va pensiero και έπεα πτερόεντα..

«Va pensiero sull’ ali dorate»

πήγαινε(πέτα)σκέψη πάνω σε χρυσά φτερά

(Ναμπούκο του Βέρντι)

«Έπεα πτερόεντα»

Λόγια φτερωτά

(Ομήρου Ιλιάδα Α,201)

Μια απέραντη Βαβυλώνα σήμερα ο κόσμος μας, με πολλούς Ναβουχοδονόσσορες και τόσοι λαοί σ’ όλες τις ηπείρους της γης χωρίς πατρίδα, ή ξένοι στην πατρίδα τους να ζουν. Γι΄αυτούς, «va pensiero sull’ali dorate» στη δική τους αγαπημένη γη. Όμως η σκέψη πετάει πάνω σε χρυσά φτερά, όχι μόνο σε πονεμένες πατρίδες, αλλά και σε ό,τι αγαπάμε και σε ό,τι ονειρευόμαστε για μας και τον κόσμο (γι αυτό και η επιλογή της διασκευής του βίντεο με διαφορετικά λόγια, αφήνοντας στο τέλος τον Pavarotti να φέρνει μία κλασσική ισορροπία:)

«Έπεα πτερόεντα» και τα σοφά λόγια, γιατί τα λόγια φτερωτά, όταν ειπωθούν πετούν και χάνονται. Από μια διαφορετική ματιά, θα πρόσθετε κανείς ότι, για τα λόγια τα μεγάλα, τόσο βαριά, δεν έχουν ούτε ίχνος πούπουλου για να πετάξουν και για τα ψεύτικα, σε χαμηλές πτήσεις, αμέσως σαν καπνός σκορπίζονται. Όμως, τα όμορφα τα αληθινά, δεν χάνονται γιατί πετούν και κουρνιάζουν στη ψυχή.

Σκέψη που πετά, λόγια που πετούν…

Καλή Χρονιά !

Με υγεία, αγάπη, χαρά και σε ανοιχτούς ουρανούς γεμμάτους Φως να πετάνε η σκέψη και τα λόγια μας (είναι τα πιο όμορφα φτερά που μας χαρίστηκαν στη γη για να πετάμε).

μοναδικά πολύτιμα...

Πριν λίγες μέρες είχαν στείλει τ’ αστέρια την τελευταία τους αστερόσκονη στη γη.

Πέφτοντας η αστερόσκονη, ψιθυριστά σχεδόν, τραγουδούσε σε μια απαλή μελωδία τ’ ουρανού, σαν ποιηματάκι:

«είμαι η τελευταία, είμαι πολύτιμη, έτσι μου είπαν τ’ άστρα».
είμαι η τελευταία, είμαι πολύτιμη, έτσι μου είπαν τ’ άστρα».

Όμως κανείς δεν την έβλεπε, κανείς δεν την άκουγε. Ήταν γιορτή, τα βλέμματα εκείνη τη στιγμή, ήταν στραμμένα σε μία παράσταση στη μεγάλη πλατεία, όπου έπαιζε μουσική με προκλητικό χορό κάτω από δυνατούς προβολείς.

Και δεν βρέθηκε μια μικρή χούφτα να κρατήσει την αστερόσκονη. Έπεσε στην άκρη του δρόμου και μπερδεύτηκε με τη σκόνη του και κάποια αποτσίγαρα. που ήταν εκεί.

Εκείνο το βράδυ, έπεσε βροχούλα στ’ άστρα.

Και το πρωί, ο οδοκαθαριστής βλέποντας τα μαζέματά του, ακούστηκε ν’ αναρωτιέται, γιατί λαμπυρίζαν τόσο...


¨Όχι, όχι δεν τελείωσε έτσι η ιστορία :)

Ήταν ένα αεράκι που φύσαγε λίγο κάτω από τα σύννεφα, περαστικό πάνω από την πόλη. Άκουσε το τραγούδι της αστερόσκονης, πλησίασε και πρόλαβε έναν μικρό κόκκο της, μία μικρή μικρούλα αστεροσκονίτσα, πριν πέσει στη γη. Χορεύοντας μαζί της στον ρυθμό του τραγουδιού της, την ανέβασε ψηλά στον ουρανό και την απόθεσε σ’ ένα μικρό αστέρι.

