Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Άλμπατρος



Έφτασα στο «Άλμπατρος» αργά  αφού περιπλανήθηκα «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης»,  πονώντας  «Για την αγάπη της Γεωμετρίας»  και μετά,  κατανοώντας τα: «Ο χρόνος πάλι».
(Σπεύδω να εξηγήσω:  Ήταν ένα μικρό λογοπαίγνιο, και μέσα στα εισαγωγικά οι τίτλοι από τέσσερα διαφορετικά βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου που από την αρχή διαβάζονται χωρίς διακοπή.)
 
 
Όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Το Λονδίνο από το 1880 μέχρι το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, το σύστημα των κοινωνικών τάξεων στη Βρετανία, η βαρβαρότητα και το μεγαλείο της Αυτοκρατορίας, αλλά και οι ασυμβίβαστοι ταξικοί αποστάτες -όπως ο βαρωνέτος Έντμουντ Μάθιουσελντ και ο μαρκήσιος Νέλσον Τζαίημς- είναι το υλικό αυτού του μυθιστορήματος που έχει τον τίτλο ενός μεγάλου ωκεάνιου πουλιού. Στο κέντρο της δράσης βρίσκεται ένα κοριτσάκι που μεγαλώνει σε μια άθλια φτωχογειτονιά, αλλά εισβάλλει μέσα στον κόσμο με την απόφαση ν' αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού. Η Μόλλυ Γιάρροου δεν δέχεται να δουλέψει σε σπιρτοποιείο, δεν δέχεται να υποκύψει στη μοίρα· το "Άλμπατρος" είναι η αφήγηση αυτής της ανυποχώρητης άρνησης, και μαζί η περιγραφή μιας εποχής, μιας μητρόπολης κι ενός γάμου που ανατρέπει τις βικτωριανές αξίες και τον ίδιο του τον εαυτό: είναι η ιστορία του Έντμουντ και της Μόλλυ Γιάρροου· η ιστορία του κόσμου στο γύρισμα του αιώνα· και το χρονικό του πώς οι γυναίκες έγιναν άνθρωποι.»
Το  βιβλίο αν και περιγράφει τις παράλληλες και από ένα σημείο και μετά διασταυρούμενες πορείες ενός νέου και μιας νέας από διαφορετικές τάξεις, που αγωνίζονται για την ελευθερία την κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα από την δική τους θέση και σκοπιά,  ξεκινώντας από τις απέναντι όχθες του Τάμεση, με τις αγεφύρωτες κοινωνικές διαφορές, αν και περιγράφει την πορεία του  παθιασμένου δεσμού τους, δεν είναι ερωτικό, αλλά κυρίως ένα ιστορικό και πολιτικό βιβλίο, που αναδιπλώνει με ακρίβεια ιστορικά γεγονότα της εποχής,  εικόνες από τη ζωή και τις συνήθειες διαφορετικών τάξεων, σκέψεις και συμπεριφορές των ανθρώπων τους και τις κοινωνικές ανατροπές που ξεκινάνε...




Και ποια είναι η σχέση του βιβλίου με το μεγάλο θαλάσσιο πουλί «άλμπατρος»; Αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν "διομήδεια"  και οι ναυτικοί "όρνιο της θάλασσας" και που αν και μπορούν να τα πιάσουν εύκολα, δεν τα σκοτώνουν ποτέ, γιατί υπάρχει παράδοση ότι όποιος κάνει κάτι τέτοιο θα πάθει ατύχημα. Ένα πουλί  που ζει στο νότιο ημισφαίριο της Γης και στο Β. Ειρηνικό ωκεανό, χτίζοντας τις φωλιές του σε έρημα νησάκια, τρεφόμενο κυρίως με μαλάκια και με ότι πετούν τα πλοία, τα οποία και ακολουθεί. Που το άνοιγμα των φτερών του πολλές φορές περνάει τα 3 μέτρα και έχει τη δυνατότητα να μένει ακίνητο στον αέρα ολόκληρες ώρες ακόμα και όταν φυσάνε ισχυροί άνεμοι. Που οι δεσμοί μεταξύ των ζευγαριών δημιουργούνται με "τελετές χορού"* και διαρκούν για όλη τη ζωή του ζευγαριού.


