Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Ο «Βυσσινόκηπος»



«Δε σας φαίνεται ότι πίσω απ' το κάθε βύσσινο, πίσω απ' το κάθε φυλλαράκι, πίσω απ' το κάθε κλαδί σας κοιτάει έν' ανθρώπινο πλάσμα, ότι μπορεί τάχα ν' άκουσες τη φωνή τους; Κι όταν τη νύχτα περνάς από κει, η παλιά φλούδα των δέντρων αντιφεγγίζει θαμπά και θαρρείς πως οι βυσσινιές βλέπουν στον ύπνο τους κι ονειρεύονται εκείνα που έγιναν πριν από χρόνια και αυτές οι οπτασίες τις τυραννούνε. Η σκλαβιά των ζωντανών ψυχών.»

Ο Βυσσινόκηπος γράφτηκε το 1903 από τον Αντον Τσεχωφ και πέθανε το 1904, την χρονιά που ανέβηκε το έργο του. Το «ήθελε» να είναι κωμωδία, αλλά σκηνοθετήθηκε σαν δράμα στο θέατρο Τέχνης της Μόσχας, προκαλώντας την απογοήτευση του συγγραφέα.

Ένα σπίτι στη ρωσική εξοχή με ένα μοναδικής ομορφιάς βυσσινόκηπο. Οι ιδιοκτήτες του, δύο αδέλφια, έρχονται από το Παρίσι  όπου έζησαν πολλά χρόνια, χωρίς να έχουν πια τα χρήματα για  να το σώσουν από την πώληση. Τα πρόσωπα και οι διάλογοι, αναβιώνουν αναμνήσεις  από τη ζωή στο σπίτι και καθρεφτίζουν τις ανατροπές στη κοινωνική ζωή της Ρωσίας εκείνης της εποχής.  Μα περισσότερο από όλα, συνεχώς είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα αυτή η δυσκολία που έχουν πολλές φορές οι άνθρωποι να αλλάξουν τις συνήθειές τους, να συνειδητοποιήσουν, να αποδεχτούν, τις αλλαγές στο κοινωνικό περιβάλλον. Και όταν ο βυσσινόκηπος αγοράζεται σε πλειστηριασμό, από τον γιό πρώην δουλευτή τους, παίρνουν το τραίνο και φεύγουν, σχεδόν ανακουφισμένοι, εγκαταλείποντας πίσω τα δένδρα στο σκληρό κόψιμο των  τσεκουριών, ώστε το οικόπεδο να γίνει μία αποδοτική επένδυση.

  
«Η ανθρωπότητα προχωράει μπροστά, τελειοποιώντας τις δυνάμεις της. ‘Όλα όσα της είναι σήμερα απρόσιτα και ακατανόητα κάποια μέρα θα τα πλησιάσει, θα τα φθάσει, θα τα καταλάβει. Μόνο που πρέπει κανείς να δουλέψει, να βοηθήσει μ' όλες του τις δυνάμεις εκείνους π' αναζητούν την αλήθεια. … Οι περισσότεροι διανοούμενοι που ξέρω δεν αναζητούν τίποτα, δεν κάνουν τίποτα κ' είναι ανίκανοι να κοπιάσουν, να δημιουργήσουν. … Κι όμως, είν' όλοι τους σοβαροί, έχουν πρόσωπα αυστηρά, μιλάνε μόνο για σημαντικά πράγματα, φιλοσοφούν. … Εγώ τις φοβάμαι και τις σιχαίνομαι τις σοβαρές φυσιογνωμίες, φοβάμαι τις σοβαρές συζητήσεις.  Καλύτερα να σωπαίνει κανείς!» 
  


