όμως τόσο πλούσιο:
που πετά στο πρώτο φως της μέρας να καλημερίσει ουρανό, κι ας μην είναι αετός,
που πετά στο πρώτο φως της μέρας να καλημερίσει ουρανό, κι ας μην είναι αετός,
... που τραγουδά σ’ ένα κλαδάκι κι ας μην είναι αηδόνι,
... που εμπνέει και τραγουδιέται.
(αιτία αυτής της ανάρτησης, ένα σπουργίτι, που ήρθε απρόσμενα στο παράθυρο χθες το πρωί, περπατώντας αστεία στο περβάζι με κείνο το χαρακτηριστικό πηδηχτό περπάτημα, και με το κεφαλάκι όρθιο να κοιτάζει δεξιά αριστερά, γεμάτο περιέργεια.)
55 σχόλια:
..Είσαι φοβερός άνθρωπος. Φαίνεται σε κάθε ποστ σου αυτό. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα χθεσινά emails πραγματικά γαλήνεψες την ψυχή μου. Σε φιλώ.
@roadartist μου, σ' ευχαριστώ αληθινά γι' αυτό το πρώτο σχόλιο της ανάρτησης. Και για τη γενναιοδωρία της φιλίας σου!
Φιλιά καλημέρας:)
Εχω πει πολλες φορες πως θα θελα να μουν σπουργίτι... :)
Καλημερα Αστρια
Τέλειο!!!
είναι καταπληκτικός ο συνδυασμός εικόνας και ήχου.... ότι καλύτερο για τον πρωινό Κτριακάτικο καφέ, ότι καλύτερο για να ξεκινήσει η μέρα μου γλυκά και όμορφα!
φιλάκια κια νάχεις μια όμορφη Κυριακή!
Δεν το πιστεύω!!!!
την ώρα που αωαρτούσα το σχόλιο μου εδώ, ήρθε το δικό σου!!!!!
έξοχη ερμηνεία αληθινής καλημέρας
(κάπου είχα διαβάσει ότι τα σπουργίτια επικοινωνούν με αυτό το περπάτημα)
...τι όμορφο να βλέπεις το μεγαλείο της απλότητας σε κάθε της μορφή!!!
θα συμφωνήσω με τη Roadartist
είσαι σπουδαίος άνθρωπος!!!!!
την καλημέρα μου
Πολύ γλυκό και ταπεινό.. το σπουργιτάκι των παιδιών και όσων βλέπουν με τα μάτια της ψυχής..
Πανέμορφη καλημέρα κι ας είναι βροχερή και γκρίζα..
Να σαι καλά καλή μου Άστρια..:)
Τώρα θα επαναλάβω αυτό που είπε και η Μαριέλα.. το δικό μου σχόλιο 12.29 σε σένα το δικό σου σχόλιο 12.27 σε μένα!!! Μαγικό;)
Καλημέρα καλημέρα! Ε αστεράκι στο εχω ξαναπεί λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν που πραγματικά είναι κρυμμένη η ευτυχία.
Στο απέναντι από το δικό μου διαμέρισμα υπάρχει στο τοίχο ένα κλουβί και μέσα του είναι φυλακισμένο ένα καναρίνι. Από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου δεν σταματάει να τραγουδάει, φαίνεται ευτυχισμένο και ας είναι εκεί κλεισμένο μόνο του και ευτυχισμένους κάνει και όσους το ακούνε.
Σε φιλώ!
και σπουδαίος! και φοβερός!
και κυρίως άνθρωπος. αληθινός.
με τόση ομορφιά ψυχής.
σε ευχαριστώ πολύ!
Κάθε φορά που βλέπω πτηνό αλλα΄κυρίως όταν πρόκειται για σπουργιτάκια μου έρχεται αυτόματα το απόσπασμα από το Ευαγγέλιο που αναφέρεται στην (Θεϊκή) πρόνοια που μεριμνά ώστε να επιζούν χωρίς να υπάρχει η ανάγκη ούτε να σπείρουν, ούτε να θερίσουν...