Ήταν εκεί όλα μα όλα τα άστρα «της γης, τ’ ουρανού, τα μεταξύ ουρανού και γης» κι αυτή τη μια στιγμή, λαμπύρισαν πιο φωτεινά.

Και η μικρή αστερόσκονη, έλαμπε όσο ποτέ, από το φως της καλοσύνης που της χάρισε το αεράκι .

Το αεράκι γυρίζοντας στον τόπο του, φυσούσε τόσο γλυκά που από όπου πέρναγε, γέμιζε ομορφιά. Ξεπερνώντας τον εαυτό του, είχε τολμήσει να πραγματοποιήσει ένα άπιαστο όνειρό του, ένα ταξίδι στ’ αστέρια, κι από τη μικρή αστερόσκονη είχε μάθει το μυστικό της μελωδίας τ΄ουρανού…

«Κάθε κόκος αστερόσκονης που πέφτει δίπλα, κάθε αεράκι που χαϊδεύει απαλά το πρόσωπό, είναι μικρά, είναι λίγα, αλλά μοναδικά πολύτιμα.»

Αγαπημένα μου αστέρια

«της γης, τ’ ουρανού, μεταξύ ουρανού και γης»

Καλά Χριστούγεννα!!!

μαγεία …

Χριστούγεννα έρχονται και μαζί τους όλη η μαγεία των παιδικών μας χρόνων να μας ακολουθεί, να ξαναγεννιέται μέσα μας και να ξαναζεί κάθε χρόνο, κι έτσι, μαγικά, ξαναγινόμαστε παιδιά.

Ας περιπλανηθούμε μέσα σ’ ένα μαγεμένο δάσος παραμυθιού, όπου πετάνε λιλιπούτειες νεραϊδούλες σκορπίζοντας αστερόσκονη και τα λουλούδια χορεύουν στο ρυθμό ενός από τα πιο όμορφα βαλς που έχουν ποτέ γραφτεί, ένα βαλς για κείνα.

Για το ξωτικό

Η φωτογραφία δική μου με ειδική επεξεργασία για το ξωτικό:)

Η μουσική είναι από τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκυ, το ονειρικό χριστουγεννιάτικο παραμύθι, και τα βίντεο από την ταινία «φαντασία» του Ντίσνευ.

χωρίς τίτλο..

Στους αγαπημένους μας που δεν είναι πια κοντά μας…

Η αγκαλιά τους, το χαμόγελο, το χάδι, η φροντίδα, η έγνοια τους, η αγάπη τους ... ο πρώτος πλούτος που μας χαρίστηκε,

χαραγμένα στη μνήμη της καρδιάς για πάντα,

ν’ ανακαλούνται τέτοιες μέρες πιο πολύ, και να χαρίζουν στη ψυχή μας φως.

Κι έρχονται Χριστούγεννα…

Ήθελα, ένοιωθα την ανάγκη δηλαδή, ν' αφήσω κάποιες σκέψεις για τις "παράπλευρες" εικόνες των (μη)εορτών, έτσι για να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν. Γράφτηκαν συνοπτικά σ' αυτή και στις δύο προηγούμενες αναρτήσεις που έκλειναν με την φράση "Κι έρχονται Χριστούγεννα ...".

peace on earth

.

U2, PEACE ON EARTH

Heaven on Earth

We need it now

I'm sick of all of this

Hanging around

Sick of sorrow

I'm sick of the pain

I'm sick of hearing

Again and again

That there's gonna be

Peace on Earth

Where I grew up

There weren't many trees

Where there was we'd tear them down

And use them on our enemies

They say that what you mock

Will surely overtake you

And you become a monster

So the monster will not break you

And it's already gone too far

You said that if you go in hard

You won't get hurt

Jesus can you take the time

To throw a drowning man a line

Peace on Earth

Tell the ones who hear no sound

Whose sons are living in the ground

Peace on Earth

No who's or why's

No one cries like a mother cries

For peace on Earth

She never got to say goodbye

To see the color in his eyes

Now he's in the dirt

Peace on Earth

They're reading names out

Over the radio

All the folks the rest of us

Won't get to know

Sean and Julia

Gareth, Anne, and Breeda

Their lives are bigger than

Any big idea

Jesus can you take the time

To throw a drowning man a line

Peace on Earth

To tell the ones who hear no sound

Whose sons are living in the ground

Peace on Earth

Jesus in the song you wrote

The words are sticking in my throat

Peace on Earth

Hear it every Christmas time

But hope and history won't rhyme

So what's it worth

This peace on Earth

Peace on Earth

Peace on Earth

Peace on Earth

Κι έρχονται Χριστούγεννα...

