Την περασμένη εβδομάδα τριγύριζα για ώρα σε ένα παραδοσιακό καρνάγιο λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Τόση γαλήνη και ομορφιά ανάμεσα στα σκαριά, μέσα σε ξύλα, μπογιές, σχοινιά και εργαλεία δεν έχω ξαναδεί. Το ίδιο θα είναι πριν και μετά τη βροχή, είμαι σίγουρη, το βλέπω και στις εικόνες σου!!!
...και το όνομά της Σαλαμινία... την όρισαν να ταξιδεύει αέναα ψάχνοντας ποιός ξέρει ποιούς μυστικούς ορίζοντες, διαβάζοντας χάρτες απόκρυφους, αρματωμένη από αραχνοϋφαντο καναβάτσο και ναύτες ονειροπόλους... που καθάριοι κι αγνοί, λύνουν τους κάβους της, ενώ άλλοτε τη βγάζουν στην λιτή και θαλασσόκλειστη στεριά τους να καλαφατίσουν για ώρες τις ατέλειες κι ύστερα να εμπιστευτούν τα άρμενά της και να ταξιδέψουν πάλι για άγνωστους ορίζοντες και μικρές μεγάλες πατρίδες... ποτισμένα στης αρμύρας την άψη, δεμμένα σε συρματόσχοινο και βαμμένα στο χρώμα του μίνιου τα όνειρα τους... ιδωμένα μέσα από το θαμπό τζάμι της πιλοτίνας...
Λατρεύω τα λιμάνια... τα έχω ζωγραφίσει, φωτογραφίσει κατ΄επανάληψη, περπατήσει, ζήσει με κάποιο τρόπο.... Γέμισα νοσταλγία γλυκιά με αυτή σου την ανάρτηση, "λίγο μετά, λίγο πριν τη βροχή!"
Καθάριες εικόνες γαληνεύουν τις ψυχές μας στα προστατευμένα λιμάνια της αναμονής πριν το επόμενο ταξίδι. Σήμερα καθώς ερχόμουν από το σχολείο των παιδιών στάθηκα να χαζεύω τη θάλασσα. Γαληνεμένη μετά το χαλασμό της νύχτας. Καλή σου μέρα Άστριά μου.. Σε φιλώ!
Οι πλάγιες ακτίνες και τα χρώματα του ουρανού θα έδιναν άλλη όψη στα αντικείμενα αυτά που αν μη τι άλλο, σίγουρα έχουν μία δική τους «προσωπικότητα» . Και σίγουρα το υγρό στοιχείο αν υπήρχε, μαζί με το φως πολύ θα τους χάριζε.
Κωνσταντίνε, νομίζω ότι θα συμφωνήσω, ιδίως όταν έχει συννεφιά ή πλάγιο φωτισμό. Ακόμα και τα μηχανήματα που έχουν υπό κανονικές συνθήκες τόσο πεζή μορφή μοιάζουν με γλυπτά. (παρενθέτω ένα "ευχαριστώ" για τις "γωνίες":). Η τέταρτη φωτογραφία θύμισε λίγο (σε φτωχικότερη μορφή βεβαίως βεβαίως) το fatal seagull :)
Αγαπητέ Νίκηπλε, μαγικά όμορφα ταξίδεψες το ιερό πλοίο. Διάβασα πολλές φορές το σχόλιο και θύμισε για λίγο Ευριππίδη. Ίσως γιατί μία από τις αποστολές του πλοίου ήταν να φέρει πίσω από τη Σικελία για να τιμωρηθεί στην Αθήνα ο Αλκιβιάδης (l’enfant gâté, l’enfant terrible της Αθηναϊκής κοινωνίας). Και σίγουρα θα είχες στο μυαλό κι ας μην τους μνημόνευσες τους αστερισμούς που έχεις μελετήσει κάτω από τους οποίους ταξίδεψε
Ήταν τιμή το ταξίδι της αυτό μέσα στη μικρή ανάρτηση ενός κρητικού λιμανιού. Σ’ ευχαριστώ!
dodo, αυτή η «αλμύρα» και «ο βαρύς σε σύννεφα ουρανός», ήταν πραγματική επί τόπου αίσθηση και επομένως, ό,τι καλύτερο εισέπραξαν οι φωτογραφίες αν το μετέφεραν.
