Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

μικρές σκέψεις


 Είναι μέρες που η ψυχή επιλέγει να σιωπά.
 
Όταν τα γύρω φαίνονται σκοτεινά και οι ελπίδες για φως ν’ απομακρύνονται. Κλείνεται στον δικό της κόσμο. Όπως ένα στρείδι που κλείνει ερμητικά το όστρακο, όπως το σαλιγκαράκι που κρύβεται στο καβούκι του μέσα στη βροχή. Δεν εγκαταλείπει, δεν χάνεται, όμως νοιώθει ότι δεν έχει κάτι να πει.
 
Κι εκεί, έρχεται ένα σχόλιο, μετά από μεγάλο διάστημα σιωπής, ένα μήνυμα καρδιάς, από το αγαπημένο μας fractal : «...Τις ώρες της κρίσης του εφιάλτη πάντα ανατρέχουμε σε εκείνους που μιλούν στην ψυχή μας. Έτσι, γιατί δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως όλα χάθηκαν.»
 
 
 
Και αρκούν αυτά τα λίγα υπέροχα λόγια για να ταρακουνηθεί και να νοιώσει η ψυχή ότι επέλεξε λάθος στη σιωπή. Γιατί να, έτσι απλά, συνειδητοποιεί ότι παραμερίζοντάς τη και ακουμπώντας σε αγαπημένα πρόσωπα τα κάνει, εκείνα, να νιώθουν ξεχωριστά, μοναδικά. Κι αυτό δεν έχει τίμημα. Και τότε συνειδητοποιεί ακόμα ότι δεν μπορεί, δεν της επιτρέπεται να σιωπά ακόμα. 
Και πώς μπορεί να σιωπά όταν καίγεται ένας τόπος; Και γεμίζει ο αέρας ασφυκτικά από τις καμένες μυρωδιές των πιο πολύτιμων βοτάνων της γης του, σαν θυμιατό θυσίας, ξανά και ξανά… Και η φωτιά και η στάχτη, πολλά χρόνια μετά κρατούν. 
Όμως οι βολβοί από τους λαλάδες, τις μοναδικές άγριες τουλίπες της Χίου, είναι ριζωμένοι εκεί, στο χώμα κάτω από τη στάχτη, κρατώντας κρυμμένη ευλαβικά, την άφθαρτη δύναμη της ζωής. Και πεισματικά θ’ ανθίσουν με όλα τ’ αγριολούλουδα, χαμογελώντας στο χρώμα μιας άνοιξης που σίγουρα θάρθει πάλι...
 
Και είναι βαθύς διπλά ο πόνος για την καθημερινά «καιόμενη γη» της τύχης ενός ευλογημένου ζηλευτού τόπου και της ψυχής τόσων αθώων ανθρώπων του, που άλλοι αποφάσισαν γι’ αυτόν. Κι εκεί σημάδια νωπά, τα χνάρια από τις επιλογές των πολιτικών, τις εχθρικές συμπεριφορές των «συμμάχων» και τις αρπαχτικές προσδοκίες των επενδυτών΄ αλλά εκεί και όσοι πολλοί άλλοι δεν δίσταζαν, δεν διστάζουν ακόμα, βάζοντας το ατομικό συμφέρον ως οδηγό, ή το «ωχ αδελφέ», ν’ ανοίγουν διάπλατα τις κερκόπορτες ξανά και ξανά… 
Όμως, μετά από κάθε χειμώνα μία άνοιξη ακολουθεί. Κι αυτός είναι Νόμος απαράβατος, παντοτινός, που κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει, όση δύναμη κι αν κατέχει στη γη. Θα μιλήσει η ψυχή που είναι κρυμμένη πίσω από τη στάχτη και θ’ ανθίσει το χρώμα πάλι.
 
 


Κι ας δανειστώ εδώ τα ίδια λόγια:
 « Έτσι, γιατί δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως όλα χάθηκαν.»
 