"φώτα" και "δρόμοι"...

Φώτα πίσω από το τζάμι σε κεντρικούς δρόμους.
Φευγαλέες εικόνες δίχως φλας, με διάφορα χρώματα, συγκεχημένες λόγω της ταχύτητας, χωρίς απαιτήσεις (ή επιθυμία) αποτύπωσης της πραγματικότητας.
Κάπως έτσι διασχίζουμε τη ζωή.

Από την άλλη, μικρά «φλας» σε κομμάτια από τζάμι στην άκρη ενός πεζοδρομίου. Κάποιες ζωές δίπλα, σε μικρούς σκοτεινούς δρόμους, με θρυμματισμένα όνειρα.
«Δρόμους» που αγνοούμε, θέλουμε ή προσποιούμαστε ότι τους αγνοούμε. Αποφεύγουμε να περνάμε ίσως για να μη δούμε, ίσως από φόβο, ίσως από κάποια ενοχή που δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι…

Κι έρχονται Χριστούγεννα…



ευχαριστώ τη roadartist που μόλις της ζήτησα τη μουσική από "τα ήσυχα βράδια" της Αρλέττας, μου την έστειλε σε ένα λεπτό:))

οι φωτογραφίες στο δρόμο είναι από κινητό.

Φεγγάρι του Δεκέμβρη

Δεκέμβρης. Βρέχει συνέχεια, κι έχει συννεφιά ..

Όμως ένα φεγγάρι είναι εκεί στον ουρανό. Ναι, όπως πάντα, έχει την φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά του.

Κλείστε για λίγο τα μάτια και φανταστείτε το σε όποιο χρώμα θέλετε.

Κι ονειρευτείτε...

(Είμαστε από τη σκόνη των ίδιων αστεριών)

* * ** * * * * ** * * * * * * * * * ** * *

… un poco de mar

Λίγες οι λέξεις κάτω από εικόνες θάλασσας και μουσικής από τα κύματά της. Ανάμεσα ένα φεγγάρι καλοκαιριού τόσο κοντά στον χειμώνα που έρχεται..
Κι αν ξεχάσετε τον χρόνο και φτάσετε στο τέλος, θα δείτε στο βυθό δυό αστέρια.

αέρας και νερό …

αεράκι και μικρές ρυτιδώσεις στα ήρεμα νερά μιας λίμνης,

άνεμος και μικρά κύματα μέχρι τρικυμία στη θάλασσα,

ανεμοστρόβιλος μέχρι τυφώνας που ενώνει νερό και ουρανό.


Από μία άλλη ματιά, τον συνδυασμό αυτών των δύο στοιχείων «αέρας και νερό» διάλεξε ο Escher ως θέμα για ένα πολύ γνωστό του έργο, χρησιμοποιώντας την τεχνική του της μεταμόρφωσης των εικόνων, εδώ εικόνες ψαριών και πουλιών, που ζουν στα στοιχεία του νερού και του αέρα.

Δύο διαφορετικές φιγούρες εμπλέκονται και εφάπτονται σ’ ένα σοφό προδιαγεγραμμένο με κόπο σχέδιο και εξαφανίζονται στη συνέχεια στο φόντο, όπως είναι αδιάσπαστη τελικά και η ζωή από τα στοιχεία. Οι δύο κόσμοι φαίνονται να διαλύονται ο ένας μέσα στον άλλο εκεί όπου εφάπτονται τα περιγράμματα στις φιγούρες. Σ’ αυτό το σημείο, η εικόνα και το φόντο, γίνονται μία πλήρης ενιαία επιφάνεια και συμβαίνει ο μετασχηματισμός των κόσμων.

