Ποια είναι η «πρόθεση" της σύγχρονης ποίησης και ποια η ωφέλεια που προκύπτει από την ποίηση; δύο κρίσιμα ερωτήματα στην ξεχωριστή ομιλία της Κικής Δημουλά, "Ο φιλοπαίγμων μύθος", που εκφώνησε στην τελετή αναγόρευσής της ως μέλους της Ακαδημίας Αθηνών το 2003. Εδώ επιλέχτηκαν κάποια μικρά αποσπάσματα:
"Σαν μια εκδρομή η ποίηση, αρκετά έξω, μακριά από την πυκνοκατοικημένη γλώσσα. Πας εκεί εντελώς μόνος, στρώνεις κάτω ένα μεγάλο λευκό χαρτί, το στερεώνεις με ένα υπομονετικό μολύβι, και περιμένεις. Μήπως η ετοιμασία σου προσελκύσει εκείνες τις σαύρες - λέξεις που τρέχοντας περνούν και με τη θαυμαστή προσαρμοστικότητά τους πάνε και κρύβονται στο άλλο χρώμα κάθε φορά, του άλλου νοήματος, μέσω του οποίου και διαφεύγουν. Υπερκινητικές οι λέξεις. Περιμένεις, ώρες, μήνες, μπορεί και χρόνια, μήπως και τις μαγνητίσει αυτή η κατάλευκη άγραφη λιχουδιά που τους έχεις απλώσει."
"Σαν μια φωλιά φυγής η ποίηση. Χτισμένη σε αιχμηρό ύψος, ώστε να είναι δυσπρόσιτη στην αρπαχτική περιέργεια να θέλει κανείς να δει καθαρά το εντός της επωαζόμενο. Την αποτελεσματική προστασία της απόκρυψης την παρέχει η αφαίρεση. Η τέχνη επαγρυπνά. Δια της ελλειπτικότητας. Ισορροπώντας στο ένα της πόδι. Γράφοντας αφαιρούμε."
"Ένα αγωνιώδες ερώτημα, που συχνά τίθεται, είναι αν στην εποχή μας ωφελεί η ποίηση.
Πιστεύω ότι βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ' ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους.
Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της. Που δεν θέλουν να θέσουν τον δάκτυλό τους επί τον τύπον της κατανόησής της.
Ωφελεί, υπερκόσμια, εκείνον που την ασκεί και μόνον κατά τη διάρκεια της άσκησης, επειδή τότε μόνο τον βγάζει από το σώμα του, τον σταθεροποιεί σε μιαν αιώρηση απ' όπου αυτός παρακαλουθεί, σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του.
Ωφελεί κυρίως τη γλώσσα. Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία.
Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο. "
( Σε συνέχεια του σχολίου στην ανάρτηση του αΚενταύρου, για την ποιήτρια)
Ο Φιλοπαίγμων μύθος, Ίκαρος 2004 (Ομιλία κατά την τελετή αναγόρευσης της Κικής Δημουλά ως μέλους της Ακαδημίας Αθηνών)
44 σχόλια:
Νομίζω πως είναι το πιό γοητευτικό κείμενο γιά την ποίηση (από όσα έχω διαβάσει).
Σού εύχομαι ταχεία την επάνοδο τής λειτουργίας τής αριστεράς σου :-)
Χαίρομαι γι αυτή τη δημιουργική αλληλεπίδραση .
Μόλις τώρα μου δόθηκε ευκαιρία να τη μελετήσω καλύτερα και με τη δική σου αναφορά,αλλά και ψάχνοντας αναλύσεις στο Ιντερνετ για τη ποίησης της.
Διάβασα ένα δοκίμιο για τη ποίηση της.
Βρήκα την έκφραση ότι η ποιήτρια είχε «αίσθηση της θνητότητας».
Η μνήμη κυρίαρχη στη ποίηση της . Το σύμβολό της: η φωτογραφία.
Οι φάσεις της ζωής,πρώτη, νιότη χτίζω το μέσα για να το προετοιμάσω για τον έξω κόσμο,δεύτερη ,δημιουργική φάση συνήθως μαζί με κάποιο ταίρι οικογένεια κλπ,τρίτη φάση έτσι γενικά και αόριστα ,εγώ είμαι σε αυτή ,τη ξεκίνησα με τις επισημάνσεις της Δημουλά δεν με γέμισαν απαισιοδοξία μου ενίσχυσαν μια προσωπική άποψη που είχα για τη ζωή για τη σκοπιμότητα στο κόσμο.
