Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

άνθρωποι ...

27 σχόλια:

Νηφάλια Μέθη είπε...

oμορφο το βιτεο...και η μουσικη που εδεσες τις εικονες...

σαν ζυγαρια το ενιωσα,απ τη μια ολος αυτος ο πονος και απ την αλλη η ελπιδα και μια σταλα παραπανω να τα γερνει στο μερος της..

και μετα παλι θυμηθηκα το "καληνυχτα κεμαλ,αυτος ο κοσμος δεν θα αλλαξει ποτε"

φιλακια καληνυχτας Αστρια μου και περαστικα με το χερι πολυ!

Roadartist είπε...

Απίστευτες εικόνες,
σαν σφαλιάρες σε εαυτούς και σε ζωές μας.. Μα και αφορμές για πολλές σκέψεις..

Εμπειρίες ζωής τέτοια ταξίδια!
Άντε να γίνεις καλά, να ταξιδέψεις ξανά σύντομα σε παρόμοιους ξεχωριστούς προορισμούς! Καλό βράδυ,
να ξεκουράζεις το χέρι σου (!!!!!!!!!!!)
φιλάκια :)

nikiplos είπε...

Εκεί που η μοίρα έριξε ψυχές... λαθρεπιβάτες, σπουργίτια μιας ζωής ξεχασμένης στριμωγμένης, εξορισμένης από τον επίπλαστο πλούτο των χρεώγραφων και των μεσιτικών γραφείων του ινδικού αξάν της αγγλοσαξωνικής...

μέσα στο τίποτε μπορείς να οικοδομήσεις... να ονειρευτείς να ακούσεις μελλωδίες και ίσως να θαυμάσεις και χρώματα... αυτό είναι άλλωστε και το μεγαλείο του ανθρώπου... που σ' αυτήν την πόλη οι παρίες ίσως είναι πιο άνθρωποι από τους κομψευόμενους πάκηδες με τις χρυσές καρφίτσες στη μύτη και τα δακτυλίδια και το αμήχανο χαμόγελο...

ξωτικό είπε...

και πως να μην σκεφτείς, πως δυστυχώς δεν είναι αυτοί το τελευταίο σκαλοπάτι...σ'αυτή την άναρχη ζούγκλα που λέγεται ανθρωπότητα ,και που προοδεύει διαρκώς προς τα πίσω...
Ας μην ξεχνάμε τουλάχιστον..
Καλημέρα Αστέρι και..προσοχή στο χέρι.

dodo είπε...

Παράγκες και παλάτια...
Πάρα πολύ καλό το βίντεο, συγχαρητήρια!

kikop80 είπε...

Η διπλή ζωή του πλανήτη μας!
Από τη μια η ομορφιά και η ξεγνοιασιά και από την άλλη η ασχήμια και η δυστυχία!
Η σειρά όμως πάντοτε αλλάζει και μπορείς ποτέ να ξέρεις που θα βρεις τι!
:-)
Βροχερή καλημεροκαλησπέρα!!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Γροθιά στο στομάχι...
΄Υστερα γκρινιάζουμε κι' εμείς οι δυτικοί και κοινωνικο-οικονομικά ανεπτυγμένοι.
Θα μου πεις ω ο κόσμος πάει μπροστά και δε γίνεται να μείνει στο επίπεδο του βίντεο

Τραγέλαφος οι κοινωνίες θα σου πω κι αυτό είναι που δε θέλω να κατανοήσω.
Γιατί να υποφέρουν οι πολλοί (τριτοκοσμικοί) και οι προηγμένες κοινωνίες να ζητούν όλο και περισσότερα...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

Όπως είχα πει, οι φωτογραφίες είναι άρτιες αλλά προβληματίζουν, coming soon to a theatre near you.......

Άστρια είπε...

