Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Παιχνίδι



"Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο" *

Κι εμείς, στη ζωή σ' ένα Παιχνίδι, αγνοώντας όλους τους κανόνες του, που μας έχουν οριστεί. Ψηλαφώντας για την επόμενη κίνηση και το χειρότερο χωρίς να είμαστε απόλυτα σίγουροι  πότε χάνουμε και πότε είμαστε κερδισμένοι. Ζούμε όμως με όλα τα συναισθήματα, καλά ή κακά, που χαρίζει το μοναδικό για τον καθένα μας Παιχνίδι.



*{"Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο" θα σχολιάσει εξοργισμένος ο Αινστάιν, όταν η κβαντική πιθανοκρατία  άρχισε να κατακτά έδαφος με γοργό ρυθμό. Την αυστηρή αιτιοκρατία της νευτώνειας μηχανικής αντικαθιστούσε το τυχαίο και το ασαφές. Όμοια ηλεκτρόνια σε πανομοιότυπα πειράματα, ήταν δυνατόν να συμπεριφερθούν διαφορετικά! Στο υπόλοιπο, μάλιστα της επιστημονικής  ζωής του, ο Αϊνστάιν θα προσπαθήσει με επιμονή να αποκαταστήσει το κλονισμένο κύρος του αιτιοκρατικού κόσμου. Εις μάτην! Ο Θεός έπαιζε, πράγματι, ζάρια με τον κόσμο. Η νέα τάξη έγινε φανερή όταν το 1926 Schrodinger, έγραψε εν μία περίπου νυκτί την εξίσωση του κβαντικού κόσμου..."}
 (Γ. Γραμματικάκη, "Η αυτοβιογραφία του φωτός")

47 σχόλια:

Roadartist είπε...

Πολλές φορές έχω αισθανθεί σαν να παίζει "κάποιος" μαζί μου..
Δε ξέρω αν αυτός ονομάζεται 'θεός'..
Πάντως η ζωή είναι σίγουρα παιχνίδι με όρους μερικές φορές άδικους.. σκληρούς κλπ..
ΥΓ έχεις αναφερθεί ξανά στο βιβλίο του Γραμματικάκη, διαβάζεται εύκολα, για πες μας;

ξωτικό είπε...

Aστριάκι μου γλυκό τα κουκουνάρια σου που κρύβουν σποράκια μέσα στην απελπιστική ξεραίλα μου δίνουν τον κόκκο ελπίδας που χρειάζομαι ...πεισματικά
το βιντεάκι απίθανο (το έχω κι εγώ)
κι όσο για τα ζάρια...μέχρι να μάθουμε απλώς συμμετέχουμε με πάθος στο παιχνίδι....
σε έχω ξαναευχαριστήσει για το βιβλίο ....
καλό ανοιξιάτικο βράδυ !!!

σταγόνα είπε...

"ζούμε με όλα τα συναισθήματα" αυτό Αστριούλα είναι το κέρδος μας.. Οποιος επενδύει στο συναίσθημα αυτος ειναι ο κερδισμενος του παιχνιδιού..
Kαι τι όμορφο βιντεάκι!!
καλό σου βράδυ:)

b|a|s|n\i/a είπε...

σε όποιο παιχνίδι και να παίζουμε και με όποιον τρόπο οι κινήσεις δεν παύει να είναι δικές μας. όσο έχουμε την επιλογή των κινήσεων ακόμα και σε προκαθορισμένους δρόμους.
καλημέρα σου!

Ανώνυμος είπε...

να 'ξερα ποιός τραβάει τα κορδόνια της μαριονέτας....

α Κενταύρου είπε...

