παιδιά! ...

Τέσσερις ταινίες όπου συμμετείχαν παιδιά, απαγορευμένα παιχνίδια, ένα όνειρο, περιπέτειες, και ένα γευστικό μυστικό.

"Απαγορευμένα παιχνίδια" ( Jeux interdits), Ρενέ Κλεμάν (1952)
βασισμένη στο βιβλίο του Φρανσουά Μπουαγιέ.



1940, η πεντάχρονη Πωλετ χάνει τους γονείς της και τον σκύλο της σε μια ναζιστική επίθεση στην επαρχία κατά την προσπάθειά τους να διαφύγουν από την πόλη. Το εντεκάχρονο χωριατόπαιδο Μισέλ Ντολ βλέπει το κορίτσι να περιπλανάται με το πεθαμένο σκυλάκι της. Την φέρνει στο σπίτι του, όπου γίνεται ευπρόσδεκτη από τους γονείς του και τα παιδιά γίνονται στενοί φίλοι. Θάβουν το σκυλάκι της και αποφασίζουν να φtιάξουν ένα νεκροταφείο για ζώα και έντομα, κλέβοντας σταυρούς από άλλο, δημιουργώντας προβλήματα στους γονείς του...

Πόλεμος και μία παιδική αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας του θανάτου.
Η μουσική του έργου είναι υπέροχη!

"Όνειρα " (dreams), Ακίρα Κουροσάβα (1990)



Μία συλλογή από οκτώ μικρές ιστορίες βασισμένες στα "όνειρα" του Ακίρα Κουροσάβα.

Όνειρα: σκέψεις και εικόνες για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Μαγεία και εφιάλτες!
Μία από αυτές τις ιστορίες: "Ο ήλιος λάμπει μέσα από τη βροχή".

Ένας παλαιός ιαπωνικός μύθος λέει ότι όταν ο ήλιος λάμπει ανάμεσα από την βροχή, παντρεύονται οι αλεπούδες. Στο μικρό αγόρι είπαν ότι τέτοιες μέρες δεν πρέπει ο κόσμος να βγαίνει έξω από το σπίτι του γιατί αν δει τις αλεπούδες, αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μεγάλα κακά. Το αγόρι, μια τέτοια μέρα αγνοεί τη συμβουλή και βγαίνει έξω ...

"Ανήλικοι ριφηφήδες" (Bugsy Malone), Άλαν Πάρκερ (1976)



Εποχή των 30s με γκάνγκστερς και πιστόλια, που δεν ρίχνουν σφαίρες αλλά γιαούρτια, αφού οι πρωταγωνιστές είναι όλοι παιδιά...

Υπέροχη μουσική, ατμόσφαιρα εποχής και καταπληκτικό παίξιμο!

Πολίτικη Κουζίνα (A Touch of Spice), Τάσος Μπουλμέτης (2003)

Η γνωστή σε όλους μας ταινία.

Σε μία σκηνή, στο πατάρι του καταστήματος μπαχαρικών του παππού, βρίσκονται ο μικρός Φάνης που του αρέσει να μαγειρεύει και η μικρή Σαϊμέ που της αρέσει να χορεύει. Για να την κάνει να χορέψει, της δίνει το μυστικό υλικό για τους τέλειους κεφτέδες και της ψιθυρίζει στο αυτί : "κανέλλα"...
Την ώρα του αποχαιρετισμού, στο σταθμό του τραίνου, η Σαϊμέ του χαρίζει το αγαπημένο τους παιχνίδι...

****************************************

Όπως και στα προγράμματα των ταινιών, οι ιστορίες δεν ειπώθηκαν ολόκληρες.

Εξ άλλου, όπως λέει το παλαιό ανέκδοτο, σε έναν κινηματογράφο, η ταξιθέτρια για να εκδικηθεί κάποιον που δεν της έδωσε φιλοδώρημα (έτσι συνηθιζετο) έσκυψε και του ψιθύρησε το όνομα του δολοφόνου.

Φλέρυ Νταντωνάκη

Την είπαν φεγγαρική αηδόνα, τρελή του φεγγαριού, αιωνία εφηβεία της φωνής ... *

Εκείνη είπε:

"Είμαι ένα σύννεφο"

"Δείτε με σαν έναν ηθοποιό που παριστάνει τον καλλιτέχνη".