ηλιογράφε, βέβαια, προϋπόθεση να είσαι στεγνός!:) Σ’ ευχαριστώ για την εικόνα νοσταλγίας του παππού:) (συμπληρώνω: ίσως πρώην ναυτικού, και μ’ ένα γέρικο σκυλί κουλουριασμένο στα πόδια του…)
Πολύ το χάρηκα που πέρασα τώρα από δω. Καιρό είχα να νιώσω αυτήν την ωραία ατμόσφαιρα. Άστριά μου, ονειρική, πολύ ωραίο το ποστ αυτό. Με ταξίδεψε, μου έφερε την αρμύρα της θάλασσας και τις υπέροχες αντακλάσεις που δημιουργούνται μετά τη βροχή στις λίμνες των νερών...
Για κάποιοιον που θα περάσει από δω να μ΄αναζητήσει, ήταν μέρες γρίππης, πυρετού, αδυναμίας και ένας βήχας τυραννικός, ένας βήχας που ακόμα επιμένει η αιτία της απουσίας.
Fλώρα, roadartist και mpliahmpliah ιδιαίτερα σας ζητώ συγγνώμη για την τόσο καθυστερημένη απάντηση.
roadartist μου, το ξέρω πόσο αγαπάς τη θάλασσα:) Τα λιμάνια έχουν τις στιγμές τους. Στιγμές που σφύζουν από ζωή και στιγμές που ερημώνουν και μελαγχολούν. Τόσο συννυφασμένες με τις ζωές των ανθρώπων τους, των μονίμων και των περαστικών, των πλοίων, των εμπορευμάτων, των γερανών, της ιχθυόσκαλας, των πουλιών... Έχουν τον δικό τους μικρό-μεγάλο κόσμο, είναι μια κρηπίδωση όριο της στεριάς και της θάλασσας, αλλά και μια μεγάλη αγκαλιά προστασίας. Για μένα, είναι και αγάπη.
Λίγο μετά ...όταν ξαναβγαίνει ο ήλιος αφού τον έχεις λαχταρήσει, μετά την ταραχή αλλά και την κάθαρση της βροχής, όλα τα βλέπεις αλλοιώς...ειδικά όταν είσαι σε λιμάνι κατ'εξοχήν χώρο προσφερόμενο για φιλοσόφιση ειδικά άμα το'χει η...κούτρα σου :)
Μ'άρεσε πολύ το μεγάλο καράβι( με τα μικρούλια του)κι ο μεγάλος γερανός που πάει προς τα μεγάλα και βαρειά σύννεφα στην 6η και η τελευταία με τα άσπρα σπίτια στην χαραμάδα ουρανού και θάλασσας.
Γαλήνεψα στο e-λιμάνι σου πως πάντα... περαστικούλια Αστριούλα μου.
Ίσως ξέρεις πως δεν έχω blogroll, άρα δεν ξέρω πότε οι φίλοι ανεβάζουν καινούργιες αναρτήσεις...σήμερα λοιπόν ετοίμαζα στο blog μου μια νέα ανάρτηση και είδα το σχόλιο σου έτσι πριν σου απαντήσω ήρθα πρώτα εδώ...και "έμεινα" γιατί μπορεί οι φωτο σου να μην είναι ίδιες με αυτές που έχω ετοιμάσει, αλλά η ατμόσφαιρα είναι ίδια! Μας έχει ξανασυμβεί και αυτό δείχνει πως αυτοί που εκπέμπουν στην ίδια συχνότητα...συναντιούνται μαγικά! Μου αρέσει όταν ο ουρανός μας απειλεί με δυνατή βροχή, μου αρέσουν τα ξεσπάσματα γιατί μαζί με τη βροχή που ακολουθεί έρχεται μέσα μας γαλήνη! ΑΦιλάκια!
