«Εγρηγορότος ενύπνιον"
(Το όνειρο ενός ξύπνιου)
Αριστοτέλης
σαν ένα πουλί που πετάει στο φως της
δύσης του ήλιου, όχι αποχαιρετώντας το αλλά επιμένοντας λίγο ακόμα να κρατήσει το
φτερούγισμά του στη μέρα…
σαν τα μικρά αγριολούλουδα που μόνα αγωνίζονται
και φυτρώνουν την άνοιξη, ευτυχισμένα, αγνοώντας το σύντομο σήμερα, κοιτώντας με χρώμα- χαμόγελο τον ουρανό…
σαν το ξερό χορτάρι που θέλει να παίξει ακόμα με το φύσημα του αέρα...
σαν ένα μικρό μυρμήγκι που ψάχνει για τροφή σ’ ένα λουλούδι της άνοιξης..
σαν ένα μαγιάτικο τριαντάφυλλο που τολμά
και ζει μέσα από ένα συρματόπλεγμα...
σαν το τέρμα μιας μιας σκοτεινής
υπόγειας διάβασης ψυχής...
σαν το φως που ξετρυπώνει πεισματικά μέσα από τα σύννεφα, χρωματίζοντάς
τα και δηλώνοντας στη γη ότι αυτά είναι εφήμερα…
....εκεί, αλλά κυρίως στα ζωντανά όνειρα
για το αύριο, εκεί, είναι η ελπίδα.
36 σχόλια:
Εκεί ακριβώς είναι η Ελπίδα! Καλημέρα!
Ας κρατήσουμε λοιπόν τα όνειρα μας ζωντανά, ούτως 'η άλλως τα όνειρα και οι ελπίδες πεθαίνουν πάντα τελευταία!!
Καλό και όμορφο Σκ (αν και δύσκολο λιγάκι...)
Τελικά, ίσως και να υπάρχει ελπίδα... Ισως. Πολύ ίσως όμως...!
*Πολύ σπέσιαλ οι φωτό, όλες, και ιδιαίτερα εκείνη με τις παπαρούνες...
ηλιογράφε, εκεί, ναι!
Καλησπέρα!
Μαριέλα, τα ζωντανά όνειρα και η ελπίδα εδώ έγιναν Ένα.
Πολύ κοντά στην ελπίδα (κι ας μην γράφτηκε) και η «ευχή»!
Καλό Σ/Κ :)
Κωνσταντίνε, και το «ίσως» ακόμα και το «πολύ ίσως» δεν είναι το «μηδέν». Ίδωμεν:)
Αυτές οι φωτογραφίες είναι από τις αγαπημένες μου. Η γνώμη σου μετράει. Σ’ ευχαριστώ!
Να σου πω την αμαρτία μου, θα ήθελα να είναι σε περισσότερα μέρη η ελπίδα... Δεν πειράζει όμως, αρκεί να τη "βλέπουμε" κι εδώ που την αιχμαλώτισες!
Από την άλλη πάλι, γιατί ταυτίζομαι με το ξερό χορταράκι; Κι ας απόλαυσα κυριολεκτικά όλες τις άλλες!
Καλησπερούδια :)
Όλες μα όλες σου μα εκείνο το τέταρτο αγριόχορτο με μάγεψε.
Δεν υπάρχει ζωή χωρίς ελπίδα, Θαλασσένια.
φιλιά γλυκά για τις εικόνες που άφησες να χαρούν τα μάτια μας!!!
Τι ωραίες! Πάντα έχουμε ελπίδα ε;
Πολύ όμορφες φωτογραφίες, ευαίσθητες καί "ταξιδιάρικες"!
Υπατία μου, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αμαρτία αυτό που σκέφτηκες! Ήταν η αλήθεια:)
Σ’ ευχαριστώ πολύ για την «αιχμαλωσία» και για όλα όσα πρόσεξες:)
Ταυτίζεσαι λες με το χορταράκι; Μπορώ να καταλάβω ότι έτσι σκέπτεσαι˙ όμως εγώ θα σε τοποθετούσα πιο πολύ σ’ εκείνο το λουλούδι με το μυρμηγκάκι, γιατί δίνεις τροφή και ομορφιά σε τόσες νέες ψυχές:)
Καλό μεσημέρι:)
Θαλασσένια μου, ναι, η ελπίδα είναι αναγκαίο συστατικό της ζωής.
Σ’ ευχαριστώ πολύ για το γλυκό σχόλιό σου, με τόνωσε:)
Α.φιλιά κι από μένα
Κική, το ρωτάς; Μα ναι!