Γενικά αυτή η "διαβεβαίωση" (την οποία επεκτείνω, οφελημιστικά) και προς τον εαυτό μου) με απαλάσσει από το βιοποριστικό άγχος!...
Γενικά νοιώθω μια ανεξήγητη (;) αγάπη και αλληλεγγύη προς τα σπουργίτια...
Είναι προφανές, επομένως, το πόσο χάρηκα και απόλαυσα την ανάρτησή σου, καλή μου φίλη..
Από τον ομιχλώδη Βορρά, φιλιά για ένα καλό βράδυ.
Πειράζει εμείς που κρώζουμε και δε γλυκολαλούμε,
έξω απ' την πόρτα σας εδώ, γιατί σας αγαπούμε...
Πόση χαρά αι ευδαιμονία αλήθεια μας προσφέρουν όλα τα φτωχαδάκια τ' ουρανού
Πολύ γλυκιά ανάρτηση ωσάν την τρυφερή σου ψυχούλα
Καλή σου εβδομάδα
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
ΓΛΥΚΙΑ ΚΑΙ ΖΕΣΤΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ.Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΛΩΣΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ.
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.
Είναι απίθανα τα άτιμα!!!
Κάθε πρωί τραγουδάει η σπουργίτικη χορωδία Τυπάλδου στα απέναντι κεραμύδια, όπου και το ωδείο τους!
Τελευταία κάνουν πρόβες τα χριστουγεννιάτικα!!!
:-))
@Μαρία μου, το πιστεύω ότι θα ήθελες να ήσουνα σπουργίτι, γιατί πολύ σου πάει. Όμως είσαι αναμφισβήτητα αηδόνι! έτσι ακούγεται η γραφή σου.
Καληνύχτα, καλή εβδομάδα:))
@Μαριέλα μου, πολύ χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση. Επίσης τί πιο όμορφο από αυτό που είπες ότι θα συνοδεύσει τον (πολύτιμο) κυριακάτικο καφέ:)))))!!!!
Σ' ευχαριστώ πολύ!!
Όσο για τις χρονικές συμπτώσεις "συνεύρεσης", ναι, είναι μοναδικές όταν συμβαίνουν.
Φιλάκια πολλά:))
@ηλιογράφε, σ' ευχαριστώ για το αληθινά ξεχωριστό αυτό σχόλιο:)
@logia, σ' ευχαριστώ, η απλότητα είναι πάνω από όλα απλή. Καληνύχτα!
@Margo, σ' ευχαριστώ, με το σπουργιτάκι σε κάποια σημεία ταυτιζόμαστε:) Είναι μαγικές αυτές οι συμπτώσεις όταν συμβαίνουν:))!!
Καλό βράδυ:))
@Librarian μου, ναι, μου τόχεις ξαναπεί και το έχω λάβει σοβαρά υπόψη:)))))
Όσο για το καναρινάκι που πράγματι κελαηδάει πανέμορφα και χαρίζει ευτυχία, ποιος ξέρει τί νοιώθει εκείνο (πολύ τετριμμένο αυτό που είπα ε; αλλά έτσι βγήκε:)).
Σε φιλώ, καλό βραδάκι:))
@Βασίλη εγώ σ' ευχαριστώ πολύ που πέρασες σ' αυτές τις στιγμές σου. Να είσαι καλά καλά!!:))
@fegia μου, ε, λοιπόν αυτή η περικοπή μου αρέσει κι εμένα πολύ και με "καθησυχάζει" πολλές φορές (ή μου δίνει και "άλοθι").
"Ο φτωχούλης του Θεού" του Καζαντζάκη για τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, ένας "ύμνος" γι' αυτή την περικοπή, είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία.
Και ο σημερινός τίτλος συμπτωματικά, τώρα που τα συνδέω, ήταν "φτωχαδάκι.."
Πολύ ταιριαστός λοιπόν ο συνειρμός που έκανες, και χάρηκα ιδιαίτερα που σου άρεσε η ανάρτηση!