Μέσα στην ιστορία κινούνται πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες και μικρότερες ιστορίες καθημερινές, που όπως συμβαίνει στη ζωή, είναι οι πιο σημαντικές για την εξέλιξη κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, κι ας μην ενδιαφέρουν τους πολλούς. Μιλούν για την αφοσίωση, για τη ματαιοδοξία, τον αγώνα για αναρρίχηση και τον έρωτα, τον ανεκπλήρωτο και τον με ανταπόκριση.
Ξεχωρίζει η ιστορία της ιδιοκτήτριας Λιουμπόβ Αντρέγεβνα, της Λούμπια, που είχε χάσει το παιδί της μικρό, από πνιγμό στο ποτάμι (αιτία να φύγει από εκεί) και που ακούγεται με αφορμή ένα γράμμα που παίρνει από τον άνθρωπο που αγαπά. Του είχε συμπαρασταθεί στην αρρώστεια  όμως την είχε εγκαταλείψει για μία άλλη˙ είναι τώρα άρρωστος και της ζητά να γυρίσει, κι εκείνη θα πάει, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. («Ανθρώπινη δουλεία» όπως θα έλεγε ο Σώμερσετ Μωμ)


Το τέλος; Ίσως  η πιο τραγική «χαρούμενη» αποδοχή της πραγματικότητας:
«Στ' αλήθεια, τώρα όλα μου φαίνονται ωραία. Πριν πουληθεί ο βυσσινόκηπος, όλοι μας ανησυχούσαμε, υποφέραμε... μα όταν δόθηκε η τελειωτική λύση, η αναπότρεπτη λύση, όλοι γαληνέψαμε, γίναμε χαρούμενοι μάλιστα»



Είχα δει το έργο σε παράσταση που έδωσε στην Αθήνα το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας τον Οκτώβριο του 2010 γιορτάζοντας τα 150 χρόνια από τη γέννηση του συγγραφέα. Είχε ελληνικούς υπέρτιτλους, γεγονός που αποσπώντας την προσοχή για να παρακολουθήσει κανείς τους διαλόγους, ίσως να ήταν η αιτία να χάσει την όλη εικόνα, αυτή που στο θέατρο προσδιορίζουν καθοριστικά οι μικρές λεπτομέρειες στην κίνηση, οι φευγαλέες εκφράσεις στα πρόσωπα των ηθοποιών και στη χροιά της φωνής και που κάνουν τη διαφορά.
Βέβαια ήταν πολύ όμορφο να ακούγεται η γλώσσα στην οποία γράφτηκε το έργο και οι ηθοποιοί να έχουν πίσω τους ολόκληρη την παράδοση του θεάτρου τους, να υπάρχει η μοναδική αίσθηση μιας αυθεντικής έκδοσης ενός άπειροπαιγμένου έργου, αλλά έμεινε στη μνήμη σαν μία αργή παράσταση που δεν μίλησε τότε στην καρδιά, τόσο μακρινή εξάλλου ακουγόταν η ιστορία της. Όμως είναι κάποιες μέρες που τη θυμήθηκα, και κάθισα σήμερα να γράψω, γιατί η ατμόσφαιρά της θυμίζει σε κάποια σημεία το τώρα, όπως και ο ίδιος ο βυσσινόκηπος με ό,τι αυτός μπορεί να συμβολίζει.
Γιατί όπως είπε ένας άλλος αγαπημένος ποιητής και φιλόσοφος, ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, "Οι ρίζες είναι κλαδιά κάτω στη γη, τα κλαδιά είναι ρίζες στον αέρα» και όπως όλες οι μεγάλες κουβέντες, αυτό διαβάζεται με πολλούς τρόπους.


Η τελευταία φωτογραφία και επεξεργασία της by Astria

38 σχόλια:

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

περασα να αφησω μια καλησπερα και να ευχηθω καλη εβδομαδα απο αυριο.Το ειχα δει το εργο στο θεατρο Τζενη-Καρεζη πριν αρκετα χρονια οταν ειμουν μικρος και το θυμαμαι ακομα.Τελειο!!!

α Κενταύρου είπε...