Νηφάλια Μέθη μου, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το πρώτο σχόλιο, τόσο ταιριαστό με την ανάρτηση:)

Νομίζω ότι κάποιος κλέβει μονίμως στο ζύγι, ώστε να γέρνει η ζυγαριά άνισα ... καμιά φορά και μέχρι ανατροπής της.
Γι' αυτό ένοιωσα να γραφτεί στο τέλος, για το χαμόγελο του παιδιού και το μικρό όνειρο για ευτυχία, ότι κι αν υπάρχουν ".. όμως τα ξεπλένει η πόλη όταν κοιμάται χωρίς τύψεις στον κόσμο της"

καληνύχτα, φιλάκια καλή μου φίλη:)
Σ' ευχαριστώ για την έγνοια:)

Άστρια είπε...

roadartist μου, δεν μπορείς να φανταστείς πώς νοιώθεις και όταν τα βλέπεις. Περισσότερο όμως δεν μπορούμε να φανταστούμε ούτε στο ελάχιστο, πώς νοιώθουν οι ίδιοι αυτοί οι άνθρωποι. Ωρες ορθοστασίας με τα πόδια στο νερό, επαναλαμβανόμενη βαριά συνεχή σωματική εργασία, εκτεθειμένοι σε συνθήκες ανυπόφορης ζέστης, υγρασίας, βροχής κλπ. και κάποιοι από αυτούς γέροι ή πολύ νέα παιδιά.
Μόνο η λέξη έλεος ταιριάζει γι' αυτά και άλλα παρόμοια ή και χειρότερα επαγγέλματα.
Ο τίτλος της ανάρτησης - άνθρωποι..-επιλέχτηκε για να θυμηθούμε την ύπαρξή τους.

Σ' ευχαριστώ για όλααα καλή μου φίλη!! και ιδιαίτερα για την έγνοια, όμως όπως είδες, παρασύρθηκα και έγραψα πολλά:)))
καληνύχτα, φιλάκια :)

Άστρια είπε...

Αγαπητέ Νίκηπλε, τα είπες όλα! και όπως πάντα με έναν καταπληκτικό λόγο, που δεν μπορώ κάτι να του αντιπαραβάλω ή να προσθέσω χωρίς να του είναι πολύ λίγο.
Θα ήταν τα καλύτερα λόγια για να συνοδέψουν αυτή την ανάρτηση.
Θαυμάζω και ευχαριστώ!


υγ.αν έχεις χρόνο να δεις ένα σπουργίτι - φτωχαδάκι; http://twinklestarblogspot.blogspot.com/2009/11/blog-post.html

Άστρια είπε...

ξωτικό, ναι, δεν είναι αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι... δυστυχώς.. και το χειρότερο είναι ότι αυτοί που τους σπρώχνουν εκεί θέλουν να λέγονται " άνθρωποι"
Σ΄ευχαριστώ για την συμβουλή:)

Άστρια είπε...

dodo, σ΄ευχαριστώ που όπως πάντα τα πρόσεξες όλα, η γνώμη σου μετράει για μένα και χαίρομαι που σου άρεσε:)
Το κτίριο αυτό μας το έδειξαν και μας είπαν για τον ιδιοκτήτη του (εσύ πού το ξετρύπωσες;;;:) Τί κι αν στοίχισε τόσο; είναι δείγμα κακογουστιάς και ματαιοδοξίας:)

Άστρια είπε...

kikop μου, έτσι ακριβώς:))
και είναι ένας καιρός που πλακώνει:)

Καλό βράδυ και φιλάκι στο κικοπάκι ε;:)

Άστρια είπε...

Γλαρένια μου, όλα τα ερωτηματικά και τα διλήμματά σου και δικά μου! Όμως είναι αμέτρητος ο κόσμος που ζει σήμερα σε απάνθρωπες άθλιες συνθήκες.

Αν μπορούσε κανείς να έκλεινε τα μάτια και σαν σε όνειρο όλα να αλλαζανε...αν...