Πολλά φιλιά από ένα νεφελώδη Νότο:))
Καλή εβδομάδα:)
@Γλαρένια μου, σ'ευχαριστώ, πολύ όμορφο αυτό που έγραψες:)) Αυτό δε που μου έστειλες τί να σου πω, LOL!!!
Να είσαι καλά, τώρα που γράφω χαμογελάω:)))
Σε φιλώ, καλή εβδομάδα:))
@Σκρουτζάκο, σ' ευχαριστώ πολύ.
"Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΛΩΣΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ." πράγματι, αρκεί να τα βλέπουμε:)
Καλό βράδυ!
@Kikop,
χαχαα, πρόβες με χριστουγεννιάτικα τιτιβίσματα στα κεραμίδια λοιπόν ε;
Άραγε όμως θα αντέξουν να τραγουδήσουν στον χειμώνα των Χριστουγέννων;;
Καλή εβδομάδα!
χθες στη Θεσσαλονικη είχε μια υπεροχη μερα, και επινα τον καφέ παρέα με μια φίλη στον έξω χώρο ενός καφέ..εμας λοιπον μας επισκεφτηκαν μια παρέα σπουργιτάκια, και καναν επιδρομη στα κουλουράκια μας!!
Ατιμούλικα!...αλλά συμπαθητικά.
Καλή βδομάδα Άστρια!
@Χριστίνα, φαντάζομαι τη σκηνή:)!! χαχαα,! συνήθως όμως αυτά φοβούνται τα καϋμένα:)
Καλή εβδομάδα:))
Μα είδες τα άτιμα τι ωραία πηδοβολάνε και πλησιάζουν άφοβα;
Πολύ ωραίο, πολύ ευαίσθητο, πραγματικά...
Αυτό το σπουργίτι που έρχεται κάθε μέρα, και προσπαθεί να μπει μέσα, θα το δω κάπως αλλιώς αύριο το πρωί...
Πολύ τρυφερό, πολύ όμορφο!
"... που εμπνέει και τραγουδιέται.", ακριβώς!
ανταπόδοση θα δεις μόνο από αυτόν που είχε ανάγκη την απλοχεριά σου
επιτέλους λίγη ησυχία να δω και ν'ακούσω το βιντεάκι σου...
είσαι καταπληκτική μετέδωσες τόσο άμεσα την ομορφιά την ουσία την αλήθεια το μεγαλείο τελικά των "μικρών" που μας είναι τόσο απλόχερα δοσμένα....
γλυκό φιλί σπουργιτάκι !
@Κική, ναι, όμως κινούνται συνέχεια και φεύγουν μόλις πλησιάσεις. Δεν στέκονταν να φωτογραφηθούν:) γι΄αυτό οι φωτογραφίες είναι με zoom, κάποια που πέτυχα να μην είναι κοντά:))
@Κωνσταντίνε, σ' ευχαριστώ. Αυτό το σχόλιο ήταν ό,τι πιο ωραίο αν η ανάρτηση έγινε αιτία να δεις διαφορετικα έστω ένα σπουργίτι:)
@dodo, σ' ευχαριστώ, πολύ τρυφερό και το σχόλιό σου:)
@Βαγγέλη, σοφό αυτό που είπες, αλλά και ανταπόδοση δεν πρέπει να περιμένεις από την απλοχεριά σου. Αν το συνειδητοποιήσεις, τότε θα είσαι πιο προσγειωμένος κι ευτυχής.
@ξωτικό, σ' ευχαριστώ, πράγματι, το έχω ξαναπεί σε άλλη ανάρτηση με αγριολούλουδα που είχα κάνει την άνοιξη: τα μικρά τα φτωχά τα πλούσια:))
τσίου.. (Καλό βραδάκι) :))))
Αα...ΑΣΤΡΙΑ τι μου θύμισες....
"Σε μια ρώγα από σταφύλι,
έπεσαν οκτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι
τσιριτίρι σιριτρό,τσιριτρί,τσιριτρό
Και μεθύσαν κι΄ολη μέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα
τραγουδώντας στον αέρα
τσιριτίρι,τσιριτρό,τσιριτρί,τσιριτρό.
