σκυτάλη φιλίας.

rainy day friends/Shanti Marie

Ευχαριστώ πολύ τη καλή μου φίλη Μαριάννα για την σκέψη της να με συμπεριλάβει στις επιλογές της . Βέβαια και τους καλούς μου φίλους roadartist και ηλιογράφο για την αφιέρωσή τους σε όλους τους επισκέπτες του blog τους, άρα σίγουρα και σε μένα και το νιώθω απόλυτα αυτό. Επίσης αντέγραψα τον τίτλο της ανάρτησης από τη Μαριάννα γιατί πολύ μου άρεσε, αφαιρώντας το σύμβολο του @ μπροστά από τη λέξη της φιλίας.

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:"Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις.Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά.Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι.Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο!Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!Αυτό το βραβείο για Blog, πρέπει να δοθεί σε οκτώ αγαπημένους σας bloggers, και οι οποίοι με τη σειρά τους, θα το προτείνουν πάλι με τη σειρά τους, σε οχτώ αγαπημένους bloggers ο καθ' ένας τους κ.ο.κ.» Προτείνεται το κείμενο να το συμπεριλάβετε στην αναρτησή σας".

Αντιγράφω τα σχόλια που ανταλλάξαμε με τη Μαριάννα και δεν νομίζω να έχει αντίρρηση γι' αυτό.

"- Μαριάννα μου δίκαια συγχαρητήρια πρώτα σε σένα και σ'ευχαριστώ από καρδιάς.
Όχι γιατί έχουν αξία τα ίδια τα βραβεία αλλά γιατί είναι πολύτιμη, για όποιον το παίρνει, η σκέψη αυτού που το χαρίζει. Και είναι τιμή μου που εσύ ειδικά με σκέφτηκες.
Επικοινωνούμε (αυτή η λέξη νομίζω ταιριάζει) αρκετό καιρό. Δεν γνωριζόμαστε από κοντά, όμως σε νιώθω ένα δικό μου άνθρωπο που εκτιμώ. Έχω ακούσει από σένα και σου έχω πει ανοικτά σκέψεις, που λέει κανείς σ'ένα φίλο. Και συναισθήματα. Τί κι αν υπάρχει μεταξύ ένα @ Εγώ το έχω καταργήσει προ καιρού."
- Άστρια μου, Τιμή δική μου είναι που είσαι φίλη μου! κι εγώ έτσι το αισθάνθηκα, ότι επικοινωνούμε και χωρίς το @ μάλιστα μεταξύ μας...Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!!
Δεν το ένοιωσα σαν βραβείο εγώ αυτό αλλά σαν ένα άπλωμα φιλικού χεριού προς το μέρος μου!Κι αυτό με άγγιξε κατάβαθα..."

Όλα μου τ' αστέρια, αγαπημένα, και η αλήθεια είναι ότι έκανα μία μικρή βόλτα και είδα ότι τα περισσότερα έχουν ήδη πάρει αυτή τη "σκυτάλη" :) Τώρα κι εγώ, απλώνοντας χέρι φιλίας, δίνω τη σκυτάλη στους :

βολτίτσες
Νηφάλια Μέθη
Παναγιώτα

mareld
gskastro

kalynama
karaflokotsifa

little beautiful things

Αλήθεια επ' ευκαιρία, τί λέτε για τη φιλία μεταξύ των bloggers;;

η φωτ. από http://www.dailypainters.com/paintings/46323/Rainy-Day-Friends-Beautiful-Earth-10/Shanti-Marie

λαμπυρίσματα στη θάλασσα και μία πυγολαμπίδα.

Λαμπυρίσματα στη θάλασσα.
Σε ρηχά νερά αλλά και σε μεγάλα σκοτεινά βάθη.
Ανατρέποντας το αναμενόμενο, να μην υπάρχει εκεί ζωή και φως,
λαμπυρίζουν, δηλώνοντας την θαυμαστή ύπαρξή τους.



Λαμπυρίσματα κι ανάμεσα από δένδρα και θάμνους, όπου πετούν σαν μικρές φωτεινές νεραϊδούλες οι πυγολαμπίδες.


