Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

ένα βιβλίο χωρίς «μασκαρέματα»







Σερπαντίνες, χρωματιστές γυαλιστερές, αφημένες στην ερημιά. Σε λίγο θα μαζευτούν να πεταχτούν. Ίχνη εφήμερα  από κάποιες στιγμές ξεγνοιασιάς, ξεγελάσματος της πραγματικότητας. Τελείωσαν οι αποκριες και το τεχνητό μασκάρεμα για φέτος. Γιατί το  άλλο, το φυσικό, φοριέται καθημερινά.

Αντιγράφω πιο κάτω μία παράγραφο από το πρόσφατο βιβλίο τoυ   π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου, του αγαπητού blogger  π. Λίβυου  «Ο Κινέζος ο Θεός και η Μοναξιά»:

«Υπάρχει μέσα μας ένα μικρό παιδί. Όσο μεγαλώνουμε, το μασκαρεύουμε. Του αλλάζουμε το πρόσωπο και του δίνουμε μια όψη και μια μορφή που εξυπηρετεί τους ρόλους που  καλούμαστε να υποδυθούμε στο θέατρο του κόσμου. Έρχονται όμως στιγμές που το βουβό παιδί θέλει να μιλήσει. Να διαμαρτυρηθεί για τα δικά του όνειρα. Τότε κλαίει. Και οι μπογιές αρχίζουν να ξεβάφουν και όταν, καλή μου, ξεβάφουν οι μπογιές, ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν.»

Στο βιβλίο, μικρές ιστορίες με μια ευαίσθητη προσέγγιση αγάπης για τον Άνθρωπο, χωρίς διάκριση για τον κατά συνθήκη καλό, και τον άλλο, τον περιθωριοποιημένο από τον «καλό», όμως σε σημεία, ηθικά ανώτερο.  Για τον Άνθρωπο  που παλεύει, αγωνιά και αγωνίζεται από τη θέση που βρέθηκε στη ζωή, καμιά φορά όχι μόνο για να ζήσει καλύτερα, αλλά απλά και μόνο για να επιζήσει˙  όμως  και για κάποιον άλλο που τελικά παραδίνεται στο θάνατο, γιατί ο αγώνας είναι δύσκολος, αφόρητος, άνισος, μέσα στη σκληρή καθημερινότητα.  Η μοναξιά του ανθρώπου στον αγώνα του αυτό  είναι έντονη, όμως, στην ιστορία «Ο Κινέζος ο Θεός και η Μοναξιά» δίνεται μια απάντηση.

Απλό και κυρίως αληθινό ..δηλαδή χωρίς μασκαρέματα.


Ο π. Λίβυος, μας είναι γνωστός από τις αναρτήσεις του, γεμάτες με έγνοια και αγωνία για τον διπλανό άνθρωπο,  τον καλό αλλά και τον περιθωριακό, δηλαδή τον πλησίον, γράφοντας με γενναιότητα τις σκέψεις του χωρίς συμβιβασμούς.

26 σχόλια:

Roadartist είπε...

Όντως μας είναι γνωστός για τις ξεχωριστές αναρτήσεις. Που σε προδιαθέτουν για ένα ξεχωριστό βάθος ψυχής και αυθεντικότητας! Είμαι σίγουρη πως θα αξίζει το βιβλίο, όπως του έγραψα και σε email μου, σε ευχαριστούμε πολύ για την ανάρτηση! Θα προσπαθήσω να το βρω να το διαβάσω :)
Όσο για το συγκεκριμένο απόσπασμα απλά πραγματικά τέλειο.
Τα συγχαρητήρια μου στον π.Λίβυο, να είναι καλά να δημιουργεί και να χαρίζει τις σκέψεις, τα συναισθήματα του!
Καλή σαρακοστή άστρια, φιλιά.

dodo είπε...

Εύχομαι, συχνότερα να λυτρώνουν παρά να λερώνουν- αλλά πόσο εύκολο είναι αυτό το ξέσπασμα γιά τον καθένα μας;

Mariela είπε...

Και οι δικές σου αναρτήσεις, επίσης πολύ ξεχωριστές...
Δύσκολο είναι το ξέσπασμα αν και λυτρωτικό.
Ίσως θα ήταν καλό να φροντίσουμε αυτό το βουβό παιδί μέσα μας όταν και εφόσον συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη του.

Thalassenia είπε...

Πολλές φορές πρέπει να φτάσεις στο απροχώρητο για να μιλήσεις, να αντιδράσεις, να εκτονωθείς δημιουργικά και κάποτε χρειάζεται ισχυρό ερέθισμα για να γίνει η αρχή.

Και μία σκέψη της στιγής.
Κάποτε η ευχή "Καλή Σαρακοστή" είχε αντίκρυσμα, τώρα νομίζω είναι από συνήθεια μιας και το νόημά της έχει αλλοιωθεί για τους περισσότερους από εμάς.