Ο Αινστάιν παρόλο που είχε συμβάλλει στη δημιουργία της κβαντικής θεωριας την αμφισβητούσε.Σε επιστολή του προς τον Μαχ Μπορν έγραφε."Εσύ πιστεύεις σ' ένα Θεό που παίζει ζάρια, Εγώ πιστεύω στον αδήριτο νόμο και στην τάξη."Το αβέβαιο και το τυχαίο δεν του ταίριαζε λόγω Γερμανικής Κουλτούρας ίσως.
Επαναλαμβάνω σαν σχόλιο, το σχόλιο που έκανα σε σχόλιο.
Στο video φαίνεται σαφώς ότι το αβέβαιο,το τυχαίο και το χαοτικό δημιουργεί αρμονία.

ANAZHTHΣH είπε...

Καλημέρα,εμπνευσμένη ανάρτηση.
"Χαμένη πατρίδα" εννοώ την κατάσταση από την οποία εκπέσαμε και λαχταράμε να επιστρέψουμε σοφότεροι...
Φιλιά!

Thalassenia είπε...

Σ΄αυτό το παιχνίδι της ζωής συμμετέχουμε και αυτό είναι η ουσία.
Το καλύτερο είναι ό,τι δεν είναι κάτι σταθερό, μόνιμο και σίγουρο.
Αυτό είναι η γοητεία του παιχνιδιού.
Ο καθένας συμμετέχει με τις δικές του σταθερές.
Το βίντεο απίθανο.

Φιλιά θαλασσένια.

fractal είπε...

ΑΣΤΡΙΑ Πολύ αγαπημένη.
Αυτό το υπέροχο βιντεάκι μιλά με τον καλύτερο τρόπο για την αναγκαιότητα του φαινομενικά τυχαίου..
Με κανένα άλλο τρόπο αυτή ή σχέση τυχαίου-αναγκαίου δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί καλλύτερα.
Να μεταφέρω με την ευκαιρία που μας έδωσες, την άποψη του καθηγητή του πανεπιστημίου του Μέριλαντ και ακαδημαϊκού (νομίζω στην έδρα της πληροφορικής) Πάνου Λιγομενίδη:
""Σε πολύπλοκα φυσικά, βιολογικά, κοινωνικά κ.λ.π. συστήματα, και κατ΄επέκταση στο σύμπαν ως σύνολο, οι διαδικασίες της διαφοροποίησης και της ε ξ ε λ ι ξ η ς πραγματοποιούνται με την συνδιασμένη δράση "τύχης" και "αναγκαιότητας"".


Και συνεχίζει:
""To αντικείμενο της νέας φυσικής είναι η ανακάλυψη των κανόνων που διέπουυν την συμπεριφορά των "φτιαγμένων" ζαριών της ζωής"".

Πολλά φιλιά, από εδώ γιατί μάλλον δεν θα προσφάσω να σου τα στείλω από αλλού.

ξι είπε...

Ααα πολυ ενδιαφεροντα ολα... το κειμενο, η μουσικη, το παιχνιδι.
Πολυ ωραιο ποστ αστριακι:) Σιγουρα ειναι παιχνιδι η ζωη, ποτε (ή για καποιους) δικαιο, ποτε (...) αδικο. Ετσι παει, δυστυχως. Κι εκει που νομιζεις οτι κερδιζεις ή εστω οτι δεν χανεις, ποτε δεν ξερεις...
Διαβαζεις Γραμματικακη τωρα;
:)
ξ.

Άστρια είπε...

@@@@@@@@@@@@@@@@@@
@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Μια όμορφη καλημέρα !

Σας ευχαριστώ όλους που με σκεφτήκατε, περάσατε και μου αφήσατε χαμόγελο:)

Και πιο πριν να πω ότι την σκυτάλη γι’ αυτή την ανάρτηση (με «ελεύθερο τρέξιμο»:) την πήρα από τον αΚενταύρου, που είχε μια πολύ ωραία ανάρτηση για την κβαντική θεωρία και στα σχόλιά του θύμιζε αυτή τη φράση του Αϊνστάιν. Τον ευχαριστώ!