Και μια πονετική πυγολαμπίδα, μια κωλοφωτιά, άπό το βιβλίο της Μάρω Λοϊζου "ήταν και δεν ήταν", θέλει να κάνει παρέα στο φεγγάρι, που κλαίει την μοναξιά του στον ουρανό και φυσικά την αγνοεί.

"Η ΚΩΛΟΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ"

Ήταν και δεν ήταν μια φορά κι ένα καιρό
εκεί ψηλά στον ουρανό ένα φεγγαράκι.
"Μοναχούλι μου, μοναχούλι μου, μοναχούλι μου που είμαι!".
Γελούσανε τ' αστέρια που χόρευαν τριγύρω του.
Γελούσανε τα φώτα της πόλης από κάτω.
"Μοναχούλι μου, μοναχούλι μου, μοναχούλι μου που είμαι!".
Και μόνο μια μικρή μικρή κολοφωτιά,
έτσι καθώς φωσφώριζε μεσ' τα ρηχά νερά,
πόνεσε το παράπονο τούτης της μοναξιάς.
Σήκωσε τα χεράκια της και μ' όση δύναμη είχε...
"Πώς είσαι μοναχούλι σου, αφού είμαι εγώ εδώ;"
φώναξε.
Μα το φεγγάρι ήταν ψηλά και η φωνή μικρούλα
Μα το φεγγάρι έλαμπε, έσβηνε τη φωτίτσα.
"Μοναχούλι μου, μοναχούλι μου, μοναχούλι μου που είμαι!".
Γελούσαν τ'αγγελάκια κι οι κάτασπρες φτερούγες.
Γελούσαν οι διαβόλοι και τρυπούσαν τα πηρούνια.
Κανείς τους δεν τον πίστευε το βασιλιά της νύχτας.
Και μόνο η μικρή μικρή κωλοφωτιά
φώναζε κι όλο φώναζε... Μα πως να την ακούσει;
Ήταν μικρούλα τόση δα.

Και είναι αλήθεια ότι η ιστορία αυτή παίζεται συχνά στη ζωή, καμιά φορά μάλιστα εναλλάσσονται οι ρόλοι και ο ίδιος πρωταγωνιστής είναι πότε το φεγγάρι και πότε η κωλοφωτιά.
Και είναι αλήθεια ότι πολλές φορές κάποια από τ' αστέρια στον ουρανό αλλά και πολύτιμα κρύσταλα και διαμάντια, σώματα νεκρά, λάμπουν με φως δανεικό, ενώ άλλες μικρές ζωντανές, ασήμαντες υπάρξεις, ακτινοβολούν το δικό τους φως μεσ' το σκοτάδι, φως αληθινό και κεράκι ελπίδας συνάμα.

Έτσι δύσκολα, πολύπλοκα, εύκολα κι απλά...

Αφιερώνεται στην mareld γιατί όπως μας είπε, στα σουηδικά mar=θάλασσα και eld=φωτιά και μας μίλησε για την βιοφωταύγεια και στην Φαραώνα που είχε πρώτη την έμπνευση να αναρτήσει ένα αντίστοιχο βίντεο και ανταλλάξαμε σχόλια για το φως αυτό που μοιάζει με την ελπίδα.


Η πρώτη φωτ. από http://www.robinwhitfield.com/book/fireflies.jpg και η έεύτερη από http://eatmorecookies.files.wordpress.com/2007/08/firefly.gif

στο πρώτο ραντεβού.

Αλλάζουμε λίγο κλίμα, επειδή η ζωή συνεχίζεται και πάντα χρειάζεται την ομορφιά και τη μαγεία κάποιων στιγμών.
Όπως στο πρώτο ραντεβού.

Για τους νέους, για να θυμούνται να είναι ρομαντικοί.
Για τους μεγαλύτερους, για να μην ξεχνούν να παραμένουν ρομαντικοί.

