μια όμορφη ζωή..

.
Χθες ήταν η μαγεία του Piovani στο Μέγαρο Μουσικής, και πώς αλλοιώς να νοιώσει κανείς ακούγοντας τη φωνή του φεγγαριού; (αυτή η μουσική της ταινίας του Φελίνι, ακούγεται τώρα, αλλά περιμένετε λίγο να ακούσετε και την μελωδία:)

Σήμερα μια βόλτα στα όρια της πόλης.

Εδώ γύρω οι φίλοι..
...να σου χαρίζουν "με χαλάλι", ερχόμενοι από την υπερατλαντία το πρώτο φως της μέρας που αντικρύζουν όπως το βλέπει από ψηλά ο ουρανός..

...ή δύο "acts" του ήρωα fatalseagull,  .."superman των θαλασσών"

...να σου έχουν προτείνει διαδρομές στα σύννεφα με ένα  κόκινο μπαλόνι παραμυθιού...

.. να σε θυμούνται στο δρόμο τους...

.. να σου φέρνουν δώρα εξωτικά απ' τα ταξίδια τους..

..να σου στέλνουν την φωτογραφία ενός αστεριού σε ουρανό μενεξεδί  αμέσως μόλις το ζητήσεις..

..ακόμα να έχουν φροντίσει με κάθε προσοχή για την (upon request)..ανάπαυσή σου...:)))

...και άλλα δώρα που δεν έχουν μπει στο πλάι του blog, και πόσα ακόμα αφανή...!
και από τα πιο όμορφα δώρα βέβαια τα σχόλια όλων, κομματάκι ψυχής.

Αύριο; ... ο Μάιος!!!
Γυρίζει ο ουρανός τις σελίδες του γκρι ...έρχεται το Φως!
(κομματάκι μιας όμορφης ζωής υπάρχει πάντα λίγο πιο κει .. κοντά μας..)

fractal μας αγαπημένο, δεν θα χαθούμε, όμως θα σε περιμένουμε πάντα εδώ!!!

σε μαύρο και άσπρο (και χωρίς σκιερά que sera sera:)

Η σκια προϋποθέτει το φως, αφού δημιουργείται από το αντικείμενο-εμπόδιο που θα βρεθεί στην πορεία του. Ίσως, να είναι και το τίμημα για το αντικείμενο που του χαρίστηκε το φως, αλλά και υπενθύμιση ότι είναι τόσο δίπλα του το σκοτάδι.

Και όταν βρεθούμε στον χώρο της σκιάς, με κόντρα όπως παίζει το φως ή ρυθμίζεται:) σε μαύρο και άσπρο, μένει το αντικείμενο που τη δημιούργησε, σαν μια σκια κι αυτό, μια ζωντανή σκιά, κλεισμένη σε περίγραμμα.

“..And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul ..”

Στίχοι από το υπέροχο “Stairway To Heaven” των Led Zeppelin που τους θύμισε σε ένα παλαιότερο σχόλιό του ο ηλιογράφος και αυθόρμητα ήρθαν να ταιριάξουν στην ανάρτηση.

Αλλά και στο υπέροχο παραμύθι του Όσκαρ Ουάλντ, «Ο ψαράς και η ψυχή του», η σκιά ήταν η ψυχή του. Από κει και ο πιο κάτω διάλογος:

«Θέλω να σου πουλήσω την ψυχή μου. Σε παρακαλώ, αγόρασέ την, γιατί είμαι βαριεστημένος απ αυτήν.

Σε τι θα με ωφελήσει η ψυχή μου; Μήτε μπορώ να τηνε δω, μήτε την αγγίζω, μήτε τηνε γνωρίζω καν».

«Σε τι θα χρησιμέψει σε μας η ψυχή ενός ανθρώπου; (είπαν οι έμποροι)

Ούτε ένα τριμμένο άσπρο δεν αξίζει. Πούλησέ μας το κορμί σου για σκλάβο, και θα σε ντύσουμε με θαλασσινή πορφύρα».

Τι αλλόκοτο πράμα είναι αυτό πάλι, σκέφτηκε ο νιος ο ψαράς.

Ο παπάς μού λέει πως η ψυχή μου αξίζει όλο το χρυσάφι του κόσμου, κι οι έμποροι πως δεν αξίζει ούτε ένα τριμμένο άσπρο...»

Όμως επίσης παίζοντας με το μαύρο και άσπρο, χωρίς σκιές, με αμυδρό λίγο κόκκινο, μόνο με γραμμές παιχνιδιού, το πιο κάτω βιντεάκι χαρίζει χαμόγελο ..  que sera sera ..!!:)



Το βιντεάκι με ένα ασκίαστο τεράστιο χαμόγελο για την καλη φίλη roadartist  και την ευχή γρήγορα να γειάνει:))

ένας μόνιμος κάτοικος ..

Κυριακή των Βαϊων και αγαπημένο το ηλιοβασίλεμα πάντα στο ναό στο Σούνιο, όπως και κάθε ώρα εκεί.

Πολύ δυνατός ο αέρας, και το φεγγάρι του Μαρτίου ανέτειλε την ώρα που έδυε ο ήλιος.

Και όπως έβγαιναν με τη δέουσα ερασιτεχνική σοβαρότητα:) οι φωτογραφίες και από το μυαλό περνούσαν διάφορες μελαγχολικές σκέψεις που συνήθως συνοδεύουν ένα ηλιοβασίλεμα, ακούστηκε ένα κακάρισμα. Γύρισα, δεν είδα κανένα. Μόνο κάποιους τουρίστες. Επαναλήφθηκε το κακάρισμα. Δεν μπορεί, κάποιος κάνει πλάκα είπα. Και ξαφνικά εμφανίστηκε μία πέρδικα, με ένα αστείο περπάτημα να κάνει βόλτες ανήσυχη, σαν κάτι να ψάχνει. Θυμήθηκα ότι είχα δει πέρδικες κάποιο πρωί εκεί, είναι μόνιμοι κάτοικοι, αλλά δεν κάθονταν να φωτογραφηθούν. Ενώ αυτή ...

Το βίντεο είναι χωρίς αξιώσεις, από μία μικρή φωτογραφική μηχανή και η αστάθεια και ο θόρυβος οφείλονται στον πάρα πολύ δυνατό αέρα. Σας αφήνω τα λόγια της πέρδικας για ένα χαμόγελο:)

ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την πέρδικα εδώ και εδώ