Μεταβάλλω το "Βυσσινόκηπο" με το "ο κάμπος με τις Βυσσινιές" της δικής μου εμπειρίας και τις κοινωνικές εξελίξεις που τις περιγράφω σε μια από τις τελευταίες αναρτήσεις.
Ο κάμπος και συγκεκριμένα το χωράφι που έχω στη κατοχή μου ήταν γεμάτο βυσσινιές, σήμερα είναι ένα χωράφι ακαλλιέργητο η αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών και το γέρασμα των δέντρων επέβαλε το σκληρό κόψιμο.Με το κόψιμο των δέντρων έφυγαν και η άνθρωποι ξενιτεύτηκαν στην Αθήνα ,στην Αμερική.
Το τέλος; Ίσως η πιο τραγική «χαρούμενη» αποδοχή της πραγματικότητας.

Thalassenia είπε...

"...όπως όλες οι μεγάλες κουβέντες, αυτό διαβάζεται με πολλούς τρόπους"

Έτσι μπορεί να ειδωθεί το γεγονός του χαμένου Βυσσινόκηπου, σαν απαλλαγή βάρους ή σαν βάρος απώλειας.
Κάπου έχουμε όλοι τον δικό μας Βυσσινόκηπο....ας τον διαχειριστούμε με στοχασμό.

Καλή εβδομάδα
Φιλιά θαλασσένια.

dodo είπε...

Γεννά πολλές σκέψεις το κείμενό σου...

kariatida62 είπε...

Τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ δεν τον έχω διαβάσει, ούτε δυστυχώς τοχω δει σε θεατρική παράσταση...
Εχω διαβάσει όμως τον Βραχόκηπο του δικού μας Καζαντζάκη...εκεί να δεις τι σκέψεις γεννιούνται στον αναγνώστη!
Εχω μια αδυναμία στους έλληνες συγγραφείς...ίσως γιατί οι ρίζες τους είναι ίδιες με τις δικές μου!
Καλή σου μέρα αγαπητή μου Αστρια!

H.Constantinos είπε...

Εχει ενδιαφέρον το πως η αστριακή συνειρμική διαδικασία οδηγήθηκε ένα χρόνο και κάτι πίσω...
Αν είχα δει και το έργο θα είχα και κάποια άποψη, αλλά δεν... -είναι που δεν πάω θέατρο γενικώς.

Άστρια είπε...

Σκρουτζάκο, καλησπέρα. Είναι ένα (κλασσικό) έργο που έχει παιχτεί άπειρες φορές. Βέβαια σε κάθε ηλικία είναι διαφορετικά τα μηνύματα που εισπράττει ένας θεατής. Καλή εβδομάδα!

Άστρια είπε...

αστέρι α του Κενταύρου, δεν διάβασα τη συγκεκριμένη ανάρτηση, θα την αναζητήσω.
Πράγματι οι ιστορίες της γης και των ανθρώπων της είναι άρρητα συνδεδεμένες. Φαντάζομαι όμως την ομορφιά αυτού του χωραφιού όταν θα ανθίζανε τα δέντρα...
Σ' ευχαριστώ για την αναφορά της ιστορίας αυτής.

Άστρια είπε...

Θαλασσένια, πολύ μου άρεσε το λογοπαίγνιο απαλλαγή-βάρος-απώλεια-

Και σίγουρα έχουμε όλοι κάποιον βυσσινόκηπο..

ανταποδίδω φιλιά ..αστρένια:))
καλή εβδομάδα

Άστρια είπε...

dodo, σ' ευχαριστώ! είναι κολακευτικό ένα κείμενο να γεννά σκέψεις:)
Ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για την έκτασή του, ήταν που αν δεν έγραφα όσα έγραψα, το σκέφτηκα, δεν ήθελα να κουράσω, όμως ένοιωθα ότι δεν θα μπορούσα αλλιώς να δώσω το νόημα που ήθελα, όπως αυτό τριγυρνούσε στη σκέψη.