Πάντα έρχεσαι με τα όμορφα δωράκια σου, σ' ευχαριστώ τόσο, πολύ! Κι εγώ περνώ και διαβάζω όλες τις όμορφες αναρτήσεις σου και χαίρομαι όταν επικοινωνούμε έστω από εδώ.
Σε φιλώ!

Άστρια είπε...

ηλιογράφε, η γνώμη σου για τις φωτογραφίες ιδιαίτερα μετράει, σ' ευχαριστώ:)

Συμφωνώ, απόλυτα για την τοποθέτηση που λες, όταν ό στόχος είναι η εκμετάλευση, ή έστω ο απλός καμπασμός για μια φωτογραφική επιτυχία..

Εκτός από του ότι κάποιες σκηνές σκηνοθετούνται,(έχω δεί π.χ.τέτοιες "συγκινητικές" φωτογραφίες ζώων που πληγώνονται επί τούτου), χαρακτηριστική είναι μία "πετυχημένη" φωτογραφία ενός ανήμπορου υποσιτισμένου παιδιού που ένα όρνεο περίμενενα το φάει, και ο φωτογράφος φωτογράφιζε αντί να πάρει το παιδί από εκεί και να το βοηθήσει..)

Δεν μπόρεσα να φωτογραφίσω κανένα εξαθλιωμένο ή άρρωστο πρόσωπο στο Βαρανάσι ή και αλλού που είδα, όπως είχα ξαναπεί, ένοιωθα η ίδια πόνο και ντροπή για να στρέψω τον φακό στην έκφραση του πόνου.

Και σκέφτηκα πολύ πριν κάνω αυτή την ανάρτηση, το δίλημμα μεγάλο και το βίντεο σε μικρή ανάλυση το είχα δείξει μόνο σε λίγους.
Όμως επεκράτησε η επιθυμία δημοσιοποίησης μιας αληθινής κατάστασης εργασίας ανθρώπων κάτω από άθλιες συνθήκες.
Για να ξέρουμε και να θυμόμαστε τον "άνθρωπο" με ή χωρίς εισαγωγικά, γιατί κάποιοι υποφέρουν ζώντας μια άθλια ζωή, αλλά και κάποιοι τους ωθούν εκεί και κερδίζουν από αυτό. Και υπάρχουν και χειρότερα...

Έγραψα πολλά (ξεχνώντας το χέρι:) όμως ήταν πρόκληση το θέμα που έθεσες γιατί με έχει απασχολήσει πάρα πολύ κι εμένα.

σταυροδρόμι είπε...

μας ξυπνούν απ΄ την αυτάρκειά μας εικόνες σαν κι αυτές, αλλάζουν την ματιά μας σε όλα, μας βγάζουν από τη μιζέρια και τη γκρίνια μας για το παραμικρό, ελπίζω να μας βοηθούν να γινόμαστε λίγο πιο άνθρωποι... ναι, εμείς, στις δικές μας σχέσεις με τους γύρω μας... ίσως... ελπίζω... εύχομαι...

α Κενταύρου είπε...

Ο κάθε άνθρωπος εφ΄ο ετάχθη,δεν είναι τόσο σημαντικό το είδος της εργασίας όσο το δικαίωμα στην εργασία που διεκδικεί ο άνθρωπος δηλαδή το δικαίωμα στη ζωή,και οι Ινδοί,οι Πακιστανοί το δικαίωμα αυτό το διεκδικούν μεταναστεύοντας στη Δύση.Όπου η ανθρωπότητα επανήλθε στο καθεστώς της δουλείας με άλλο τρόπο,τη δουλεία αυτή την διεκδικεί ο κατατρεγμένος από το πολιτισμό μας άνθρωπος οικιοθελώς.Ο έρωτας πηγή ζωής ξεπερνά όλες της αντιξοότητες και ανθίζει σαν το κρίνο του ξωτικού που ανθεί στην άμμο.

Άστρια είπε...

Αγαπητό σταυροδρόμι, πόσο δίκηο έχεις, μαζί σου στις ευχές ελπίδας .. Μακάρι!

