Στην ανάρτησή σου της 21 Σεπτεμβρίου, την φωτογραφία ενός τζακιού που ανέδιδε ζεστασιά συνόδευε ένα μικρό κείμενο:«ήθελα να σου πω πως εκείνο το -ο- που βάζεις
στο νιώθω και γίνεται νοιώθω
είναι ολόκληρη πανσέληνος»
τίποτα άλλο και τα σχόλια κλειστά.
Και σκέφτηκα ότι κι εγώ έτσι το γράφω: «νοιώθω».
Καλή μου φίλη, δεν σου έγραψα να σε ρωτήσω (τι σημασία θα είχε αφού αυτό ένοιωσα;) και μόνη μου, έβαλα και τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτό το κείμενο.
Κράτησα αυτό το μικρό «ο» μέσα στη χούφτα μου, εκεί που κρατάω τα φυλαχτά μου.
Συλλογίστηκα και συνειδητοποίησα, ότι ίσως το γράφω έτσι από συνήθεια αλλά ίσως και γιατί είναι πιο κοντά στο «νοιάζομαι» .
Σήμερα ημέρα των αποτελεσμάτων για νικητές και χαμένους, όμως σήμερα και πανσέληνος.
Και όπως σκεφτόμουν ότι καμμιά φορά, χαρίζοντας τον ουρανό σου επιστρέφεται ένα δάκρυ, δεν μπορούσα να μη θυμηθώ αυτό το μικρό -ο- που ξεχώρισες στο «νοιώθω» και το' κανες πανσέληνο, σαν μια αγκαλιά αγάπης, όπως όταν στο κρύο σε ζεσταίνει ένα τζάκι.
Γι΄αυτό σήμερα, αυτή η πανσέληνος, στον δικό μου ουρανό, είναι φίλη μου για σένα:)
(ξέρω, θα ήθελες τα σχόλια κλειστά, όπως τα έχεις τον τελευταίο καιρό)
η φωτογραφία είναι του αυγούστου.