Διάφορες υποχρεώσεις η αιτία για την καθυστέρηση στις απαντήσεις και την επίσκεψη στα αστέρια σας που θα γίνουν σύντομα. Σπεύδω τώρα αμέσως, να σας συναντήσω και να σας πω…

Άστρια είπε...

@roadartist, καλή μου φίλη, σ’ ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση και το άνοιγμα των σχολίων:)

Συμφωνώ, ίσως αυτά τα νοιώθουμε επειδή δεν ξέρουμε τους κανόνες του Παιχνιδιού. Ίσως να είναι μέρος ενός μεγαλύτερου Σχεδίου που βέβαια αγνοούμε. Σίγουρα όμως Κάποιος ξέρει τα πάντα για μας κι εμείς απλώς νοιώθουμε το άγγιγμά του.

Το βιβλίο του Γραμματικάκη, είναι ογκώδες, και θέλει πολύ χρόνο και συγκέντρωση για να διαβαστεί. Η αλήθεια είναι ότι πολλά σημεία του, κάπως πιο ειδικά, θα πρέπει κανείς να έχει κάποιο ενδιαφέρον για τη φυσική για να του αρέσουν. Για μένα ήταν από τα πιο όμορφα βιβλία που έχω διαβάσει.
Σε παραπέμπω στην ανάρτησή μου που έχει μια σύντομη αναφορά για το βιβλίο:

http://twinklestarblogspot.blogspot.com/2009/06/blog-post.html

Σε φιλώ, καλό ΣουΚου:)))

Άστρια είπε...

@ξωτικούλι, τα συγκεκριμένα κουκουνάρια δεν νομίζω να είχαν σποράκια μέσα:)
Η φωτογραφία τους μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Ίσως μοιάζουν με δύο ζάρια που έχουν ριχτεί στη γη.. ίσως δείχνουν την παντοτινή μοναξιά του ανθρώπου.. ίσως τις δυσκολίες της ζωής σε μία άνυδρη γη.. ίσως την ίδια κατάληξη όλων...

Λες να υπάρχει ιδιαίτερος τρόπος για να ρίχνει κανείς τα ζάρια; Ώσπου να μάθουμε, ο.k. , συμμετέχουμε με πάθος!!!

Καλό Σ/Κ με πολλές τυχερές ζαριές, (εσύ ξέρεις βέβαια και απο μαγικά)
:)))

Άστρια είπε...

@σταγόνα, καλή μου, ναι, τα συναισθήματα είναι το κέρδος μας και είναι καθαρά δικό μας.

Μπορούμε από αυτά, τα όμορφα να τ’ αποθηκεύσουμε και να είναι ο μόνος πλούτος μας που κανείς δεν μπορεί ποτέ να μας πάρει!

Καλο Σ/Κ μαζεύοντας σταγόνες όμορφων στιγμών:)

Άστρια είπε...

@Βασίλη, οπωσδήποτε οι κινήσεις είναι δικές μας όπως και οι αποφάσεις μας για πολλές επιλογές μας. Όμως οι βαθμοί ελευθερίας τους είναι πολλές φορές περιορισμένοι και επίσης, καμιά φορά, οι κινήσεις είναι αναγκαστικές.

Σε κάθε περίπτωση όμως, ο καθένας έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο να τις κάνει, αφήνοντας το αποτύπωμά του στους δρόμους που περνά, τους δικούς του δρόμους ή και των αλλων.

Ένα όμορφο Σ/Κ :)

Άστρια είπε...

@Βαγγέλη, το ερώτημά σου είναι σίγουρα ρητορικό, γιατί ξέρεις ότι δεν θα ξέρεις…

Καλό Σ/Κ!

Άστρια είπε...

@αΚενταύρου, κατ’ αρχήν να σε ευχαριστήσω γιατί όπως ανέφερα στην αρχή των σχολίων, από σένα ξεκίνησε η μικρή έμπνευση (σκυτάλη:) της ανάρτησης.
Βεβαίως το έχω διαβάσει αυτό το σχόλιό σου και μου άρεσε.

