καλοκαίρι ...

Τελειώνει σιγά σιγά το καλοκαίρι ...
Φίλοι μου, σας αφήνω για λίγες μέρες, τις τελευταίες των διακοπών. Απρογραμμάτιστες διάλεξα να είναι.
Θα μου λείψετε :)

διάλειμμα !!!

(χε χε χε!)

Είναι ακόμα καλοκαιράκι, μην ξεχνιόμαστε :)

Ενα μικρό διάλειμμα από τα τόσα σοβαρά και μεγάλα (με και χωρίς εισαγωγικά), το μπέρδεμα ανάμεσα από τις αλήθειες και τα ψέμματα, τις μεγάλες κουβέντες, τις σκέψεις για τα παληά, τις έννοιες για τα τρέχοντα και τους στοχασμούς για τα μελλούμενα….

Χωρίς πολλά λόγια λοιπόν, έτσι, είναι ακόμα όμορφα στα απλά η ζωή.

Σ΄ Εκείνη ...

Είναι ένα πολύ παλιό, οικογενειακό εικόνισμα της Παναγιάς, χαρισμένο σ’ εμένα από μικρή

Σ’ Εκείνη, όλες μου οι προσευχές και τα μικρά παρακάλια μου, οι αγωνίες οι καθημερινές και οι μεγάλες μπόρες. Και ναι, έχει Ακούσει. Έχει δει από τα παιδικά μου, όλα τα δάκρυα και τα χαμόγελα της καρδιάς μου, τα όνειρα και τους εφιάλτες μου. Και στις δύσκολες ώρες, όταν αδιέξοδες οι σκέψεις δεν βρίσκουν λύσεις, το βραδάκι, αφήνονται όλα σ’ Εκείνη. Και είναι σαν να σκεπάζει απαλά στον ύπνο η μητέρα το μικρό παιδί της, να μην κρυώσει. Και πώς γίνεται πάντα το πρωί, σαν να έχουν λυθεί όλα, ή να εξηγούνται γιατί δεν μπορεί να λυθούν. Σαν να συμβαίνει, αυτό που λέει μια προσευχή, όπου κάποιος ζητάει από το Θεό, να του δώσει το κουράγιο να αλλάξει αυτά που μπορεί ν’ αλλάξουν, την γαλήνη να αποδεχθεί ό,τι δεν μπορεί να αλλάξει και τη σοφία να γνωρίζει αυτή τη διαφορά.
Και η μέρα η δική της η γιορτινή, γεμάτη από όμορφες αναμνήσεις ζει.

Σ’ Εκείνη… για τη Μεγάλη Χάρη Της σε όλους!

Το βίντεο Marcy of Maria ήταν μία επιλογή από τον ξεχωριστό μου φίλο fegia. Μου άρεσε τόσο, που θέλησα οπωσδήποτε να το αναρτήσω. Τον ευχαριστώ πολύ :))

ένα δώρο!

Ήμουν (και είμαι) θαυμάστριά της Μαρίας Νικολάου .

Διάβαζα συστηματικά όλες τις αναρτήσεις της με τα περίφημα χάικου της και της άφηνα σχόλιο. Της είχα ζητήσει και μου το πρόσφερε αμέσως: ένα δικό της χάικου. Ήταν για άστρα και αστερίες. Τόσο μικρό, όμως χωρούσε θάλασσα και ουρανό.

Το έβαλα ανάμεσα από φωτογραφίες και στόλισα τη στήλη στο πλάι του blog μου. Χειμώνα καλοκαίρι, άλλαζαν τα θέματα και οι φωτογραφίες σ΄αυτή τη στήλη. Μόνο αυτό το χάικου ποτέ δεν έφυγε.

Oι αστερίες

τα βράδια λογομαχούν
με τα αστέρια!

Κλειδώθηκε κάποια στιγμή το blog της και χαθήκαμε για πολύ καιρό.
Ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν την ξαναβρήκα τυχαία, σχολιάζοντας σε άλλο blog και την επισκέφτηκα αμέσως. Κι ακόμη μεγαλύτερη όταν με βρήκε κι εκείνη! Και μάλιστα με δώρο για μένα!


Μαρία σ' ευχαριστώ :) !!!