Καλημέρα:)

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Το κλάμα... Το νερό και το άλας της ψυχής... Λυτρώνει και ξεπλένει... Μόνο που είναι επώδυνο για το πρόσωπο όταν χάνει τη μάσκα του. Γιατί πρέπει να (ξανα)μάθει να εκφράζεται χωρίς φτιασίδια. Μια νέα γέννηση. Ίσως πιο οδυνηρή από την άλλη, την πρώτη...
Αστρια μου, άλλη μια σου ανάρτηση βαθύτατα ανθρώπινη!

Θαλασσένια μου, θα συμφωνήσω μαζί σου. Σήμερα δυο φορές ξαφνιάστηκα από το "Χρόνια πολλά" που προηγήθηκε του "Καλή Σαρακοστή". Μέχρι ν' ακούσω τη δεύτερη ευχή, κοιτούσα απορημένη...
Σημεία των καιρών!

Άιναφετς είπε...

Ακόμα και το πέταγμα του χαρταετού, που είναι ένα έθιμο που δίνει χαρά σε μικρούς και μεγάλους, δεν μας έκανε τη χάρη φέτος, λόγο καιρού...όσο για τις απόκριες, μόνο όσοι έχουν γύρω τους μικρά παιδιά ίσως τις ένοιωσαν...
Τώρα που πέφτουν οι μάσκες Αστεράκι μου, μόνο όσοι έχουν γερή καρδιά θα επιβιώσουν...
Οι φωτό σου και το εξαιρετικό κείμενο, συνθέτουν μια μοναδική ατμόσφαιρα που ευαισθητοποιεί!
ΑΦιλάκια και καλή συνέχεια!

Ανώνυμος είπε...

Συνήθως αυτές οι μπογιές έχουνε γίνει ένα με το είναι μας και οποιαδήποτε προσπάθεια να λυτρωθούμε μας φέρνει κοντά στο θάνατο.

Τουλάχιστο να μην πετάμε το μαύρο στους άλλους.

kariatida62 είπε...

Το παιδί αυτό πολλές φορές έχει ξεχαστεί, σε μερικές περιπτώσεις δεν του επιτράπηκε να ζήσει και να νιώσει ως παιδί...
Είναι για μένα το μεγαλύτερο θύμα της κοινωνίας μας.
Καλή σαρακοστή καλή μου φίλη

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΠΟΛΥ ΑΛΗΘΙΝΟ....

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ και να είσαι ΠΑΝΤΑ καλά!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Άστρια είπε...

***********
***********

Καλό μήνα σε όλους!

Άστρια είπε...

roadartist μου, σ’ ευχαριστώ ειλικρινά γι’ αυτό το πρώτο σχόλιό σου.
Νομίζω ότι συμπλήρωσε την ανάρτηση με τον καλύτερο τρόπο.
Και η σεμνότητα του π. Λίβυου, θεωρώ ότι είναι η αιτία της μη παρουσίας του εδώ, όμως σίγουρα θα σε διάβασε και θα χάρηκε.

Και βέβαια συμφωνώ μαζί σου!
Σε φιλώ πολύ κι εγώ

Άστρια είπε...

dodo, ένα ξέσπασμα είναι πάντα δύσκολο, είναι σαν μια έκρηξη, μια ανατροπή στη συνήθεια. Όμως στην περίπτωση λύτρωσης είναι και κάθαρση.

Άστρια είπε...

Μαριέλα μου σ’ ευχαριστώ πολύ:)

Νομίζω ότι πάντα υπάρχει κάποιο βουβό παιδί μέσα μας και πολύ σωστά είναι όσα είπες.

Άστρια είπε...

Θαλασσένια μου, συμφωνώ σ’ αυτό που λες, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς πάντα να εκτονωθείς αυτοελεγχόμενα:)

Και η σκέψη της στιγμής: με την αγάπη όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε

Καλό βραδάκι

υγ. πριν από λίγο ήμουν στο blog σου, δεν έχει μέρος για σχόλια ούτε φαίνονται οι προηγούμενες αναρτήσεις…

Άστρια είπε...

Υπατία μου, πολύ όμορφη αληθινά η σκέψη σου… «Το κλάμα... Το νερό και το άλας της ψυχής... Λυτρώνει και ξεπλένει...»

Και βέβαια η κάθε ανα-γέννηση κρύβει ίσως και οδύνη, όμως χαρίζει πάλι ζωή!

Σ’ ευχαριστώ πολύ!

Άστρια είπε...

Μαγισσούλα, οι μάσκες ακόμα καλά κρατούν:! όμως θα επιβιώσουμε, όχι λόγω γερής αλλά λόγω μεγάλης καρδιάς:)

Σ΄ευχαριστώ για τα λόγια σου και που πρόσεξες και τις φωτογραφίες, όμως πρωταγωνιστής ήταν η παράγραφος του βιβλίου.

Αφιλάκια και από μένα!!

Άστρια είπε...

ηλιογράφε, έχεις πολύ δίκηο… κάποιες μάσκες γίνονται ένα με το δέρμα και το μαύρο που πετιέται έχει γεμίσει το γύρω και τις καρδιές.