Αέρας και νερό, με τους πλούσιους, αγαπημένους κι ευλογημένους κόσμους τους το καθένα, κι εμείς κάπου ανάμεσα να ταξιδεύουμε, ν’ αναπνέουμε, να ξεδιψάμε, … με την κυριολεκτική και με όλες τις μεταφορικές έννοιες όλων των ρημάτων που φτιάχτηκαν για τον άνθρωπο (ή ο ίδιος έφτιαξε) και να μετασχηματιζόμαστε όταν ονειρευόμαστε, ή όταν ως περαστικοί φεύγουμε…

Αιτία αυτής της ανάρτησης, η επίσκεψη στο μουσείο Ηρακλειδών, όπου θαύμασα και μαγεύτηκα για πάνω από δύο ώρες την έκθεση έργων του Escher ένα απόγευμα αυτής της εβδομάδας και ξαναπήγα άλλη μία φορά για να πάρω το ερωτεύσιμο από την πρώτη ματιά μικρό γλυπτό της τελευταίας φωτογραφίας από το πωλητήριο του μουσείου.



Photos http://www.public-domain-image.com

φτωχαδάκι...

φτωχαδάκι, που ψίχουλα του χαρίζουνε κι ευχαριστεί..

όμως τόσο πλούσιο:

που πετά στο πρώτο φως της μέρας να καλημερίσει ουρανό, κι ας μην είναι αετός,

... που τραγουδά σ’ ένα κλαδάκι κι ας μην είναι αηδόνι,

... που εμπνέει και τραγουδιέται.

(αιτία αυτής της ανάρτησης, ένα σπουργίτι, που ήρθε απρόσμενα στο παράθυρο χθες το πρωί, περπατώντας αστεία στο περβάζι με κείνο το χαρακτηριστικό πηδηχτό περπάτημα, και με το κεφαλάκι όρθιο να κοιτάζει δεξιά αριστερά, γεμάτο περιέργεια.)

χα :)

.

Ένα μικρό μικρούλι γέλιο έσκασε - χα :) - κι ένα ουράνιο τόξο φώτισε με τριαντάφυλλα τον ουρανό..

Καλημέρα!!!

update 5.11.09

Από τον Βασίλη, ήρθε η πιο κάτω φωτογραφία. Όπως είχε πει στο σχόλιο, "ένα τριαντάφυλλο είναι έτοιμο να εμφανιστεί".

Χίλια ευχαριστώ Βασίλη που το θυμήθηκες:)))

update 8.11.09

"Άνοιξε!!!"

η φωτογραφία ήρθε στην ώρα της, όταν έκλεινε αυτή η ανάρτηση:))

Στη mareld, με :) στον βορειο ουρανό της.

..και κάτω από τα σύννεφα,

.



... ένα ήσυχο λιμανάκι.

στα σύννεφα..

. Ένα μικρό ταξίδι, μέσα στο συννεφιασμένο φθινόπωρο, να μην προμηνύει χαρά. Όμως να, πετώντας μέσα και πάνω από τα σύννεφα, νοιώθεις να σου χαρίζεται μικρό όνειρο και ανάμεσα, χαμόγελο από το φως τ’ ουρανού, να θέλεις λίγο από το ίχνος του ν' αποτυπώσεις.

Μέσα και πάνω από τα σύννεφα να σου υπενθυμίζεται η ομορφιά του κόσμου, να σβήνουν αχνά τόσο μακρινά και ελάχιστα τα καθημερινά που κουράζουν και τόσο διαφορετικά, ανάλαφρα μετά να επιστρέφεις .. Έτσι απλά είναι όμορφη η ζωή.

Οι φωτογραφίες στα σύννεφα, χαρισμένες στη roadartist, στον fegia, στο fractal, στη librarian, στη Μαρία.

φθινόπωρου στιγμές σιωπής και καλοσύνης

.

Κυριακή φθινόπωρο, κι ένας περίπατος στο αγαπημένο μονοπάτι κοντά στη θάλασσα.

Την άνοιξη ήταν γεμάτο χρώματα από αγριολούλουδα, πρώτα χαμόγελα μιας ζωής που γεννιέται.
Το καλοκαίρι έκαιγε ο ήλιος τα σώματα και ξεχείλιζε από την χαρά των παιχνιδιών της θάλασσας και της αγάπης τ’ ουρανού.

