Μία μικρή μονοκατοικία στην
Αθήνα, κατοικημένη, αλλά με ίχνη εγκατάλειψης ιδιαίτερα εμφανή στον κήπο. Ίσως
λόγω ηλικίας των αγνώστων ενοίκων του σκέφτηκες. Ένα κουνέλι κούρνιαζε σε μια γωνιά, κάποιες καρέκλες
πλαστικές σκόρπιες, μία μπάλα σε μία άκρη.
Όμως την προσοχή σου τράβηξε το περβάζι ενός
κλειστού παραθύρου. Εκεί, κάποια
παιχνίδια αφημένα (ή με προσοχή τοποθετημένα;) και κάποιοι κάκτοι… Όσες φορές ξαναπέρασες η εικόνα του παραθύρου
ήταν ίδια. Στάθηκες κι έβγαλες μία
φωτογραφία με το κινητό πίσω από τα κάγκελα.
Ήθελες ν’ αποτυπωθεί το κόκκινο αυτοκίνητο, ιδιαίτερα όμως εκείνο το
άσπρο καρουσέλ. Ξαναφωτογράφισες για σιγουριά: να φαίνεται καθαρά το άσπρο καρουσέλ.
Δεν ήξερες την ιστορία του
παραθύρου, αλλά δεν ήθελες και να υποθέσεις. Ήταν κάτι μεταξύ της διακριτικότητας
και του σεβασμού που πρέπει να δείχνεις στα πάντα κλειστά παραθυρόφυλλα, αλλά
κυρίως ή ενδόμυχη επιθυμία να μείνει η ιστορία του άγνωστη: τυχόν χαρές και πίκρες, στα ψέματα και στις αλήθειες,
τότε που άνοιγε στον αέρα και στο φως.
Όμως μετά, παίζοντας, έδωσες στο
παράθυρο και στα αντικείμενα διάφορα χρώματα,
φώτα και σκιές, όπως έχουν τα συναισθήματα.
Ίσως σαν νά 'θελες να ξαναζωντανέψουν εκείνα τα αφημένα παιχνίδια, όπως σε κάποια παραμύθια…
υγ. Βέβαια, ίσως απλά,
για εξοικονόμηση πολύτιμου χώρου, ή και για λόγους ασφαλείας από τυχόν
διαρρήκτες, πίσω από το κλειστό παράθυρο να βρισκόταν μια ντουλάπα, ένας
καθρέφτης... Όπως και νάναι, το παράθυρο σίγουρα θα θυμάται πάντα πως
ο ρόλος για τον οποίο φτιάχτηκε, ήταν για να μπορεί ν’ ανοίγει και να
επικοινωνεί με το έξω, χαρίζοντας φως
και ανάσα στο μέσα:)
Φωτογραφίες από κινητό και παίζοντας μαζί τους στην τύχη με το photoshop. Κάντε κλικ πάνω εάν θέλετε να δείτε τις διαφορές στα συναισθήματα.
27 σχόλια:
Πολύ όμορφες και οι σκέψεις σου και οι φωτό! Φιλάκια!
Θα παραμείνω πιστός στις τρεις πρώτες φωτογραφίες. Πολύ νοσταλγικές.
Και έτσι όπως αλλάζουν τα χρώματα η ιστορία αποκτά και άλλες ιστορίες...;)
Έμορφο...
Με... έστειλες να γράφω "σενάρια" ;-)
Να τολμήσω, να μαντέψω;
Ποιος αφήνει καλόγουστα παιχνίδια έξω στο πρεβάζι και μετά κλείνει τα παντζούρια, μήπως κάτι θέλει να κρύψει από κάποιο παιδί; Μήπως απ΄τον ίδιο του τον εαυτό για να μη θυμάται;
Το αληθινό καρουζέλ των παιδικών μου χρόνων πάντα με αγγίζει...
Η επεξεργασία μιας ιστορίας φωτογραφικά, εξαιρετική Αστεράκι μου
ΑΦιλιά πολλά και τρυφερά!
A βρε Αστριάκι
μου θύμησες την κυρία στην δανειστική βιβλιοθήκη που μου είπε :"έχω μια φίλη που έρχεται και παίρνει τα βιβλία που δεν τα παίρνει κανείς γιατί τα λυπάται"....
και μ'έλιωσε στη γλύκα.
Είδες τι μας κάνει η φωτογραφική και κυρίως η μπλογκοσυντροφιά;
παλιά μπορεί και να προσπέρναγες βιαστικά ,ίσως να στεκόσουν και για μια δεύτερη μελαγχολική ματιά κι όσο βάδιζες να έκανες κάποιες σκέψεις μ'ένα απροσδιόριστο χαμόγελο ...πάντως γρήγορα ,συνήθως,θα ανακατευόταν με άλλες σκέψεις και η εικόνα θα ξεμάκρυνε έως σβησίματος .....