Άστρια είπε...

Κάρυ, δεν θα μπορούσα να πω ότι είμαι ιδιαίτερα θεατρόφιλη, όμως για τα θεατρικά δεδομένα, νομίζω ότι η συγκεκριμένη παράσταση είχε κάτι ξεχωριστό για τους λόγους που αναφέρονται στην ανάρτηση.
Όμως ο λόγος της ανάρτησης δεν ήταν η ίδια η παράσταση(αν ήταν μόνο αυτό θα είχε γίνει προ πολλού) αλλά μέσα από αυτή, η θέση των ανθρώπων μέσα στις κοινωνικές ανατροπές και κάποια μηνύματά του σε συνάρτηση με το σήμερα.

Καλό βράδυ πια:)

Άστρια είπε...

Κωνσταντίνε, σ' ευχαριστώ πολύ για την παρακολούθηση της "συνειρμικής διαδικασίας":) - είναι σημαντικό να προσέχουν κάτι που θες να πεις -Και ζητώ συγγνώμη για την έκτασή της:)

ξι είπε...

Χμμ Τσέχωφ δεν έχω διαβάσει... Ντοστογιέφσκι και Τολστόι, με τον Τολστόι να υπερέχει παρασάγγας (όχι ότι υποτιμώ τον πρώτο, εννοείται!).

Πολύ όμορφη ανάρτηση αστριάκι.

Φιλιά, καλό βράδυ!
ξι.

kiki είπε...

Δεν το έχω δει ούτε το έχω διαβάσει. Η περιγραφή σου όμως μου κέντρισε το ενδιαφέρον! Τι όμορφη εικόνα που έχουν οι βυσσινόκηποι όταν είναι ανθισμένοι!

Άιναφετς είπε...

Ναι, έχω διαβάσει και έχω δει πολύ παλιά τη θεατρική παράσταση.
Προτιμώ όμως ν' αφήσω τις ροζ νυφάδες να πέσουν αθόρυβα...
Σίγουρα είναι καλύτερα να σωπαίνει κανείς και ν' αφήνει τους Αναζητητές της Αλήθειας να δουλέψουν αθόρυβα.

Είναι από αυτές τις αναρτήσεις που γαληνεύουν...αθόρυβα!
Ευχαριστώ!

ξωτικό είπε...

Aααα τώρα κατάλαβα το σχόλιο περί βυσσινοχώραφου στον αστερισμούλι.
Δεν μπορώ να δω το βιντεάκι όμως, οπότε θα επανέλθω (αφού ανασύρω στη μνήμη και την παράσταση στο αμφιθέατρο πριν λίγα χρόνια )

πιρίμινι μι :))

Άστρια είπε...

ξενιαδάκι, σ' ευχαριστώ πολύ

σε φιλώ, καλό (με καθυστέρηση μιας μέρας:) βράδυ!
Α.

Άστρια είπε...

Κική, σ' ευχαριστώ που το διάβασες, πανέμορφα γενικά είναι αυτά τα πυκνά ανθισμένα δένδρα ..αμυγδαλιές, ροδακινιές, κερασιές...

Άστρια είπε...

Μαγισσούλα, πολύ σοφό αυτό: "είναι καλύτερα να σωπαίνει κανείς και ν' αφήνει τους Αναζητητές της Αλήθειας να δουλέψουν αθόρυβα" και εντελώς έτσι, όπως το έγραψες, με το Α κεφαλαίο!
Εγώ σ' ευχαριστώ!

Άστρια είπε...

ξωτικούλι,..πιριμίν' σ'

(καλά το είπα;;;)

ξωτικό είπε...