Πολύ μου άρεσε ο λόγος της. Δεν τον είχα διαβάσει ξανά. Τα νοήματα των λέξεων αυτής της γυναίκας πάντα είναι υπέροχα. Η ποίηση είναι λυτρωτική και για αυτόν που διαβάζει και για αυτόν που γράφει.. Ειδικά σε δύσκολες στιγμές βοηθά, σαν να σε βαστά ένα χέρι. Την καλημέρα μου, και ευχές για υπομονή, δύναμη και γρήγορη ανάρρωση.. Να σε προσέχεις, φιλιά!
Για τη Δημουλά και την ποίησή της λέχτηκαν και γράφτηκαν πολλά, αλλά μπορούν να λεχτούν και να γραφτούν πολλά περισσότερα.
Αυτό που πραγματώνει στο έργο της είναι αυτό το "μακριά από την πυκνοκατοικημένη γλώσσα"!
Προσωπικά την αγάπησα για την ενασχόλησή της με τα λεγόμενα ελάσσονα θέματα, αλλά και γιατί η ποίησή της την ανθρώπινη γλώσσα "περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία.
Μεστή ανάρτηση, Άστρια!
"Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο".
Μετά από αυτή την ανάρτηση μπορείς να αναπαυθείς στις δάφνες σου μέχρι να αναρρώσεις πλήρως!
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Αντιγράφω από το σχόλιό μου στον αΚενταύρου:
"Την Κική Δημουλά την γνώρισα σχετικά αργά, διαβάζοντας στην εφημερίδα τον λόγο της στην Ακαδημία Αθηνών όταν έγινε ακαδημαϊκός. Είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ, που έψαξα πληροφορίες γι' αυτή στο διαδίκτυο και μετά αγόρασα και βιβλία της..."
Καλή εβδομάδα σε όλους:)
dodo, πραγματικά γοητευτικό. Όπως έγραψα πιο πάνω, το κείμενο αυτό ήταν η αιτία να ψάξω να διαβάσω γι' αυτήν, αλλά και για να πάρω βιβλία της.
Και σ' ευχαριστώ πολυ:)
αστέρι α του Κενταύρου, σ΄ευχαρισώ γι' αυτή την άμεση ..αστρική ανταπόκριση:) ανταποδίδω με κάτι επίσης δικό της "συμπαντικά" ποιητικό:
“Γράφουμε διαμαρτυρόμενοι, ίσως, επειδή κατά τη μεγάλη εκείνη έκρηξη του σύμπαντος επικράτησε σκανδαλώδης μεροληψία στη διανομή των θραυσμάτων. Στην ύπαρξη μας δόθηκε το μικρότερο: αυτό του φευγαλέου. Μας παραχωρήθηκε όμως ευτυχώς και η ψευδαίσθηση, ως αναγκαίο εξάρτημα του. Δια τής προσάρτησης. Το φευγαλέο γίνεται, έτσι, ένας θαυμάσιος μέλλων διαρκείας του ρήματος ανθίσταμαι. Απόδειξη, όσο τελούσα υπό την ανώμαλη επήρεια αυτού του ανθρωπιστή γραμμικού κανόνα έζησα στιγμές απίθανου μήκους και γόνιμης μοίρας. Κέντησα λεπτολόγους συνθήκες, προίκα για εφικτή συμβίωση των αταίριαστων: της ευαισθησίας, με τον βιαστή της , την βιοπαλαίστρας αντοχής με τον γελοιογράφο πανικό, του έρωτα με την ανεντιμότητα του, ενώ αυτοκτονεί, να αφήνει κάθε φορά σημείωμα ότι εμείς τον σκοτώνουμε."
'Οσο γι' αυτά που έχουν γραφτεί, που είναι δικαιωματικά ατέλειωτα,
είχα τυχαία διαβάσει στο διαδίκτυο κάποια του Νίκου Δήμου που σου συνιστώ αν τα βρεις να διαβάσεις, μία ακόμα εξαιρετική γραφή!
roadartist μου, έχεις πολύ δίκηο γι' αυτό το "λυτρωτική"...