Μ'άρεσε που σε φαντάστηκα στην όλη διαδικασία....
Τελικά ένα παράθυρο είναι πάντα ένα παράθυρο (!!) και να που κατάφερε να επικοινωνήσει ακόμα και μόνιμα κλειστό :-))
Κι ένα παιδικό παιχνίδι βρίσκει πάντα τρόπο να μιλήσει στο μέσα μας παιδί.....
Μ'άρεσε πολύ το φωτοπαιχνίδι της επεξεργασίας (ειδικά δε 1η και τελευταία) σαν να περνούσε ο καιρός σε γρήγορη ταινία, άλλοτε νύχτα άλλοτε λιακάδα ,άνοιξη ,χειμώνας ,άλλοτε ζωγραφιά ,άλλοτε τα όμορφα κάγκελα πρωταγωνιστές ακοίμητοι φρουροί σε χαρές και λύπες ,κι άλλοτε σαν ανάμνηση και όνειρο ......
υγ. κι άλλοτε κλέβαν τη ματιά τα δυό μπουκάλια που ήταν πρώτα σαν αόρατα :-))))))
Φιλιά σε πολλέεεεες τρυφερές αποχρώσεις :-))
Χμμ νομίζω ότι απλά οι άνθρωποι του σπιτιού λείπουν αυτόν τον καιρό! Θα επιστρέψουν σύντομα και θα ανοίξουν πάλι τα παράθυρα να ζωντανέψουν τα παιχνίδια.
Πέρνα ξανά μετά από καιρό και θα δεις!
:)
Ξέρεις πόσο αγαπώ τα παράθυρα και τις κρυφές ή άλλοτε φανερές ιστορίες τους.... Υπέροχες οι πρώτες, κείμενο μοναδικό...
όμως τα χρωματικά παιχνίδια της ψυχής σου με πήγανε αλλού... πολύ αλλού!!!!
Ευχαριστώ!!
Κική, πολύ χάρηκα που σε ξαναείδα εδώ και μάλιστα στο πρώτο και ενθαρρυντικό σχόλιο:)
Σ’ ευχαριστώ!
Φιλάκια κι από μένα!
ηλιογράφε, οι τρεις πρώτες φωτογραφίες σ’ ευχαριστούν!:)
kovo voltes, πολύ έμορφη σκέψη..:)
Σ’ ευχαριστώ!
dodo, :)) ενδιαφέρουσα εξέλιξη μίας ανάρτησης!
Άιναφετς, είναι οπωσδήποτε μία πολύ λογική υπόθεση. Η ανάρτηση όπως το είδε, δεν απέφυγε, αλλά ένοιωσε «κάτι μεταξύ διακριτικότητας και σεβασμού στα πάντα κλειστά παραθυρόφυλλα» που την απέτρεψε να κάνει κάποια υπόθεση:) Πολύ χάρηκα που σου άρεσε η επεξεργασία της φωτογραφίας, ήταν σαν παιχνίδι που λέγαμε:))
Αφιλιά πολλά πολλά κι από μένα μαγισσούλα
ξωτικούλι, πολύ τρυφερή η ιστορία όπου μια κυρία δανείζεται τα αζήτητα βιβλία επειδή τα λυπάται...
Και έχεις τόσο δίκιο για το πόσο επηρεάζει πολλές φορές τη σκέψη και τις ενέργειές μας το μπλόγκιγκ, αλλά και ιδιαίτερα η δική μας μπλογκοσυντροφιά:)
Πολύ σ’ ευχαριστώ που όπως πάντα όλα τα πρόσεξες και τα προσέγγισες τρυφερά, ακόμα και το φωτοπαιχνίδι (κι αυτή η λέξη που μου την διόρθωσε σε «τηλεπαιχνίδι!!» η ορθογραφία του word, ιδιαίτερα μου άρεσε και καταχωρήθηκε στο λεξιλόγιο:)
Μα τι όμορφο σχόλιο! Σ’ ευχαριστώ κι ανταποδίδω τα φιλιά σε πιο παλ ακόμα αποχρώσεις:)!
Librarian, σοφό μου αστεράκι, πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω εδώ:)
Θα ξαναπεράσω οπωσδήποτε και θα σ’ ενημερώσω. Έτσι,κι από περιέργεια:)
Μαριέλα, γράφαμε συγχρόνως:)
Το ξέρω ότι σου αρέσουν τα παράθυρα, έχω και κάποιο αφιερωμένο δικό σου πάντα δεξιά στο ιστολόγιό μου.
