Ένας χρόνος…

Πριν από ένα χρόνο, έστειλα μία "πρώτη, ισχνή αστεροαχτίδα" στον κόσμο των blogs, γράφοντας:

«Blogger λοιπόν και εγώ...!!!
Πρώτη φορά και δύσκολη, πολύ δύσκολη, για μένα που δε παίζω στα δάχτυλα όλα αυτά τα ηλεκτρονικά κόλπα που είναι παιχνίδάκια για άλλους. Είδα κάποια τυχαία και τα θαύμασα, ζήλεψα τον κόσμο τους και πιο πολύ την παρέα τους. Τα άλλα τα Βlogs που δεν μου άρεσαν τα προσπέρασα, δεν παύει να είναι και αυτά μια άλλη παρέα που την χαίρονται οι δικοί της. Γι' αυτό τόλμησα και αποφάσισα κάτι που θα το θεωρούσα απίθανο για μένα: να εκθέσω και να μοιραστώ σκέψεις, συναισθήματα, γνώσεις, απόψεις, σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω, όμως είδα ότι έχουν κοινά ενδιαφέροντα με εμένα.»

Στις 31.8.08 έγραφα στις "Μικρές σκέψεις":

"Αυτό που δεν περίμενα σε αυτό το ταξίδι ήταν ότι δεν μοιράστηκα απλώς σκέψεις και συναισθήματα με την έννοια της καταγραφής τους, αλλά άρχισα σιγά σιγά να σκέφτομαι θέματα που συζητήθηκαν και επίσης, το πιο δύσκολο, να νιώθω συναισθήματα και όταν έκλεινα τον υπολογιστή. Χαρά όταν με επισκέπτονταν και μου άφηναν τα σχόλιά τους, ανησυχία αν δεν είχα νέα τους, αν είναι καλά, μήπως κάτι που έγραψα μπορεί να τους στεναχώρησε, ένιωθα να συμμετέχω στα προβλήματά τους, να χαίρομαι στις επιτυχίες τους και στις καλές στιγμές τους, ένιωθα από το γράψιμο και τα θέματά τους το πως ένιωθαν και εκείνοι αυτή τη στιγμή και πολλά άλλα συναισθήματα που δεν φανταζόμουν ότι θα είχα για τους αγνώστους που μου γίνονταν γνωστοί αν και οι περισσότεροι ανώνυμοι.»

Και κατέληγα στο ερώτημα: «Νοιώθετε και εσείς το ίδιο; Είμαστε και μείς μήπως σε ένα εικονικό παιχνίδι ζωής με υπαρκτούς όμως χαρακτήρες;»
Η αλήθεια είναι ότι στα σχόλια αυτής της ανάρτησης ανταλλάχτηκαν πολλές όμορφες απόψεις και ... καθησύχασα:))

Σήμερα, νιώθω την ύπαρξη γύρω μου μιας πραγματικής παρέας ωραίων ανθρώπων, με πολλά ενδιαφέροντα και ταλέντα, που ίσως διαφορετικά να μην είχα την τύχη να γνωρίσω ποτέ. Ανθρώπους που καταθέτουν κομματάκια της σκέψης και της ψυχής τους στις αναρτήσεις και στα σχόλιά τους. Δεν έχει σημασία το ότι δεν έχουμε συναντηθεί. Αλλά το ότι υπάρχουν, ως απόδειξη της ύπαρξης του καλού και της δύναμής του, του καλού που δεν έχει πάντα δυνατή φωνή για ν’ ακούγεται...

Θα ήθελα όλους να σας ευχαριστήσω για όσα πολλά μου χαρίσατε με τόσους διαφορετικούς τρόπους σ’ αυτόν τον χρόνο :) :) :)

Ένας μικρός περίπατος στ' "αστέρια"

.

ένα μικρό διάλειμμα...

Ένα μικρό διάλειμμα στ' αυτιά στην καρδιά στην ψυχή. Χωρίς πολλά λόγια, σαν βάλσαμο - αντίδοτο στα τόσα ακατανόητα, δύσκολα και μπερδεμένα γύρω μας. Ακούγοντας όμορφα κι απλά ένα "...γιατί ήσουν ουρανός...". Γιατί ο καθένας μας, το ξέρει καλά, είναι για κάποιον, αλλά και ο ίδιος έχει, τον δικό του ουρανό.