31 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Oύυυυυυυφ επιτέλους !!!!
Θρύψαλλα η σιωπή ...........

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καλώς την!!!

Οι δυο τελευταίες φωτο σου με άγγιξαν τόσο πολύ γιατο λόγο πως από αυτή την πλευρά, της εικόνας δηλαδή,
ταυτίστηκαν οι επιλογές μας.

Προσωπικά "...συλλέγω χρώματα να την ταΐσω..." (δανείστηκα κι' εγώ) την ψυχή που είναι κρυμμένη πίσω από τις στάχτες

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Roadartist είπε...

Ας το πιστέψουμε, αν και..... οι περισσότεροι στη σιωπή κρύβονται πλέον. Καλώς μας ήρθες.

ξωτικό είπε...

Eπανέρχομαι λοιπόν ,όπως καλά φαντάστηκες :))
για να διευκρινίσω :Σκεπτόμουν πολύ έντονα απο καιρό πως η σχέση μας με την σιωπή είχε τόσο βάναυσα διαταραχθεί ,για πολλά χρόνια ,με πολύ άσχημες συνέπειες για την ψυχική και κυρίως πνευματική μας υγεία.
Κι έτσι καταλαβαίνω πως πριν ξαναβρούμε ισορροπία είναι φυσικό το εκκρεμές να περάσει αρκετές φορές κι απ'το άλλο άκρο.......

Καθένας μας την τροχιά του ,άλλος μεγαλύτερη άλλος μικρότερη.

Γι αυτό και δεν είχα ανησυχήσει ιδιαίτερα για 'σένα ;-)

Τα....καβούκια είναι χρήσιμα και απαραίτητα σε όλους τους υγιείς οργανισμούς ,που ξεκουράζονται όσο είναι απαραίτητο και ξαναβγαίνουν για να τραφούν.....
Ήμουν σίγουρη πως το πλαγκτόν της ψυχής ,η ΑΓΑΠΗ ,θα σε έβγαζε σύντομα στη θάλασσα της μπλογκοπαρέας ....μαζί με τα πολύτιμα μαργαριτάρια σου.



H.Constantinos είπε...

Συνεπώς καταλήγομεν εις το συμπέρασμα ότι η σιωπή δεν είναι χρυσός!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Σ' αυτήν την σκοτεινή, σιωπηλή μεριά της ζωής, βρίσκομαι κι εγώ εδώ και καιρό.
Δεν είναι κακό!
Χρειάζεται αυτή η σιωπηλή ενατένιση του μέσα μας κόσμου.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διορθώσουμε τον έξω,
Καλό φθινόπωρο Άστρια.

Άστρια είπε...

Ξωτικούλι σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό το πρώτο σχόλιο, καθαρά ξωτικένιο!:) όπως και για τις μαργαριταρένιες σκέψεις του δεύτερου.
Ιδιαίτερα αυτό το «φυσικό εκκρεμές» έγραψε! Βέβαια είναι γνωστή η κλίση του ξωτικού στη Φυσική, (κι αυτό το λέω σοβαρά).

Και μια που λες για καβούκια, είναι κι αυτά βέβαια θαυμαστά φυσικά σχεδιασμένα με τη χρυσή τομή, το μέτρο της αρμονίας και ίσως κι αυτό να μην είναι τυχαίο.

http://www.youtube.com/watch?v=kkGeOWYOFoA

Σ’ ευχαριστώ!:)

Άστρια είπε...

Γλαρένια, σ’ ευχαριστώ:)
Οι συμπτώσεις βλέπουμε είναι πολλές, το έχω προσέξει και το έχουμε συζητήσει πολλές φορές και με άλλους ιστολόγους. Βέβαια εδώ τα νοήματα ήταν αρκετά διαφορετικά και με γενικότερες προεκτάσεις.