"Πέρασα κλινικές, φυλακές... για να βρω τον εαυτό μου. Και κινδύνεψα να χάσω την ψυχή μου. Έβλεπα δαίμονες και τέρατα, πνεύματα και αγγέλους. Αυτά τα πράγματα όταν τα ζεις είναι τρομερά, γιατί ξεφεύγουν από τα ανθρώπινα. Σ' αυτή την κατάσταση ήρθα το 1971 από την Αμερική να τραγουδήσω τον «Μεγάλο Ερωτικό». "

"Άντρες με ερωτεύονταν, γυναίκες ζητούσαν τη φιλία μου, μουσικοί τη συνεργασία μου... Αλλά εγώ ήμουν αλλού. Ένιωθα ότι κάτι με καθοδηγούσε... Μέσα μου πίστευα ότι δεν ήμουν τίμια και ήθελα να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Έζησα στην Κρήτη πίνοντας γάλα και τρώγοντας χόρτα... Εκεί αντιλήφθηκα ότι πρέπει να συνυπάρξω με ανθρώπους που υποφέρουν... "

"Έζησα με τα παιδιά που ζούσαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, τα ρούχα μου έγιναν κουρέλια... Αλλά δεν χάθηκα εντελώς γιατί σκεφτόμουν ότι έπρεπε να ζήσω για να μιλήσω για όλα αυτά".


Το τριαντάφυλλο

"Το 1971 αντικατέστησε μια Αμερικανίδα τραγουδίστρια σ’ ένα αφιέρωμα στον Ζακ Μπρελ. Στο διάλειμμα αυτής της συναυλίας, χτύπησε την πόρτα του καμαρινιού της και της ζήτησε συνεργασία ο Μάνος Χατζιδάκις, που παρακολουθούσε τη συναυλία. Ο Μάνος Χατζιδάκις άκουγε για πρώτη φορά την Φλέρυ, μένοντας έκπληκτος από την υπέροχη φωνή της. Το 1972, η φωνή της Νταντωνάκη, μαζί με εκείνη του Δημήτρη Ψαριανού, άγγιζε τις πιο ευαίσθητες χορδές μας με την ερμηνεία της στον «Μεγάλο Ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι." ("Μουσικόραμα/Φλέρυ Νταντωνάκη, όπου και περισσότερα στοιχεία για τα τραγούδια και την βιογραφία της )

Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι

Την ακούσαμε σε υπέροχα τραγούδια που εκείνη τα σφράγισε ανεπανάληπτα με της φωνή της και σε τραγούδια γνωστά άλλων που τα ερμήνευσε με τον μοναδικό της τρόπο..


Suzanne

Happines runs

Το σύννεφο έφυγε αθόρυβα στις 18 Ιουλίου του 1998, σε μια γωνιά γης δίπλα στο μεγάλο αστέρι του Μάνου Χατζιδάκι.

*
"Φλέρυ Νταντωνάκη, Η φεγγαρική αηδόνα": Λιάνης Γιώργος, Ιανός 2007
"Φλέρυ Νταντωνάκη, είμαι ένα σύννεφο": Σπυρόπουλος Bach Γιάννης, Ηλέκτρα 2005
"Η αιωνία εφηβεία της φωνής" cd, ερτ 2000, ηχογραφήσεις για το 3ο πρόγραμμα
"Φλέρυ, Τρελή του Φεγγαριού" ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοίτη.

λευκό

Είναι κάποιες μέρες τώρα, που έχω επιθυμίσει το λευκό. Το χρώμα που περιέχει ως φως, όλα τα άλλα χρώματα μαζί, τα για μας ορατά και αόρατα .

Το χρώμα που διάλεξε ο Σοφός Ποιητής για τον αφρό της θάλασσας, το σύννεφο του ουρανού, το κρυμμένο μαργαριτάρι του βυθού. Για τις τρυφερές νιφάδες του χιονιού και τις μικρές αχιβάδες της ακρογιαλιάς. Για τα πέταλα στο φτωχό χαμομήλι και στα πλούσια άνθη της αμυγδαλιάς, στην παιχνιδιάρα μαργαρίτα, στο μυρωδάτο γιασεμί ....

Και το χρώμα που διάλεξαν οι ζωγράφοι για τα φτερά των αγγέλων.

Το χρώμα που αντανακλάται στο αγνό στο καθαρό, στο απλό. Αν είχε ήχο θα ακουγόταν στο γέλιο του μικρού παιδιού. Αν είχε γεύση θα ήταν στο γάλα το μητρικό το πρώτο. Ως άρωμα θα μπερδευόταν στα αρώματα του αέρα της Άνοιξης και μιας μικρής αγκαλιάς αγάπης. Αν ήταν συναίσθημα θα κρυβόταν στο πρωτόγνωρο ερωτικό σκίρτημα και στην χαρά από τα φτερουγίσματα των πουλιών. Αν ήταν αγγιγμα θα βρισκόταν στο χάδι για τον άρρωστο και τον κάθε πόνο.

Είναι κάποιες μέρες τώρα, που έχω επιθυμίσει το λευκό.

Στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή. Στο Μέσα και στο Γύρω...