για λίγο...

Ένα διάλειμμα, χωρίς πολλά λόγια,  κλείνοντας τα μάτια για λίγο στα γύρω…

μόνο ανοιχτοί ορίζοντες κι ανάσα ελευθερίας…

πόσο το έχουμε ανάγκη!




Το βίντεο με σκηνές από την ταινία "The Man from Snowy River"
και μουσική: Hans Zimmer, "Chevalier de Sangreal"

ένα πουλάκι και μια μαγική φλογέρα

Ήταν άνοιξη, κοντά στο Πάσχα.

Στο εξοχικό, κάθε απόγευμα την ίδια ώρα, ακουγόταν το τραγούδι από ένα πουλάκι. Την πρώτη φορά νόμιζα ότι ήτανε τυχαίο. Μετά  έπαιρνα θέση δίπλα στο παράθυρο εκείνη την ώρα για να τ’ ακούσω.  Με φτωχό βοηθό μία μικρή φωτογραφική μηχανή ένα απόγευμα αποτύπωσα ένα απειροελάχιστο ίχνος του, ας με συγχωρέσει που ήταν κακόηχο. Τώρα που καλοκαίριασε δεν ακούγεται πια.

Το πουλάκι αυτό θυμήθηκα τώρα που ήθελα να βάλω κάποιον άλλο γλυκό ήχο απο ένα φλάουτο της άνοιξης …

….σε ένα αγαπημένο παραμύθι…

«Η φλογέρα κι ο αγέρας»

της Μάρω Λοϊζου

από το «ήταν και δεν ήταν

μια φορά κι έναν καιρό»)

«Ήταν και δεν ήταν μια φορά κι ένα καιρό
ένας αγέρας λεύτερος ωραίος καβαλάρης.
Καβάλαγε το σύννεφο κι έφερνε τη βροχούλα
καβάλαγε βουνοπλαγιές κι αρχίναγαν τραγούδι
και κάθε νιούτσικο κλαδί άπλωνε το χεράκι
να το χαϊδέψει ο λεύτερος ωραίος καβαλάρης
να το κρατήσει ολόσφιχτα και να το παρασύρει
στον όμορφό του το χορό.

.........

Ήταν και δεν ήταν μια φορά κι ένα καιρό
Και μια φλογέρα ταπεινή σε μια άκρην αφημένη.
Όνειρα αυτή δεν έκανε ούτε καρτερούσε
νάρθει ο αγέρας από κει να τη γλυκοχαϊδέψει.
Μόνο με μάτια ορθάνοιχτα κρυφοπαρατηρούσε
της φύσης τον τρελό χορό, το αιώνιο σύρε κι έλα,
τα χίλια παιχνιδίσματα, τα σκέρτσα του αγέρα
Κι ώχου πώς τα καμάρωνε, λες κι ήτανε αυτή
όλα αυτά τα ωραία.

.............




Έτσι που ένα πρωινό τη βρήκε ο αγέρας
Πέρασε μέσα της γλυκά κι ώ! Πώς μεταμορφώθηκε
η ταπεινή φλογέρα. Μια αγκαλίτσα γίνηκε
να κλείσει την αγάπη κι απ’ το σφιχτό τ’ αγκάλιασμα
η μελωδία πού κρυβε στα καλαμένια στήθια
χάδι το χάδι υψώθηκε ολόμορφη παρθένα.
Και το μαντάτο έφτασε στ’ απέραντα τα πλάτη:
«ο λεύτερος παντρεύεται την πιο γλυκειά φλογέρα!»

…για μια καρδιά που χτυπά με χρώματα αγάπης, μια αγκαλιά με φτερούγες καλοσύνης … που πλησιάζει απαλά με έγνοια αγγίζοντας τα γύρω, που σκορπίζει πανέξυπνα, τρυφερά δεμένα, γέλιο, παιχνίδι κι αστερόσκονη … μια μαγική φλογέρα στη δική της cadenza…

δηλαδή Κυρίες και Κύριοι, για το διάφανο…το αέρινο …. το μοναδικό …   ΞΩΤΙΚΟ !!!!!!!

(Ξωτικό μου, από καιρό τριγύριζε στο μυαλό αυτό το παραμύθι της Μάρω Λοϊζου να σου χαρίσω, αλλά με πρόλαβες εσύ και μου χάρισες χρυσάφι :)

(εάν δεν φαίνεται το slide, κλικ εδώ )


photo by Astria