Ιδιαίτερη η παρουσία σου εδώ:) Σ’ ευχαριστώ!
dodo, πολύ χαίρομαι που σου άρεσαν και που είδες με αυτή την πλευρά τις φωτογραφίες:)
Σ’ ευχαριστώ!
Με αυτές τις πανέμορφες εικόνες που είναι αυτό που "συμβαίνει" στη ζωή θα πορευτούμε Αστεράκι μου, ελπίζουμε γιατί φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε το τώρα μας...και έτσι μεταθέτουμε το πρόβλημα...αναρωτιέμαι, μήπως είναι έστι;
Ούτως ή άλλως θα θερίσουμε ότι σπείραμε όλοι μας!
μαγισσούλα, έχει βάση η σκέψη σου, όμως στο ερώτημά σου θα απαντούσα, ότι ελπίζουμε για να μπορούμε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο.. δηλαδή για να μπορούμε να ζήσουμε..
Σ΄ευχαριστώ που πρόσεξες εικόνες και κείμενο:)
Αφιλιά!!:)
Πραγματικά υπεροχες φωτογραφίες, η μόνη ελπίδα μου πια είναι η φύση, η επαφή μου με σημεία στην πόλη που αγαπώ και με τη φύση...που με τη δύναμη της ξεπερνά κάθε ασχήμια.
"Ακόμη και αν κόψουν όλα τα λουλούδια, η άνοιξη θα έρθει".
Έρχομαι από την ανάρτηση του ηλιογράφου ζητείται ελπίς! Και να η ελπίδα με τον τρόπο που την είδε το αστεράκι μας. Η ελπίδα είναι κυρίως μέσα μας και εσύ την έχεις Άστριά μου και ξέρεις να την μεταδίδεις.
Υπέροχες οι φωτογραφίες σου και οι συνειρμοί μα και η ξεχωριστή μικροκοινωνία που έχουμε εδώ μέσα:-)
Σε φιλώ!
όποτε μπω στο @σπιτικό σου γεμίζει η ψυχή μου ευωδιές και χρώματα...
κι η ελπίδα που αναζητώ... βρίσκει χαραμάδα στην @αυλή σου και φωτίζει τις συννεφιές μου...
νάσαι καλά αστεράκι μου...
φιλάκια!
:))
Ακριβώς αστριάκι! Εκεί ακριβώς βρίσκεται η Ελπίδα! Υπάρχει! Και δεν θα τους περάσει: ο Άνθρωπος πρέπει να' ναι για τον Άνθρωπο και όχι κατά του και να τον εξοντώνει. Συνεδριάσαμε, λοιπόν, εμείς οι Άνθρωποι και αποφασίσαμε ότι οποιαδήποτε άλλη συμπεριφορά ανθρώπων δεν αναγνωρίζεται, απορρίπτεται και όπου τους πετύχουμε τους ψεκάζουμε με το μαγικό φίλτρο της ελπίδας και της αλλαγής! (μπας και γίνουμε περισσότεροι σ'αυτό το κίνημα της ...Ελπίδας)
καλό μεσημέρι, σε φιλώ
ξι.
roadartist μου σ’ ευχαριστώ για την ξεχωριστή υπενθύμιση: "Ακόμη και αν κόψουν όλα τα λουλούδια, η άνοιξη θα έρθει" !
και πολύ χάρηκα που σου άρεσαν οι φωτογραφίες, σ’ ευχαριστώ:)!
Μargo μου εγώ σ’ ευχαριστώ!:) όμως ό,τι σου έφτασε, οφείλεται στη δική σου ανοιχτή καρδιά:)
όμορφα θα φυσάει τώρα το θαλασσινό αεράκι στο νησί...σ’ ευχαριστώ!:)
Φιλιά πολλά
Μαριάννα μου, σ’ ευχαριστώ για την καλοσύνη των λόγων σου, πάντα όποτε έρχεσαι!
Και όσο για την ελπίδα είναι το δικό σου σπιτικό που την αναζητεί πάντα, ακόμα και από το κατώφλι του τίτλου του: «Ζητείται ελπίς»!
φιλάκια:)
ξενιαδάκι, «δεν θα τους περάσει»... δεν θα τους περάσει…! δεν θα τους περάσει…!!!
ας το επαναλάβουμε πολλές φορές, μαγικά να ελπίζουμε και να τους .. «ψεκάζουμε» :)
Σ' ευχαριστώ για την προσοχή σου
Σε φιλώ καλό βραδάκι
Α.
