Σε ρηχά νερά αλλά και σε μεγάλα σκοτεινά βάθη.
Ανατρέποντας το αναμενόμενο, να μην υπάρχει εκεί ζωή και φως,
λαμπυρίζουν, δηλώνοντας την θαυμαστή ύπαρξή τους.
Λαμπυρίσματα κι ανάμεσα από δένδρα και θάμνους, όπου πετούν σαν μικρές φωτεινές νεραϊδούλες οι πυγολαμπίδες.
Και μια πονετική πυγολαμπίδα, μια κωλοφωτιά, άπό το βιβλίο της Μάρω Λοϊζου "ήταν και δεν ήταν", θέλει να κάνει παρέα στο φεγγάρι, που κλαίει την μοναξιά του στον ουρανό και φυσικά την αγνοεί.
"Η ΚΩΛΟΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ"
Ήταν και δεν ήταν μια φορά κι ένα καιρό
εκεί ψηλά στον ουρανό ένα φεγγαράκι.
"Μοναχούλι μου, μοναχούλι μου, μοναχούλι μου που είμαι!".
Γελούσανε τ' αστέρια που χόρευαν τριγύρω του.
Γελούσανε τα φώτα της πόλης από κάτω.
"Μοναχούλι μου, μοναχούλι μου, μοναχούλι μου που είμαι!".
Και μόνο μια μικρή μικρή κολοφωτιά,
έτσι καθώς φωσφώριζε μεσ' τα ρηχά νερά,
πόνεσε το παράπονο τούτης της μοναξιάς.
Σήκωσε τα χεράκια της και μ' όση δύναμη είχε...
"Πώς είσαι μοναχούλι σου, αφού είμαι εγώ εδώ;"
φώναξε.
Μα το φεγγάρι ήταν ψηλά και η φωνή μικρούλα
Μα το φεγγάρι έλαμπε, έσβηνε τη φωτίτσα.
"Μοναχούλι μου, μοναχούλι μου, μοναχούλι μου που είμαι!".
Γελούσαν τ'αγγελάκια κι οι κάτασπρες φτερούγες.
Γελούσαν οι διαβόλοι και τρυπούσαν τα πηρούνια.
Κανείς τους δεν τον πίστευε το βασιλιά της νύχτας.
Και μόνο η μικρή μικρή κωλοφωτιά
φώναζε κι όλο φώναζε... Μα πως να την ακούσει;
Ήταν μικρούλα τόση δα.
Και είναι αλήθεια ότι η ιστορία αυτή παίζεται συχνά στη ζωή, καμιά φορά μάλιστα εναλλάσσονται οι ρόλοι και ο ίδιος πρωταγωνιστής είναι πότε το φεγγάρι και πότε η κωλοφωτιά.
Και είναι αλήθεια ότι πολλές φορές κάποια από τ' αστέρια στον ουρανό αλλά και πολύτιμα κρύσταλα και διαμάντια, σώματα νεκρά, λάμπουν με φως δανεικό, ενώ άλλες μικρές ζωντανές, ασήμαντες υπάρξεις, ακτινοβολούν το δικό τους φως μεσ' το σκοτάδι, φως αληθινό και κεράκι ελπίδας συνάμα.
Έτσι δύσκολα, πολύπλοκα, εύκολα κι απλά...
Αφιερώνεται στην mareld γιατί όπως μας είπε, στα σουηδικά mar=θάλασσα και eld=φωτιά και μας μίλησε για την βιοφωταύγεια και στην Φαραώνα που είχε πρώτη την έμπνευση να αναρτήσει ένα αντίστοιχο βίντεο και ανταλλάξαμε σχόλια για το φως αυτό που μοιάζει με την ελπίδα.
Η πρώτη φωτ. από http://www.robinwhitfield.com/book/fireflies.jpg και η έεύτερη από http://eatmorecookies.files.wordpress.com/2007/08/firefly.gif
16 σχόλια:
Ετερόφωτα και αυτόφωτα λαμπυρίσματα
και οπτική φαντασμαγορία.
Και η σελήνη είναι ετερόφωτη, μα δεν παύει να εμπνέει καλλιτεχνικά και συναισθηματικά κι' ας είναι μοναχούλα της.