Και ίσως δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς μεγάλος ποιητής, ή μάλλον ούτε καν ποιητής, κι όμως γράφοντας δυο κουβέντες, ένα μικρό απόσταγμα των συναισθημάτων του, με τρόπο που ο ίδιος νοιώθει τα γραφόμενά του ως ποίημα, να νοιώθει να λυτρώνεται..
Σε φιλώ πολύ καλή μου φίλη, σ' ευχαριστώ!:)
Υπατία, όπως λες έχουν γραφτεί τόσα γι' αυτή και βέβαια από πιο ειδικούς. Σε κάθε περίπτωση κάτι που θα πρέπει να της αναγνωρίσει κανείς είναι ότι η ιδιαίτερη γραφή της, δεν θυμίζει κανένα και αυτό την κάνει μοναδική!
Σ΄ευχαριστώ, και το σχόλιό σου επίσης μεστό!
ηλιογράφε, :)) μ' έκανες και γέλασα με αυτό το "... μπορείς να αναπαυθείς στις δάφνες σου μέχρι να αναρρώσεις πλήρως!"
λόγω συνάφειας της Όασης με την έρημο :) σου αντιγράφω κάτι επίσης δικό της:
«...Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα...»
Μιλά για την ποίηση αλλά μιλά και γενικά για την τέχνη και την δημιουργία. Η ίδια ανάγκη οδηγεί τον άνθρωπο να παίξει με τις λέξεις, με τις νότες, με τα χρώματα..
βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ' ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους...
Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους..
ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο..
Σαν να διάβασα την βιογραφία των ποιημάτων της..
Άστριά μου περαστικά στο χέρι, υπομονή να έχεις.. αυτά θέλουν χρόνο πολύ για να γίνουν παρελθόν.
Καλή σου μέρα και καλή βδομάδα!
Πολλά φιλιά:)
μ αρεσει η Δημουλα...και ο τροπος που διαλεγει τις λεξεις και φτιαχνει εικονες...
σταθηκε η καρδια εδω "επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους"
καλη βδομαδα να χουμε Αστρια μου
και οοολα αναλαφρα να ναι και στα δακτυλακια --περαστικα!
:)
Δημουλά, η πρωτοκορυφαία!!!
"επειδή συναναστρέφεσαι
ύποπτους κόσμους
αυτόν ιδίως της ψυχής
κάποια στιγμή θα σε καλέσουν στη Δίωξη
για ανακρίσεις και αναγνώριση......."*
μην κοιτάς που σήμερα την γλύτωσες.....
*(Δημουλά απ'το μεταφερθήκαμε παραπλεύρως)
Margo μου, ίσως έχεις δίκηο για τις τέχνες και ίσως γενικότερα για την κάθε δημιουργία..
Όμως νομίζω ότι για την ποίηση είναι λιγουλάκι διαφορετικά.. είναι η αμεσότητα που έχει σχέση απ' ευθείας με τον Λόγο της ψυχής, που ".. τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία..." και ίσως από αυτό το απόσταγμα αγιασμού, να παίρνουν και να αρωματίζουν τα έργα τους οι τέχνες..
Ίσως δεν είναι και τυχαίο ότι η λέξη προέρχεται αμέσως από το "ποιώ" και χωρίς να παρεμβάλλεται άλλο μέσον ή όργανο.
Δεν ξέρω την όλη αλήθεια, μόνο μικρές σκέψεις είναι αυτές..
Σε φιλώ πολύ και σ' ευχαριστώ για την έγνοια, το θαλασσινό αεράκι πάντα μου φτάνει ευεργετικό!
Νηφάλια Μέθη μου, δεν θα μπορούσε να μην άρεσε σε σένα η Δημουλά:)
σ' ευχαριστώ για τις ανάλαφρες ευχούλες, ξέρω ότι είναι από καρδιάς:)
Καλή εβδομάδα:)
Π.Κ., έτσι ακριβώς...όπως το διατυπώνει ένας ποιητής!
ξωτικούλι, δεν έχω πάρει αυτή τη συλλογή της, έχει τύχει να διαβάσω κάποια από τα ποιηματά της συλλογής στο διαδίκτυο. Σ' ευχαριστώ για αυτό το μικρό απόσπασμα που πλησιάζει την ψυχή. Θα υπάρξει και άλλη ευκαιρία για το σημερινό ραντεβού με το φράκταλ που αναβλήθηκε:)
:-)
Καλημέρα Άστριά μου!