Το βιντεάκι ήθελα να το αναρτήσω από μέρες και ήρθαν τα λίγα λόγια και μια φωτογραφία για να δέσουν.

Η αρμονία στο χαοτικό και στο αβέβαιο, ίσως είναι μέρος ενός σχεδίου που εμείς ονομάζουμε έτσι, κι όμως να έχει κανόνες που αγνοούμε. Και γι΄αυτό, σου άφησα μια λέξη στα σχόλια της ανάρτησής σου, ψάχνοντας για το πανταχού παρόν «fractal» :)

Ένα όμορφο Σ/Κ!

Άστρια είπε...

@αναζήτηση, σ’ ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που σου άρεσε.

Σ’ ευχαριστώ για τη διευκρίνιση, ήταν απαραίτητη για να καταλάβω το νόημα του προηγούμενου σχολίου σου.

Καλό Σ/Κ!

Άστρια είπε...

@θαλασσένια, έχεις δίκηο είναι γοητευτικό το παιχνίδι αυτό:)
Γι’ αυτό ίσως, παρόλες τις αβεβαιότητες ή και κακοτοπιές που μπορεί να κρύβε, δύσκολα θέλει κανείς να το εγκαταλείψει. Όμως ίσως αυτό να συμβαίνει και γιατί φοβάται ότι η αβεβαιότητα μετά, είναι ακόμα πιο μεγάλη:)

Στα θαλασσένια απαντάμε με φιλιά αστρικά:))
Καλό Σ/Κ!

Άστρια είπε...

@fractal μου αγαπημένο, σ’ ευχαριστώ, όπως πάντα πολύ όμορφο το σχόλιό σου. Και συ, δικαιωματικά λόγω ονόματος, σήμερα με αυτή την ανάρτηση παίζεις .. εννοώ σχολιάζεις.. εντός έδρας: )))!

«Τύχη και αναγκαιότητα» δύο λέξεις που ίσως ερμηνεύουν με «σαφήνεια» την αβεβαιότητα και την άγνοια που περικλείεται μέσα στα όρια του ανθρώπινου μυαλού.

Σε κάθε περίπτωση, «τα φτιαγμένα ζάρια» της ζωής, ακόμα κι αν τα ανακαλύψουμε, ακόμα κι αν μάθουμε να τα ρίχνουμε όπως θέλουμε για μας, θα μένει ίσως το ερώτημα ποιος τα έφτιαξε.
Κι εκεί χρειάζεται κάτι άλλο για να το ερμηνέψει, πολύ πέρα από το μυαλό, ίσως αυτό που λέμε ψυχή.

Εύχομαι να προλάβεις να διαβάσεις το σχόλιό μου,
Σε φιλώ, όμορφο Σ/Κ όπου και να'σαι:)

Άστρια είπε...

@ξι, σ’ ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!
Το βιβλίο το διάβασα αρκετές μέρες το καλοκαίρι απολαμβάνοντας κάθε σελίδα του και στεναχωρέθηκα όταν τελείωσε.

Besitos ξενιαδάκι
: )
Α.

α Κενταύρου είπε...

Αυτή η αλληλεπίδραση στη θεματολογία με ευχαριστεί ιδιαίτερα, βλέπει κανείς το πόσο διαφορετικά μπορεί να προσεγγιστεί το ίδιο θέμα.
Επειδή σου αρέσει ο Γραμματικάκης που είναι ο ορισμός του πνευματικού ανθρώπου ,ο Γραμματικάκης είναι η άλλη Ελλάδα που μας κάνει να ελπίζουμε,έχω κάνει ανάρτηση "οι Μαύρες Τρύπες στη ζωή μας" με βάση μια δημοσίευση του στο περιοδικό Φυσικός Κόσμος"έχω κάνει μικρές αλλαγές στο αρχικό κείμενο γιατί ήταν μεγάλο.Μπορεί και να την έχεις διαβάσει.Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Thalassenia είπε...