*αυτό το «ψεκάζουμε» αλλά και όλη η «συνεδρίαση των Ανθρώπων» έγραψε!:)
Ο Γλάρος φτερουγίζει εκεί, επιμένοντας να κρατήσει τον ήλιο... όσο υπάρχει έστω μια χαραμάδα φως... τρελλός που αδιαφορεί για τη νύχτα που έρχεται... και αυτή η παράταιρη κι αστήρικτη τρέλλα του, είναι εκείνη από την οποία αύριο θα πιαστούμε απεγνωσμένοι με όση ικμάδα μας έχει απομείνει... κλεισμένοι σε δεσμά-συρματοπλέγματα, με σοδειά ξερή σαν τ'ασπαλάθια του Ιουνίου, ατενίζουμε τον ορίζοντα, αδιαφορώντας για τα σύγνεφα που μαζεύονται στον ουρανό μας... εν τούτοις, τολμάμε να ανθίζουμε στα μετέωρα μεθυσμένα πετάγματά μας πριν ο ήλιος μας δύσει... έτσι σαν ένα κύκνειο άσμα μας που αδιαφορούμε αν σύντομα φυσήξει ο άνεμος... εμείς δεν θα έχουμε λυγίσει... εκεί έξω τα σύννεφα μαζεύονται με λάβαρα τροπαιοφόρα, σωρεύοντας την καταιγίδα που θα ακολουθήσει... κι εμείς σαν τον γλάρο πείσμονες υψικρατούμε την αξιοπρέπειά μας σκορπίζοντας ακόμη κάποιο από το θολό φως μας...
Αγαπητέ μου Νίκηπλε, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό το όμορφο σχόλιο
Με ελεύθερες πινελιές ζωγράφισες μέσα στις εικόνες συναισθήματα. Και ζωντάνεψες την «ελπίδα» της ανάρτησης με στοιχεία απαραίτητα πολλές φορές να τη συνοδεύουν στα φτερουγίσματά της: την τρέλλα, την τόλμη, την επιμονή, το κυνήγημα του φωτός μέσα από τις χαραμάδες, με το βλέμμα στηλωμένο ως τις άκρες των ανοιχτών οριζόντων, αδιαφορώντας για τις προβλέψεις των καιρών και τις όποιες συνθήκες πτήσης….
όπως και στο «όνειρο ενός ξύπνιου..»
υγ. και για τον θάμνο του σχολίου, χαρισμένο: «Επί Ασπαλάθων..»
Αγαπητή Άστρια...
ευχαριστώ πολύ για το ποίημα...
κατέχει ξέρεις ξεχωριστή θέση για μένα... ;)
ήμουν σίγουρη:)
θυμήθηκα πως είχες ξεχωρίσει και το "Ασσίνην τε"
Η ποίηση είναι διάχυτη παντού. Θαυμάσιο, σε ευχαριστώ.
Αγαπητέ μου ποιητή, εγώ σ' ευχαριστώ για το άρωμα που άφησε αυτό το κόκκινο γαρύφαλλο.
Αληθινά, σ' ευχαριστώ!
ΕΙΧΑ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΠΑΝΟΡΘΩΝΩ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ.ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΕΣ ΦΩΤΟ.Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΕΓΩ.
Σκρουτζάκο, σ' ευχαριστώ πολύ:)
και δεν χρειάζεται να επανορθώσεις τίποτα, δεν μετράμε απουσίες, εξ άλλου κι εμείς δεν είμαστε οι πιο συνεπείς:) Εσύ πάντα προσπαθείς να μας ευχαριστήσεις όλους με την παρουσία και τις ευχές σου:)
Καλή Εβδομάδα, ελπιδοφόρα!
Αγαπημένη μου φίλη, πέρασα για μια καλημέρα και να σου θυμίσω ότι είμαι πάντα παρών στην παρέα, έστω κι αν αυτό δεν φαίνεται....
:)))
Πολλά φιλιά!
καλο μηνα να εχεις<3
Fegia, καλέ μου φίλε, συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση ήταν ένα διάλειμμα από το blogging:)
Πολύ πολύ χάρηκα που σε είδα, ιδιαίτερα σε αυτή την ανάρτηση. Πολύ μου έλειψες, να είσαι όμως σίγουρος ότι νοιώθω πάντα την παρουσία σου εδώ!
φιλιά πολλά από έναν καλοκαιρινό Νότο:)
:))))
Σκρουτζάκο σ' ευχαριστώ! Έστω και καθυστερημένα, σου εύχομαι καλό μήνα και σε σένα, με ό,τι επιθυμείς:)
Δημοσίευση σχολίου