Είναι οι μέρες δύσκολες. Μας τραυμάτισαν και μας πλήγωσαν τα γραφόμενα, τα ακούσματα και τα δρώμενα, παραδίπλα, δίπλα, μέσα μας.
Και πώς να τραγουδήσεις τον έρωτα του Μάη ανέφελα, να αφεθείς να ονειρευτείς στον ουρανό του και να σε ξελογιάσουν τα χρώματα και τα αρώματά του, να γευθείς τις μικρές χαρές της ζωής; Κι αν το κάνεις, κι αν το πεις, κι αν ακόμα το σκεφτείς, να νοιώθεις να θέλεις να δικαιολογηθείς προηγουμένως, κατ’ αρχήν στον εαυτό σου, σαν να είναι πλέον απαγορευμένο κάθε τι όμορφο, παράφωνα τοποθετημένο δίπλα στις επιβαλλόμενες από τη «διαμορφωμένη» συνείδηση τύψεις για όσα κακά και τραγικά συμβαίνουν, τιμωρώντας τον εαυτό σου γι΄αυτά, ακόμα μια φορά.
Κακά που άλλοι δημιούργησαν για σένα, που υφίστασαι στο πετσί σου. Τραγικά που βλέπεις γύρω σου μέσα από εγκλήματα αθώων, μέσα από την εξαθλίωση και κακοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης, στους γέρους, στους μετανάστες, σε όλους τους αδυνάτους, συμπεριφορές ακόμα διπλανών σου ανθρώπων … Κι ας είσαι εσύ που πονάς. Κι ας είσαι εσύ ο μικρός που υψώνεις τη φωνή σου όσο μπορείς, που συμμετέχεις με τις μηδαμινές σου δυνάμεις (αλλά συμμετέχεις!) κόντρα στο σύστημα…
Ό,τι όμορφο έχουμε μέσα μας, είναι πολύτιμο φυλαχτό. Κι αυτόν, τον δικό μας πλούτο κανείς δεν μπορεί να μας τον πάρει! Ας τον χαρίσουμε στους αγαπημένους μας απλόχερα και σε όσους μπορούμε..δεν θα είναι άδικο σκόρπισμα στις προτροπές για οικονομία των ημερών, αφού είναι από τα λίγα που μας επιστρέφονται πάντα περισσότερα ... μια επένδυση καρδιάς!
Όμως, κυρίως είναι ένα μικρό σωσσίβιο στον ωκεανό των καθημερινών σκουπιδιών που μας κατακλύζει και προσπαθεί να μας βυθίσει στον πάτο του και μία ασπίδα μπροστά σε μία απάνθρωπη ζωή.
Γι αυτό, παρά ταύτα, ..Παρά Ταύτα .., «Χωρίς Απάντηση» στο «Πόσο και Μέχρι Πού;» της προηγούμενης ανάρτησης, όχι από στρουθοκαμηλισμό, χωρίς να έχουν κλείσει οι ανοιχτές πληγές, χωρίς να γυρίζει η πλάτη σε όσα πρέπει να υπερασπιστούμε και γι΄αυτά ν΄αγωνισθούμε, αλλά με γνώση, δεν θα γκρινιάσω σήμερα. Και θα ρίξω εδώ σε πείσμα των καιρών, αρώματα από τριαντάφυλλα Μαγιού και από έναν ξεχωριστό χορό*, έτσι, χαλάλι στις μικρές στιγμές, απειροελάχιστες χαραμάδες χαράς που δεν πρέπει να χαθούν.
(*το βίντεο αυτό από μια παλαιότερη ανάρτηση "τα μάτια της ψυχής" που είχε μαζί και ένα μικρό ανθρώπινο παραμύθι.)
Φίλοι μου, θα λείψω για λίγες μέρες. Για τους περαστικούς από εδώ και για όσους με σκεφτούν, αφήνω νάναι δικά τους τα λιγοστά αυτά αρώματα της ανάρτησης και τα λόγια του τραγουδιού του μικρού πρίγκηπα. Αν μπορέσω, θα σας επισκεφτώ :)
(προς φόβο στην απουσία των κινέζικων γραφών, για πρώτη φορά έβαλα μετριασμό των σχολίων)