όπως πάντα με την προσοχή σου σε κάθε τι δικό του που ανοίγει ο άλλος να μοιραστεί, σ'ευχαριστώ πολύ γι' αυτό και για το e-λιμάνι:) να είσαι κι εσύ καλά καλά! Σε φιλώ πολύ
27 σχόλια:
Την περασμένη εβδομάδα τριγύριζα για ώρα σε ένα παραδοσιακό καρνάγιο λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα.
Τόση γαλήνη και ομορφιά ανάμεσα στα σκαριά, μέσα σε ξύλα, μπογιές, σχοινιά και εργαλεία δεν έχω ξαναδεί.
Το ίδιο θα είναι πριν και μετά τη βροχή, είμαι σίγουρη, το βλέπω και στις εικόνες σου!!!
Φιλιά θαλασσένια.
Εχουν σχεδόν πάντα μιά ατμόσφαιρα τα λιμάνια, η οποία μπορεί να είναι και αστριακή κάτω από κάποιες γωνίες...
Στα λιμάνια βρίσκεις πάντα ενδιαφέρουσες εικόνες! Τι όμορφες και γαλανές!
...και το όνομά της Σαλαμινία... την όρισαν να ταξιδεύει αέναα ψάχνοντας ποιός ξέρει ποιούς μυστικούς ορίζοντες, διαβάζοντας χάρτες απόκρυφους, αρματωμένη από αραχνοϋφαντο καναβάτσο και ναύτες ονειροπόλους... που καθάριοι κι αγνοί, λύνουν τους κάβους της, ενώ άλλοτε τη βγάζουν στην λιτή και θαλασσόκλειστη στεριά τους να καλαφατίσουν για ώρες τις ατέλειες κι ύστερα να εμπιστευτούν τα άρμενά της και να ταξιδέψουν πάλι για άγνωστους ορίζοντες και μικρές μεγάλες πατρίδες... ποτισμένα στης αρμύρας την άψη, δεμμένα σε συρματόσχοινο και βαμμένα στο χρώμα του μίνιου τα όνειρα τους... ιδωμένα μέσα από το θαμπό τζάμι της πιλοτίνας...
Λατρεύω τα λιμάνια... τα έχω ζωγραφίσει, φωτογραφίσει κατ΄επανάληψη, περπατήσει, ζήσει με κάποιο τρόπο....
Γέμισα νοσταλγία γλυκιά με αυτή σου την ανάρτηση, "λίγο μετά, λίγο πριν τη βροχή!"
βρόχινα φιλιά
Καθάριες εικόνες γαληνεύουν τις ψυχές μας στα προστατευμένα λιμάνια της αναμονής πριν το επόμενο ταξίδι.
Σήμερα καθώς ερχόμουν από το σχολείο των παιδιών στάθηκα να χαζεύω τη θάλασσα. Γαληνεμένη μετά το χαλασμό της νύχτας.
Καλή σου μέρα Άστριά μου..
Σε φιλώ!
Σαν να φθάνει ώς εδώ η αλμύρα, ειδικά από την δεύτερη καί την τρίτη φωτογραφία, οπου ο βαρύς σε σύννεφα ουρανός έχει κατέβει έτσι χαμηλά.
Τη βροχή σε όλες τις φάσεις της (πριν, μετά, κατά τη διάρκεια) την απολαμβάνεις καλύτερα όταν είσαι στεγνός! :)
Οι φωτογραφίες νοσταλγικές και ήρεμες σαν ευτυχισμένες αναμνήσεις ενός παππού που καπνίζει ένα ακριβό πούρο :)
Θαλασσένια, θα ήταν πολύ όμορφα:)
Οι πλάγιες ακτίνες και τα χρώματα του ουρανού θα έδιναν άλλη όψη στα αντικείμενα αυτά που αν μη τι άλλο, σίγουρα έχουν μία δική τους «προσωπικότητα» . Και σίγουρα το υγρό στοιχείο αν υπήρχε, μαζί με το φως πολύ θα τους χάριζε.