 
φωτ. από διαδίκτυο
 
Και μην πάει το μυαλό στο ομώνυμο ποίημα του Μπωντλαίρ.  Όπως γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου στο «Ο χρόνος πάλι»: «…. ένας βιβλιοκριτικός σημειώνει, ότι “η συγγραφέας δεν φαίνεται να γνωρίζει το ομώνυμο ποίημα του Μπωντλαίρ”: πόσο επαρχιώτες είμαστε, σκέφτομαι˙ και πόσο αμαθείς ώστε να στοιχηματίζουμε στην αμάθεια των άλλων! Η απάντησή μου, αν έκανα τότε τον κόπο ν΄απαντήσω, θα ήτανε το «Άλμπατρος» φέρει την αγγλοσαξονική παράδοση, τον μύθο του Γέρου Ναυτικού του Κόουλριτζ˙ δεν σχετίζεται ούτε μπορεί να σχετισθεί με την αλληγορία του Μπωντλαίρ, με τον καταραμένο ποιητή ως αιχμάλωτο πουλί…»
 


(Παρατίθεται το ποίημα του Μπωντλαίρ:
μτφρ. Αλέξανδρος Μπάρας
 Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.
Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.
Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.
Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.)
 
Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της «Ο χρόνος πάλι» η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει για το «Άλμπατρος», ότι θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «Ο κόσμος της Μόλλυ Γιάρρου"  ή «Ο κόσμος του Έντμουντ Μάθιουσελντ»  και με ένα μοναδικό τρόπο αφήγησης αναφέρεται στον τίτλο. Μεταφέρω κάποιες περικοπές που οπωσδήποτε δεν ανταποκρίνονται στο πλήρες νόημα και το αδικούν, όμως δίνουν απλά μία γεύση από την σύνθεση των γεγονότων και την ομορφιά της γλώσσας:
«... Ο κόσμος της Μόλλυ Γιάρροου είναι το βικτωριανό Λονδίνο, μια τυρβώδης μητρόπολη σε πλήρη άνθηση -αν την κοιτάξεις από την σωστή μεριά, δηλαδή απ’ τη νότια όχθη του Τάμεση προς τη βόρεια- και μια Βαβυλώνα, ένας τόπος φτώχειας, αρρώστιας και εκμετάλλευσης, αν την κοιτάξεις απ’ την απέναντι όχθη…..Η  Μόλλυ θέλει να διασχίσει το ποτάμι, όχι μονάχα για να δει τις ωραίες, ήσυχες, δεντροφυτεμένες συνοικίες, αλλά για να ξεφύγει από τη μοίρα μιας μοδίστρας ή μιας εργάτριας σπιρτοποιείου, από την άχαρη ζωή μιας πολύτεκνης νοικοκυράς που πλένει τα παιδιά της σ’ ένα βαρέλι στην αυλή , κι από τον πρόωρο θάνατο της μολυβδίασης...
Παράλληλα … υπάρχει ο κόσμος του Έντμουντ Μάθιουσελντ, ο κύκλος της επαρχιακής αριστοκρατίας της δεμένης με τη γη, την περιουσία, τους τίτλους ευγενείας, τα φονικά χόμπυ, -όπως το κυνήγι της αλεπούς- και τα βαρετά χόμπυ -όπως το κροκέ και το μπριτζ. … Όπως η Μόλλυ επαναστατεί εναντίον της μοίρας της, ο Έντμουντ, επαναστατεί εναντίον της υποκρισίας, της συναισθηματικής αναπηρίας και της σκληρότητας που έχτισαν την ένδοξη βρετανική αυτοκρατορία. Ο Έντμουντ περιφρονεί την αυτοκρατορία, όπως περιφρονεί τη θρησκεία, το κρίκετ και τον προτεσταντικό πουριτανισμό. Δεν πιστεύει στον θεό όπως δεν πιστέυει στον βασιλιά και στο τέρας του Λοχ Νες. ...
... Το Λονδίνο συνεχίζει αδιάφορο την πορεία του: τα άλογα, οι άμαξες, αντικαθίστανται από αυτοκίνητα κι από τραμ˙ καινούργιοι δρόμοι ασφαλτοστρώνονται˙ ο υπόγειος σιδηρόδρομος ενώνει το Τσελσι με την Πόλη των Καταραμένων, η μοναρχία δεν χάνει την αίγλη της. Στο Λονδίνο χτυπάει η καρδιά της Γης. Κι όμως έχουν μεσολαβήσει πολλά: οι εργάτες απέκτησαν συνδικάτα, έκαναν πεισματικές μαχητικές απεργίες που τις πλήρωσαν ακριβά˙... Το 1918 οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα της ψήφου. Στην πραγματικότητα, απέκτησαν πολύ λίγα εκτός απ’ αυτή την πολυπόθητη ψήφο, την ακριβοπληρωμένη...
 
