"Σε ένα δωμάτιο ενός γηροκομείου, υπήρχαν μόνο δύο κρεβάτια.
Το ένα ήταν δίπλα στο παράθυρο και το άλλο σε ένα σημείο από όπου δεν μπορούσε κάποιος να δει έξω. Στο κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο ήταν ο παλαιότερος φιλοξενούμενος γέρος. Και οι δύο είχαν αδυναμία μετακίνησης και τους περιποιείτο μια νοσοκόμα για αρκετό χρόνο.
Καθημερινά ο γέρος που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια στον άλλο τί έβλεπε από το παράθυρο. Του περιέγραφε το πάρκο που ήταν από κάτω, τα χρώματα των δένδρων και των λουλουδιών που άλλαζαν με τις εποχές, τον κόσμο που περνούσε, τα παιδιά που παίζανε και ό,τι άλλο συνέβαινε. Έτσι περνούσε ο χρόνος και ο δεύτερος γέρος συμμετείχε και αυτός στην έξω ζωή.
Μία μέρα πέθανε ο πρώτος γέρος και ο δεύτερος γέρος ζήτησε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Έτσι και έγινε. Με χαρά κοίταξε έξω από το παράθυρο αλλά είδε έναν τοίχο απέναντι και ακριβώς δίπλα. Τίποτα άλλο. Φώναξε τη νοσοκόμα και τη ρώτησε, πότε και γιατί έκτισαν τον τοίχο αυτό και η νοσοκόμα του είπε ότι ο τοίχος ήταν πάντα εκεί. Όταν τη ρώτησε για το πάρκο που του περιέγραφε τόσο καιρό ο άλλος γέρος, η νοσοκόμα του είπε "μα ήταν τυφλός"
Με τα μάτια της ψυχής έβλεπε ό,τι ωραίο περιέγραφε και γέμιζε το δωμάτιο φως και ζωή.
(από μία ιστορία "les yeux de l' ame")
Πιο κάτω, από την γνωστή ταινία "άρωμα γυναίκας" το τανγκό του τυφλού απόστρατου στρατιωτικού, από τις τελευταίες του επιθυμίες πριν την αυτοκτονία που είχε προσχεδιάσει και που τελικά αποτράπηκε. Έδώ χορεύει η ψυχή.
>http://