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Η μεγάλη μου αγάπη..
Η θάλασσα είναι μάγισσα και πλανεύτρα..
Και με το μεγαλύτερο ακόμη μέρος της ανεξερεύνητο..
@φύρδην- μίγδην:
Όπως τα λες είναι Γλαρένια μου, το λατρεύουμε το μοναδικό μας το φεγγάρι γιατί φωτίζει τις νύχτες μας και γλυκαίνει τη ζωή μας, εμπνέοντας.
Πολλά φιλιά:))
@roadartist:
Το ξέρω, το ξέρω, roadartist μου πόσο την αγαπάς τη θάλασσα:)
Οι ομορφιές και οι μορφές της άπειρες και άγνωστα τα μυστικά που κρύβει. Μας χαμογελάει γλυκά, κι όταν θυμώνει μας θυμίζει τη δύναμή της. "Μάγισσα και πλανεύτρα..." την είπες, ναι, ναι, πολύ σωστά.
Σε φιλώ πολύ:))
"Μοναχούλι μου, μοναχούλι μου, μοναχούλι μου που είμαι!"
Αλλά
-"Έννοια σου λέει έννοια σου
κι εγώ είμαι δω κοντά σου
Για συντροφιά στην έγνοια σου
και για παρηγοριά σου"
Σε ευχαριστώ γλυκό μου αστεράκι!
Έστω για λίγο έλιωσε το χιόνι..
και σίγουρα η άνοιξη μια μέρα θα φανεί..
ελπίζω να σ΄αρέσει..
http://se.youtube.com/watch?v=yp7KSCVmGHc&feature=related
Πολλά γλυκά φιλάκια!
Αστρια μου ομορφοοοοο!!!!
Τρυφερό και συνάμα γεμάτο νοήματα και δύναμη!!!
Νιώθω πολυ μεγαλη ευχαρίστηση ,αγαλίαση θα την έλεγα, οταν γίνομαι επι μερους αιτία για τέτοιες αναρτήσεις!!!
Νασαι καλα κορίτσι μου ...ετσι εμπνευσμένη και ευαισθητη πάντα!!!
@mareld:
Ξεχωριστή μου mareld, σίγουρα θάρθει η άνοιξη:)
Ήδη μεσ' το χιόνι τώρα, το ξέρουμε, προετοιμάζεται και αναγεννιέται.
Σοφά το τραγούδι που μου έστειλες, λέι "εμείς και το φεγγάρι γείτονες".
Ναι, και το φεγγάρι, κι εμείς όλοι, είμαστε κάτω απ' τον ίδιο ουρανό.
Σ'ευχαριστώ πολύ, φιλάκια πολλά:))
@faraona:
Σ'ευχαριστώ διπλά Φαραώνα μου.
Λόγια και έμπνευση. Πολύ χαίρομαι που σου άρεσε:)
Μου άρεσε πολύ το βίντεο που είχες, έβαλα ένα μικρότερο γιατί είχα αρκετό κείμενο.
Δες στο link της mareld που έχω στην αφιέρωση. Έχει μία πολύ ενδιαφέρουσα, ανάρτηση με απλή ερμηνεία του φαινομένου της βιοφωταύγειας, (bioluminescense), είμαι σίγουρη ότι θα σου αρέσει!!
Πολλά φιλιά:))
"Και είναι αλήθεια ότι πολλές φορές κάποια από τ' αστέρια στον ουρανό αλλά και πολύτιμα κρύσταλλα και διαμάντια, σώματα νεκρά, λάμπουν με φως δανεικό, ενώ άλλες μικρές ζωντανές, ασήμαντες υπάρξεις, ακτινοβολούν το δικό τους φως μεσ' το σκοτάδι, φως αληθινό και κεράκι ελπίδας συνάμα"
κρατάω αυτή τη σκέψη. Πολύτιμη
@ηλιογράφος:
Σ'ευχαριστώ πολύ ηλιογράφε για το "πολύτιμη".
Πολύτιμο.
Να είσαι καλά:))
Καλή μου Αστρια.
