Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

φθινοπωρινά και το ταξίδι μιας ασήμαντης πέτρας..

Στην πόλη, μέρες με συννεφιά βροχή και θολό τοπίο, ή καθαρές και ηλιόλουστα φωτεινές





Από δίπλα όμως γλυκό πάντα το φως παραμονεύει και ακουμπά απαλά πάνω στις άπειρες φθινοπωρινές αποχρώσεις των χρωμάτων της γης, ανάμεσά τους κάποια χρώματα έντονα, επιμένοντας θα έλεγε κανείς καλοκαιρινά.















Κι εδώ ήρθε πιέζοντας τον νου να τρυπώσει στην ανάρτηση, η μικρή ιστορία μιας ασήμαντης πέτρας. Μιας πέτρας που ζούσε σε έναν χωματόδρομο και ξαφνικά, από το παιχνίδι ενός ζωηρού παιδιού, βρέθηκε  σ’ ένα υπέροχο ταξίδι λίγων λεπτών, που  όμως οι εικόνες  του χαράχτηκαν μέσα της για πάντα … Έζησε για λίγο σ’ έναν κήπο γνωρίζοντας άλλες μικρές ομορφιές της ζωής, ώσπου ένα απρόσμενο  δεύτερο σύντομο ταξίδι την προσγείωσε πάλι σε ένα δρόμο.
Και ήταν φθινοπωρινό το απογευματάκι που διάλεξε ο Αργύρης Χιόνης σ’ αυτή τη μικρή του ιστορία για το δεύτερο ταξίδι της πέτρας.  Ίσως γιατί είναι συνυφασμένη με το φθινόπωρο η αναμονή του χειμώνα που θάρθει... ίσως γιατί ακόμα και τότε, καραδοκεί το όνειρο, όπως οι σπόροι από τα αγριολούλουδα μέσα στη γη, που περιμένουν την άνοιξη για να ξαναγεννηθούν (για κάποιους θα συμβεί, για άλλους όχι.)
Πιο κάτω κάποιες παράγραφοι από τη μικρή ιστορία* με την υπέροχη γραφή του ποιητή  που την συντροφεύει και την ολοκληρώνει νοηματικά με το επιμύθιό της.

«ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, στη μέση ενός χωματόδρομου, τότε πού υπήρχανε ακόμα χωματόδρομοι, ζούσε μια πέτρα. Μάνα, πατέρα δεν γνώρισε κι ούτε ήξερε πότε γεννήθηκε. Οι πέτρες, όπως ξέρετε, ζούνε τόσα πολλά χρόνια, που ξεχνούν την ηλικία τους. Πολλές απ’ αυτές μάλιστα είναι τόσο αρχαίες όσο κι η πέτρινη εποχή, αν έχετε ακουστά. Μια πέτρα όμως, ακόμα κι αν είναι τόσο αρχαία, μπορεί να είναι ασήμαντη. Ή, για να το πω καλύτερα, όλες οι πέτρες είναι ασήμαντες, έκτος από εκείνες που γινήκανε αγάλματα ή ναοί ή από εκείνες που τις λεν λίθους, πολύτιμους και που τις κρύβουν μέσα σε κουτιά από σίδερο.
Η δική μας πέτρα ήταν εντελώς ασήμαντη-δεν άξιζε ούτε για να την κλοτσήσει κανείς…….....
………
Εκείνη τη σημαδιακή, για τη ζωή της πέτρας, μέρα, εν’ αγόρι, που ήθελε να σκοτώσει ένα σπουργίτι ή να σπάσει κάποιο γλόμπο και δεν έβρισκε άλλη πέτρα, πιο κατάλληλη, τη μάζεψε απ’ το δρόμο, την έβαλε στη σφεντόνα του και την τίναξε στον αέρα, ψηλά και μακριά. Ευτυχώς, επειδή ήταν ατζαμής, δεν πέτυχε τον στόχο του, πέτυχε όμως, δίχως να το ξέρει, ν’ αλλάξει τη ζωή της πέτρας. Δίχως να το ξέρει, της έδειξε πως δεν ήταν πλασμένη μόνο για να σέρνεται στον δρόμο, μα πώς μπορούσε και να πετάξει, κι ακόμη πώς ο δρόμος δεν ήτανε ο κόσμος όλος αλλά μονάχα ένα μέρος του, και μάλιστα όχι το πιο ωραίο, γιατί η πέτρα, όταν τέλειωσε το πέταγμα της, βρέθηκε μέσα σ’ έναν κήπο…..
………
Το μεγάλο ξάφνιασμα της κράτησε βέβαια πολύ λίγο, όσο βρισκότανε ακόμη στον αέρα, πάνω απ’ τον κήπο, γιατί μόνο από κει μπόρεσε να δει όλο το θαύμα πού απλωνόταν από κάτω της. Απ’ τη στιγμή πού βρέθηκε στο χώμα και μετά, μπορούσε να βλέπει μόνο ό,τι  βρισκότανε πολύ κοντά της, δηλαδή μια ντοματιά, μια γαριφαλιά και δυο ρίζες βασιλικό. Σιγά σιγά  όμως γνώρισε κι άλλα πράματα, σπουδαία, πού ποτέ πριν δεν είχε φανταστεί την ύπαρξη τους. Γνώρισε τις μέλισσες και το ατέλειωτο παιχνίδι τους με τον ήλιο και τα λουλούδια, τα μακριά κοκκινοσκούληκα, πού βγάζαν  πότε πότε  το κεφάλι έξω απ’ τις τρύπες τους για να δουν πώς παν τα πράγματα στο φώς, τα μερμήγκια, πού σκαρφάλωναν πάνω της αγκομαχώντας, κουβαλώντας τεράστια ψίχουλα, κάτι περίεργα μυγιάγγιχτα ζουζούνια, πού, στο παραμικρό άγγιγμα, μαζεύονταν και γίνονταν μικρά σκληρά μπαλάκια…
Η πετρούλα πέρασ’ εκεί μιαν άνοιξη κι ένα καλοκαίρι, και στις αρχές του φθινοπώρου, με τα πρωτοβρόχια, ανακάλυψε με χαρμόσυνη ανατριχίλα, πού έφτανε ως τα βάθη της πέτρινης καρδίας της, ότι είχε αρχίσει ν’ αλλάζει χρώμα και, από γκρίζα κι αναιμική πού ήτανε, ν’ αποκτά μια πρασινωπή, όλο υγεία όψη. Η χαρά της όμως αυτή δεν κράτησε πολύ. Ένα φθινοπωριάτικο απογευματάκι, από κείνα πού ή γλύκα τους μεθάει τα χρυσάνθεμα και τα κάνει να θέλουν ν’ αποχωριστούν τις ρίζες τους και να πετάξουνε στον ουρανό σαν χρυσορρόδινα συννεφάκια, ένα τέτοιο λοιπόν απογευματάκι, ενώ ήταν απορροφημένη απ’ τον αγώνα ενός μερμηγκιού πού προσπαθούσε να σηκώσει ένα σποράκι, ένιωσε μια δύναμη να τη σηκώνει σαν πούπουλο στον αέρα. Πριν καταλάβει καλά καλά τί της γινότανε, πριν ακούσει καν τον κηπουρό να μουρμουρίζει «μπα, μια πέτρα!)), βρέθηκε να κάνει τη δεύτερη πτήση στη ζωή της και, περνώντας πάνω απ’ τη μάντρα του κήπου, να προσγειώνεται στο σκληρό γκρίζο δρόμο, απ’ τον όποιο νόμιζε πώς είχε φύγει πια για πάντα.
……………
Η πέτρα, βέβαια, πού δεν ξέρει (κι ούτε θέλει να μάθει) από χρόνια, ηλικίες κι άλλα τέτοια, ποτέ δεν έπαψε, κι ούτε θα πάψει, να ονειρεύεται τον κήπο της, ακόμη και τώρα πού βρίσκεται θαμμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα ασφάλτου κι ο παράδεισος της δόθηκε αντιπαροχή για πολυκατοικία.


Επιμύθιο I: Καλύτερα ν’ αποχτήσεις κάτι κι ας το χάσεις, παρά να μην αποχτήσεις ποτέ τίποτε.
Επιμύθιο II: Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους 
*«Μια πέτρα που δεν είχε τίποτε να χάσει, μέχρι που ανακάλυψε έναν  καινούριο κόσμο και τον έχασε» μια ιστορία του Αργύρη Χιόνη απο το βιβλίο του "Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφήσικες ιστορίες", εκδόσεις Κίχλη 2009 

update 8.12.2011
Κι εκεί που έκλειναν τα σχόλια αφού η ιστορία έμεινε αρκετό χρόνο αιωρούμενη, μια ακόμα πέτρα ταξίδεψε και τρύπωσε μέσα στην ανάρτηση. Ονοματίστηκε και μου χαρίστηκε από το αγαπημένο fractal  Ήταν χτισμένη σε μια ξερολιθιά σε μια σκιερή λοφοπλαγιά του  χωριού του και ήταν ..ανθισμένη!



