Ένας χορός που εξαντλεί τις σωματικές δεξιοτεχνικές ικανότητες. Χωρίς μουσική, όμως με θορύβους που συνθέτουν μια άλλη μουσική: τυχαίοι ζωντανοί ήχοι από υλικά που συνθλίβονται, πέφτουν, σπάνε, αποσυντίθενται, πάλλονται… συμμετέχοντας μαζί με τους ανθρώπους σε ρόλους κυρίως εχθρικά αντιμέτωπους, όμως παράλληλα σαν επέκταση ή ίσως και σαν αναπόσπαστο κομμάτι τους.

Ένας θεατρικός χορός χωρίς ομιλία, όμως με ισχυρά νοήματα σε «διαλόγους» και κυρίως σε «μονολόγους» μέσα από την έκφραση και την  κίνηση.

 Still Life: Νεκρή Φύση.  Που όμως εδώ έχει ζωή.  Ίσως μεταφράζοντας κυριολεκτικά τον τίτλο, αυτός να παίρνει άλλη διάσταση μέσα από μαυρόασπρες και γκρίζες σκηνές ζωής - «tableaux vivants» που όμως τα στοιχεία τους κινούνται παλεύοντας ακόμα να ζήσουν. Κάποια από αυτά:

Ένας τοίχος που τον κουβαλά σέρνοντάς τον ο  Άνθρωπος σαν τον σταυρό ή το πεπρωμένο του και διερχόμενος ασφυκτικά σχεδόν με αγωνία μέσα από αυτόν, μεταλλάσσεται ο ίδιος ξανά, ή εξέρχονται άλλοι άνθρωποι που δημιουργούν παράδοξα συμπλέγματα, συνυπάρχοντας κάποιες στιγμές τα μέλη τους σαν σε ένα άτομο. Θυμίζοντας το ερπετό που αλλάζει το δέρμα του, ή κάποιον που ξαναγεννιέται αλλιώς, ή και την καθημερινή τριβή-πάλη με άλλους ανθρώπους για επικράτηση ή επιβίωση στην επιφάνεια…

2

3

4

5

6

7

 

Μια γυναίκα σαν τη ζωή που ο καθένας για λίγο χρόνο, πάλλει με τον δικό του τρόπο, δύναμη και ρυθμό, μια εύπλαστη οθόνη που αυτή κρατά, παράγοντας διαφορετικούς ήχους και αναλαμπές φωτός, αντικατοπτρίζοντας ίσως το λίγο που νιώθει από αυτό που αληθινά γύρω υπάρχει.

 

8

 

Κάπου, κάποιος τον καθοδηγεί και τον στηρίζει όμως τον αφήνει και προσπαθεί να ισορροπήσει, αλλοτε σε μία σκάλα, άλλοτε πάνω σε πέτρες που τοποθετεί εκτός από τους κανόνες που ορίζονται για το κέντρο βάρους.. σαν προσπάθειες και στόχοι άσκοποι, καταδικασμένοι…

9

10

 

Παντού ανάμεσα, ο Άνθρωπος περιφέρεται κάτω από έναν συννεφώδη ουρανό που αργά αλλά σταθερά κατεβαίνει απειλητικά σαν τεράστιο φορτίο και του αφήνει πια ελάχιστο περιθώριο για να κινηθεί όρθιος, τείνοντας να τον συνθλίψει.  Όμως, με το ίδιο εργαλείο (ένα μεγάλο φτυάρι) που τον βοηθά -ή τον παιδεύει- ανορθόδοξα να περπατήσει κάτω από αυτόν τον ουρανό,  μετά από ένα φως που αρχικά αμυδρά και μετά έντονα προβάλλει,  το χρησιμοποιεί διαφορετικά και σπρώχνει τον ουρανό προς τα πάνω…! Τόσο εύκολα και τόσο απλά. Είναι η στιγμή που στρέφει το βλέμμα του ψηλά… Και αυτός ο απειλητικός ουρανός παίρνει ρευστές αέρινες μορφές, πανέμορφες και ο άνθρωπος ξαπλώνει κάτω από τον ίδιο ουρανό και ονειρεύεται…

 

11

12

13

14

 