Κι από μένα, φιλιά «αστρένια»:)
Κωνσταντίνε, νομίζω ότι θα συμφωνήσω, ιδίως όταν έχει συννεφιά ή πλάγιο φωτισμό. Ακόμα και τα μηχανήματα που έχουν υπό κανονικές συνθήκες τόσο πεζή μορφή μοιάζουν με γλυπτά. (παρενθέτω ένα "ευχαριστώ" για τις "γωνίες":).
Η τέταρτη φωτογραφία θύμισε λίγο (σε φτωχικότερη μορφή βεβαίως βεβαίως) το fatal seagull :)
Κική μου, συμφωνώ, έχει πολλά θέματα. Σ’ ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που σου άρεσαν οι εικόνες:)
Αγαπητέ Νίκηπλε, μαγικά όμορφα ταξίδεψες το ιερό πλοίο.
Διάβασα πολλές φορές το σχόλιο και θύμισε για λίγο Ευριππίδη. Ίσως γιατί μία από τις αποστολές του πλοίου ήταν να φέρει πίσω από τη Σικελία για να τιμωρηθεί στην Αθήνα ο Αλκιβιάδης (l’enfant gâté, l’enfant terrible της Αθηναϊκής κοινωνίας).
Και σίγουρα θα είχες στο μυαλό κι ας μην τους μνημόνευσες τους αστερισμούς που έχεις μελετήσει κάτω από τους οποίους ταξίδεψε
Ήταν τιμή το ταξίδι της αυτό μέσα στη μικρή ανάρτηση ενός κρητικού λιμανιού.
Σ’ ευχαριστώ!
Μαριέλα, Ήμουν εντελώς σίγουρη!!:) έχω δει βέβαια και κάποια όμορφα έργα σου με θέμα το λιμάνι.
Βρόχινα χθες τα φιλιά, από νεφελώδη μέχρι ηλιόλουστα τα σημερινά και τώρα νυχτερινά:)
Margo, κάποιες στιγμές ανάμεσα από δυο βροχές, στο λιμάνι, που κι αυτό, μια αγκαλιά ανάπαυλας και σιγουριάς ανάμεσα από δυο ταξίδια.
Πόσο όμορφο να βλέπεις στο καθημερινό σου περπάτημα τη θάλασσα!!
Καλό βραδάκι Margo μου,
Σε φιλώ
dodo, αυτή η «αλμύρα» και «ο βαρύς σε σύννεφα ουρανός», ήταν πραγματική επί τόπου αίσθηση και επομένως, ό,τι καλύτερο εισέπραξαν οι φωτογραφίες αν το μετέφεραν.
Σ’ ευχαριστώ πολύ!
ηλιογράφε, βέβαια, προϋπόθεση να είσαι στεγνός!:)
Σ’ ευχαριστώ για την εικόνα νοσταλγίας του παππού:)
(συμπληρώνω: ίσως πρώην ναυτικού, και μ’ ένα γέρικο σκυλί κουλουριασμένο στα πόδια του…)
Πολύ το χάρηκα που πέρασα τώρα από δω.
Καιρό είχα να νιώσω αυτήν την ωραία ατμόσφαιρα.
Άστριά μου, ονειρική,
πολύ ωραίο το ποστ αυτό.
Με ταξίδεψε,
μου έφερε την αρμύρα της θάλασσας
και τις υπέροχες αντακλάσεις που δημιουργούνται μετά τη βροχή στις λίμνες των νερών...
Μου έχει λείψει πολύ η θάλασσα. Ακόμη και έτσι μελαγχολική την αγαπώ.
Τα λιμάνια έχουν μια επιπλέον μελαγχολία ;)
Υπέροχες οι εικόνες σου!Ειλικρινά πολύ πολύ όμορφες...με ταξίδεψες!καλημέρα!
