τα ταπεινά μικρά…

Xαμόγελο της άνοιξης, εσύ,
μκρό μου χαμομήλι

Ένας περίπατος και το βλέμμα στα ταπεινά μικρά αγριολούλουδα που τολμούν και φυτρώνουν ανάμεσα από βράχια, πέτρες και σκληρό χώμα. Ακολουθούν τον μικρό κύκλο της ζωής τους χαμογελώντας στον ήλιο, ψιθυρίζοντας τρυφερά στον αέρα, ευγνωμονώντας την περαστική ανοιξιάτικη βροχούλα, παίζοντας με τα ζουζούνια όλα… Χαρίζουν γύρω τους μαθήματα αγωνιστικότητας, υπερηφάνειας κι αληθινής ομορφιάς, δηλαδή, μαθήματα αγάπης για το φως της ζωής.

Αφιερωμένο σε όλους τους μικρούς αγωνιστές της καθημερινής ζωής.

Music Playlist at MixPod.com

τραγούδια τέσσερα…

Μία πρόσκληση για παιχνίδι μου είχε στείλει πριν αρκετό καιρό η αγαπητή σε όλους μας roadartist: ποστάρουμε 4 ελληνικά ή ξένα τραγούδια, που πιστεύουμε πως οι στίχοι τους περιγράφουν μια ιστορία με νόημα.
Σ' ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση roadartist, όμορφο αυτό το παιχνίδι που θέλει ιστορίες γραμμένες σε τόπους μουσικούς. Αλλά μόνο τέσσερις;!

1. Barco negro (Amalia Rodrigues)



"Το μaύρο καράβι". Στην αμμουδιά οι μαυροντυμένες γυναίκες της λένε ότι εκείνος δεν θα επιστρέψει. Εκείνη του «μιλάει», του λέει ότι είναι τρελές, ότι στο κάθε τι γύρω της, στον αέρα που φυσάει την άμμο στα παράθυρα…στο νερό που τραγουδάει… βαθιά στην καρδιά της είναι πάντα μαζί της.

2.J'ai quitté mon pays (Lynda Thalie)



Το τραγούδι ενός μετανάστη που άφησε την πατρίδα του, το σπίτι , .. τον ήλιο , τη γαλάζια θάλασσά του … Βλέπει ακόμα τα δακρυσμένα γαλάζια μάτια της που τον αποχαιρετούν και το χαμόγελο τόσο κοντά στο πρόσωπό του …

3. Foolish Games (Jewel)



Όταν γκρεμίζεται μια ιδανική εικόνα και γίνεται πόνος καρδιάς «….Excuse me, think I've mistaken you for somebody else. Somebody who gave a damn. Somebody more like myself. These foolish games are tearing me apart. Your thoughtless words are breaking my heart…»

4. Ευχαριστήριο (Νατάσα Μποφίλιου)



Όταν η αγάπη αρκείται στο λίγο κι ευχαριστεί γι’ αυτό ... «…Με τα καράβια που με πήγαινες να δω … ταξίδευα..»


Τα τραγούδια αυτά δεν μου είναι βιωματικά, όμως, ναι, σε κάθε χρόνο, σε κάθε γλώσσα, οι ιστορίες που τραγουδιούνται παραμένουν οι ίδιες …

Προσκαλώ τους Μαριάννα, Fegia, Mareld, Takiz, Σκρουτζάκο, αν το επιθυμούν και όποτε μπορούν, να παίξουν σ' αυτό το παιχνίδι.

Χριστός Ανέστη!

"ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ "

Οδυσσέας Ελύτης

Πλεονάκις επολέμησάν με εκ νεότητός μου
και γαρ ουκ ηδυνήθησάν μοι
ΨΑΛΜΟΣ ΡΚΗ'

................................