Και είναι μία μεγάλη στιγμή αυτή που ο Άνθρωπος πρώτα μόνος και μετά πολλοί μαζί, αρχίζουν  να ξεριζώνουν από το έδαφος τις κολλημένες επιφανειακά ταινίες--σαν θαμμένα σκοινιά-, με θόρυβο που φτάνει να γίνεται εκκωφαντικός, ώσπου να βρεθεί η άλλη άκρη τους, να ξεριζωθούν εντελώς. Ίσως εκεί να βρίσκεται «ο επαναστατημένος άνθρωπος» ίσως σ’ αυτά τα κρύβονται τα όρια ή τα ταμπού του ανθρώπου που προσπαθεί να τα βρει, να τα ξεθάψει, να τα υπερβεί.

 

15

 

Και μετά, ένα διάλειμμα χαράς όταν συντροφικά κάθεται να γευτεί λιτά και να πιει ένα ποτηράκι, όπως ο εργάτης μετά από κοπιαστική δουλειά, γύρω από ένα τραπέζι που έχουν κατεβάσει οι ίδιοι οι συνδαιτήμονες από τη σκηνή στην πλατεία στο φως και στο χρώμα της.  Όμως αυτό διαρκεί λίγο και ο Άνθρωπος επιστρέφει στη μαυρόασπρη σκηνή κρατώντας την πέτρα του, αφήνοντας να πέσει και ξανασηκώνοντάς τη πριν πέσει, ξανά και ξανά, θυμίζοντας το μύθο του τραγικού Σισύφου.  Ίσως, όπως είχε πει ο Αλμπέρ Καμύ στο ομώνυμο έργο του, όταν η βαριά πέτρα που είχε οριστεί στο Σίσυφο να ανεβάζει στο βουνό κατρακυλά, εκείνη τη στιγμή, δεν σκέπτεται ότι θα την ξανανεβάσει αλλά απολαμβάνει το μικρό διάλειμμα που έχει χωρίς το βάρος της.

 

16

17

18

 

Το ότι ξεκινάει το έργο με τον Παπαϊωάννου στη σκηνή όταν ακόμα οι θεατές δεν έχουν καθίσει, αλλά και η σκηνή προς στο τέλος με το γεύμα γύρω από το τραπέζι κάτω στην πλατεία και με αναμμένα τα φώτα,  αφήνουν μία αμηχανία με τα ασαφή όρια για το πού αρχίζει και πού τελειώνει η παράσταση, όμως ίσως δρα και ως υπενθύμιση, ότι και οι θεατές, δεν είναι οι προνομιούχοι που βρίσκονται εκτός των δρώμενων στη σκηνή, αλλά συμμετέχουν σ’ αυτά ως  Άνθρωποι. 

Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρόγραμμα της παράστασης δεν υπάρχει ούτε ένα σχόλιο για την υπόθεσή του, με την συνειδητή επιλογή ν’ αφήσει τον καθένα «να το αποκωδικοποιήσει» και να το ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο. Αυτές ήταν λοιπόν κάποιες σκέψεις που μου προξένησε η παράσταση, σ’ έναν απλό μη ειδικό θεατή. Μία παράσταση λιτή, σκηνικά ευρηματική, με τους χορευτές-ηθοποιούς-ισορροπιστές, να δίνουν όλο τον εαυτό τους συνθέτοντας με το σώμα τους κάθε σκηνή του έργου. Ήταν σαν να έβλεπε κανείς ζωντανά ένα υπέροχο υπαρξιακό ποίημα που μέσα σε αυτό κινείτο δεξιοτεχνικά η δύναμη του Χορού και η μαγεία του Θεάτρου.



  

Δημήτρη Παπαϊωάννου «Still Life» (χορός): Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών 23/5 - 8/6/2014 και παράταση 18-22/6/2014
Οι φωτογραφίες από το διαδίκτυο : 1,2,3,4,5,6,8,10,13 Miltos Athanasiou.  7,11,16  Nikos Dragonas.   9 Greg Haji Joanidis.   12 Nikos Pandazaras.  14 Maria Perinaraki.  17 Yorgos Karamolegos.  18 Euripides Laskaridis

Στοιχεία για την παράσταση και τους συντελεστές της: http://www.sgt.gr/gr/programme/event/1282