Συμφωνώ με τον αΚενταύρου, πόσο διαφορετικά διαβάζουμε τον "πίνακα" ανάρτησης. Σαν πίνακα ζωγραφικής.
Έτσι διαβάζεις και βλέπεις άλλες οπτικές.

Χαιρετισμούς από μακριά.

Άστρια είπε...

@αΚενταύρου, σ' ευχαριστώ:) Την ανάρτησή σου αυτή την είχα διαβάσει όταν έκανα μία πρώτη βόλτα στο blog σου. Συμφωνώ για όσα λες για τον Γραμματικάκη, όχι μόνο είναι ερωτευμένος (όπως λέει στο βιβλίο του) με το Φως, αλλά διακρίνεται και ό ίδιος από το δικό του Φως.
Μια καλημέρα:)

Άστρια είπε...

@Θαλασσένια, συμφωνώ:)
Και πόσο μακριά είσαι δηλαδή; βλέποντάς το και αυτό με άλλη οτική:) θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το internet η απόσταση επικοινωνίας μας(ακόμα και οπτικά αν θέλαμε) είναι μηδενική:)

Καλημέρα ...από κοντά:)

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΦΟΦΕΡΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ.ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ.
ΑΦΗΝΩ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ:))))

H.Constantinos είπε...

Εχει και μιά θετική πλευρά το να χάνεις στο παιχνίδι, τουλάχιστον αναγκάζεσαι να αναρωτηθείς γιατί έχασες. Χρήσιμο, αν έχεις την δυνατότητα να ξαναπαίξεις...

dodo είπε...

Αυτό το ταινιάκι είναι χάρμα!

Από τις αναρτήσεις που προκαλούν σκέψεις και ερωτήματα...

Άστρια είπε...

@Σκρουτζάκο, σ' ευχαριστώ, χαίρομαι που σου άρεσε:)
Πριν από λίγο γέλασα στο blog σου. Καλή εβδομάδα και σε σένα!

Άστρια είπε...

@Κωνσταντίνε, συμφωνώ, έτσι είναι, τα παιχνίδια έχουν και την εκπαιδευτική τους πλευρά:)αλλά και η ομορφιά έγκειται πολλές φορές στο ίδιο το παιχνίδι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Το "Παιχνίδι" της ανάρτησης είναι αυτό της ζωής που για τον καθένα είναι μοναδικό, όμως βέβαια μέσα σε αυτό παίζονται οι παρτίδες πολλών άλλων παιχνιδιών, όπως αυτά που λες κι εσύ.

Άστρια είπε...

@Dodo, συμφωνώ για το βιντεάκι, σ' ευχαριστώ πολύ για τις "σκέψεις και τα ερωτήματα" :)

Ανώνυμος είπε...

σ' ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση σχετικά με την real news. αν δεν μου το έλεγες θα περνούσε έτσι. καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

Δεν είμαι φυσικός και δεν πολυκαταλαβαίνω από αυτές τις θεωρίες. Συμμερίζομαι την κινηματογραφική άποψη του Ταρκόφσκυ: "Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα, μόνο επιλογές"

Margo είπε...

Σ' αυτό το παιχνίδι η νίκη και η ήττα μπερδεύονται, η μία εμπεριέχεται στην άλλη.. τα συναισθήματα έρμαια των στιγμών και των πολλαπλών ερεθισμάτων. Πάντα θαύμαζα αυτούς που μπορούσαν να τα ελέγχουν και να αναλύουν τα πως και τα γιατί αυτού που η φύση υποδεικνύει.

Καλή σου νύχτα αστεράκι μου, σε φιλώ:)

marianaonice είπε...