Όμως τα χρώματα ευτυχώς υπάρχουν ακόμα. Ας ευχηθούμε τουλάχιστο να μπορούμε να τα βλέπουμε με τα μάτια της αλήθειας .

Άστρια είπε...

Κάρυ μου, το παιδί.. πάντα αυτό το παιδί που υπάρχει μέσα μας.. που όμως πάντα (και ευτυχώς) θα παραμείνει παιδί!

Άστρια είπε...

Γλαρένια μου, έτσι είναι, αληθινό!

Πριν από λίγο διάβασα την ανάρτησή σου και γέλασα πολύ με τα γραφόμενα της κάθε άλλο παραπομπής σου:)

Να είσαι πάντα καλά!
Φιλιά πολλά!

π. ΛίΒυος είπε...

Σαφέστατα και είμαι εδώ.... Απλά δεν εχω λογια να πω γιατι τα λόγια εμαρμαρώσανε στις άκρες των ματιών... Σας ευχαριστώ!!!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια, καλησπέρα...

ενδιαφέρον το βιβλίο φυσικά... πόσες φορές δεν μασκαρεύουμε τον εαυτό μας... με πηχτή στρώση πούδρας... θυμάμαι έντονα τον τρομερό συμβολισμό στον "Θάνατο στη Βενετία" του Λουκίνο Βισκόντι, που ο πρωταγωνιστής Ντερκ Μπόγκαρτ, "ξεμασκαρεύεται" γελοιωποιώντας τον εαυτό του με την άρνηση των παθών του προς τη δύση της ζωής του. Είναι βέβαια και αυτή η υποβλητική μουσική του Μάλερ... Ας είναι... Αυτά τα ξεμασκαρέματα είναι μερικές φορές μικρές αποκαλύψεις που μας ξενίζουν καθώς δεν πιστεύαμε πως είμαστε εμείς εκείνοι που είναι τόσο ευαίσθητοι, που πονούμε τόσο καθώς δεν πήραμε ένα ανόητο-ανάλαφρο βλέμμα αναγνώρισης εκείνο που θέλαμε τέλος πάντων... Κι οι μπογιές μας λερώνουν και μας λυτρώνουν ταυτόχρονα... ίσως δεν το συνειδητοποιούμε αμέσως... στην αρχή αισθανόμαστε δυσφορία, μετά απόγνωση, μα στο τέλος, εκεί μένουν μετέωρα όλα όσα αφήσαμε έρμαια και δεν μπορούμε να τα κρύψουμε ούτε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας... βλέπεις ο μασκαράς, ο ίδιος, γνωρίζει ότι φοράει μάσκα...
φιλιά,

Margo είπε...

Δεν τον γνώριζα, ευχαριστώ Αστριά μου που μου τον έκανες γνωστό. Με άγγιξαν ιδιαίτερα όσα διάβασα.

Να σαι καλά Αστεράκι μου να είσαι πάντα καλά!

Σε φιλώ με αγάπη..

Άστρια είπε...

Αγαπητέ π. Λίβυε, σ’ ευχαριστώ που είσαι εδώ και για όλα όσα προσφέρεις με τον δικό σου τρόπο.

Και όπως πάντα, θα ευχηθώ να είσαι καλά και καλή δύναμη!

Και καλή επιτυχία στο βιβλίο!

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε,

Είναι αλήθεια πως οι μάσκες έχουν διάφορες μορφές και οι λόγοι που φοριούνται είναι διαφορετικοί. Ίσως μια μάσκα που δεν θα έβλαπτε κανένα αλλά θα ήταν «βαριά» γι’ αυτόν που την φορούσε, θα ήταν αυτή που φοράει κάποιος όταν θέλει να ξεγελάσει (και τον εαυτό του πρώτα), δείχνοντας, ή προσπαθώντας να δείξει (και τάχα να αποδείξει) ότι είναι κάποιος άλλος πιο δυνατός, όταν δηλαδή θέλει να κρύψει μια αδυναμία του, κάτι που τον πονάει ή τον ενοχλεί , ή επίσης δεν θέλει να στεναχωρέσει κάποιον άλλο.

Σ’ ευχαριστώ πολύ
Φιλιά

Άστρια είπε...

Margo μου, λες και σε περίμενε αυτή η ανάρτηση!

Όπως έγραψα και στην ανάρτηση «Ο π. Λίβυος, μας είναι γνωστός από τις αναρτήσεις του, γεμάτες με έγνοια και αγωνία για τον διπλανό άνθρωπο, τον καλό αλλά και τον περιθωριακό, δηλαδή τον πλησίον, γράφοντας με γενναιότητα τις σκέψεις του χωρίς συμβιβασμούς».

Να είσαι πάντα έτσι, θαλασσινό αεράκι,
εγώ σ’ ευχαριστώ!
Σε φιλώ πολύ

Thalassenia είπε...

Κάτι συνέβαινε τις τελευταίες μέρες, το ξωτικό είδε κι έπαθε να ανοίξει και να δει την σελίδα.
Νομίζω τώρα είναι εντάξει:)