Άστρια είπε...

αστέρι α του Κενταύρου, έχεις αρκετό δίκηο, θα σου πω κάτι σχετικό: στην Ινδία τα ρίκσοου είναι ταξί που τα σέρνουν ποδηλάτες. Είδα πολλά. Υπάρχουν σε ορισμένες πόλεις και αυτά που τα σέρνουν ..άνθρωποι (εγώ δεν είδα πάντως, ίσως να έχει στην Καλκούτα). Είχα διαβάσει ότι η κυβέρνηση, μετά από διαμαρτυρίες οργανώσεων για τα δικαιώματα των ανθρώπων, τα απαγόρευσαν, όμως βρέθηκε μπροστά στην έντονη διαμαρτυρία και αντίδραση των ίδιων των "οδηγών" που έκαναν αυτό το επάγγελμα από τους γονείς τους και η απαγόρευσή του σήμαινε ότι δεν θα είχαν πια δουλειά.-

Margo είπε...

Άστριά μου είδα τη καταπληκτική δουλειά σου μόλις κατέβασες το βίντεο.. ευτυχώς, γιατί έμεινα χωρίς σύνδεσης πάλι για πολύ.
Το μόνιμο ερώτημα στην θέαση τέτοιων καταστάσεων είναι ένα γιατί που μένει μονίμως μετέωρο.
Καλό ξημέρωμα αστεράκι μου
Σε φιλώ!

Άστρια είπε...

Μargo μου σ' ευχαριστώ πολύ για όσα πρόσεξες:)
Αυτό το μετέωρο "γιατί" τίθεται για τόσα πολλά που συμβαίνουν, και τεράστιο πια, πλανάται σαν μια σκιά που κρύβει το φως πάνω από τον κόσμο μας...
Σε φιλώ πολύ και πάλι σ' ευχαριστώ:)

fractal είπε...

Περνω και ξαναπερνω περιμενοντας να ακούσω ή να δω το video για να αφήσω σχόλιο.
Πάλι δεν τα καταφερα. Θα ξαναπεράσω
Εν τω μεταξύ εσύ να ετοιμαζεσαι για τη Δευτέρα στο Συνταγμα..
Πρωϊνες ωρες... να μπορεί και το Ξωτικό.
Εγώ είμαι παν΄τός καιρού...

fractal είπε...

Επί τελους απόψε το είδα...
Ευτυχώς υπήρχαν στο τελος, εκείνα τα γελαστά ματια του παιδιού και το ερωτευμένο ζευγάρι..
Η πινελιά του ονείρου μεσα στην δουλοπαρικη ζωή μιας δυστυχίας΄που φαινεται να ατελειωτη και αμεταβλητη.
Μεχρι να συναντησεις τα χαμογελαστα ματια του παιδιού και το τρυφερό σμίξιμο των δυο ερωτευμένων..

Άιναφετς είπε...

Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο κάθε φορά που βάζεις κάτι από το ταξίδι σου στις Ινδίες...
θυμάμαι που μείναμε σ' αυτό το ξενοδοχείο παλάτι στη Βομβάη, η τιμή του δωματίου αντιστοιχούσε σ' ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο στη Σκιάθο...οι αντιθέσεις απίστευτες!
ΑΦιλάκι και καλό Σ/Κ!

Άστρια είπε...

Φράκταλ μου αγαπημένο, "παντός καιρού" τρεχαντηράκι, δυστυχώς ο καιρός δεν ήταν καλός για τα άστρα:)
σου έγραψα...

Σε φιλώ πολύ πολύ:)

Άστρια είπε...

Αιναφέτς μου, στο έχω ξαναπεί, περιμένω να δω κάποια ανάρτησή σου για εκεί. Σίγουρα κι εσένα το βλέμμα δεν σταμάτησε μόνο στα "γύρω"

Σε φιλώ, καλό Σ/Κ