ανθρώπινα μάτια, ο ουρανός ..κι ένα ψεματάκι τ' ουρανού

Κάποια μάτια ανθρώπινα ήταν που λέγανε:

« Τι πιο όμορφο από το να σου χαρίζει ο ουρανός το πρωί μια ανατολή για καλημέρα και να κρατάς το φως της φυλαχτό βλέποντάς το σ’ όλα τα χρώματα των λουλουδιών της μέρας…

Και το βραδάκι σ’ ένα ξέφωτο, να ονειρεύεσαι στα μάτια του το αχνό χαμόγελο ενός ξαναγεννημένου φεγγαριού κι αεράκι παραμυθιού να φέρνει μια καρδιά στ’ αστέρια.»

«Χαχααα!!» γέλασε ένα από τα καλοκάγαθα ψεματάκια τ’ουρανού, και είπε γυρίζοντας στο τελευταίο αστεράκι που λαμπύριζε εκεί λίγο πριν φέξει η άλλη αυγή: «Τα χρώματα τ’ουρανού φτάνουν στα μάτια τα ανθρώπινα όπως τους έχει οριστεί να βλέπουν το φως.. έτσι, για να γλυκάνει τις λύπες τους με χρώμα, κι ας είναι ίσως ψέμα.. και αυτή είναι μια μικρή αλήθεια..»

Το αστεράκι βιαζότανε να φύγει να πάει να κοιμηθεί, τα λόγια όμως έφτασαν σε κάποια μάτια ανθρώπινα, που είχαν μείνει ξάγρυπνα όλη τη νύχτα ν’ αναπολούν τις εικόνες της μέρας τους και τα χρώματα τους όλα. Κι εκεί, λίγο πριν φέξει η άλλη αυγή, με μιας θολώσανε τα μάτια βουρκωμένα κι έτσι σφαλίσανε τα ματοτσίνορα στον ύπνο.

Όμως κείνο το καλοκάγαθο ψεματάκι (ως πάντα ψεματάκι) λέγοντας μια μικρή αλήθεια έκρυψε μια πιο μεγάλη: «Ο ουρανός και τα χρώματά του έχει οριστεί να υπάρχουν μόνο για να τα βλέπουν τ΄ανθρώπινα μάτια». Και το επόμενο πρωί, όταν τα μάτια ήταν κλειστά στα χρώματά του, ο ουρανός έριξε μια παραπονεμένη μαγιάτικη βροχούλα και σε λίγο ξαναφώτισε μέσα από τα σύννεφα...

Την άλλη μέρα, την άλλη αυγή, ο ουρανός καθρεφτίστηκε στις θάλασσες, στις λίμνες, ακόμα και στις πρωινές δροσοσταλίδες, όμως ήταν κλειστά τα ανθρώπινα μάτια και ο πιο αγαπημένος του καθρέφτης, η κόρη των ματιών τους.

Και τότε ήταν που το ψεματάκι τ’ουρανού ψιθυρίζοντας ομολόγησε την όλη αλήθεια «Ο ουρανός έχει οριστεί να ζήσει μόνο όταν μπορεί να βλέπει τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στ’ ανθρώπινα μάτια».

Τίποτα απ’ αυτά δεν άκουσαν τα μάτια, όμως ορθάνοιξαν γελώντας πάλι στο δικό τους ουρανό αφού δεν μπορούσαν να του είναι θυμωμένα. Κι εκείνος γλυκά τα φίλησε με το πρώτο φως της μέρας.

~ *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Σ' ευχαριστώ για την πρώτη έμπνευση του παραμυθιού:) 

Αστέρια μου που περνάτε από εδώ, σας αφήνω αυτό το παραμύθι για παρέα και σας εύχομαι ένα ξένοιαστο καλοκαίρι σ' έναν όμορφο, φωτεινό, δικό σας ουρανό!

Ήταν η τελευταία ανάρτηση πριν τις διακοπές για να προλάβω να σας χαιρετήσω πριν φύγετε κι εσείς Αυτή την εβδομάδα  θα τριγυρνώ λιγάκι στ' αστέρια σας, ώσπου να φύγω κι εγώ :)
Ο μετριασμός των σχολίων ενεργοποιήθηκε λόγω απουσίας από το blog, για τον φόβο των κινέζικων γραφών:)

Οι φωτογραφίες και οι συνθέσεις by Astria (που λέει κι ο Κωνσταντίνος:) όπως και η τελευταία που δεν προέκυψε από σύνθεση, μόνο zoom