To είδα (αλλά όλο μου κόβεται) τόσο ρομαντικό ....πολύ του γούστου μου :))

Τελικά το πιο έντονο συναίσθημα που ανασύρω απο εκείνη την παράσταση (προσθέτοντας πια και την μελαγχολία του τέλους του αμφιθεάτρου...) συνοψίζεται στο πρώτο απόσπασμα ,
αν και σχεδόν ομοίως (!!)
" έμεινε στη μνήμη σαν μία αργή παράσταση που δεν μίλησε τότε στην καρδιά "
τολμώ να ομολογήσω μάλιστα πως είχα πολύ μελαγχολήσει γιατί μου είχε φανεί τόσο ξεπερασμένο ....ήταν και το όλο κλίμα στο θέατρο βαρύ......


Κάθε εξέλιξη εμπεριέχει και "λίγο" θάνατο κι όπως με τους αγαπημένους υπερήλικες όσο κι αν είναι φυσικό δεν παύει να πονάει.....

Ο συνειρμός σου πολύ εύστοχα τονίστηκε απ'τον Κωνσταντίνο....

Και πολλά άλλα σκέφτομαι αλλά ας σταματήσω εδώ .

Χαίρομαι που μου το θύμησες !!

Roadartist είπε...

Πολύ ωραία ανάρτηση. Προσεγμένη, με μηνύματα. Ήθελα το χρόνο μου για να την διαβάσω με άνεση. Την απόλαυσα.
Ο Τσέχωφ είναι ένας από τους μεγαλύτερους δραματουργούς, μέσα από τα έργα του αγγίζονται μοναδικά οι ανθρώπινοι χαρακτήρες, πάντα θα είναι επίκαιρος... Μέσα στον κατακλυσμό, η ποιότητα αυτής της ανάρτησης και η διακριτικότητα της, ήταν βάλσαμο.

Άστρια είπε...

ξωτικούλι, σ' ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σου, όπως πάντα! και αληθινά το εκτιμώ πολύ.(πόσο μάλλον κι εδώ που ήταν ένα μεγάλο κείμενο:)!

Και ό,τι σκέφτεσαι είναι ευπρόσδεκτο ν' ακούγεται:)

καλό βραδάκι!

Άστρια είπε...

roadartist, πολύ σ' ευχαριστώ, η γνώμη σου μετράει ιδιαίτερα εδώ:) Να σου εκμυστηρευτώ ότι όταν έγραφα την ανάρτηση σκέφτηκα κάποια στιγμή: άραγε, θ' αρέσει στη roadartist;
Κοίτα μία σύμπτωση που τη σκέφτηκα μόλις αυτή τη στιγμή: είχα λείψει για λίγο, και όταν ήρθα εσύ είχες αναρτήσει κάτι αστρικό κι εγώ είχα αναρτήσει θέατρο:)

σε φιλω
καληνύχτα

ξωτικό είπε...

Xαααα τώρα το είδα .διάλεξες την δύσκολη εκδοχή ,για αυτό μ'αρέσεις!!!!!!!

(εγώ θα έλεγα σι πιριμιν )
χαχαχα καλό νάνι !!

(το χρειαζόμουν πολύ αυτό το γέλιο σήμερα)

Ανώνυμος είπε...

Στην ψυχή κάθε ανθρώπου υπάρχει ένας βυσσινόκηπος.

Margo είπε...

Δεν το έχω διαβάσει επίσης, ούτε το έχω δει στο Θέατρο. Η περιγραφή σου όμως, οι σκέψεις που δημιουργήθηκαν, το στιγμιότυπο με τη βυσσινιά να "χιονίζει" τα φυλλαράκια της, δημιούργησαν μία πολύ γοητευτική ατμόσφαιρα.

Όπως πάντα μας κερνάς γαλήνη καλή μου Άστρια..

Όμορφο βραδάκι να έχεις :-)

Άστρια είπε...

"σι πιριμιν" ωραίο:) θα μπορούσε να προέρχεται ακόμα και από μία μυστική διάλεκτο ξωτικών!!!
(και μάλιστα ορεσίβιων)

Καλό βράδυ:)

Άστρια είπε...