Από το αναγνωστικό των πρώτων τάξεων του Δημοτικού.
Κράτα καλή μου μέσα σου γερά, τα χρόνια της αθωότητας που σε συγκινούν ακόμα με την εμφάνηση ενός μικρού σπουργίτι..
Υ.Γ Το ποίημα είναι του Ζαχαρία Παπαντωνίου (τα ψηλα βουνά)
@Καλό μου fractal,
:)))))
Σ' ευχαριστώ που ανέτρεξες σε άναγνωστικά του δημοτικού για το σχόλιό σου, χαχαα, το ξέρω, το ξέρω το ποιηματάκι:))
Το νόμισμα δεν το πέταξα ακόμα στον αέρα για να βρω τον δρόμο και σου χρωστάω από την προηγούμενη ανάρτηση ένα τριαντάφυλλο, δεν το ξέχασα:))
Καλό σου βράδυ όπου και νάσαι:))
ΑΣΤΡΙΑ το ποίημα το ξέρω απέξω.
Αλλα΄νομίζω πως έχει και άλλους στίχους που έχω ξεχάσει.
Θυμάμαι κάποτε ένα σπουργιτάκι με είχε κοροϊδέψει:P
Το είχα βρει καταμεσής στο δρόμο, χωρίς να κινείται, χωρίς να κάνει τίποτα απολύτως. Αυτοκίνητα περνούσαν από δίπλα του δεξιά κι αριστερά κι αυτό τίποτα. Ήμουν με το ποδήλατο, αλλά είπα 'θα το πάω σε κτηνιατρείο' (το πιο κοντινό καμιά 8αριά χιλιόμετρα δηλαδή, όχι πιο κοντά). Ναι, ωραία... Ξεκίνησα, με το σπουργιτάκι μέσα στο καλαθάκι, μια χαρά. Ακούνητο, αγέλαστο, αμίλητο βέβαια αυτό. Έκανα όμως μια καλή πράξη και χαιρόμουν! Φθάνω στο κτηνιατρείο. Με το που πάω να το βγάλω από μέσα, αφήνει ένα κελάηδισμα και... ΠΕΤΑΕΙ!!! Μα τοοοόση κοροϊδία;;; ΓΙΑΤΙ;;;
Λοιπόν, πραγματικά αυτό έγινε. Και στο μυαλό μου τότε είπα 'ιδιαίτερη φύση το σπουργίτι' :D
Μα δεν του κράτησα κακία (παρόλο που μετά έπρεπε να κάνω άλλα 8χλμ πίσω).
Μια χαρά! Τουλάχιστον έκανα σούπερ γυμναστική! (ήμουν κομπλέ για ένα μήνα).
Καλό βραδάκι,
ξ.
Ουπς, μεγάλο σχόλιο άφησα...
Συγγνώμη για την έκταση-φλυαρία :S
ξ.
Άστρο μου και φεγγάρι μου, μαργαριτάρι μου!!!
Τρυφερή, γλυκιά ανάρτηση όπως πάντα!!!
Παιδί στο χωριό ήμουν ο προστάτης τους, μου θύμησες τόσες όμορφες αλλά και συγκινητικές στιγμές..
Το σπουργιτάκι
Υπήρχε ένα σπουργιτάκι που, όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας, ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό.
– Γιατί το κάνεις αυτό; το ρώτησε μια αλεπού.
Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα! απάντησε το σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει πάνω μας.
– Τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό; με απορία και ειρωνεία ρώτησε η αλεπού.
– Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει, απάντησε το σπουργίτάκι.
Σε ευχαριστώ ψυχούλι μου!
Φιλάκια γλυκά καληνύχτας!