Να σου εκμυστηρευτώ ότι όταν έγραφα τις δύο τελευταίες παραγράφους, είχα στο νού μου και ήθελα να το χαρίσω σε πολλούς από μας που τους ένοιωθα να «σιωπούν» αλλά και να «μιλούν», μεταξύ αυτών ήσουν εσύ, η roadartist, o ηλιογράφος, το ξωτικό, η Θαλασσένια, ο Επίκουρος, η Mareld, ο side21, η Μαριάννα, η Νέλλη …. κ.α.

Πολύ μου άρεσε η ιστοσελίδα σου, οπωσδήποτε θα την ξαναεπισκεφτώ, είμαι σίγουρη ότι θα έχεις μαζέψει εκεί διαμαντάκια!

Σε φιλώ πολύ:)

Άστρια είπε...

roadartist, ναι, ας το πιστέψουμε! Και καλώς σας βρίσκω:)

Φιλάκια πολλά

Άστρια είπε...

Κωνσταντίνε :) εξαιρετικός φιλοσοφικός συνειρμός!!!

Άστρια είπε...

Βαγγέλη, σ’ ευχαριστώ! αληθινά, ήθελα να έχω σχόλιό σου εδώ, και ιδιαίτερα για τις δύο τελευταίες παραγράφους. Σε είχα σκεφτεί όπως ανέφερα πιο πριν και στην απάντηση στην Γλαρένια.

Συμφωνώ με αυτά που λες, το ιδανικό όμως και υγιές είναι να συμμετέχει κανείς και στα δύο κρατώντας τις σωστές αναλογίες στη προσέγγισή τους και στις αποστάσεις .

(Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν νοιώθω ότι ήρθε ακόμα το φθινόπωρο:)

ξωτικό είπε...

Eκπληκτικό δεν είναι ; !!!!!!!!!!!
Αυτή η τελειότης με συγκλονίζει βαθύτατα ......απερίγραπτα ...
μέχρι δακρύων πολλές φορές.....

Σ'ευχαριστώ για την τόση διαίσθηση.......

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Καλωσόρισες, φως νηφάλιο!
Καλωσόρισες, χρώμα της ζωής!
...μονολόγησα στο τέλος με ανακούφιση!

Άστρια είπε...

ξωτικούλι, ήμουν σίγουρη ότι θα σου άρεσε, εγώ σ' ευχαριστώ:)

Άστρια είπε...

Υπατία, σ' ευχαριστώ για τα υπερβολικά γενναιόδωρα λόγια:) καλώς σε βρίσκω πάλι:)
(Με πρόλαβες, σε λίγο θα περνούσα από το σπιτικό σου.)

dodo είπε...

Η σιωπή μπορεί κάποτε να ανοίγει νέα παράθυρα στην δημιουργικότητα.
Καί, ναι, θα έλθει οπωσδήποτε η άνοιξη, όσο βαρύς καί να δείχνει ο χειμώνας.

Άιναφετς είπε...

Είχα διαβάσει από μέρες την ανάρτηση σου και απλά περίμενα να βρεθεί κάποια στιγμή που να σου γράψω δυο λογάκια, έτσι πιο προσωπικά...έτσι με ανοιχτή καρδιά...
Αστεράκι μου, θέλω να ξέρεις πως σε στιγμές που κάτι μέσα μας κλείνει σαν στρείδι, υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που είναι έτοιμοι να ανοίξουν την αγκαλιά τους και να σου στείλουν ένα ΑΦιλάκι!
Δύσκολο καλοκαίρι για όλους μας και εύχομαι να βρούμε τη δύναμη να ανταποκριθούμε σ' ένα χειμώνα σκληρό...

logia είπε...

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καταλάβει την απουσία σου. όχι γιατί εσύ δεν είσαι σημαντική, αλλα γιατί κι εγώ δεν ήμουν εκεί...
Μόλις 1η Σεπτέμβρη πέρασα από την προηγούμενη ανάρτησή σου.
Βλέπω όμως εδώ πέρα, ότι η σιωπή σου ανησύχησε τον κόσμο και ξέρεις κάτι; Χαίρομαι γιαυτό, γιατί δείχνει την αγάπη της μπλογκοπαρέας για το Αστερακι σου
Χαίρομαι που είσαι εδώ κι ας μην πήρα είδηση την απουσία σου!
Να είσαι καλά όπου κι αν βρίσκεσαι

Ανώνυμος είπε...