ηλιογράφε έχεις δίκηο εντελώς. Είναι κι αυτό μέσα στο «ό,τι μπορεί αυτός να συμβολίζει» της ανάρτησης.
Και είναι μοναδικός και πολύτιμος.

Καλό βράδυ:)

Άστρια είπε...

Margo μου, σ' ευχαριστώ για την προσοχή σου και τα όμορφα λόγια και την γλυκύτητα που άφησες εδώ(όπως πάντα:)

Όμορφο βραδάκι και για σένα:)

Mariela είπε...

Η περιγραφή σου είναι μοναδική...
Μου αρέσει ιδιαίτερα το κομμάτι που επέλεξες να ξεκινήσεις την ανάρτηση σου.
Για μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου (πάνε χρόνια όμως από τότε) διάβαζα με μανία θεατρικά έργα.
Και φυσικά έχω διαβάσει και αυτό!
Θυμάμαι 'ότι με είχε συγκινήσει βαθιά.
Δεν το έχω δει στο θέατρο, υποθέτω ότι όπως λες θα ήταν ενδιαφέρον να το ακούει κανείς στη γλώσσα που έχει γραφτεί.
ΟΙ αναρτήσεις σου είναι πάντα μοναδικές!
σε φιλώ πολύ και σου εύχομαι ένα μοναδικά "αστριακό" Σαββατοκύριακο!

Άστρια είπε...

Μαριέλα μου, σ'ευχαριστώ πολύ:)
Κατά περιόδους κι εγώ είχα κάποιες προτιμήσεις στα διαβάσματά μου. Ιστορία, τέχνη, φιλοσοφία κλπ.κλπ. Δεν είχα όμως για θέατρο, εκτός από κάποιες κριτικές, προτιμούσα να δω παρά να διαβάσω.

Σκέφτηκα τώρα που γράφω αν έχεις ασχοληθεί και με σκηνικά θεάτρου. Νομίζω ότι το ταλέντο και η γενικότερη κουλτούρα σου θα απέδιδε εξαιρετικά αποτελέσματα κι εκεί.

Σ' ευχαριστώ πάλι,
σε φιλώ, καλή εβδομάδα!

Mariela είπε...

Ασχολήθηκα πριν από πολλά χρόνια με κατασκευή μάσκας. Συνεργάστηκα με έναν μικρό θίασο όταν γύρισα από το Παρίσι!
Υπέροχη εμπειρία! Δυστυχώς για διάφορους λόγους αυτό δεν είχε επαγγελματική συνέχεια.
Αργότερα ασχολήθηκα με το κουκλοθέατρο, από την κατασκευή μέχρι τη συγγραφή σεναρίου, σκηνοθεσίας και βέβαια δραματοποίηση της κούκλας!!
Κατά καιρούς κάνω διάφορα, είμαι ανήσυχη πολύ και θέλω συνεχώς καινούργια πράγματα στη ζωή μου...
σε φιλώ πολύ

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια, καλησπέρα...
Την αρχή είχαν κάνει τα μηχανικά πιάνα του Μιχάλκοφ, βασισμένα στον Πλατόνοφ, που πραγματεύεται μιαν υπόθεση που ομοιάζει με το βυσσινόκηπο... Από την ελάχιστη μικρή επαφή μου τόσο με τον Τσέχωφ, όσο και με άλλους ανατολικούς συγγραφείς (Δοστογιέφσκυ, Τολστόϊ, αλλά και νεώτερους όπως πχ ο Κούρκοφ) έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι μας ταιριάζουν σε πολλά πράγματα εμάς τους Έλληνες... Υπάρχει ένας λυρισμός της φθοράς που υμνείται σε κάποια έργα, της αναπόδραστης φθοράς που γίνεται δεκτή με τον γνωστό ράθυμο (ή στωϊκό αν προτιμάει κανείς) τρόπο της καθ'ημάς ανατολής...
Το σκηνικό είναι συχνά οικείο... Οι δικοί μας άνθρωποι, η οικογένεια, ο τόπος... έτσι που ταξιδεύουμε με το νου... που μπορεί να συναντήσουμε το απόγευμα τον ίδιο μεσημεριανό συνομηλιτή μας και να του διηγηθούμε μια νέα ιστορία, ένα καινούριο παραμύθι της καρδιάς... όλα τα ανωτέρω τα έγγραψα όπως τα αισθάνομαι και όχι με καθηγητικό ύφος (πως θα μπορούσα εγώ άλλωστε)... φιλιά!