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ
Ε'

ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ του άστρου - στους ουρανούς εβγήκα
Στο αγιάζι των λειμώνων -στη μόνη ακτή του κόσμου
Που να βρω την ψυχή μου -το τετράφυλλο δάκρυ!
Λυπημένες μυρσίνες -ασημωμένες ύπνο
Μου ράντισαν την όψη -Φυσώ και μόνος πάω
Που να βρω τη ψυχή μου -το τετράφυλλο δάκρυ!
Οδηγέ των ακτίνων -και των κοιτώνων Μάγε
Αγύρτη που γνωρίζεις -το μέλλον μίλησέ μου
Που να βρω την ψυχή μου -το τετράφυλλο δάκρυ!
Τα κορίτσια μου πένθος -για τους αιώνες έχουν
Τ'αγόρια μου τουφέκια -κρατούν και δεν κατέχουν
Που να βρω την ψυχή μου -το τετράφυλλο δάκρυ!
Εκατόγχειρες νύχτες -μες στο στερέωμα όλο
Τα σπλάχνα μου αναδεύουν -Αυτός ο πόνος καίει
Που να βρω την ψυχή μου -το τετράφυλλο δάκρυ!
Με το λύχνο του άστρου -στους ουρανούς γυρίζω
Στο αγιάζι των λειμώνων -στη μόνη ακτή του κόσμου
Που να βρω την ψυχή μου -το τετράφυλλο δάκρυ!
..........................................

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΡΙΤΟ
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ
Ι΄

Καταπρόσωπό μου εχλεύασαν οι νέοι Αλεξανδρείς:
ιδέστε, είπαν, ο αφελής περιηγητής του αιώνος!
Ο αναίσθητος
που όταν όλοι εμείς θρηνούμε αυτός αγαλλιά
και όταν όλοι πάλι αγαλλιούμε
αυτός αναίτια σκυθρωπάζει.
Στις κραυγές μας μπροστά προσπερνά και αδιαφορεί
και τα σ' εμάς αόρατα
με τ' αυτί στην πέτρα
σοβαρός και μόνος προσέχει.
Ο χωρίς φίλον κανέναμήτε οπαδό
που εμπιστεύεται μόνον το σώμα του
και το μέγα μυστήριο στ' αγκαθόφυλλα μέσα του ήλιου αναζητεί
αυτός είναι
ο απόβλητος από τις αγορές του αιώνος!
Επειδή νου δεν έχει
κι από ξένα δάκρυα κέρδος δε βγάνει
και στο θάμνο που καίει την αγωνία μας
μοναχά καταδέχεται να ουρεί.
Ο αντίχριστος και ανάλγητος δαιμονιστής του αιώνος!
Που όταν όλοι εμείς πενθούμεαυτός ηλιοφορεί.
Και όταν όλοι σαρκάζουμειδεοφορεί.
Και όταν ειρήνη αγγέλλουμεμαχαιροφορεί.
Καταπρόσωπό μου οι νέοι Αλεξανδρείς εχλεύασαν!
........................

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΟΥΚΝΙΔΕΣ
η΄

Γύρισα τα μάτια- δάκρυα γιομάτα- κατά το παραθύρι
Και κοιτώντας έξω - καταχιονισμένα - τα δέντρα των κοιλάδων
Αδελφοί μου, είπα - ως κι αυτά μια μέρα - κι αυτά θα τ' ατιμάσουν
Προσωπιδοφόροι - μες στον άλλον αιώνα- τις θηλιές ετοιμάζουν

Δάγκωσα τη μέρα- και δεν έσταξε ούτε - σταγόνα πράσινο αίμα
Φώναξα στις πύλες - κι η φωνή μου πήρε - τη θλίψη των φονιάδων
Μες στης γης το κέντρο - φάνηκε ο πυρήνας - που όλο σκοτεινιάζει
Κι η αχτίδα του ήλιου - γίνηκε, ιδέστε - ο μίτος του Θανάτου!

Ω πικρές γυναίκες - με το μαύρο ρούχο - παρθένες και μητέρες
Που σιμά στη βρύση - δίνατε να πιούνε - στ' αηδόνια των αγγέλων
Έλαχε να δώσει - και σ' εσάς ο Χάρος - τη φούχτα του γεμάτη
Μέσ' απ' τα πηγάδια - τις κραυγές τραβάτε - αδικοσκοτωμένων