Το Άλμπατρος είναι ένα πουλί˙ ένα φευγαλέο, ιερό πουλί: το πουλί του πεπρωμένου. Από τη σύγκρουση των τάξεων, από τον παραλογισμό των πολέμων, από τις πικρές διαφωνίες στους κόλπους του εργατικού κινήματος, από τη φθίνουσα πορεία ενός γάμου –που δεν μοιάζει με τους άλλους- μένουν μονάχα μερικά λείψανα αλλά τι εξαίσια λείψανα! Το χρονικό ενός μεγάλου, νεανικού, ανεκπλήρωτου πάθους, η θλιμμένη δόξα των εργατικών αγώνων, η γεύση της φιλίας, της αγάπης και του τζιν, του φτιαγμένου στο κελάρι της ταβέρνας με το όνομα «Το κεφάλι του Τούρκου». Τα λείψανα ενός αιώνα που έφυγε, ενός άλλου που έρχεται γεμάτος υποσχέσεις κι έπειτα έφυγε κι αυτός, έχοντας, όχι μόνον αθετήσει τις υποσχέσεις, αλλά έχοντας διαλύσει την πίστη στο ανθρώπινο είδος…»
 
 
 
 
Ήθελα από καιρό να γράψω γι΄αυτό το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου και ήταν το βίντεο που έστειλε στους @φίλους του ο ηλιογράφος  που μου το θύμισε (ως τίτλο).
(Τα ενήλικα άλμπατρος ταΐζουν τα μικρά τους με ανθρώπινα σκουπίδια, με πλαστικά καπάκια και οτιδήποτε τους μοιάζει ότι είναι τροφή, ενώ δεν είναι. Τα μικρά μεγαλώνοντας πεθαίνουν από ασιτία, από πνιγμό και από τις τοξικές ουσίες που συσσωρεύονται στο στομάχι τους από τα σκουπίδια που έχουν φάει. Η τελευταία φωτογραφία αποτυπώνει αυτή την κατάσταση. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι καθώς το κουφάρι των πτηνών αποσυντίθεται, το μόνο που μένει αναλλοίωτο είναι τα σκουπίδια που έχουν καταναλώσει.)
 Θυμίζοντας το ανθρώπινο είδος...
 links


31 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Άστρια,
πανέμορφο ταξιδι ξανοίγεις γιά άλλη μιά φορά.
Το μόνο που θα συμπλήρωνα στην καταπληκτική σου ανάρτηση, θα ήταν το τραγούδι που έκανε ο Νίκος Ξυδάκης πάνω στο ποίημα που παραθέτεις με την φωνή του Μάλαμα, αν δεν κάνω λάθος.
Ακούγωντας την υπέροχη μουσική του Χατζιδάκι στις Ορνιθες, σε καληνυχτίζω.