28 σχόλια:

Roadartist είπε...

Eξαιρετικός. Μου είχε στείλει την συγκεκριμένη ιστορία ο fegia κάποια στιγμή με ένα email του και με παρότρυνε να τη διαβάσω (πολύ κάιρό πριν...μάλλον όταν είχε πρωτοεκδωθεί) Φαντάσου, την θυμάμαι ακόμη! Πολύ όμορφη ανάρτηση, ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες, για την ιστορία, κυρίως για τα μηνύματα. Καλό βράδυ!

nikiplos είπε...

καλησπέρα...

η ιστορία της πέτρας λοιπόν... που ευτύχησε αυτή η ασήμαντη να πετάξει, έτσι έστω με την αθώα μοχθηρία κάποιου παιδιού... γιατί ποιός άλλος σηκώνει τις πέτρες από το δρόμο? Ίσως έτσι και η δική μας ζωή... αυτό που μένει τελικά να είναι τα όνειρά μας, μέσα μας θαμμένα στα θεμέλια αυτού του όποιου οικοδομήσαμε...

οι φωτό απλά υπέροχες, πολύχρωμες και με... επίγευση...

φιλιά!

Άστρια είπε...

:))
roadartist, μόλις γύρισα από το blog σου και σε βρήκα εδώ. Και το δικό μου εκεί είναι το πρώτο σχόλιο:)
Το βιβλίο το είχα γνωρίσει στις βολτίτσες από τη librarian και έψαξα πολύ να το βρω τότε. Το απόλαυσα για την ευφυία, τη φαντασία, αλλά και την ευαίσθητη γραφή του.

Σ' ευχαριστώ που τα πρόσεξες όλα.
καλό βράδυ, ήδη άργησα πολύ:) και καλή εβδομάδα!

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε, μεσολάβησε το σχόλιό σου όσο έγραφα στη roadartist, όμως παρότι μισοκλείνουν τα μάτια δεν θα μπορούσα να μη σε χαιρετήσω:)

Η πρώτη σκέψη που ήρθε στο ερώτημά σου για το ποιος άλλος θα σήκωνε τις πέτρες από το δρόμο, ήταν εκείνα τα μηχανήματα των δρόμων, τους εκσκαφείς, που πηγαινοέρχονται μπρος πίσω στις μεγάλες τους ρόδες και τα οποία σκάβοντας για να κάνουν ένα έργο τις θρυμματίζουν κι όλας.. Όπως ίσως κάποιοι που εκτελούν πιστά τις εντολές των ισχυρών πάνω στους ανθρώπους ..

Όμορφο αυτό που έγραψες για τα όνειρά μας, όμως με αυτά στα θεμέλια, σίγουρα το οικοδόμημά μας αντέχει περισσότερη καταπόνηση, κι ας φαίνεται ίσως το αντίθετο.

σ' ευχαριστώ
φιλιά

kariatida62 είπε...

"Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο, απο κάτω υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους!"
Σύνθημα για τοίχους!
Να το διαβάσουν οι επιτελικοί που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς...

Ωραίες όπως πάντα, φωτό Άστρια...
Πάντα ερχομαι στο σπίτι σου και αισθάνομαι "πλήρης" όταν φεύγω...

dodo είπε...

Όμορφη και τρυφερή η ιστορία, φωτεινές οι εικόνες σου· ευχαριστώ γιά το ωραίο ξεκίνημα τής εβδομάδας!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα άστρια!
Οπότε το "κάνε την καρδιά σου πέτρα" παίρνει άλλη διάσταση άλλο νόημα!

Οι φθινοπωρινές φωτογραφίες στολίζουν με τον σωστό τρόπο την μελαγχολική ιστορία.

H.Constantinos είπε...

Εντελώς αστριακή η ατμόσφαιρα, δεν μπορώ να πώ...!

Μου άρεσε επίσης και η αλληλουχία των φωτό εκτός από τις ίδιες τις φωτό!

Άστρια είπε...

Κάρυ, σ’ ευχαριστώ!!
Και βέβαια πάντα είναι διάπλατα ανοιχτό το σπίτι αυτό για σένα:)

Σύνθημα για τοίχους; Δεν το είχα σκεφτεί, όμως έτσι είναι αυτά τα κείμενα, όπως ένα ποίημα δηλαδή, διαβάζονται με πολλούς τρόπους (εξ άλλου ο Χιόνης είναι ποιητής)

Άστρια είπε...

dodo, για όλα αυτά τα όμορφα επίθετα που διάλεξες στην αρχή της εβδομάδας, σ’ ευχαριστώ :)

Άστρια είπε...