Τόσο δεν αγγίζουν- η φωτιά με το άχτι - που πένεται ο λαός μου
Του Θεού το στάρι - στα ψηλά καμιόνια - το φόρτωσαν και πάει
Μες στην έρμη κι άδεια - πολιτεία μένει- το χέρι που μονάχα
Με μπογιά θα γράψει - στους μεγάλους τοίχους - ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Φύσηξεν η νύχτα - σβήσανε τα σπίτια - κι είναι αργά στην ψυχή μου
Δεν ακούει κανένας - όπου κι αν χτυπήσω - η μνήμη με σκοτώνει
Αδελφοί μου, λέει - μαύρες ώρες φτάνουν - ο καιρός θα δείξει
Των ανθρώπων έχουν - οι χαρές μιάνει - τα σπλάχνα των τεράτων

Γύρισα τα μάτια - δάκρυα γιομάτα - κατά το παραθύρι
Φώναξα στις πύλες - κι η φωνή μου πήρε - τη θλίψη των φονιάδων
Μες στης γης το κέντρο - φάνηκε ο πυρήνας - που όλο σκοτεινιάζει
Κι η αχτίδα του ήλιου - γίνηκε, ιδέστε - ο μίτος του Θανάτου!
................................

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΚΤΟ
ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ
ΙΗ'

Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ' ακολουθούν κορίτσια κυανά
κι αλογάκια πέτρινα
με τον τροχίσκο του ήλιου στο πλατύ μέτωπο.
Γενεές μυρτιάς μ' αναγνωρίζουν
από τότε που έτρεμα στο τέμπλο του νερού
άγιος, άγιος, φωνάζοντας.
Ο νικήσαντος τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας
αυτός ο Πρίγκιπας των Κρίνων είναι.
Κι από κείνες πάλι τις πνοές της Κρήτης
μια στιγμή ζωγραφιζόμουν.
Για να λάβει ο κρόκος από τους αιθέρες δίκαιο.
Στον ασβέστη τώρα τους αληθινούς μου Νόμους
κλείνω κι εμπιστεύομαι.
Μακάριοι, λέγω, οι δυνατοί που αποκρυπτογραφούνε το Άσπιλο.
Γι' αυτών τα δόντια η ρώγα που μεθά
στων ηφαιστείων το στήθος και στο κλήμα των παρθένων.
Ιδού ας ακολουθήσουνε τα βήματα μου!
Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα το χέρι του Θανάτου
αυτό χαρίζει τη Ζωή
και ο ύπνος δεν υπάρχει.
Χτυπά η καμπάνα του μεσημεριού
κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα:
ΝΥΝ και ΑΙΕΝ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.
Αιέν αιέν και νυν και νυν τα πουλιά κελαηδούν
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το τίμημα.
........................................

ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ
…………

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που επιστρέφει
από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει
ποιος αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει
ποιο το «νυν» και ποιο το «αιέν» του κόσμου:

ΝΥΝ το αγρίμι της μυρτιάς Νυν η κραυγή του Μάη
ΑΙΕΝ η άκρα συνείδηση Αιέν η πλησιφάη

Νυν νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική
Αιέν αιέν ο λόγος και η Τρόπις η αστρική

Νυν των λεπιδοπτέρων το νέφος το κινούμενο
Αιέν των μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο

Νυν το περίβλημα της Γης και η Εξουσία
Αιέν η βρώση της Ψυχής και η πεμπτουσία

Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο
Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα

Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός
Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο μέγας Οφθαλμός

Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδός του Άνθρωπου
Νυν Νυν το μηδέν και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας

αφίσα για το παιδικό βιβλίο.

Μία όμορφη αφίσα κυκλοφόρησε πρόσφατα για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου.

Η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (Ιnternational Board on Books for Young People - ΙΒΒΥ) την καθιέρωσε το 1966. γιορτάζοντας κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, την ημέρα που γεννήθηκε ο μεγάλος Δανός παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Από τότε, κάθε χρόνο, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της οργάνωσης αυτής ετοιμάζει μία αφίσα με ένα μήνυμα που διανέμεται σε όλο τον κόσμο, με σκοπό να τονίστεί η αξία των βιβλίων και να εθαρρυνθεί η διεθνής συνεργασία για την ανάπτυξη και τη διάδοση της παιδικής λογοτεχνίας.

2009: «ΕΙΜΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ»(Αίγυπτος)

Το μήνυμα και την αφίσα ετοίμασε ο εικονογράφος Hani D. El-Mαsri .
(Μερικά από τα λόγια του, σε απόδοση : Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου ) :

Είμαι ο κόσμος κι ο κόσμος είμαι εγώ,
με τα βιβλία είμαι ό,τι επιθυμώ!
Λέξεις κι εικόνες, μύθοι και ποιήματα,
στη Γη με περπατάνε δίχως βήματα.