Poet είπε...

Πολύ ωραία ανάρτηση.

Και όμως κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί τους βυσσινόκηπους μέχρις εσχάτων. «Πραγματικότητα, αποδοχή, προσαρμογή», εμένα μου ακούγονται σαν εξευτελιστική ήττα.

Άστρια είπε...

Μαριέλα, με όλη τη φαντασία και τη δημιουργικότητά που σε διακρίνει, δεν θα μπορούσε να μην είχες ασχοληθεί και με σκηνικά και είμαι σίγουρη για τον ενθουσιασμό σου με την εμπειρία συτή όσο και με το φανταστικό κουκλοθέατρο. Το «δυστυχώς» δεν χωράει για τη Μαριέλα, και έχω μία μικρή διαίσθηση ότι θα ξανασχοληθείς.
Όσο για την κατά καιρούς ανησυχία σου και επιθυμία για συνεχώς καινούργια πράγματα, είναι περιττό να προσπαθήσεις να μας πείσεις για κάτι που ήδη έχουμε Διαπιστώσει με σιγουριά! (και το έχουμε διατυπώσει επανειλημμένα επίσης:)

σε φιλώ
καλό βράδυ:)

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε,

Έχοντας οπωσδήποτε μικρότερη σχετική επαφή από τη δική σου, μου άρεσε πολύ ο συνειρμός και η κατάληξή του. Ακολουθώντας τα βήματά του συνειρμού, θα πω ότι την ταινία του Μιχάκλοφ δεν την είδα και σίγουρα, αυτός ο «λυρισμός της φθοράς» βρίσκεται και σε πολλές στάσεις της ζωής μας.
( Όμως αν πρόσεξες, αυτό που περισσότερο με προκάλεσε να γράψω για ένα θεατρικό έργο που δεν με γοήτευσε, ήταν η ομοιότητα με τα γεγονότα που ζούμε σήμερα, όταν άνθρωποι καλούνται να ζήσουν διαφορετικά από ότι έχουν συνηθίσει χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά επίσης ότι χάνουν κάτι πολύτιμο μοναδικό και το αποδέχονται ως μονοσήμαντη κατάληξη.)

Όσο για την «ανατολή», την εγγύς ανατολή για την ακρίβεια, πράγματι συνυπάρχει πάντα μέσα μας με όλα τα υπέροχα αλλά και τα αρνητικά της. Και ένα από τα εκστατικά όμορφά της, είναι βεβαίως και τα «παραμύθια της καρδιάς», όχι μόνο διηγώντας τα σ’ ένα «μεσημεριανό συνομιλητή», αλλά δίνοντας τροφή και αποκούμπι στα καθημερινά μας και ζωή στα όνειρά μας.

Σ’ ευχαριστώ!
Φιλιά!

Άστρια είπε...

Ποιητή μας, σ’ ευχαριστώ πολύ:)

Και βέβαια, ένας ποιητής ίσως περισσότερο από τον καθένα, θα μπορούσε να υπερασπιστεί ένα βυσσινόκηπο όπως του αρμόζει, ώστε να μπορέσει ν' ανθίσει και να μη χαθεί ούτε ένα μικρό του λουλούδι. Και σ’ αυτή τη μάχη, οποιαδήποτε «Πραγματικότητα, αποδοχή, προσαρμογή» δεν έχει καμία τύχη να επιζήσει!

Καλό βράδυ