Η Κική Δημουλά ακριβολογεί για την ποίηση!
Τίποτα λιγότερο & τίποτα περισσότερο!
Πολύ όμορφο το κείμενό!!!
:-)
Επαναλαμβάνω και από το σχόλιο του ηλιογράφου:
"Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε ένα ωκεανό λύπης.Δεν είναι λίγο"...
Έτσι μιλάει και στην ψυχή μου και η ποίηση της Κ.Δημουλά.
ΑΦιλάκια!
Οσο και να μην έχει κανείς επαφή με το θέμα (όπως εγώ), δεν γίνεται να μην προσέξει κάποια σημεία...
Ακόμα και αν δεν του τα επισημάνουν δηλαδή, θα τα προσέξει, δεν γίνεται αλλιώς...
καλησπέρα...
πραγματικά πολύ ωραία τα λόγια της κας Δημουλά...
Η ποίηση? κατάδυση ψυχής στον Άδη, μέθεξη του παλαιού με το καινούριο, συνεικόνες...
Δρόμωνες σε άγνωστα κόκκινα νερά, λιακάδες σε αρχονταρίκια,
και το τρεμουλιαστό άγγιγμα των ηλικιωμένων προγόνων μας που μες το δικό μας σφρίγος μένει ακόμη αξέχαστο...
χρωστήρας του μυαλού...
και πόσα άλλα...
Σε φιλώ
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ.ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΝΑΡΡΩΣΗ.
Κίκοπ μας καλησπέρα,
Ο λόγος της ποιητικός, ίσως μόνο έτσι να μπορεί κανείς να «ακριβολογεί» ουσιαστικά!
Χαίρομαι που σου άρεσε!
φιλάκι στο κικοπάκι:)
Άιναφετς, σίγουρα, δεν είναι καθόλου λίγο, αυτή η «παυσίπονη σταγόνα»..
Ανταποδίδω με αστριοφιλάκια:))
Κωνσταντίνε, πολύ χάρηκα που είδα επιτέλους αυτό το ζωντανό κόκκινο αυτοκίνητο στα σχόλια :) πολύ μας είχε λείψει!
Τώρα ό,τι και να λες περί της μη επαφής με το θέμα, κρίνοντας από τις ποιητικές φωτογραφίες σου, δεν γίνεται εντελώς πιστευτό … δεν γίνεται αλλιώς! :)
Αγαπητέ Νίκηπλε,
Θυμήθηκα το «Ασίνην τε» που είχες επιλέξει σε μία εξαιρετική ανάρτησή σου και διάλεξα ν' αντιγράψω λόγια για την ποίηση, του ίδιου ποιητή, κατά τη βράβευσή του με το βραβείο Νόμπελ το 1963:
«…Παρατήρησαν πως ανάμεσα σʼ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα κι ένα σημερινό, η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη νʼ ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή η φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να ʼβρει καταφύγιο, απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γιʼ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης…»
Μίλησες για «κατάδυση ψυχής στον Άδη..» κι ο ίδιος ποιητής είπε σε κάποιο δοκίμιό του «..Για τον ποιητή όλο το ζήτημα είναι να μεταχειριστεί τον κόσμο των φαντασμάτων που τον περιστοιχίζουν, σα να ήταν σώματα στερεά. …»
Όπως πάντα Νίκηπλε, ξεχωριστό το σχόλιό σου .. .και σίγουρα γράφεις ποίηση:)
Σκρουτζάκο μου σ' ευχαριστώ πολύ που πάντα θυμάσαι και περνάς:)
Σ' ευχαριστώ και για τις ευχές σου, Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο,
Καλό μήνα και σε σένα!:)
Καλησπέρα..
Μιλάτε τόση ωρα εδώ για την αγαπημένη μου ποιήτρια..
Νομίζω Αστρια έχουμε ξαναμιλήσει για εκείνην, με την ευκαιρία μιας παλιάς ανάρτησής μου.
Σπάνια αρθρώνεται τόσο περιεκτικά, ο ποιητικός λόγος.
Προσωπικά δεν ξερω κανένα αλλο να τον πλησιάζει, εστω.
Η μαγεία της πολυσήμαντης οντότητας των λέξεων.
Ο λόγος της είτε ποιητικός είτε πεζός είναι μια συγκλονιστική εμπειρία.
