Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

invincible



19 σχόλια:

Roadartist είπε...

Γιατί η ψυχή είναι το θέμα!! Πολύ όμορφο. Σε ευχαριστώ πολύ και από εδώ για το προηγούμενο ποστ!
Καλό σκ, φιλάκια πολλά :) :)

Άστρια είπε...

roadartist μου, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το πρώτο σχόλιο. Ένα μικρό διάλειμμα χωρίς λόγια ήταν η σημερινή ανάρτηση. Οι εικόνες και τα λογια του βίντεο λένε βέβαια κάποια.
Εγώ σ' ευχαριστώ για όλα και που είσαι πάντα εκεί.
φιλάκια πολλά και :)) :)) :))
:)

kariatida62 είπε...

H δύναμη των πολλών είναι η ανώτερη!
Αρκεί να συνοδειτοποιήσουν οι πολλοί ότι είναι "οι δυνατοί"!
Καλό βράδυ Αστρια

Άστρια είπε...

Καλημέρα Κάρυ, το βιντεάκι διαβάζεται με πολλούς τρόπους:)

dodo είπε...

Ήθελα κάτι τέτοιο σήμερα· ευχαριστώ!

Mariela είπε...

Υπέροχο... με ταξίδεψε!!
και το έχω τόσο ανάγκη, το κάθε είδους ταξίδι!!!!!

Άστρια είπε...

dodo, σ' ευχαριστώ:)
καλημέρα!

Άστρια είπε...

Μαριέλα μου, κι εγώ, κι εγώ!
σ' ευχαριστώ:)
μια καλημέρα Κυριακής:)

Άιναφετς είπε...

During this struggle
They will pull us down
But plesse please
Let'us use this chance...

And say together weve 'invicible"...

Ένα τόσο γνωστό τραγούδι, (που προσωπικά δεν είχα προσέξει τα λόγια), μας τα λέει όλα:
Μαζί είμαστε ΑΉΤΤΗΤΟΙ!

ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια!

Άστρια είπε...

Άιναφετς, κι εμένα στην αρχή μου άρεσε η εξαιρετική ιδέα-εικόνα του βίντεο σαν ένα παιχνίδι-ταξίδι να ανοίγει η ζωή, αυτά που πέρασαν, αυτά που θάρθουν.., αλλά μετά τα λόγια ήρθαν από δίπλα αληθινά.
Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα και την προσοχή σου μαγισσούλα:)
Α.ΑΦΦΦΦΦΦΦΦκια:))
καλό βράδυ, καλή εβδομάδα

fractal είπε...

Ένα λατρεμένο τραγουδάκι των ΧΑΙΝΙΔΩΝ μου ηρθε στο μυαλό.
Και ιδιαίτερα ο στίχος "σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουντώσουν τα πανιά"
Ειμαι στο Νησί και περιμένω σινιάλο..

fractal είπε...

To τραγούδι:
http://www.youtube.com/watch?v=UpOP7b5e410

Άστρια είπε...

τρεχαντηράκι τ' ουρανού σ' ευχαριστώ που ήρθες αυτή τη στιγμή, η απουσία σου ήταν πολύ αισθητή:)
το τραγούδι που μου άφησες αληθινά όμορφο και ναι, η τελευταία στροφή έχει τόσα κοινά.
Θα είναι όμορφα τώρα στο νησί, να ήξερες πόσο έχω ανάγκη ένα ταξίδι...
Ως το σινιάλο, ρίξε μια ματιά στο email:)

ξωτικό είπε...

Aστριάκι μας (ναι τα κατάφερα επιτέλους να το δώ)
να'σαι καλά που βοηθάς το παντοδύναμο "μαζί" .
Απίστευτα συμπυκνωμένα νοήματα το βίντεο μαζί με το τραγούδι.
Όλη η ουσία της ανθρώπινης ιστορίας.....
άντε να μπούμε στο επόμενο "παιχνίδι" κι ας ελπίσουμε να είναι για ...ωριμότερα παιδιά !!
Είσαι απίθανη που τα ανακαλύπτεις!!!!

Άστρια είπε...

ξωτικούλι, σ' ευχαριστώ για την ουσιαστική παρουσία σου με αυτό το σχόλιο και για το ότι πάντα προσέχεις τόσο πολλά, μας τιμά όπου περνάς και αφήνεις τα ίχνη σου:)
Τώρα για το "παιχνίδι", νομίζω ότι άλλοι πετούν κάλπικα ζάρια για μας, σαν σε μια παρτίδα τάβλι (θα έλεγα πλακωτό και όχι πόρτες) κι εμείς μόνιμα οι χαμένοι:)
Βέβαια, ας ευχηθούμε για το καλό μας!

καλό βραδάκι:)

ξι είπε...

Στην αρχή έμεινα ν' ακούω τη μουσική και να χαζεύω τα χρώματα. Μετά εστίασα στους στίχους και στην ιστορία...(~ίες). Ήταν όμορφο αυτό που έκανες. Αφυπνιστικό και ενωτικό... και να σου πω την αλήθεια, ήταν η καλύτερη "επιστροφή" μου μετά από μέρες στα blogs (που, δεν ξέρω γιατί, μου φάνηκε ότι έλειψα μήνες), μετά από τόσα λόγια λόγια λόγια που ακούω και διαβάζω συνέχεια αυτές τις μέρες. Εξευτέλισαν οι άνθρωποι τις λέξεις πια...

Να' σαι καλά.
[&σ'ευχαριστώ &για το ενδιαφέρον που έδειξες για μένα :-))]

un beso muy grande amiga,
Ξένια.

Άστρια είπε...

ξενιαδάκι χάρηκα που σε είδα:) μου άρεσε αυτό που είπες για τους ανθρώπους και τις λέξεις..

έρχομαι σε λίγο να σε βρω στο Lyrτο ταξίδι δεν είναι καθόλου μεγάλο:)
A.

nikiplos είπε...

πολύ όμορφο βίντεο... ένα λούνα παρκ, η ζωή μας, ανεβασμένη στο τρενάκι του τρόμου, μα όταν είμαστε μαζί, είμαστε ανίκητοι... και όλα αυτά που γίνονται μας φαίνονται στο βάθος ένα ανόητο παιχνίδι...

φιλιά

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση, ήταν μια μικρή απουσία από τα blogs, οι μέρες δυσκολεύουν καμιά φορά τα λόγια.
Σωστά πρόσεξες το λούνα παρκ, αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση του βίντεο, μάλιστα ανοίγοντας η σκηνή φάνηκε ότι η μικρή βάρκα θα ταξίδευε σαν "τραινάκι του τρόμου":) Όμως τελικά διαβάζεται όπως είπα και πιο πριν με πολλούς τρόπους.

Σίγουρα συμμετέχουμε σ' ένα ταξίδι παιχνιδιού που τους όρους του δεν τους βάζουμε εμείς, (ή καλύτερα να πω, ούτε τους καν γνωρίζουμε), παρά μόνο το αναπόφευκτο τέλος του:)
Μας χαρίζονται βέβαια όλα τα συναισθήματα που συνοδεύουν ένα παιχνίδι, από την χαρά μέχρι την απογοήτευση, έτσι ώστε το παιχνίδι να είναι δελεαστικό και εθιστικό στις μικρές χαρές της ζωής.

Σ'ευχαριστώ για την παρουσία σου,

φιλιά