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου Βαγγέλη, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το πρώτο σχόλιο. Καλώς σε βλέπω πάλι.
Το τραγούδι το ξέρω, μάλιστα η μετάφραση που επιλέχτηκε από 3-4 που βρήκα ήταν αυτή που χρησιμοποίησε και το τραγούδι. Το σκέφτηκα αλλά δεν ήθελα να μεγαλώσει η ανάρτηση, αλλά και επειδή το ποίημα μπήκε παραθετικά, για να μπορέσει κάποιος να παρακολουθήσει το κείμενο της προηγούμενης παραγράφου.

Πολύ χαίρομαι που κάνεις ραδιόφωνο πάλι, δεν μπόρεσα να σε παρακολουθήσω ακόμα (θα γίνει σίγουρα. Ο Χατζιδάκης πολύ αγαπημένος στις μουσικές του όλες αλλά και στον ξεχωριστό του λόγο.
Γράφω με λίγο πυρετό γιατί τα κατάφερα και κρυολόγησα:)

Καληνύχτα

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Πρώτ' απ' όλα: Περαστικά!
Άστρια μου, ζωγράφισες πάλι!
Τι να πρωτοσχολιάσω σε μια τόσο σφιχτοδεμένη ποικιλία θεμάτων;
Το πουλί που ποιητικές δημιουργίες ενέπνευσε και λαϊκές δοξασίες γέννησε; Τη γοητεία του φλερταρίσματός του; Ή το πώς συμπυκνώνει η ζωή -και ο θάνατός του- τον αλαζονικό τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος αντιμετωπίζει το φυσικό του περιβάλλον;
Μήπως το ίδιο το περιεχόμενο του ομότιτλου βιβλίου της Τριανταφύλλου; Της ελληνίδας συγγραφέως που επιτέλους κατάφερε να γράψει βιβλία πολιτικά ξεπερνώντας τα όρια της εγχώριας ιστορίας; Κάθε βιβλίο της που διάβαζα μου πρόσφερε απόλαυση ψυχής και πνεύματος. Το Άλμπατρος όμως και το Εργοστάσιο των Μολυβιών με κατέκτησαν για το λόγο που προανέφερα.
Έχουμε όλο και εντονότερη ανάγκη από μυαλά σαν της Τριανταφύλλου στην εποχή μας!
Όπως και για αναρτήσεις σαν κι αυτή!
Καλό σου βράδυ και να προσέχεις τις ύπουλες λιακάδες και τα πονηρά πρωτοβρόχια!

Mariela είπε...

Η σημερινή σου ανάρτηση με ενέπνευσε ιδιαίτερα, για διάβασμα, για αναζήτηση, για σκέψεις και προβληματισμούς....
Η τελευταία σου εικόνα πολύ δυνατή, γεννά ερωτήματα για μας τους ίδιους, το ανθρώπινο γένος όπως λες!!

Τριανταφύλλου έχω διαβάσει κυρίως σε άρθρα της και μου αρέσει ιδιαίτερα η πένα και το πνεύμα της!
Ίσως είναι καιρός να δοκιμάσω και ένα βιβλίο....

σε φιλώ και όνειρα γλυκά!!

Mariela είπε...

Μόλις διάβασα στα seconds κάτι για κρυολόγημα... περαστικά σου Αστριάκι!!

ξωτικό είπε...

Πρώτον περαστικά !!
Φαντάσου δηλαδή και να μην ήσουν άρρωστη τι ανάρτηση θα έκανες !!!
Μόλις πριν λίγες μέρες διάβασα την "συγχώρεση"
Με εντυπωσίασε πως χώρεσε ευφυέστατα σ'ένα τόσο δα βιβλιαράκι ένα τόσο τρομερό θέμα.
Ο συνδυασμός που έκανες με...ζάλισε (με την καλή έννοια βεβαίως:))
Είχα δεί απο καιρό το βίντεο χωρίς να δώσω ιδιαίτερο βάρος στο είδος του πουλιού,ήταν τόσο σοκαριστικό έτσι κι αλλοιώς.
Μου έδωσες άλλη μια σπρωξιά να διαβάσω και τα άλλα της βιβλία.
Θα ξαναπεράσω για περισσότερη μελέτη της ανάρτησης .Η γνωστή νύστα ξεύρετε :)))

dodo είπε...