Νομίζω πως είναι από τους ελάχιστους Ακαδημαϊκους που αξίζουν αυτή την τιμή.
Διάβασα μια χειρόγραφη αφιέρωσή ενός βιβλίου ΄της, σε ενα φίλο μου..
Δυό λεξεις μόνο:
"Αξιότιμε-αγαπητέ κύριε Κ
Ιδού αυτό που δεν εκτοξεύθηκε..."
τρεχω τωρα στου Κενταυρου
Αγαπημένο μου φράκταλ, αεικίνητο τεχαντήρι, τρεχαντηράκι,
Βεβαίως και θυμάμαι τη συζήτηση που είχαμε στα σχόλια ανάρτησής σου.
Ακριβώς τα ίδια νοιώθω για την Δημουλά, τα έγραψες με τον καλύτερο τρόπο.
Η χειρόγραφη αφιέρωσή της εξ ίσου μεστή και αντάξια της υπογραφής της, σ΄ευχαριστώ που τη παρέθεσες.
Σε φιλώ πολύ, καλό βράδυ!
υγ. ευχές για την πιο όμορφη αναμονή:))περιμένουμε ν' ακούσουμε τα ευχάριστα:)
Εξαιρετικά τα αποσπάσματα, με γοήτευσαν, χάθηκα για λίγο ανάμεσα στις λέξεις...
Θα κρατήσω αυτό το
"ωφελεί όποιους πιστεύουν στη μαγεία της"...
έχω τόση ανάγκη για λίγη μαγεία στη ζωή μου!!!!!!!!!
Βλέπω ότι επανήλθες δριμύτατη και χαίρομαι αφάνταστα γι αυτό!
σε φιλώ και ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνεις στο μπλογκ σου...
Ξεκίνησα μια μεγάλη βόλτα στους φίλους που έχω "ξεχάσει".
Η βόλτα αυτή είναι μια πρόσκληση επανασύνδεσης όλων αυτών που θεωρώ κομμάτι της ζωής μου και συν διαμορφωτές του τρόπου να σκέφτομαι και να επεξεργάζομαι την ζωή.
Σε καλώ να μου στείλεις ένα τραγούδι που σε εκφράζει και να το εντάξω στην εκπομπή του Σαββάτου.
Στην μνήμη μιας διαδικτυακής φίλης που σήμερα έμαθα πως εδώ και 7 μήνες έφυγε από κοντά μας.
"H τέχνη της ύπαρξης" τ΄ όνομα της ιστοσελίδας της.
Θα ήταν χαρά και τιμή μου η συμμετοχή σου.
Την αγάπη μου.
Υ.Σ.
Για να προλάβω, το μήνυμα αυτούσιο θα σταλεί σε όλους όσους έχω στην καρδιά μου τα δυόμισι χρόνια που επικοινωνούμε
Exw ena misos sti Dimoula oxi epeidi den tin sevomai alla epeidi mas anagkazan na yper-analyoume ka8e stixo gia tis panellinies:PP Parola afta istera apo to post sou isws na ana8ewrisw;)
Συμφωνω πολυ με τον τελευταιο στιχο που παρεθεσες: "η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης". Προσωπικα πιστευω -ειδικα για τη συγχρονη ποιηση στην πλειοψηφια της- οτι ειναι μια υποθεση καθαρα προσωπικη (προσωπικη, εννοω αυτου που τη γραφει). Κακως ομως, η ποιηση για να αντεξει στον χρονο και να ειναι διαχρονικη πρεπει να εχει και στοιχεια κοινωνικα μεσα της, να ειναι αυτο που λεμε (και) κοινωνικη ποιηση. Δεν "μιλα" παντα σε ολους και γι' αυτο δεν φταιει το οτι ο καθενας μπορει να αντιλαμβανεται αλλιως τα πραγματα. Εννοω οτι δεν μιλα παντα σε ολους γιατι το κειμενο-ποιημα μπορει να μας αφηνει αδιαφορους. Σημερα την εχουμε "δει" ολοι λιγο πολυ ποιητες (εννοω απο αυτους που γραφουμε) και σε καθε πονο (συνηθως ερωτικο) αραδιαζουμε στιχους. Δεν ειναι ετσι ομως. Γι'αυτο και εχουμε τοσους πολλους ποιητες (συγχρονους). Προσωπικα θεωρω οτι ειναι πολυ λιγοι αυτοι που αξιζουν...