Κυριακή με τη μοναξιά και τη σιωπή των ήχων του φθινοπώρου, σαν να μαζεύει δυνάμεις για τα δύσκολα του χειμώνα που έρχεται και ν’ αφουγκράζεται τον κτύπο της κρυμμένης στο χώμα καρδιάς της ζωής. Η γνώση και η γαλήνη της σιωπής…

Όμως ήταν μέρα γεμάτη από φως και καλοσύνη, σαν χάδι τρυφερό καλοκαιριού, στη συννεφιά και στη βροχούλα του φθινοπώρου.

Η θάλασσα ψιθύριζε κύματα και λαμπυρίσματα γλυκά στα βράχια.
Ένα μελισσάκι και μια πεταλούδα, τα φτωχά τα πλούσια, χάριζαν αγάπη στα πολύτιμα άνθη του δέντρου. Η ομορφιά και η δύναμη της καλοσύνης …

Μονοπάτι και της ψυχής σε μέρες φθινοπώρου, φως και βάλσαμό της, οι στιγμές σιωπής και καλοσύνης…




Στην παιδική μου φίλη Στέλλα, με :)

μια μικρή παράλληλος της «11ης» ..

Σπεύδω αμέσως να διευκρινίσω ότι η «11η» του τίτλου αναφέρεται σε μια ανάρτηση από την εξαιρετική σειρά αναρτήσεων «Εγενόμην εν Πάτμω» του Παναγιώτη Καποδίστρια, που περιλαμβάνει φωτογραφίες από το νησί, σκέψεις και ποίηση.

Σε μια μονοήμερη επίσκεψή μου στο νησί φέτος, τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες που ακολουθούν. Όταν έβλεπα την πιο πάνω ανάρτηση, μου ήρθαν στο μυαλό αμυδρά κάποιες ομοιότητες στην επιλογή των θεμάτων των φωτογραφιών, εξ ου και η «μικρή παράλληλος» του τίτλου. «Παράλληλος» γιατί πέρασε δίπλα από κάποια ίδια μέρη της "11ης," ( θεωρητικά, σε μη Ευκλείδιο Γεωμετρία μπορεί να τέμνει την άλλη «παράλληλο») και «μικρή» λόγω της χρονικής της διάρκειας αλλά και της μικρής βαθύτερης προετοιμασίας της Επαφής με τον χώρο αυτό.

Οι πιο κάτω υπέροχοι στίχοι του ποιητή Παναγιώτη Καποδίστρια, αντιγράφησαν από την "7η" από τη σειρά αυτή των αναρτήσεων. Προς χάριν μικρής έκπληξης, δεν ζητήθηκε προηγουμένως η σχετική του άδεια, παρακαλούμε να μας συγχωρέσει γι’ αυτό :)

ΠΑΤΜΙΑΖΟΝΤΑΣ

Εγενόμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω

και τι μ’ αυτό;

Ούτως ή άλλως
μόνον όσοι έχουν όραση βλέπουν.

Εμείς οι άλλοι αρκούμαστε
σε θροϊσματα του θείου δυσερμήνευτα
σε καμένες φιλίες με ανέμους πεπτωκότες
στου λόγου τα ξύσματα

μια και πατμιάζοντας
λευκότερο άσπρο δε γίνεται
τόση ευωδία φωτός ανεμπόδιστη δεν αντέχεται
στο πάνω- πάνω της γραφής αητός πεθαίνει

ενώ εξάπαντος
τα μαυροπούλια της σιωπής αμυγδαλώνουν τον καιρό.

(Πάτμος, 1-3.9. 2009)

Στέκομαι και στην "8η" "Η Πάτμος και η αποκάλυψη του Ελύτη και της Λαμπέτη", όπου έχουν καταγραφεί οι (αποκαλυπτικοί!) στίχοι του Ελύτη, με τη Μαρία Νεφέλη να "λέει" για την Πάτμο, Ο Αντιφωνητής για την Αποκάλυψη και ν΄ακούγεται η φωνή της Λαμπέτη.

Μόνο να πω μόνο, γιατί αυτό το συγκράτησα πολύ στη μνήμη, ότι στη μονοήμερη αυτή επίσκεψη στο μικρό εκλησσάκι της αποκάλυψης, ανάφτηκαν και έμειναν εκεί κεράκια, ονοματισμένα στους αγαπημένους που είναι δίπλα μας και σ' αυτούς που πια δεν είναι...