Γκλουπ …

Έλαβα μία πρόσκληση από την αγαπημένη μου φίλη roadartist για παιχνίδι: να γράψω πέντε πράγματα που μ’ εκνευρίζουν. Την ευχαριστώ πολύ για την σκέψη, γι αυτή την ευκαιρία για παιχνίδι και όπως της είχα πει για την "... συμμετοχή σε δωρεάν ομαδική ψυχανάλυση" :)))

Αρχίζω αμέσως (πριν εκνευριστείτε) :

1. Μ’ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ το «Φτύσιμο» (είδατε, αρχίζουν αμέσως τα άγρια) και η αφ’ υψηλού και σε ένδειξη ισχύος αλλαζονική συμπεριφορά, από οποιονδήποτε που έχοντας τη στιγμιαία, ή μεγαλύτερης διάρκειας, εξουσία, δεν σε σέβεται, σε ταλαιπωρεί, σ’ εκμηδενίζει. Μπορεί να είναι κάποιος δημόσιος υπάλληλος, ή ο προϊστάμενός σας, ή ο καθηγητής του παιδιού σας, ή ένας ταξιτζής, ή ο κλητήρας στην είσοδο ενός Υπουργείου, η αεροπορική εταιρεία που σας ακυρώνει την πτήση τελευταία στιγμή, κ.α, κ.α, κ.α….

2. Μ’ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ο Διπλανός μου όταν αναπνέω τον καπνό του, όταν πίνω το καφεδάκι μου σε μία καφετέρια και κτυπάει το κομπολόι του τακα τάκα, ή φωνάζει σαν να είναι όλος ο χώρος δικός του, όταν δεν πλένεται και χρησιμοποιεί λεωφορείο, όταν προσπαθεί να πάρει την σειρά μου σε όποια ουρά και γενικώς ο διπλανός μου όταν δεν με σέβεται.

3. Μ’ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ η Βία οποιασδήποτε μορφής, οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε ασκείται, με ιδιαίτερη βέβαια βαρύτητα όταν αφορά ανυπεράσπιστα παιδιά

4. Μ’ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ η Εξαπάτηση και η υποτίμηση της νοημοσύνης μας, ξεκινώντας ακόμα και από την μικρή αγορά ενός πράγματος μέχρι … τα παχιά λόγια των πολιτικών και κάθε εξουσίας (και ιδίως όταν τα λένε και σε κοιτάν στα μάτια!!!)

5. Μ’ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ η Ανασφάλεια στην πόλη, η ανασφάλεια για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η ανασφάλεια γενικώς και για όλα που μας έχουν προσφέρει οι πολιτικοί μας στο παρελθόν και στο παρόν και που βέβαια μας έχουν εξασφαλίσει για το μέλλον

Και τώρα που τα είπαμε μπορούμε να αναπνεύσουμε λίγο μπας και ξεχαστούμε…

Προσκαλώ να παίξουν στο παιχνίδι άν θέλουν, η Γλαρένια, η Αλίκη και το Καντάβρ .

Όλες οι ζωγραφιές είναι του Mordillo

πανσέληνος

Πανσέληνος του Μαρτίου.

Δεν είναι το μεγαλύτερο, το πιο λαμπρό φεγγάρι του φετεινού Ιανουαρίου όπως λέει η NASA.

Ούτε το ρομαντικό αυγουστιάτικό φεγγάρι που περιμένουμε το καλοκαιράκι.

Όμως οι μύθοι λένε ότι αυτή η πανσέληνος, για τους Κινέζους το «Νυσταγμένο Φεγγάρι», σχετίζεται με όλα τα αερικά της άνοιξης και (δεν θα μπορούσε αλλοιώς) με το νερό και τον αέρα.

Παιδί δε μιλάς

τώρα δε ρωτάς

πόσα άστρα έχει ο ουρανός

δε με ρωτάς.

Που πηγαίνουν τα πουλιά

δε ρωτάς

τις πέτρες αν τις πονά ο βοριάς

δε ρωτάς δε ρωτάς.

Στο δρόμο τώρα πού 'χεις πάρει

θα σου μάθει πολλά

το φεγγάρι.

τάσος λειβαδίτης

ένας μικρός περίπατος

Όμορφη μέρα, με τ΄αχνάρια της άνοιξης που έρχεται ακροπατώντας ελαφρά, δοκιμάζοντας το έδαφος πριν σταθερά το πατήσει.

Πήρα το αγαπημένο μου κάθε εποχής μονοπάτι δίπλα στη θάλασσα, ανάμεσα από τα αρμυρίκια. Περπατώντας προσεκτικά στο βοτσαλάκι, να μην πατήσω τα μικρά αγριολούλουδα στην άκρη. Έχω μάθει ποια φυτρώνουν κάθε χρόνο πού. Και είναι άδικο που έχουν μια ζωή τόσο μικρή για τόση ομορφιά. Τώρα ήταν μόνο τα λιλά και τα πορτοκαλοκίτρινα και γύρω τους τρελά τα μελισσάκια. Σε λίγο θα είναι ένα πανηγύρι χρωμάτων. Μικρά πουλιά πετούν μπροστά μου βιαστικά, χαρούμενα και κάποια θαλασσοπούλια φαίνονται στ’ ανοικτά.

Στο αγαπημένο μου παγκάκι, κάθησα να βλέπω τη θάλασσα και η ψυχή γαλήνεψε, ξεχάστηκε απ’ όλα.

Στιγμές πολύτιμες για τον κάθε μας χειμώνα.