The little mermaid - "Kiss the girl "

"Έχω απόψε ραντεβού". Αλεξια - Ρ.Χρονοπούλου

Η φωτογραφία από http://www.mda.org/commprog/art/display.aspx?id=d57001a5-ba7a-4f70-b6f7-4c91cd38d25f

“Θα επιστρέψουμε μια μέρα …μου τόπε τ’ αηδόνι”

We shall return to our village one day

and drown in the warmth of hope
we shall return
though time passes by
and distances grow between us.

O heart don't drop wearied
on the path of our return
how it wounds our pride
that birds tomorrow will return
while we are still here.

There are hills
sleeping and waking on our pledge
and people who love
their days comprised of waiting
and nostalgic songs
places where willows fill the eye
Bending over the water
while afternoons in their shade
drink in the perfume of peace.

We shall return
the nightingale told me
when we met on a hill
that nightingales still
live there on our dreams
and that among the yearning hills
and people there is a place for us

0 heart then
how long has the wind scattered us.
Come, we shall return, let us return.

Ένα τραγούδι για τον πρόσφυγα και τον μετανάστη, όπου γης, με την νοσταλγία του τόπου του και των αηδονιών, αυτών που ακόμα ζουν εκεί, στα όνειρά του.

ανατολή

Ανατολή ενός νέου χρόνου και στη σκέψη τα λόγια του ποιητή:

«Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν' αντικρίσετε τον ήλιο.
Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν' αντικρίσετε τον άνθρωπο»*

Όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα τόσο κοντά μας, μας λαβώνουν..

Όμως, επίσης, πόσο κοντά μας, κάθε μέρα, είναι τα χρώματα της ανατολής και πώς μιλάνε στην καρδιά όταν τα βλέπουμε. Αρκεί να ξυπνήσουμε έγκαιρα να τη δούμε. Ν' αγαπήσουμε ξανά το πρώτο καθαρό φως της μέρας. Να πάρουμε μια βαθειά αναπνοή και δύναμη για τον δρόμο και να δούμε όλα του κόσμου τα όμορφα, τα δίπλα, τα δικά μας. Να ξεχάσουμε, να σβήσουμε του σκοταδιού τα έργα, να τα ξορκίσουμε να μην ξανάρθουν ποτέ. Ναι ο κόσμος μας είναι όμορφος, ευλογημένος, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για μια φωτεινή Ανατολή του Αύριο.

Η υπέροχη ανατολή είναι από τον όμορφο κόσμο του Ηλιογράφου μας. Γλυκό το φως, υπόσχεται να διαλύσει την ομίχλη, να απομακρύνει τα σύννεφα. Προσέξατε την μικρή αλεπουδίτσα δεξιά κάτω;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kαι ενώ είχα γράψει ήδη τα πιο πάνω και έκλεινα την ανάρτηση, συμπτωματικά, η mareld μας μου θύμησε τα λόγια της αλεπούς στο παραμύθι του μικρού πρίγκιπα.** Λόγια που ήρθαν για τον νέο χρόνο και κόλλησαν έτσι απλά στα προηγούμενα λόγια και στην φωτογραφία. Δεν μπορώ να μη δώσω το βήμα στην αλεπουδίτσα, είναι λόγια από τον τρυφερό κόσμο της δικής της καρδιάς.

«Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Θα αναγνωρίζω το θόρυβο ενός βήματος διαφορετικού απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα θα με κάνουν να κρύβομαι κάτω από τη γη. το δικό σου, σαν μουσική, θα με τραβάει έξω από τη φωλιά μου. Κι έπειτα κοίτα. Βλέπεις εκεί πέρα, τα χωράφια με το στάρι; Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Όμως εσύ έχεις μαλλιά χρυσαφένια. Θα είναι υπέροχο λοιπόν όταν θα με έχεις εξημερώσει. Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα μου θυμίζει εσένα. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχια... Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού""Να το μυστικό μου, είπε η αλεπού. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια….»

(αλήθεια, δεν μοιάζουν πολύ τα ρήματα εξημερώνει και ξημερώνει;)

Ναι ας βλέπουμε με τα μάτια της καρδιάς. Και μία ανατολή για όλους, μακάρι, ελθέτω!


*Γ.Σεφέρης
**Antoine de Saint-Exupéry.