Είναι και οι παύσεις απαραίτητες σε κάθε συμφωνία, ακόμη και τη μουσική.

Άστρια είπε...

Dodo, έτσι είναι, η Φύση αλλά και η Ιστορία αυτό δείχνει:)

Άστρια είπε...

Μαγισσούλα σ’ ευχαριστώ για την σκέψη σου και το ΑΦακι:)
Ευτυχώς οι αγαπημένοι μας άνθρωποι είναι πάντα δίπλα. Όμως το θέμα όπως θα κατάλαβες δεν ήταν τόσο προσωπικό αλλά γενικότερο και περιγράφεται καλύτερα στο τέλος της ανάρτησης: μία προτροπή για να μιλήσει ο κόσμος και ένας ελπιδοφόρος Νομος της Φύσης ότι μια Άνοιξη πάντα θε νάρθει..

Άστρια είπε...

Νέλλη, κι εγώ επιθύμησα την μπλογκοπαρέα, αν διάβασες και τις απαντήσεις στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης θα το πρόσεξες. Σ’ ευχαριστώ πολύ:)

Άστρια είπε...

ηλιογράφε, κάπου το ξαναέγραψες αυτό, κάπως διαφορετικά:) Ευχαριστώ για την παρουσία!

Margo είπε...

Μην ξαναφύγεις αστεράκι μου μόνο αυτό με ένα λυγμό αφήνω.. χρειαζόμαστε σκέψεις που επουλώνουν, χάδια ψυχής για να ανασαίνουμε βαθιά.
Η Άνοιξη θα ξανάρθει αλλά θέλει κότσια να την αναμένεις.

Λείπω συχνά και να που χάνω πολλά όπως την επιστροφή σου..
Να είσαι καλά καλή μου φίλη..

Σε φιλώ!

Ανώνυμος είπε...

όμορφο...απαραίτητη η σιωπή αλλά μερικές φορές σε τσακίζει...καλό βράδυ..

Άστρια είπε...

Margo μου, θαλασσινό μου αεράκι:) με συγκίνησες πολύ... Όμως να ξέρεις ότι με κάποιους από σας δεν θα μπορούσα ποτέ να φύγω:)

Σε φιλώ πολύ πολύ καλή μου φίλη!

Άστρια είπε...

mplahmplah, σ' ευχαριστώ για τη σκέψη σου και που είσαι εδώ. χαίρομαι που σου άρεσε:)

Μια καλημέρα
(και ο ουρανός είναι τόσο ανοιχτός!!!:)

kiki είπε...

:-)))
<3

Άστρια είπε...

Κική :)))
<10

nikiplos είπε...

και είναι εκεί, στην απόλυτη απόγνωση, που θέλεις να "πιστέψεις ότι τίποτε δεν χάθηκε", που θέλεις να είναι όλα ένα ψέμα, εκεί που μερικές φορές, όχι πάντα, εμφανίζεται μια χαραμάδα φωτός, ένα μικρό λαμπύρισμα που μπορεί να είναι αρκετό να σε ζεστάνει και να σου ξαναδώσει τη δύναμη να σταθείς... έτσι απλά και αναπάντεχα, και ακάλεστα... και σ' αυτό ελπίζουμε...
φιλιά!

Άστρια είπε...

Αγαπητέ μου Νίκηπλε, σ' ευχαριστώ, που είσαι εδώ, θα έλειπε το σχόλιό σου από αυτή την ανάρτηση.
Και ναι, ευτυχώς πάντα υπάρχει ελπίδα να σβήσει ένα κακό όνειρο στο πρώτο αληθινό φως, γιατί αυτό πάντα βρίσκει το δρόμο νάρθει.
φιλιά