************
************
Για κάποιοιον που θα περάσει από δω να μ΄αναζητήσει, ήταν μέρες γρίππης, πυρετού, αδυναμίας και ένας βήχας τυραννικός, ένας βήχας που ακόμα επιμένει η αιτία της απουσίας.
Fλώρα, roadartist και mpliahmpliah ιδιαίτερα σας ζητώ συγγνώμη για την τόσο καθυστερημένη απάντηση.
Φλώρα μου σ' ευχαριστώ πολύ, σίγουρα από το δικό σου το ονειρικό μπαλκόνι ξέρεις και ταξιδεύεις στα όμορφα του κόσμου με τα μάτια της ψυχής.
roadartist μου, το ξέρω πόσο αγαπάς τη θάλασσα:) Τα λιμάνια έχουν τις στιγμές τους. Στιγμές που σφύζουν από ζωή και στιγμές που ερημώνουν και μελαγχολούν. Τόσο συννυφασμένες με τις ζωές των ανθρώπων τους, των μονίμων και των περαστικών, των πλοίων, των εμπορευμάτων, των γερανών, της ιχθυόσκαλας, των πουλιών... Έχουν τον δικό τους μικρό-μεγάλο κόσμο, είναι μια κρηπίδωση όριο της στεριάς και της θάλασσας, αλλά και μια μεγάλη αγκαλιά προστασίας.
Για μένα, είναι και αγάπη.
mplahmplah, σ' ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που σου άρεσαν.
Παράλειψή μου που δεν σ' έχω επισκεφτεί ακόμα, σίγουρα έχεις καλοσύνη.
Λίγο μετά ...όταν ξαναβγαίνει ο ήλιος αφού τον έχεις λαχταρήσει, μετά την ταραχή αλλά και την κάθαρση της βροχής, όλα τα βλέπεις αλλοιώς...ειδικά όταν είσαι σε λιμάνι κατ'εξοχήν χώρο προσφερόμενο για φιλοσόφιση ειδικά άμα το'χει η...κούτρα σου :)
Μ'άρεσε πολύ το μεγάλο καράβι( με τα μικρούλια του)κι ο μεγάλος γερανός που πάει προς τα μεγάλα και βαρειά σύννεφα στην 6η
και η τελευταία με τα άσπρα σπίτια στην χαραμάδα ουρανού και θάλασσας.
Γαλήνεψα στο e-λιμάνι σου πως πάντα...
περαστικούλια Αστριούλα μου.
Ίσως ξέρεις πως δεν έχω blogroll, άρα δεν ξέρω πότε οι φίλοι ανεβάζουν καινούργιες αναρτήσεις...σήμερα λοιπόν ετοίμαζα στο blog μου μια νέα ανάρτηση και είδα το σχόλιο σου έτσι πριν σου απαντήσω ήρθα πρώτα εδώ...και "έμεινα" γιατί μπορεί οι φωτο σου να μην είναι ίδιες με αυτές που έχω ετοιμάσει, αλλά η ατμόσφαιρα είναι ίδια!
Μας έχει ξανασυμβεί και αυτό δείχνει πως αυτοί που εκπέμπουν στην ίδια συχνότητα...συναντιούνται μαγικά!
Μου αρέσει όταν ο ουρανός μας απειλεί με δυνατή βροχή, μου αρέσουν τα ξεσπάσματα γιατί μαζί με τη βροχή που ακολουθεί έρχεται μέσα μας γαλήνη!
ΑΦιλάκια!
ξωτικούλι καλώς το πάλι:)
όπως πάντα με την προσοχή σου σε κάθε τι δικό του που ανοίγει ο άλλος να μοιραστεί, σ'ευχαριστώ πολύ γι' αυτό και για το e-λιμάνι:)
να είσαι κι εσύ καλά καλά!
Σε φιλώ πολύ
μαγισσούλα, έχεις δίκηο, πολλές οι "μαγικές" συμπτώσεις:) μία από αυτές σίγουρα το ταξίδι, στο έξω και στο μέσα.
Σ' ευχαριστώ πολύ
πολλά Α-φιλιά!!
Δημοσίευση σχολίου