Πολλά τα ερεθίσματα, προκαλούν πλήθος σκέψεων· ευχαριστίες γιά το γοητευτικό, ξεχωριστό τούτο κείμενο.
Εύχομαι γρήγορη ανάρρωση!

H.Constantinos είπε...

Από τις ωραιότερες αστριακές αναρτήσεις ήταν αυτή!

Ξεκινώντας κιόλας από το αρχικό λογοπαίγνιο, που φαντάζεσαι φαντάζομαι πόσο μου αρέσουν τα έξυπνα λογοπαίγνια!

Κατά τα άλλα, είχε απ'όλα! -αυτά τα όλα υπό αστριακό πρίσμα, ως ήτο αναμενόμενον φυσικά!

Την Σώτη Τριανταφύλλου την εκτιμώ απεριόριστα κι ας μην έχω διαβάσει κανένα βιβλίο της. Είναι από τα διάφορα άλλα κείμενά της, που είναι συνήθως απολαυστικά.

H.Constantinos είπε...

Ξέχασα: Περαστικά!!

Thalassenia είπε...

Aς ξεκινήσω την επανέλευση από εσένα με ευχές για περαστικά.
Είναι ξεχωριστός ο τρόπος που πλέκεις τα θέματα στις αναρτήσεις σου, ακόμα και εκείνα που πονούν έχουν λυρισμό και απαλότητα.
Δεν έχω διαβάσει βιβλία της αλλά έχω ακούσει συνεντεύξεις και την θαυμάζω για τον λόγο της.
Το βίντεο βεβαίως ταρακουνάει την περιβαλλοντική μας συνείδηση.

Φιλιά θαλασσένια

Άστρια είπε...

***********
***********
***********

Σας ευχαριστώ για τα περαστικά:) έπιασαν τόπο! (ένα μικρό συναχάκι έμεινε μόνο)

Άστρια είπε...

Υπατία μου, σ’ ευχαριστώ πολύ που τα πρόσεξες όλα και για το σχόλιό σου, που είναι πάντα ξεχωριστό!

Συμφωνώ με όσα λες για την Τριανταφύλλου, αν και έχει παρεξηγηθεί για ορισμένες πολιτικές της αναλύσεις. Θα διάβασες το link που έβαλα με ένα κείμενο του Νίκου Δήμου. Νομίζω τα λέει όλα.
Το "Εργοστάσιο των Μολυβιών" δεν το διάβασα αλλά αφού το ανέφερες θα το πάρω.

Και πάλι σ’ ευχαριστώ!

Άστρια είπε...

Μαριέλα μου, κάπου είχα διαβάσει ότι ο άνθρωπος είναι σαν ένας ιός για την γη: εισχωρεί παντού, πολλαπλασσιάζεται, την μολύνει, την αρρωσταίνει και δεν καταλαβαίνει ότι έτσι πεθαίνει και ο ίδιος μαζί της.
Χαίρομαι και σ’ ευχαριστώ πολύ! Μακάρι να έχουμε πάντα χρόνο (και διάθεση) για ν’ απολαύσουμε ένα βιβλίο.

Σε φιλώ καλό βραδάκι:)

Άστρια είπε...

Ξωτικούλι:) σ’ ευχαριστώ για τα καρδιακά λογάκια σου!

Νομίζω ότι ο Νίκος Δήμου στο link της ανάρτησης περιγράφει σωστά την Τριανταφύλλου.

Καλό βραδάκι:)

Άστρια είπε...

Dodo, δεν είμαι σίγουρη για τα άλλα βιβλία της, όμως το συγκεκριμένο νομίζω ότι θα σου αρέσει!
Εγώ σ’ ευχαριστώ!

Άστρια είπε...