Όλα καλά;
:))
@Καλό μου fractal,
Το "..ανέτρεξες σε αναγνωστικά.." που είπα δεν το εννοούσα στην κυριολεξία, αλλά ότι το έκανες νοερά. Ανεξάρτητα από αυτό, για ν' αποζημιώσω, ανέτρεξα εγώ και σου γράφω όλο το ποιηματάκι:)))))
<<...Tσιριτρό...>>
Σέ ΜΙΑ...ρώγα από...σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι - τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Έχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και χαρές.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Πώ πω πώ πω σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Και μεθύσαν κι ολημέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα:
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
:)))))
Καλό βραδάκι:)
@ξενιάδα,
:))))
ωραία ποδηλατοδρομία:))
Πάντως αν θέλεις τη γνώμη μου, δεν σε ξεγέλασε. Μάλλον είχε πράγματι κάποιο πρόβλημα από το οποίο τελικά συνήλθε. Η εντύπωση που έχω είναι ότι αυτά κινούνται συνέχεια και φοβούνται. Δύσκολα να τα πλησιάσεις, εκείνα μπορεί να πλησιάσουν και παλι επιφυλακτικά, έτοιμα να πετάξουν αν κινηθείς προς αυτά.
Σε κάθε περίπτωση, ό,τι έκανες δεν πήγε χαμένο, ήταν μια καλή πράξη (όπως λένε στα μικρά παιδιά):)))
Και ο,τιδήποτε και οσο θέλεις να γράφεις. Το αυθόρμητο είναι το πιο όμορφο και το επιθυμητό ανάμεσά μας:))
Καλό βράδάκι:))
@mareld μου, θαλασσοφωταύγεια, σ΄ευχαριστώ:)))
Πάντα ξεχωριστά τα λόγια σου:)) Και βέβαια μόνο ένα σπουργίτι θα μπορούσε να είναι προστάτης σπουργιτιών:)))
Σε φιλώωω καληνύχτα :)))
@fegia μου καλέ, όλα καλά:))
Σ' ευχαριστώ τόσο για τη σκέψη!!!:)))
Πολλά φιλιά από έναν όμορφο βραδυνό Νότο:))
Όπως πάντα, έφτιαξες το τελείωμα της μέρας μου, μ' αυτή την αληθινά συμπαντική σου ανάρτηση...
Μουσική και μικρά φτωχαδάκια που αρκούνται στα ψιχουλάκια για να ξετυλίξουν όλη τη μαγεία της ψυχούλας τους, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας!
Νάσαι καλά άστριά μου!
Καλό ξημέρωμα!
:))
Πέρασα για ένα "καλό βράδυ" σε σένα άστρια..Φιλάκια πολλά.
@Μαριάννα μου σ' ευχαριστώ για τα πραγματικά πολύ όμορφα λόγια σου. Αν το σκεφτείς λιγάκι, όλοι σε κάποια σημεία ταυτιζόμαστε με ένα σπουργίτι.
Καληνύχτα φίλη μου, καλή εβδομάδα:)
@roadartist μου σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα γι' αυτό το πολύτιμο πέρασμα φίλης, σ' ευχαριστώωωωωω:))
Η ευχή σου έπιασε, πέρασα ένα πολύ όμορφο βράδυ στον Tiersen. Πήγα χάρη στην ενημέρωσή σου:))))
Φιλάκια πολλά, δεν λέω καληνύχτα, θα περάσω τώρα από το blog σου που ήδη έχω δει τον υπέροχο Μοnet.
Βλέπω συχνά ένα πολύ χαριτωμένο πουλάκι, αλλά δεν ξέρω αν είναι σπουργίτι ή κάτι άλλο. Το καλοκαίρι κρεμόταν ανάποδα από τα φύλλα της συκιάς και τσιμπούσε τα σύκα από το πίσω μέρος, που στάζει το μέλι. Τώρα κρεμιέται ανάποδα από τα φύλλα του φυτού της γειτόνισας και τσιμπάει τα λουλούδια, χωρίς να φαίνεται (νομίζει)
πολύ όμορφο η επίσκεψη ενός σπουργιτιού... αυτών των μικρών μα πανέμορφων αλητών του δρόμου, που όσα κι αν τους κάνουμε αυτοί συνεχίζουν να απαλύνουν την σπατάλη μας σιγοτρώγοντας τα μικρά ψίχουλα που πετούμε αναιδώς κάτω...
και το τραγούδι επίσης...
Δημοσίευση σχολίου