Αστριακι μου δεν ξερω αν εκφραζω καλα αυτα που θελω να πω... ο γραπτος λογος ευκολα παρεξηγειται και ουτως ή αλλως ειναι αλλιως να τα λεμε απο κοντα...
Φιλια,
ξ.
υγ: Η μουτζουρα πιο πανω ειναι δικη μου! Σοοορυ!
Κάθομαι ἐδῶ καὶ βρέχομαι.
Βρέχει χωρὶς νὰ βρέχει
ὅπως ὅταν σκιὰ
μᾶς ἐπιστρέφει σῶμα.
Κάθομαι ἐδῶ καὶ κάθομαι.
Ἐγὼ ἐδῶ, ἀπέναντι ἡ καρδιά μου
καὶ πιὸ μακριὰ
ἡ κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Ἔτσι γιὰ νὰ φαινόμαστε πολλοὶ
κάθε ποὺ μᾶς μετράει τὸ ἄδειο.
Φυσάει ἄδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερὰ ἀπὸ τὸν τρόπο μου
ποὺ ἔχω νὰ σαρώνομαι.
Νέα σου δὲν ἔχω....
Κ.Δ
Άστρο μου και φεγγάρι μου...μαργαριτάρι μου..
για Σένα και τη Μαίρη..
κύλησε από ένα καυτό δάκρυ...
Mαριέλα μου, χαίρομαι που σου άρεσε, έτσι είναι, έχουμε ανάγκη από τη μαγεία στη ζωή μας και όταν αυτό αληθινά συμβαίνει, το νοιώθουμε χωρίς την ανάγκη καμίας ανάλυσης ή αιτιολόγησης, όπως και σε έναν πίνακα:)
Εγώ σ' ευχαριστώ, η τιμή είναι δική μου για την υπέροχη αφιέρωσή σου:)
Επικουρε, ευαίσθητη και συγκινητική η ιδέα σου και με τιμά η πρόσκλησή σου. Σου έστειλα μία πρόταση.
Καλή συνέχεια και στην εκπομπή με τη ίδια πάντα ποιότητα!
Αγγελική, πολύ χάρηκα που ίσως αναθεωρήσεις:) αληθινά αξίζει τον κόπο να την διαβάσεις με άλλο μάτι από το "καταναγκαστικό". Είμαι σίγουρη ότι θα εκτιμήσεις, εκτός από την ουσία, και τον απρόβλεπτο και έξυπνο λόγο της.
ξενιαδάκι, σ' ευχαριστώ για τις σκέψεις σου, συμφωνώ με την τοποθέτησή σου.
Κάτι σχετικό με το διαχρονικό που λες κι εσύ: νομίζω ότι όταν αυτό συμβαίνει, είναι κάτι που ξεπερνά και την γλώσσα στην οποία έχει γραφτεί. Και εννοώ ότι, εκτός από τον ήχο που ακούγεται πολύ όμορφος και αν ακόμα δεν είναι κατανοητός, λένε ότι ένα ωραίο ποίημα, αν προσεγγιστεί και μεταφραστεί "ευαίσθητα" καλά (κι εσύ που ασχολείσαι με σχετικές μεταφράσεις καταλαβαίνεις τί εννοώ με αυτό το καλά:),το αποτέλεσμα θα είναι πάλι ένα ωραίο ποίημα.
besitos:)
Α.
ξεχωριστή μου mareld, θαλασσοφωταύγεια:) πολύ μας έλειψες, αλλά ό,τι και να σου πω θα είναι πολύ πολύ λίγο!
Το δάκρυ αυτό ακριβό και πολύτιμο..
Τα λόγια σου άνοιξαν τα μάτια και την ψυχή και η σκέψη πέταξε κοντά σου σαν να μην πέρασε στιγμή.
Τώρα θα μιλάμε όπως παληά, έτσι δεν είναι;
Μια μεγάαααλη αγκαλιά!
Aστριούλι πολύυυυυ χαρά θα είχα κάνει αν σ'έβλεπα...
Περαστικούλια πολλά πολλά πολλά(θα βάλω πιο πολύ τα δυνατά μου λοιπόν)
ξωτικούλι, σ'ευχαριστώ για όλα τα μαγικά σου:)))
Δημοσίευση σχολίου