Κωνσταντίνε, Η Τριανταφύλλου είναι πολύγλωσση, έχει ευρύτατο φάσμα γνώσεων, εμπειριών (και όχι μόνο εντός Ελλάδας) και οπωσδήποτε φαντασία και ευφυϊα. Εξ ου και η απόλαυση όπως λες των κειμένων της.
Όπως και ο Νίκος Δήμου (το link της ανάρτησης)

Σ’ ευχαριστώ για όλα!
(Και ιδιαίτερα για το «πρίσμα»:)

Άστρια είπε...

Θαλασσένια μου! Πολύ χαίρομαι που είσαι εδώ:)

Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου, είναι και η δική σου ευαίσθητη ματιά που το βλέπει έτσι.
Το βίντεο, ναι, ήταν συγκλονιστικό!

Κι από μένα φιλιά ..αστρένια:)

Roadartist είπε...

Καλησπέρα Άστρια. Έψαχνα να βρω που γράφεις στην ανάρτηση ότι ήσουν άρρωστη και τελικά μετά από ώρα το είδα στο πρώτο σχόλιο :) Περαστικά σου.

Πολύ όμορφη, βιβλιοφιλική ανάρτηση!
Παλιότερα διάβαζα με μανία βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου, τα τελευταία χρόνια όμως λίγο "απομακρύνθηκα". Πάντως να σου πω ότι αξίζει να διαβάσεις τη "Φτωχή μάργκο" και οπωσδήποτε το "Εργοστάσιο των μολυβιών".
Να έχεις ένα όμορφο, ζεστό, ξεκούραστο σκ, μαζί με πολλές όμορφες αναγνώσεις!

Άιναφετς είπε...

Πρέπει να στο έχω ξαναπεί, Αστεράκι μου, πως έχεις ένα μοναδικό τρόπο να μπλέκεις (με την καλή έννοια) την φύση με την ποίηση και την λογοτεχνία!
Δεν έχω διαβάσει την Σ.Τριανταφύλλου γιατί τα τελευταία χρόνια διαβάζω ή μάλλον διάβαζα (!)στα Γαλλικά ή στα Αγγλικά, γι αυτό και μου άρεσε και η μετάφραση του Μποντλέρ, είναι πολύ δύσκολο να μεταφράζεις ποίηση, όσες φορές το έχω επιχειρήσει το αποτέλεσμα το βρήκα... απλά κακό!
Τώρα που σου γράφω, (ως συνήθως καθυστερημένα),θα είσαι πια εντελώς καλά!
ΑΦιλάκια τρυφερά!

ξι είπε...

Αν σου πω ότι δεν έχω διαβάσει ποτέ Τριανταφύλλου;;!! Αλλά πόσο μ' αρέσει να την ακούω κατά καιρούς σε συνεντεύξεις της. Έχει μια ηρεμία και λίγη σοφία, ναι, η οποία ενδεχομένως κατά το ήμισυ να πηγάζει ακριβώς από αυτή της την ηρεμία, κατά τη γνώμη μου. Κάποιους ανθρώπους προτιμώ να τους ακούω παρά να τους διαβάζω και τανάπαλιν. Άγνωστο γιατί. Έτσι έχει εντυπωθεί στον εγκέφαλο.

Πολλά φιλιά καλημέρας αστριάκι μου!
ξι.

Άστρια είπε...

roadartist μου, πριν από λίγο ήμουνα σε σένα στην επετειακή σου ανάρτηση. Σου εύχομαι κι από εδώ τα καλύτερα ακόμα, να είναι αυτά που θα έρθουν!

Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου,η γνώμη σου εδώ μετράει πολύ! Έχω στο πρόγραμμα να διαβάσω το Εργοστάσιο των μολυβιών.
Καλό βραδάκι:)

Άστρια είπε...