Τη χώρα που ‘χει το κρυμμένο θησαυρό,
τα λυχνάρια, τα χαλιά τα μαγικά
τα τζίνια, τα φαντάσματα, τα ξωτικά
στις Σεχραζάντ τα παραμύθια θα τα βρω!
...............................

Πιο κάτω κάποιες από τις παλαιότερες αφίσες αυτής της ημέρας και τα μηνύματά τους. Όλοι οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες που τις φιλοτέχνησαν είναι πολυβραβευμένοι.

2008 : «Τα βιβλία δίνουν φως, η γνώση δίνει χαρά!» (Ταϊιλάνδη)

Την αφίσα φιλοτέχνησε ο ζωγράφος και συγγραφέας Chakrabhand Posayakrit. Εξηγώντας πώς εμπνεύστηκε το θέμα της αφίσας, λέει:

«Την έμπνευση την οφείλω στην μακρά παράδοση της Ταϊλάνδης, σύμφωνα με την οποία τα παιδιά άκουγαν ιστορίες και διάβαζαν κείμενα γραμμένα σε φύλλα φοινικιάς, που τα τοποθετούσαν σε τραπεζάκια σχεδιασμένα ειδικά για να μπορούν τα παιδιά να διαβάζουν».

2006: «Η μοίρα των βιβλίων είναι γραμμένη στ’ άστρα» (Σλοβακία)

Την αφίσα φιλοτέχνησε ο Peter Čisárik, εικονογράφος, σκηνογράφος και δάσκαλος και το μήνυμα το έγραψε ο Ján Uličiansky:

«…Ίσως είχα κατά νου την αστερόσκονη που πέφτει στα μάτια μας, όταν καθόμαστε σε μια καρέκλα και διαβάζουμε κάποια νύχτα σκοτεινή. Αν, δηλαδή, διαβάζουμε κάποιο βιβλίο. Γιατί βέβαια μπορούμε να διαβάζουμε πολλών λογιών πράγματα: Ένα ανθρώπινο πρόσωπο, τις γραμμές στην παλάμη μας, τ’ άστρα...
Τ’ άστρα είναι βιβλία στο νυχτερινό ουρανό και φωτίζουν το σκοτάδι….»

2004: «ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ» (Ελλάδα)

Την αφίσα φιλοτέχνησε ο Νικόλας Ανδρικόπουλος εικονογράφος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων και το μήνυμα έγραψε η Αγγελική Βαρελλά, συγγραφέας παιδικών βιβλίων.

Η ιστορία μιλάει για δύο αδέλφια που έπαιζαν με μία υδρόγειο σφαίρα και σημάδευαν ένα σημείο για το οποίο μετά διάβαζαν βιβλία για τον τόπο που διάλεξαν.
"…΄Οταν τα έπαιρνε ο ύπνος, τα παραμύθια, οι ιστορίες, οι θρύλοι, οι τόποι, οι συγγραφείς, οι ήρωες μπερδεύονταν στα όνειρά τους, καθώς έρχονταν να τους νανουρίσουν απαλά: Ο Αίσωπος διηγόταν τους μύθους του στη Σεχραζάτ από το πιο ψηλό σημείο του πύργου του Άιφελ, ο Χριστόφορος Κολόμβος άκουγε τον Τομ Σώγερ να του λέει τις σκανταλιές του σ’ ένα ποταμόπλοιο του Μισισιπή, …
……………………………………
- Παιδιά, πότε επιτέλους θα κοιμηθείτε; τους φώναζαν οι γονείς τους. Είναι αργά. Σβήστε το φως! - Δεν μπορούμε, τους απαντούσαν γελώντας. Το «φως» των βιβλίων δεν σβήνει ποτέ.»

Για τις βολτίτσες.

πηγή: http://www.greekibby.gr/pipb_gr.html
Νικόλας Ανδρικόπουλος: http://www.perizitito.gr/authors.php?authorid=6547
Αγγελική Βαρελά: http://www.perizitito.gr/authors.php?authorid=7432