Η αλήθεια είναι ότι ήσουν στη σκέψη όταν έκανα τα "δοκιμαστικά" των παραθύρων από πλευράς χρωμάτων και χάρηκα ιδιαίτερα το σχόλιό σου:)
Εγώ σ' ευχαριστώ για όλα!
:)
Το σύνδρομο των κλειστών παντζουριών είναι μάλλον συνηθισμένο στις μεγάλες ηλικίες...
Το ίδιο και το σύνδρομο των μισόκλειστων παντζουριών, ως ελαφρώς πιό ήπιο σύμπτωμα.
Το κακό είναι ότι και τα δύο προσβάλουν και νεότερες ηλικίες, απ'ότι παρατηρούμε τριγύρω μας...
Δεν ξέρω αν μπορούμε να συσχετίσουμε με τα παραπάνω κάποιες περιπτώσεις κατεβασμένων τεντών, ή ερμητικά κλειστών βαρέων κουρτινών...
ΥΓ: Υπάρχει και αυτοκινητικό ανάλογο, αλλά ας μην το πάω κι άλλο παραπέρα, άσε που είναι και πολύ εξειδικευμένο.
Κωνσταντίνε, νομίζω ότι θα συμφωνήσω στα περισσότερα μαζί σου.
Όσο για το εξειδικευμένο του αυτοκινήτου δεν μπορώ να έχω πλήρη άποψη:)
Τα κλειστά παντζούρια συνήθως σημαίνουν θλίψη, μου μεταδίδουν μια θλίψη και μια νοσταλγία για τη χαρά που υπήρξε κάποτε. Όταν περνάω έξω από παλιό σπίτι με κλειστά παραθυρόφυλλα, αναλογίζομαι τη ζωή που υπήρξε, τα παιδιά, τις φωνές, τα γέλια ...
Χάρηκα λοιπόν τις χρωματικές εναλλαγές σου, τη ζωή που διεκδικεί τα δικαιώματά της.
Αγαπητέ μου ποιητή, έχεις τόσο δίκηο!
κράτησα: "...τις χρωματικές εναλλαγές, τη ζωή που διεκδικεί τα δικαιώματά της."
Υπέροχο! Σ΄ευχαριστώ!
Τι όμορφο. Πάτησα και ακούω τώρα το ήχο του καρουσέλ. Υπέροχη άστρια, σε ευχαριστώ για τα συναισθήματα που με γέμισες. Καλό ξημέρωμα... :)
Η έμπρακτη εφαρμογή του "Στάσου μια στιγμή! Μην προσπερνάς! Κοίταξε! Κοίταξε καλά!"!!!
Και μαζί σου κοντοσταθήκαμε κι εμείς... Πόσο ανοιχτά τα παράθυρα της ψυχής σου!
Στις φωτογραφίες σου, γνήσιες και επεξεργασμένες, τα κάγκελα είναι αυτά που κυρίως με "έγδαραν"...
Τα κάγκελα, θα συμφωνήσω με την Υπατία μας. Ένα πλέγμα μπροστά από το κλειστό παράθυρο, δηλαδή φόβος φόβος φόβος.
Ευαίσθητες πάντα οι "κεραίες" σου Αστεράκι μου..
Καλό ξημέρωμα να έχουμε :)
@@@@@@@@@
roadartist, Yπατία και Margo, φίλες μου, συγγνώμη για την πολύ καθυστερημένη απάντηση. Κανένα θέμα υγείας ευτυχώς δικό μου ή των δικών μου, ήταν πολλές οι υποχρεώσεις των ημερών που έτρωγαν χρόνο και διάθεση:)
Σπέυδω να σας συναντήσω.
roadartist μου, εγώ σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου!
Εσύ είσαι υπεροχη!!!
Υπατία μου, πολύ σ' ευχαριστώ που τα πρόσεξες όλα (όπως πάντα).
Τόσο ανοιχτά παράθυρα είναι τα δικά σου που δεν αφήνεις απέξω καμμία αχτίνα φωτός να ξεφύγει.
Και ναι, αυτό το παράθυρο σαν να φώναζε να το κοιτάξουν λίγο παραπάνω.
Margo μου, η αλήθεια είναι ότι δεν ένοιωσα τον φόβο, όμως τώρα που το λες ναι, έχεις δίκηο, μια μονοκατοικία πάνω στο δρόμο, δεν μπορεί να έχει πάντα ανοιχτά τα παράθυρα (πραγματικά και μεταφορικά).
Θαλασσινό μου αεράκι, πολύ χαρά μου έδωσες που σε είδα εδώ, επιθύμησα ανάρτησή σου:)
Μια όμορφη καλημέρα!!
:)
Δημοσίευση σχολίου