Ζούμε όμως με όλα τα συναισθήματα, καλά ή κακά, που χαρίζει το μοναδικό για τον καθένα μας Παιχνίδι.

Κι όμως η ζωή ένα παιχνίδι είναι τελικά!


Φιλιά άστριά μου!
:))

Άστρια είπε...

@Βαγγέλη, πολύ χάρηκα όταν το είδα, και είπα ότι πολύ πολύ λίγα λένε:)

Άστρια είπε...

@ηλιογράφε, ούτε κι εγώ είμαι φυσικός:)
Το μυαλό ψάχνει πάντα για απαντήσεις που βέβαια δεν παίρνει για τις επιλογές μας.
Και αυτό είναι μέρος του Παιχνιδιού του οποίου αγνοούμε τους κανόνες.
Ο Ταρκόφσκυ από τους αγαπημένους μου.

Άστρια είπε...

@ Margo,θαλασσινό μου αεράκι, καμιά φορά, όλα είναι πολύ μπερδεμένα ή πολύ απλά αλλά δεν μπορούμε να τα πιστέψουμε.
Τύχη ή κουκιδίτσα σε κάποιο άγνωστο σχέδιο, ποιος ξέρει..
Σε φιλώ, καληνύχτα:)

Άστρια είπε...

@Μαριάννα μου, σ' ευχαριστώ που επέλεξες αυτό το κομάτι από την ανάρτηση. Τα συναισθήματα, είναι η καρδιά που κρατά στη ζωή το παιχνίδι.
Σε φιλώ:))

Mariela είπε...

Το βιντεάκι είναι καταπληκτικό...

όσο για το "παιχνίδι" σου, παρόλο που το έχω ψάξει αρκετά γιατί το θεωρώ ενδιαφέρον και μου κινεί την περιέργεια, προτιμώ να ρίχνω τα ζάρια ενίοτε στην τύχη...

είναι ένα θέμα πάντως που σηκώνει πολύ συζήτηση...
ασπάζομαι τη θεωρία, βρίσκω όμως πολύ δύσκολη την εφαρμογή της.
Καλό σου βράδυ Αστριάκι...

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Πιασμένος στην "κόμη της Βερενίκης", δεν τολμώ να ρίξω τα ζάρια μου, γιατί θα χαθούν στο διάστημα.
Καλημέρα Άστρια.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο animation! Νομίζω βέβαια ότι ως απεικόνιση του παιχνιδιού της ζωής θα ταίριαζε ένα animation όπου οι μισές μπάλες θα χύνονταν κάτω, οι χορδές θα έσπαγαν και θα υπήρχε κάμποση κακοφωνία

dodo είπε...

Όταν επανέλθεις, πέρασε αν θέλεις από τα σέκοντς γιά καινούργιες πουέντ ;-)

Άστρια είπε...

@Μαριέλα μου, σ’ ευχαριστώ πολύ,
Ακόμα και αν σκεφτόμαστε και όσο κι αν προγραμματίζουμε, νομίζω ότι τα ζάρια πάντα, στην τύχη θα τα ρίχνουμε:)
Σε φιλώ, καλό βραδάκι:)

Άστρια είπε...

@Επίκουρε, η κόμη της Βερενίκης είναι ένα ακόμα αγαπημένο μου βιβλίο:)
Να ρίχνεις πάντα τα ζάρια σου, κι αν χάσεις δεν πειράζει. Αν δεν τα ρίξεις όμως, σίγουρα δεν θα κερδίσεις ποτέ.
Καλό βραδάκι Κυριακής:)

Άστρια είπε...

@Καντάβρ μου, σ' ευχαριστώ.
Και να πούμε την αλήθεια, δεν έχεις και άδικο:))
Καλό βραδάκι!

Άστρια είπε...

@dodo, σ’ ευχαριστώ πολύ, βεβαίως θα είσαι η πρώτη επίσκεψη που θα κάνω! :)