ηλιογράφε, όμορφο αυτό που έγραψες «..άλλη διάσταση άλλο νόημα», αλλά ίσως και άξιον εστι!

σ’ ευχαριστώ που τα πρόσεξες όλα, καλό βραδάκι πια:)

Άστρια είπε...

Κωνσταντίνε, σ’ ευχαριστώ, με κάνεις και χαμογελάω, δεν μπορώ κι εγώ να μην πω…!:)

Σ’ ευχαριστώ ιδιαίτερα που πρόσεξες την αλληλουχία των φωτογραφιών! Ήταν κάτι που με απασχόλησε, σε τι σειρά θα ταίριαζε να μπουν, πρώτα οι μακρινές φωτογραφίες της πόλης μετά πιο κοντινά τα κλαδιά, μετά τα λουλούδια ακόμα πιο κοντινά, τα εντελώς φθινοπωρινά και μετά τα άλλα με περισσότερα χρώματα και στο τέλος τα έντονα. Το έκανα επειδή μου άρεσε έτσι, ομως αλήθεια, δεν φανταζόμουνα ότι κάποιος θα το πρόσεχε:)!

H.Constantinos είπε...

Δεν υπάρχει περίπτωση να το πρόσεξα μόνο εγώ...!

Άστρια είπε...

Κωνσταντίνε, κι αν είναι έτσι, παραμένει το ευχαριστώ που το διετύπωσες:)

ξι είπε...

Πολύ όμορφη ιστορία και τον ποιητή, δυστυχώς, δεν τον ήξερα:-( Οπωσδήποτε θα το ψάξω! Σ'ευχαριστώ! Ο τίτλος πολλά υποσχόμενος, για μένα, πάντως :-)))

Καλό βράδυ,
ξι.

Άστρια είπε...

ξενιαδάκι, είμαι σίγουρη ότι θα σου αρέσει:)
Σ' ευχαριστώ, καλό βραδάκι:)
Α.

Mariela είπε...

Νομίζω πως θα αναζητήσω άμεσα το βιβλίο.... αυτή την εποχή έχω μεγάλη ανάγκη από διαβάσματα που γαληνεύουν την ψυχή!!!
σε φιλώ!!
Ευχαριστώ!!

Άιναφετς είπε...

Την είχα ξαναδιαβάσει την ιστορία, αλλά αυτή τη φορά μου φάνηκε διαφορετική, ίσως πιο μελαγχολική (παρόλο τις πολύ καλά διαλεγμένες φωτό) και αυτομάτως έκανα τον συσχετισμό και αναρωτήθηκα:
Αν ήμουν εγώ αυτή η πέτρα και από την ανούσια ζωή μου βρισκόμουν ξαφνικά στον παράδεισο, τι θα ήταν αυτό που παρά τη θέληση μου θα με ξαναπέταγε πάλι έξω και κάτω από την άσφαλτο...και κατέληξα ευτυχώς που δεν είμαστε πέτρες!

ΑΦιλιά και καλό Σαββατιάτικο βραδάκι!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Εκπληκτικη η ιστορια της πετρας με πολλα νοηματα.Δεν την ηξερα.
Ειχα πολυ καιρο να περασω απο εδω καιεπανορθωνω :)) αφηνοντας πολλες ευχες για μια καλη εβδομαδα.

Άστρια είπε...

Μαριέλα, να το διαβάσεις, είμαι εντελώς σίγουρη ότι θα σ' αρέσει πολύ!
φιλιά, εγώ σ' ευχαριστώ για την παρουσία σου εδώ:)

Άστρια είπε...

Άιναφετς, η αλήθεια είναι ότι όταν κατι το ξαναδιαβάζουμε, βρίσκουμε και άλλα στοιχεία που δεν είχαμε εντοπίσει ή άλλα που τα διαβάζουμε διαφορετικά.
Μαγισσούλα, σ' ευχαριστώ που τα πρόσεξες όλα και ...ναί, σίγουρα ευτυχώς που δεν είμαστε πέτρες:)) ίσως καμιά φορά όμως, μπορεί να νοιώθουμε έτσι;

σε φιλώ, καλό βραδάκι

Άστρια είπε...

Σκρουτζάκο, σ' ευχαριστώ που πέρασες αλλά και διάβασες την λίγο εκτενή ανάρτηση:) χαίρομαι που σου άρεσε, η παρουσία σου πάντα δίνει χαρά και καμία απολογία δεν χρειάζεται για απουσία, όλοι κατά καιρούς απουσιάζουμε ... δεν είμαστε πέτρες:))
να είσαι καλά!