Το ενδιαφέρον βρίσκεται προφανώς στο "μη αναμενόμενο".
Όπως, γενικώτερα στη ζωή μας... (αρκεί αυτό να μην προσλαμβάνει δραματικό χαρακτήρα).
Το αμέσως επόμενο σημαντικό είναι η κλίμακα.
Η μικρή, "ασήμαντη" πυγολαμπίδα με το εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Και το επιστέγασμα, η συνύπαρξη της χαώδους (σε κλίμακα) θάλασσας με το ελάχιστο (μικροκλασματικό, όπως θάλεγε και ο fractal) έντομο.
Αυτοί οι απρόβλεπτοι συνδυασμοί!
Ευτυχώς που η φύση δεν υπακούει σε αυστηρούς λογικούς κανόνες και υποθέσεις και μας εκπλήσσει ευχάριστα και πέρα από προσδοκίες και προβλέψεις.
Καλό Σ.Κ.
:))
@fegia:
Φέγγια μου, έπαισες στην καρδιά αυτής της ανάρτησης.
Βέβαια κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι πάντα υπάρχουν κάποιοι κανόνες που αγνοούμε λόγω της πολυπλοκότητάς τους. Και βέβαια δεν το πιστεύω, ούτε θέλω.
Όπως αρέσει πολλές φορές το ραδιόφωνο γιατί δεν ξέρεις το επόμενο τραγούδι που θα παίξει.
Εκτός από τους συνδυασμούς που αναφέρεις πολύ εύστοχα, ήθελα επίσης να πω με τα λόγια της Μάρω Λοϊζου, ότι καμιά φορά, σαν το φεγγάρι, το γύρω φως μας εμποδίζει να δούμε κάποιους αξιόλογους ανθρώπους που νοιάζονται για μας, αλλά και επίσης ότι καμιά φορά, σαν την πυγολαμπίδα, κηνυγάμε το άπιαστο. Και οι ρόλοι εναλλάσσονται.
Σε σκέφτηκα όταν έγραφα την ανάρτηση, που έλεγες μια ιστορία στην κόρη σου. Σου συνιστώ ανεπιφύλακτα, αυτό το βιβλίο αν δεν το έχει ήδη. Το διάβασα πρώτη φορά φοιτήτρια και είχα γοητευτεί.
Το έγραψε για την κόρη της Μυρσίνη με "μεταφορές" από τη ζωή.
Άλλα "ντουέτα" που αναφέρει είναι η φυσαλίδα και ο ήλιος, η φλογέρα και ο άνεμος.
Κρατάω ακόμα το βιβλίο είναι από τις εκδόσεις Κέδρος, με σκληρό εξώφυλλο. Τώρα κυκλοφορεί και από τις εκδόσεις Παττάκη αλλά νομίζω ότι η πρώτη έκδοση είναι πολύ καλή.
Καλημέρα και έχουμε αλκυονίδες:))
Άστρια μου καλό μεσημέρι... και με τη νίκη την Κυριακή!
:))
Πολύ χάρηκα που σε είδα fegia:))
Εδώ στο σπίτι, βλέπω έντονη προδιάθεση για μετάβαση στο γήπεδο μετά από πολύυυυ καιρό. (Σίγουρα όχι κι εγώ, χα χα).
Πάντως βλέπω και άσχημες διαθέσεις από την άλλη πλευρά για να ξεπλύνουν τα παληά.
Με τη νίκη λοιπόν :))) !!!
Λες η ιστορία να επαναληφθεί;
Στην επόμενη ανάρτηση σε είχα πρώτο στο μυαλό μου αλλά είδα ότι η Αλίκη με πρόλαβε:))
Είδα ελπίδα και φως και είπα ότι εδώ πρέπει να αφήσω σίγουρα τα ίχνη μου, έστω κι αν δεν την πρόλαβα την ανάρτησή σου αυτή την υπέροχη όπως πάντα!!
Φιλιά!!
@Mariannaonice:
Υπέροχα φωτεινά και τα ίχνη σου Μαριάννα, δεν μπορουσαν να περάσουν απαρατήρητα.
Σ'ευχαριστώ πολύ:))
Δημοσίευση σχολίου