ηλιογράφε, καλησπέρα:))

ηλιογράφε μου,

Δεν το πιστεύω ότι δεν θα βλέπω αναρτήσεις, φωτογραφίες, κείμενα, σχόλιά σου. Θα είναι όλα διαφορετικά, άσχημα,χωρίς την αγαπημένη Όαση. (Όποτε ξανανοίξεις το blog μόνο αυτός ο τίτλος ταιριάζει)

Δεν μπορώ να το πιστέψω...

Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο τώρα.

Η θλίψη είναι τόσο μεγάλη. Το ξέρεις...

Θα επανέλθω, θα επανέλθω...

Αυτά τώρα, για να θυμηθείς κάποια που ήτανε για σένα (ήταν βέβαια πολύ περισσότερα..)

στον ηλιογράφο:)

στον ηλιογράφο:)

στον ηλιογράφο:)

Σ' ευχαριστώ, σ΄ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ.

"...της γης, της θάλασσας,τ'ουρανού".

Καλό βραδάκι στην Όαση:))

Στον ηλιογράφο:) και τώρα πού να βάλω το link :(((((((((((

στον μικρό βυθό..

Σε μια μικρή θάλασσα που παίρνει άπειρες μορφές και χρώματα, κολυμπάμε όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του.
Κάποιες στιγμές λαχταρούμε να βουτήξουμε για λίγο κάτω από την επιφάνειά της, την ήρεμη ή κυματισμένη.

Να βρεθούμε στον βυθό της και κάπου εκεί, στον βυθό του νου , της ψυχής.

Όχι, όχι , δεν μιλάω για τα μεγάλα βάθη τα ανήλια, την επικίνδυνη άβυσσο, αλλά τον μικρό βυθό στον οποίο φτάνει η βουτιά μιας αναπνοής μόνο.

Εκεί, που χωρίς κόπο φτάνουμε, όμως δεν νοιώθουμε ούτε και την πιο μικρή ρυτίδα της επιφάνειας. Γαλήνια, ήρεμα, όπου το φως διαχέεται, τρέχοντας με άλλες μικρότερες ταχύτητες. Εκεί που ξαποστένουμε λίγο για να θυμηθούμε τον εαυτό μας και την ομορφιά, να ονειρευτούμε τον ουρανό που δεν βλέπουμε στην επιφάνεια και το αγαπημένο μας ακρογιάλι. Και η σωτήρια άνωση να μας ξαναφέρνει στην επιφάνεια, παίρνοντας μέρος από το βάρος μας.

Στιγμές μικρές καθημερινές στον μικρό βυθό καταφεύγοντας...

Ο πρώτος πίνακας είναι της M. Φιλοπούλου

Αυγουστιάτικο φεγγάρι

"-Αυγουστιάτικο φεγγάρι, κι εγώ μονάχα για σένα. Κάθε δάκρυ, κάθε χαρά κι αγάπη, τα τραγούδια των πουλιών όλων της νύχτας και τ’ αρώματα των κρυφών λουλουδιών της.
Σ' αγαπώ. Μη με ξεχνάς, του χρόνου, όταν θα βγεις στον ουρανό να με θυμάσαι… "

Αυτά είπε στο Αυγουστιάτικο φεγγάρι ένα μικρό πεφταστέρι περνώντας από δίπλα του στην πορεία του χαμού. Και το φεγγάρι, το μεγάλο του Αυγούστου το φεγγάρι, γέμισε από αστερόσκονη κι έλαμψε μοναδικά στον ουρανό.
Κάποιοι που είδαν το πεφταστέρι, έκαναν ευχή να βγει αληθινή.
Άλλοι, οι περισσότεροι, έμειναν ξάγρυπνοι να φωτογραφίσουν το πιο όμορφο του χρόνου, το Αυγουστιάτικο, το λαμπερό φεγγάρι. Όταν είδαν τις φωτογραφίες στην οθόνη του υπολογιστή, πρόσεξαν γύρω κάποιες ανεπιθύμητες και ανεξήγητες απειροελάχιστες κουκίδες. Και ήτανε μόνο τα παιδικά και τα ερωτευμένα μάτια που τις είδαν να λαμπυρίζουν.

*Η φωτογραφία προέκυψε από τη σύνθεση δύο φωτογραφιών, της σελήνης και της θάλασσας στο ηλιοβασίλεμα.