Μαγισσούλα, σ' ευχαριστώ:)

Η μετάφραση ενός ποιήματος, λένε, ότι ή θα στερήσει από την ομορφιά του αν είναι ακριβής, ή μπορεί να χάσει την ουσία του αν είναι ελεύθερη. Όμως εγώ πιστεύω ότι ένα υπέροχο ποίημα, δεν μπορεί παρά να μπορεί να έχει μία υπέροχη μετάφραση. Αλλιώς δεν θ' αγαπούσαμε πολλούς ξένους ποιητές. Ίσως βέβαια στην γλώσσα τους να τους αγαπούσαμε περισσότερο, κι ακόμα πιο πολύ αν είχαμε ζήσει στον τόπο τους. Γιατί και η ποίηση, μία σημαντική έκφραση της γλώσσας, μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα αν κάποιος έχει γνωρίσει την κουλτούρα του λαού της.

Καθυστέρησα να γράψω και τώρα κούρασα γράφοντας πολλά;; :))
Α-φιλιά πολλά!!

Άστρια είπε...

Ξενιαδάκι, κι εμένα μου συμβαίνει αυτό! Οι επιλογές του εγκεφάλου δεν είναι πάντα ελέγξιμες:)

Καλό βραδάκι:)
Α.

Side21 είπε...

Εύχομαι ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ...
με υγεία κι αισιοδοξία !!!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Ειχα καιρο να περασω απο το σπιτικο σου.Καλη εβδομαδα να εχεις και καλο μήνα με υγεια ,λιγάκι καθυστερημενα βεβαια η ευχη :)Δεν την εχω διαβασει αλλα θα ψαξω .

Άστρια είπε...

side 21: καλό μήνα με υγεία και κουράγιο!:)

Άστρια είπε...

Σκρτουτζάκο, σ' ευχαριστώ για το συνεπές πέρασμά σου. Δεν πρέπει εσύ να λες "καθυστερημένα":) Εγώ τί να πω;;

Ανώνυμος είπε...

καταρχήν τα περαστικά μου...
υπέροχη ανάρτηση,υπέροχος ο τρόπος που τα παρουσιάζεις,πραγματικά τροφή για σκέψη..
απολαυστική ανάρτηση...
καλό σου βράδυ γλυκιά μου!σε φιλώ..

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα...

Χαίρομαι που όταν βρω την ευκαιρία να σουλατσάρω από τα "σπίτια"-φάρους εκπλήσσομαι ευχάριστα... όπως τώρα... Η κα Τριανταφύλλου, είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς... και εγώ με την "αγάπη της γεωμετρίας" την γνώρισα... συνιστώ ανεπιφύλακτα τα "τέσσερα κουτιά" και το "εργοστάσιο μολυβιών". Στη Σώτη μου αρέσει αυτό το ανεπιτήδευτο και ενάντια σε κάθε μορφή ψυχαναγκασμού ύφος, το δώσιμο της ψυχής του άλλου που υπερέχει από τη συμβατική και προσήγορη στάση του. Και ναι, είμαστε ερριστικοί, σκληροί, ανυπόμονοι να ακουστούμε, αλλά με την ψυχή συγχωρούμε και κυρίως κατανοούμε... ακριβώς γιατί είμαστε τέτοιοι... ατελείς...
Και η κα Τριανταφύλλου είναι καθόλα ανεπιτήδευτη... ατελής... μα σκληρά εργατική... μέχρις εξάντλησης... και αυτό φαίνεται...

ΥΓ> Επίσης με έμαθε να γνωρίσω κομμάτια που δεν ήξερα ή εκείνα που ήξερα να τα δω με άλλη ματιά...

καλό βράδυ!
φιλιά

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου Νίκηπλε,
Με συγχωρείς κατ' αρχήν για την πολύ καθυστερημένη απάντηση:)
Συμφωνώ σε αυτά που έγραψες. Να προσθέσω ότι ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα σου άρεσε η Σώτη Τριανταφύλλου.
Σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα για την "έκπληξή" σου:)

Μια φθινοπωρινή αλλά ηλιόλουστη καλημέρα, σήμερα
φιλιά

Άστρια είπε...

blah blah μου, συγγνώμη για την τόσο καθυστερημένη απάντηση.

Σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα που έδωσες προσοχή στην ανάρτηση και για τα όμορφα λόγια σου.
Και ναι, έχεις καλοσύνη:)

Σε φιλώ
Μια όμορφη καλημέρα!