ξωτικό είπε...

Aστριούλα μου ...............
( είναι οι τελίτσες που μαζεύονται όταν θέλεις να πείς πάαααρα πολλά και δεν γίνεται και δεν μπορείς να τα πείς ούτε μ'ένα βλέμμα ούτε μα μια αγκαλιά......)
Την ιστορία την είχα ξαναδιαβάσει μεν αλλά η χρονική στιγμή κάνει μεγάαααλη διαφορά .....
Στο επιμύθιο 1 λοιπόν λέω ναι είναι καλύτερα να έχω "ζήσει" κι ας "πεθάνω" .....
Στο επιμύθιο 2 όμως.....απλώς υποκλίνομαι !!!!!
και επιμύθιον 3 : Τι πονάει πιο πολύ ; να κάνεις ή να μην κάνεις την καρδιά σου πέτρα;;;;

και φιλί και αγκαλιά και Καλό μήνα και κλέβω τα κόκκινα ξωτικά μπιρμπιλόνια και την υποδόρια αισιοδοξία της ροής των φωτό.....και της ευτυχίας που...δεν είμαι πέτρα !!!!

Άστρια είπε...

ξωτικούλι καλό μου, άργησα λιγάκι ίσως για τους λόγους που λες στα αποσιωπητικά σου ίσως και όχι. (Κι αυτή ίσως είναι και η δύναμη των αποσιωπητικών... οι πολλές υποθέσεις:)
Και για το επιμύθιό σου, είναι σαν να θέτεις το γνωστό φιλοσοφικό ερώτημα, "to be ro not to be":)
Η "υποδόρια αισιοδοξία" έγραψε!

Σ' ευχαριστώ τόοοσοοο και σου ανταποδίδω μια μεγάλη αγκαλιά και πολλά πολλά φιλιά.
- και φυσικά δεν θα μπορούσε να είσαι πέτρα αφού έχεις φτερά:))

fractal είπε...

Αστερακι.
Σου κρατώ ευχάριστα νέα.
Σου στέλνω στο μεηλ τη φωτογραφία της πέτρας σου.
Θα χαρείς που θα την δεις ανθισμένη με εντονα χρώματα.
Την βρήκα σε μια σκιερή πλαγιά ενός λόφου του χωριού μου.
Μόνο που όσο και αν την ρωτούσα πως έκανε ενα τόσο μεγάλο ταξείδι και βρέθηκε χτισμένη σε μια ξερολιθιά στην λοφοπλαγιά του χωριού μου, εκείνη δεν απαντούσε.
Ίσως εσύ που ξέρεις να ανοίγεις την καρδιά μιας πέτρας την κανεις να μας μιλήσει για το ταξείδι της.
Η μπορει καποιος αλλος από την παρέα μας εδώ κατι να εχει ακούσει.

Άστρια είπε...

τρεχαντηράκι τ' ουρανού!!!

Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα με συγκινούσε τόσο να λάβω μία πέτρα:) όμως βέβαια αυτή έχει κάτι σπάνιο -είναι ανθισμένη- , και μοναδικό - αφού το στέλνει το fractal-!

Τώρα τί να λέει η καρδιά της; μα σίγουρα ονειρεύεται το ταξίδι της κι ανθίζει:) όμως το όνειρό της το κρατάει μυστικό!!

φρακταλάκι σ' αποθυμήσαμε πολύ:)

Poet είπε...

Πολύ τρυφερή, ανθρώπινη και ευρηματική η ιστορία του ποιητή Αργύρη Χιόνη και όμορφες οι φωτογραφίες σου. Να προσθέσω ότι το βιβλίο αυτό τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος.

Δεν φαντάζομαι και στα άστρα να συμβαίνουν τέτοια πράγματα.

Άστρια είπε...

ποιητή μας, το σχόλιό σου πολύ ξεχωριστό να βρίσκεται σ' αυτή την ανάρτηση. Σ' ευχαρίστώ!

Ναι το ήξερα για το βραβείο, δεν έκανα όμως αναφορά. Ίσως ασυναίσθητα, γιατί τα βραβεία δεν θα προσθέσουν στην υποκειμενική αξία για μας ενός έργου, στο τί αισθανόμαστε εμείς διαβάζοντάς το.

Και τί συμβαίνει στα άστρα; ίσως γράψω σε κάποια άλλη ανάρτηση, όμως κι αυτή η πέτρα ανήκε σε ένα από τα πιο όμορφα άστρα, γι' αυτό ήταν τόσο ωραίο τα ταξίδι της.